Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΗ-ΛΙΑ ΣΤΟ ΒΙΒΑΡΙ


Καλό το δέντρο, πιο καλός της θάλασσας ο κάμπος,
σαν μια αχνολάμπει,μία σβει,μες στου πρωιού το θάμπος.
Καλός ο ήλιος,πιο καλό το ασημί φεγγάρι.
Καλή η Αθήνα,πιο καλό το γελαστό Βιβάρι.

Όλες καλές οι εκκλησές και τα ξωκκλήσια αράδα,
μα η εκκλησά του Βιβαριού άφταστη σ΄ ομορφάδα-
καλλίτερη μες στις καλές και πρώτη μες στις πρώτες,
η πιο γλυκειά απ΄ του τραγουδιού του κόσμου μας τις νότες.

Οι ρίζες της στη θάλασσα και στον Αγιο-Νικόλα΄
και τα κλαδιά της λάμνουνε σε πέλαα φεγγοβόλα.
Δυο βήματα απ΄τους κήπους μας κι απ΄τ΄όνειρο ένα βήμα.
Και κολυμπάει στο πέλαγο και πλατσουράει στο κύμα.

Ύψωμα ο τρούλλος της ιερό. Και βλέπει την κορφή του,
κι αναθυμάται,ο αη-Λιας,την πρωτινή ζωή του,
πριν μαγευτεί απ΄του Βιβαριού τη γιορτινή γαλήνη
κι ερθεί εδώ και,θεϊκος,και φλόγα όλος,μείνει.

Κι απλώνει τα φτερούγια της και όλους μάς σκεπάζει.
και το κακό στα μέρη μας ούτε που πλησιάζει.
Με την ιερή ανάσα της,στο κρύο μάς ζεσταίνει.
Κι αν πεις το θέρος,τη δροσιά στον γύρω αέρα δένει.

Και κείνους που η αιώνια Της τούς φώτισεν Ιδέα
κι έτσι γλυκειά τη χτίσανε, κι ανθρώπινη, κι ωραία,
διπλά όλων των αγίων της τις ευλογιές τους στέλνει,
διπλά στον πόνο τους πονάει,διπλή χαρά τους φέρνει.

Ω! Βιβαριώτισσα εκκλησά! Στολίδι της Ασίνης!
Πόσο,γαλήνη στην ψυχή την ταραγμένη δίνεις!
Και ταιριαστά,πόσο μπορείς πάνω στην προσωπίδα
του βασιλιά,μια χριστιανή ν΄αντανακλάς αχτίδα!

Και της νυχτιάς σα σε τυλούν τα παγωμένα χνώτα,
δε σε φωτάνε τ΄άψυχα του ηλεκτρικού τα φώτα,
μα ένα φως που απ΄το σεπτό ιερό σου αναβλύζει,
κι όλην εσένα πλημμυρά,κι όλους εμάς φωτίζει.

Ολόφωτο, ολοσέβαστο του Βιβαριού σημάδι,
που του ελέους σου τ΄ ακριβό χαρίζεις σ΄όλους χάδι,
πρέσβευε στον Πανάγαθο για όσους μια σφαίρα ξένη
είναι η γη. Και στ΄άστρο τους,στειλ΄τους,που τους προσμένει.

                       ---