Κυριακή, 19 Ιουλίου 2015

Αν ψηφιζόταν στην Ελλάδα ένας νόμος που να επιτρέπει σε δεκάχρονα να γίνονται πρωθυπουργοί, τότε μπορεί η κόρη μου να έβγαινε πρωθυπουργίνα.
Θα έβαζε Πρόεδρο Δημοκρατίας το γιο του Καραμανλή, θα έκανε καμιά δεκαπενταριά  πουτανάκια σαν τα μούτρα της φιλενάδες της υπουργούς και θα έβριζε πατόκορφα τους ευρωπαίους. Θα μίλαγε για δημοκρατία που μόλις ήρθε στην Ελλάδα, θα ονόμαζε αξιοπρέπεια την πεολειχία από τους ευρωπαίους για μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, θα βάφτιζε περηφάνια την ντροπή και ύστερα θα πήγαινε να διαπραγματευτεί και θα γύριζε με ένα Μνημόνιο-καταστροφή.
Τότε για να μην έρθει η δραχμή στη χώρα θα τη στήριζαν όλα τα κόμματα και όλοι οι αρχηγοί κρατών της οικουμένης, ενώ αυτή θα καυχιόταν ότι έσωσε τη χώρα, ότι έκανε περήφανους τους έλληνες και γενικά θα έλεγε και θα έκανε ό,τι αυτοϊκανοποιητικά λέει και κάνει και ο σημερινός Χαζοχαρούμενος πρωθυπουργός. Και μπορεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να ξαναεκλεγόταν με τις ψήψους παστρικών, οπαδών του θεάτρου του παράλογου, ευεργετηθέντων και ευεργετηθεισών από αυτόν, τύπων και τυπισών του «ποιαν άλλη να ψηφίσουμε», του «έκανε ό,τι μπορούσε», του «κουράστηκε δεκαεφτά ώρες».
Ρώτησα την κόρη μου πού της φαίνεται απίθανο το σενάριο και μου είπε «μα είναι δυνατό να γίνονται δεκάχρονοι πρωθυπουργοί;» Συμφώνησα μαζί της πως αυτό μόνον είναι το εξωπραγματικό  στο σενάριο αυτό.
 

Κυριακή, 12 Ιουλίου 2015
Άγιος ο θεός άγιος ισχυρός άγιος αθάνατος ελέησον ημάς.
Άγιος ο θεός άγιος ισχυρός άγιος αθάνατος ελέησον ημάς.
Άγιος ο θεός άγιος ισχυρός άγιος αθάνατος ελέησον ημάς.
Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου.
Θαύμα! Ο Σαύλος έγινε Παύλος!
Εν μια νυκτί!
Μια λάμψη και ένας κεραυνός άρκεσαν. Και ήταν αυτά, τα λόγια που ο καλός θεός ψιθύρισε τόσο βροντερά στο ευήκοον στις θεϊκές εντολές ους του τέως Σλαύου και νυν Παύλου: «Κωλόπαιδο, άσε τις «δημοκρατίες», τις «αξιοπρέπειες» και τα νταούλια κατά μέρος και υπόγραψε απόψε κιόλας ότι σου πούνε, ή αλλιώς αύριο το πρωί έχεις φύγει και συ και οι αλήτες σου….και δεν σου εγγυώμαι ότι θα φύγεις ζωντανός»
Και από κείνη την ώρα, όπως τελείωσε ο Χριστιανισμός (γράφε: κουμουνισμός) και άρχισε ο Παυλιανισμός (γράφε: δικτατορία του χρήματος), έτσι τελείωσε και ο Τσιπρισμός (γράφε: αριστερή ηλιθιότητα) και άρχισε ο καπιταλισμός (γράφε: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ).
Μεγάλη η χάρη σου θεέ μου!
 

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Κουράστηκα μ’ αυτή τη διαπραγμάτευση.
Πάω ανυπέρθετα για μετανάστευση.
Αντί να έχω πάλι ένα μνημόνιο
Καλλίτερα να πιω ένα κιούπι κώνειο.

Αντί ν’ αρχίσουν πάλι για κουρέματα
Πιο ήρεμος θα είμαι μες στα ρέματα.
Και από το ν’ ακούω για φι πι α
Λέω στη χώρα μου πως φτάνει πια.

