ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΟΣ
(Κυβέρνηση κι Αντρέας
Δυό μάτσα σάπιο κρέας)

ΓΙΑΝΝΟΣ
Ρε Μήτρο βλέπεις κείνη εκεί την άθλια γυναικούλα
Που μοναχά που τη θωρείς σε πιάνει αναγούλα;
Που περπατεί σιγά σιγά γιατί τηνε βαραίνει
Ενας γεράκος που βογγά πάνω της γατζωμένος;

ΜΗΤΡΟΣ
Ναι. Δεν μου είναι άγνωστη και δεν της είμαι ξένος.
Κι αμφιβολία πως και συ την ξέρεις δε μου μένει.

-Ναι. Τήνε ξέρω βέβαια. Όμως κοντά ας πάμε
Κι από τα λόγια ας μάθουμε της ίδιας πώς αισθάνεται.
Ε, συ! κυρα-Κυβέρνηση, απ' ώρα σε κοιτάμε
Να περπατείς ασθμαίνοντας και η ψυχή μας πιάνεται.

-Πώς θέλετε να περπατώ αφού στην πλάτη φέρω
Αυτόν τον πάλαι αφέντη μου και τώρα σάπιο γέρο;
Ενώ αυτός να μ' οδηγεί πρέπει, κι εγώ να τρέχω
Από τα βάρη λεύτερη, κι άλλη έγνοια να μην έχω,
Παρά πώς για του Κράτους μας την αίγλη να φροντίζω,
Τώρα εγώ τον κουβαλώ. Για τούτο και τρεκλίζω
Κι είμαι έτοιμη να σωριαστώ- κι είμαι έτοιμη να πέσω.

-Πέτα τον κάτω το λοιπόν και τρέξε πάλι λεύτερα.

-Και γω πολύ θα τόθελα τον γέρο ν’ αποθέσω
Μα τον κρατούν απάνω μου συμφέροντα υπέρτερα.
 Αλλά πολύ παρακαλώ, τραβάτε παρά πέρα
Και μη με ερωτήσεις σας μου τρώτε την ημέρα.
Οσες μου μένουν στη ζωή δυνάμεις τις κρατάω
Οχι με άσημους ποιητάς στο δρόμο να μιλάω
Μα όσο πιό γρήγορα μπορώ η έρμη να βαδίζω
Οσο τα δύο πόδια μου ακόμα τα ορίζω.

-Και συ Αντρέα δε μιλάς; Πες μας αν το μπορείς
Γιατί γατζώθηκες εκεί κι εις πείσμα όλων μένεις;
Απ’ την Κυβέρνηση γιατί πια δεν υποχωρείς;
Τι πεθυμάς; Τί καρτερείς; Τί τάχα περιμένεις;

-Πάτε ρωτήστε τη Μιμή κι αφήσατέ με ήσυχο.
Αυτή θα δώσει απάντηση στο πνεύμα σας το ανήσυχο.
Μούπε να μείνω κι έμεινα. Και μένω και θα μένω
Ως να με πάρουν από δω νεκρόν και πεθαμένο.
Της είπα "ρε κορίτσι μου, άσε ν' αναχωρήσω".
"Πάντα" μου λέει "εγώ μπροστά πηγαίνω κι όχι πίσω.
Αν φύγεις σα να έφευγα κι εγώ μαζί σου είναι.
Κι αυτό ειν’ οπισθοδρόμηση. Λοιπόν Αντρέα μείνε".

-Καλά η Μιμή αγαπητέ πρωθυπουργέ, μα η χώρα,
Γιατί από την αρρώστια σας να υποφέρει τώρα;"

-Τι να σας πω μωρέ παιδιά. Εγώ δεν ξέρω τίποτα
Παρά ότι μου λείψανε μονάχα τα ηδύποτα.

-Κοίταξε χάλια πούχουνε Μήτρο μου και οι δυό τους.
Λες και βαδίζουν για να μπουν μαζί στο φέρετρό τους.

-Βρε τι κουτοί που είμαστε όλοι σ’ αυτή τη χώρα…

-Γιατί ρε Μήτρο;
 
-                               Το ρωτάς! Κοντά διακόσα χρόνια
Πάνε, που για πρωθυπουργούς μιλάμε όλη την ώρα.
Και πάμε και ψηφίσουμε με κρύο και με χιόνια,
Και ξελαρυγγιζόμαστε, και κόμματα στηρίζουμε,
Και συγκεντρώσεις κάνουμε, κι ένας τον άλλο βρίζουμε
Γιατί; Για να μπορέσουμε πρωθυπουργό να βγάλουμε
Και στην Κυβέρνηση αρχηγό αμέσως να τον βάλουμε.
Ωσπου μια μέρα βλέπουμε πως όλα ειν’ ανώφελα-
Με άλλα λόγια δηλαδή δεν ωφελούν ολότελα.