Ν’ ακούω δε θέλω όλο για ευρώ.
Άλλον πιο ελαφρύ θα βρω σταυρό.
Αντί τo «ναι» απ’ τη γριά δραχμή
μωρό ένα κάλλιο να μου λέει «αχ! μη!...»

Θα φύγω μακριά απ’ την κοινωνία
Να μη με φτάνει μείωση καμία
Σύνταξης ή μιστού ήδη μειωμένου,
Ή όποια εθνικίλα του Καμένου.

Βαρέθηκα ν’ ακούω στο δημοψήφισμα
αν «ναι» ή «όχι» υπερτερεί στο ζύγισμα.
Εμπούχτισα ν’ ακούω για ανεργία.
Και το ει τι εμ μου φέρνει πια αλλεργία.

Γι αξιοπρέπεια και για περηφάνια,
Που στην Ελλάδα αμφότερα είναι σπάνια
Βαρέθηκα ν’ ακούω πως αφθονούν
Ενώ γιατί μας λείπουν μας πονούν.

Πρωθυπουργούς λαούς που κοροϊδεύουν
Βαρέθηκα το νου μου να παιδεύουν.
ΥΠΟΙΚ που την Ευρώπη λοιδωρούν
Τα μάτια μου δεν θέλουν να θωρούν.

Πρωθυπουργό καβάλα σε καλάμι
Πρωθυπουργό ο θεός ας τονε κάμει.
Για μένα αίσχος είναι και ντροπή-
Αλλιώς δεν πάει η πένα να το πει.

Σουλάτσα στην Ευρώπη δε μ’ αρέσουν
Τάχα πως συμφωνία παν να δέσουν-
Ουσία Υυπογεηγραμμένη) κοροϊδεύουν το λαό τους
Και κάθε όσιο μιαίνουν κι ιερό τους.

Ν’ ακούω δεν μπορώ υποσχέσεις φρούδες
για Ισημερινό να ζουν αρκούδες
και ύστερα να παίρνουνε-το είδες!-
του Ισημερινού ως και τις καρύδες.

Κι αγανακτώ να βλέπω να επαιτούνε
Και να ισχυρίζονται πως απαιτούνε.
Περφάνια κι αξιοπρέπεια ένας ζητιάνος;
Ναι, όση αξία ο φουσκωτός ο διάνος.

Να κλέβουν τα λεφτά δεν το αντέχω
Κι ύστερα «δώστε-τα ’φαγα-δεν έχω»,
Και να μιλάνε γι αποζημιώσεις
Αυτοί που αγγίζοντάς τους θα λερώσεις.

Δεν το μπορώ η Ευρώπη να δανείζει
Και στην Ευρώπη ο που χρωστάει να βρίζει.
Δεν το μπορώ για το άθλιο ριζικό μας
Να μη μας φταίει τίποτα δικό μας.

Δεν το μπορώ σαν χάχες να γελάνε
Την ώρα που τη χώρα τους χαλάνε.
Δεν το μπορώ για πέντε όλους μήνες
Με δάκρυ οι έλληνες να βρέχουν κλίνες.

Δεν το μπορώ ο λαός ν’ αποφασίζει
Κι όχι το φως μα σκότος να ψηφίζει.
Δεν το μπορώ το λαό οι λαοπλάνοι
Ανδράποδό τους να τον έχουν κάνει.

Οι αναξιοπρεπείς δεν το αντέχω
Και να θαρρούν πως διόλου δεν κατέχω,
Και να μου λεν πως είναι αξιοπρέπεια
Η ιταμότητα κι η δουλοπρέπεια.

Δεν το μπορώ να βλέπω στο ψητό
Να παίρνουν όλοι τον πρωθυπουργό
Και –ναι, πιστέψτε το, είναι αλήθεια!-
Εκείνος να γελάει μόνον ηλίθια.

Κυβέρνηση που όλη είν’ ένα τσίρκο
Και κυβερνάει τη χώρα μου με ρίσκο
Καταστροφή μόνον αυτή θα φέρει
Σε όποιον έβαλε λαό στο χέρι.

Δεν το αντέχω αναξιοπιστία
Να μας χρεώνουν απ’ την Εσπερία
Και πιότερο που αυτό αλήθεια είναι
Και δεν το λένε για το θεαθήναι.

Πρωθυπουργό που δεν ενημερώνει
Λαό, για κείνο που του ξημερώνει
Άλλο αδυνατώ να τον αντέξω.
Θα φύγω από δαύτονε. Θα τρέξω.

Οι ευρωπαίοι ενώ με τόσους τρόπους
Ζητούνε να μας κάνουνε ανθρώπους
Αρνούμαι με οδηγούς ’μεις αρχιζώα
Να μένουμε στα ζωώδη τα πατρώα.

Δεν το μπορώ ανθρώπους ν’ απειλούμε
Που απ’ αυτούς υπάρχουμε και ζούμε.
Αηδία νοιώθω κι εμετού έχω τάση
Που μερικοί εκεί μας έχουν φτάσει.

Δεν το μπορώ πρωθυπουργό να γλύφει
με σάλιο που ελλήνων είναι ψήφοι
εκεί που με το ίδιο πρώτα σάλιο
έφτυνε-εκατάβρεχε πες κάλλιο.

Δεν το μπορώ να βλέπω έναν χαμένο
Πρωθυπουργό, με ύφος τονισμένο
Να λέει η ήττα του πως είναι νίκη
Και στην παράταξή του αυτή ανήκει.

Δεν το μπορώ με στόμφο να μιλάει
Αντί σε μοναστήρι ένα να πάει
Και μέσα κει για πάντα να κλειστεί
να βλέπω του λαού μου το ληστή.

Και δεν μπορώ πως είναι αριστερός
Να λέει δεξιόστροφος κοχλιός,
Και την Αριστερά να δυσφημίζει
Πολιτική, σε όποιον δεν γνωρίζει.
 

Τετάρτη, 8 Ιουλίου 2015
Ότι πάμε γραμμή για δραχμή, το έχει πια καταλάβει ο κάθε έλληνας.
Ο Χαζοχαρούμενος δεν ακούει κανέναν. Ούτε τους ευρωπαίους ηγέτες, ούτε τον Ομπάμα.
Το καλάμι που καβαλάει όλο και μεγαλώνει.
Ερώτημα: πού πατάει ο Χαζοχαρούμενος για να πηγαίνει για δραχμή;
Πολλές σκέψεις περνάνε από το μυαλό των ελλήνων.
Μήπως όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί συμφωνούν για το γκρέξιτ και δουλεύουν όλοι τον ελληνικό λαό; Πιθανόν. Αλλιώς γιατί δεν κάνουν κάτι;
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα φτάσει σε παραίτηση έγκαιρα;
Φαντάζομαι τον Χαζοχαρούμενο να διερωτάται θυμωμένος: «Πόσο θα αντισταθούν ακόμα; Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα ήτανε τόσο δύσκολο να πάω στη δραχμή…»

Πάλι, δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό πιο σοβαρά; Να μη γελάει χαζοχαρούμενα κάθε τόσο και με πρώτη ευκαιρία, τη στιγμή που η πατρίδα του χάνεται; Να υποκρινόταν έστω τον σοβαρό; Και όταν βγήκε από τη διάσκεψη όπου όλοι τον είχαν φτύσει να μη γελάει σαν να είχε πετύχει να διαγραφεί ολόκληρο το χρέος;
Ο Κύριος μωραίνει πράγματι όποιον θέλει να χάσει; Ή μήπως δεν ασχολείται με αλλοδαπούς;

Πού πατάει ο Χαζοχαρούμενος;
Το ερώτημα αναπάντητο.
Ερωτήματα άλλα:
Κρύβει κάποιον μεγάλο άσο στο μανίκι; Αν ναι πότε θα τον φανερώσει;
Ο Μεϊμαράκης θα δράσει ή μόνον θα φοβερίζει;

Στο μεταξύ έχουν κάνει τη φανερή παρουσία τους τα κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ-σε Τράπεζες, σε εργοστάσια, σχολεία, σε υπουργεία.

Δεν μπορούσε ο Χαζοχαρούμενος να πει από την αρχή την επιθυμία του και να μη το προσπαθεί με τόσες περιστροφές, με τόσες παλινδρομήσεις;
Όχι, επειδή αν το έκανε, οι αντιδράσεις δε θα τον άφηναν να προχωρήσει στο δραχμικό του έργο.
Καλώς. Έπρεπε όμως να μην είναι τόσο προκλητικός, τόσο αδιάφορος για την αγωνία των ανθρώπων για των οποίων τη σίτιση φροντίζει.