-Και πώς αυτό;

-                       Τί πώς αυτό! Δυό μήνες τώρα πάνε
Που είμαστε οι Ελληνες χωρίς πρωθυπουργό.
Αλλά ρυθμό δεν έπαψε νάχει η ζωή γοργό
Και όπως πάντοτε ήτανε όλα, δεν πάψαν νάναι.
Αυτό θα πει πως άδικα ως τώρα σκοτωνόμαστε
Σαν σε δουλειά να θέλαμε να λέμε πως βρισκόμαστε
Κάθε που εγυρεύαμε πρωθυπουργό να βρούμε,
Αφού και δίχως του καλά να ζήσουμε μπορούμε.
Γιατί βεβαίως πρωθυπουργός δεν είν' εκείνος όπου
Μορφή και σχήμα και θωριά κι αρρώστιες έχει ανθρώπου,
Αλλά εκείνος που μπορεί και σκέφτεται συγχρόνως
Και τη σωστή την κρίση του δεν τη θολώνει ο πόνος.
Δε λέγεται πρωθυπουργός κάποιος θαμμένος πούναι
Στο χώρο μιας εντατικής, ο,τι και κάποιοι αν πούνε.
Δε λέγεται πρωθυπουργός εκείνος που του κρύβουνε
Ο,τι μπορώ καθημερνά κι εγώ να μάθω ακόμα.
Που ούτε τηλεόραση να βλέπει δεν του ανοίγουνε
Και που νερό μεταλλικό το μόνο του είναι πιόμα.
Γι αυτό σου λέω δεν έχουμε πρωθυπουργό, και ότι
Δε μας χρειάζεται-κι αυτό το βρήκαμε μεις πρώτοι,
Οι Ελληνες, που έχουμε και τόσα αλλά βρει,
Και στα ωραία και υψηλά είμαστε φαβορί.

-Βρε Μητρο, στάσου μια στιγμή και σκέψου πιό καλά.
Η αλλιώς αν θες τ' αστεία σου άφησε τα πολλά
Και πες καμία σοβαρή πάνω στο θέμα γνώμη.

-Γιάννο μου παρασύρθηκα και σου ζητώ συγγνώμη.
Δεν ειν' αυτό αιτία
Για πράγματα αστεία.
Και επειδή εμίλησες πρώτος για σοβαρά
Σε σένα βρίσκω πως εδώ ταιριάζει μια χαρά
Κάτι να πεις.

-                   Κάτι θα πω.
Και, Μήτρο μου, σ’ ευχαριστώ.
Λοιπόν δυό θέλω να ειπώ λόγια γι αυτό το θέμα
Που ανταριάζει των φτωχών πατριωτών το αίμα-
Για την κατάσταση αυτή που μας απασχολεί
Οπως σαφώς απασχολεί, Μήτρο, το Πανελλήνιον.
Για του Αντρέα λυπούμαστε το πάθημα πολύ
Οπως πολύ λυπούμαστε που χάσαμε τον Πλίνιον.
Για τον Αντρέα τον άνθρωπο μόνο-να εξηγούμαστε.
Για τον Αντρέα πρωθυπουργό καθόλου δε λυπούμαστε
Κι ευχόμαστε ολόψυχα γρήγορα να ψοφήσει,
Ωστε στου τόπου να βρεθεί το πρόβλημα μια λύση. Πρωθυπουργοί που δεν μπορούν στο ύψος να αρθούνε,
Σαν τούτες περιστάσεων, και να παραιτηθούνε
Αφήνοντας ελεύθερο το δρόμο σ' εξελίξεις,
Καλό στον τόπο θάκανες αν μπόρειες να τους πνίξεις.
Κι ο Εβερτ το που έστειλε γράμμα να τόχει στείλει
Ωφειλε ενωρίτερα. Κι έπρεπε οι ΠΑΣΟΚοι
Νωρίτερα ν' αρχίσουνε να στύβουν το σταφύλι-
Αργεί ο μούστος να ψηθεί-να πέσουνε οι θώκοι.
Καλός, χρυσός κι αγαπητός ήτανε ο Αντρέας
Πριν γίνει ένα ανεύθυνο κομμάτι σάπιο κρέας
Οπως ανέκαθεν εσύ κι εγώ είμαστε Μητρούση.

-Μ' αυτά που είπες Γιάννο μου μου θύμισες το σούσι.
Μυστήριο και παράξενο μες στην απλότητα του
Περίεργο στην κατασκευή, μια ανοστιά στη γεύση,
Ποτέ μου δεν εγνώρισα ποια η ταυτότητα του
Και γιατί έχει αρκετούς τόσο κατακυριεύσει.

-Ανόητη παρομοίωση. Οπως και νάχει όμως
Πες μου-υπάρχει τίποτα που έχεις να προσθέσεις
Ωστε όταν στο κρεβάτι σου ψόφιος θα πας να πέσεις
Νάναι χωρίς εμπόδια του ύπνου σου ο δρόμος;

-Τι να ειπώ παρά αυτό: Θεός να τον βοηθήσει
Τη θέση του πρωθυπουργού ευθύς να παραιτήσει
Ωστε να έβρουμε κι εμείς άλλο κανένα θέμα
Κι αλήθεια μια να λέγαμε γι αυτό και κάνα ψέμα.

(Κι αφού χαιρετηθήκανε, πια πήγανε για ύπνο.
Αλλ’ όμως τον καθένα τους η αυγή τον βρήκε ξύπνιο)