Πού πατάει ο Χαζοχαρούμενος;
Όποιος ξέρει ας μας το πει.
Ή μήπως θα  αλλάξει πάλι γνώμη, αφού η Ελλάδα κρέμεται από τη γνώμη του-τη γνώμη ενός αλήτη, όταν όλοι οι άλλοι αλήτες έχουν βολευτεί και τώρα λουφάζουν;
 

Τετάρτη, 24 Ιουνίου 2015
24-6-15
Τσίπρας: «Η μη αποδοχή ισοδύναμων μέτρων δεν έχει ξαναγίνει. Ούτε στην Ιρλανδία ούτε στην Πορτογαλία. Πουθενά!
Αυτή η περίεργη στάση δύο ενδεχόμενα μπορεί να κρύβει. Είτε δεν θέλουν συμφωνία είτε εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα στην Ελλάδα».

Τσίπρα η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είναι κράτη. Η Ελλάδα οίκος ανοχής.
Μην κάνεις πως δεν το ξέρεις.
Πώς, με την προϊστορία μας μπορεί να πιστέψουν οι εταίροι ότι θα κάνουμε ό,τι υποσχόμαστε; Εσύ ο ίδιος είσαι το παράδειγμα της ασυνέπειας για πράγματα που υποσχέθηκες και δεν έκανες για τον ίδιο το λαό.
Και το παράδειγμα είναι τωρινό, φρέσκο φρέσκο μπροστά στα μάτια τους.
Ο λόγος λοιπόν που ζητάνε όχι «ισοδύναμα» (γράφε: σίγουρα) μέτρα είναι αυτός.
Και αν τους πεις την αλήθεια ότι είσαι μισός αλβανός (μπέσα) και μισός βούλγαρος (αληθινή θέληση για πρόοδο) και πάλι δεν θα κάνεις τίποτα γιατί μπέσα και πρόοδος δεν βρίσκονται στο λεξιλόγιο του ελληνικού λαού.

*

«Ο Τσίπρας δεν κάνει μαγειρέματα πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΥΡΙΖΑ

 Δίκιο έχει. Ο Τσίπρας τα κάνει μπροστά στα μάτια του λαού τα μαγειρέματα. Γι αυτό και τον αγαπάει ο λαός. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και καλής εξήγησης. Ο έλληνας δε δέχεται να μιλάνε γι αυτόν χωρίς να είναι μπροστά αυτός. Τους λέει ο Τσίπρας: «έλληνες, θα σας λιώσω. Θα σας πατήσω κάτω σαν αποτσίγαρα. Θα μετανιώστε που με ψηφίσατε.»
Τα λέει στα ίσα.
Αυτό είναι λεβεντιά.
Λεβεντιά!
Άλλη μία λέξη που όπως το «φιλότιμο» δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα.
Λεβεντιά και φιλότιμο. Αυτά να μην τους πάρει κανείς, και όλα τα άλλα οι έλληνες τα δέχονται χωρίς συζήτηση: ανεργία, λουκέτα στα μαγαζιά, διαφθορά, διαλοκή, εθνικές απώλειες, απαιδευσία, ανυπαρξία εκπαίδευσης, απραξία της κυβέρνησης.
Έλληνες.
 

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ;
(όταν ο Χαζοχαρούμενος σκεφτόταν (;)
Μα κάνει Πρόεδρο τον Αβραμόπουλο)

Μ’ ένα πόδι δεξιό
κι ένα πόδι αριστερό
πώς μπορεί πάνω στη γη
μια πατρίς να περπατεί;

Μ’ έναν πρόεδρο δανδή
Και πρωθυπουργό παιδί
Τι χαϊρι να ιδεί
Η πατρίδα η καψερή;

Κι είναι πρόοδος μια τέτοια
Που μας μέλει περιπέτεια;
Τι ο πρωθυπουργός φοβάται
Και τα τέτοια μηχανάται;

Αλλά έτσι Τσίπρα έρμε
Είτε θέλουμε ή δε θέμε
Ούτε πίσω ούτε μπροστά
Η Ελλάς θα προχωρά,

Παρά ακίνητη θα μένει
Σαν να είναι πεθαμένη
Αφού λίγο αν κινηθεί
Σωριασμένη θα βρεθεί.

Κρίμα στην αριστερή
Που πρεσβεύεις τακτική.
Την πατρίδα θες τ’ ανέμου;
Άλλαξε όνομα κανέμου,

Και σε όλους φώναξέ το
Να σε λέμε από φέτο
Όχι όπως ήσουν: ΣΥΡΙΖΑ
Μα όπως θα ’χεις γίνει: ΣΥ-ΝΔ-ΡΙΖΑ.
 

             ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ
 

Από αεροπλάνα όχι-δεν ξέρω
ή σμηναγούς και υποσμηναγούς.
Ξέρω από στάχυα που δεν ξέρουν θέρο
κι αβρούς αναγνωρίζω ροδανθούς.

Εγώ καθάρια ξεχωρίζω μάτια
όπου αγνά  και καθαρά θωρούν
κι ασύνορα θωρώ εντός τους πλάτια
κάθε χαρά του κόσμου που χωρούν .

Δυο πρόσωπα νεαρά κι ευτυχισμένα
να με κοιτάζουν βλέπω απ’ το χαρτί.
Κι εγώ κοιτώ την μαύρη μου την πένα.
Μα ούτε αυτή μπορεί να πει, γιατί,

μια τόσο βιαστική να κάνει πράξη
ο Οφθαλμός όπου τα πανθ’ ορά:
τ’ ατσάλινά τους τα φτερά ν’ αλλάξει
με παραδείσια, αγγελικά φτερά.

                     -----

Κυριακή, 15 Μαρτίου 2015
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ
Ο αγύρτης Παπαντρέας έλεγε στο λαό προεκλογικά: έξω από το ΝΑΤΟ, έξω από την ΕΟΚ, έξω οι Βάσεις.
Το βλαμμένο κολοπαιδάκι, ο Τσίπρας, έλεγε στο λαό προεκλογικά: Έξω από το Μνημόνιο, Αξιοπρέπεια, θα πληρώσουν οι πλούσιοι.
Και οι δυο είπανε ψέματα. Και τα ψέματα θα ήσαν καλά αν δεν οδηγούσανε του πρώτου στην Κρίση και του δεύτερου στην εκμετάλλευσή της για να  κάνει τα κόλπα που κάνει.
Μα τώρα μας ενδιαφέρει ο δεύτερος.
Βγήκε από τις εκλογές παντοδύναμος. Κανείς δεν τολμάει να του εναντιωθεί, Η αντιπολίτευση έχει καταπιεί τη γλώσσα της. Και εκείνος τι κάνει;  Αντί να χρησιμοποιήσει τη δύναμη αυτή για να διορθώσει τα κακώς κείμενα της χώρας, στράφηκε κατά της Γερμανίας και κατά της Ευρώπης!!!
Πάει στην Ευρώπη, τους διασκεδάζει όλους με την γελωτοποιό (για εκείνους) ηλιθιότητά του, και ξαναγυρίζει περιχαρής…..
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι…
Και γιατί το κάνει αυτό; Γιατί αν τα βάλει με τους έχοντες στην Ελλάδα θα τον ρίξουνε την άλλη μέρα.
Ο Δαβίδ είχε μια σφεντόνα τουλάχιστον όταν τα έβαλε με τον Γολιάθ και πήγε παλικαρίσια εναντίον του.
Ο Τσίπρας τι έχει; Ένα μόνο, την «ανθρωπιστική κρίση». Μα η ανθρωπιστική κρίση δεν είναι όπλο για διαπραγμάτευση. Είναι δισάκι για ζητιανιά. Πάει και τους λέει: Ελεήστε με το φτωχό που δεν έχω ψωμάκι να ταϊσω τα παιδάκια μου…
Τα υπόλοιπα (η αξιοπρέπεια, η γεωπολιτική μας θέση, το αν φύγουμε εμείς θα φύγουν και άλλοι, το θέλουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη, το δε θέλουμε την τρόικα στην Αθήνα και το Μνημόνιο στην Ελλάδα) αποδείχτηκαν αυτό που και ήταν: γελοιότητες.
Αμ εκείνο το «Θα ήθελα να του επισημάνω (του Σόιμπλε!) ότι πρέπει να λυπάται τους λαούς που περπατάνε με το κεφάλι σκυφτό. Να μην λυπάται τους λαούς που σηκώνουν το κεφάλι υπερήφανα. Αυτούς πρέπει να τους σέβεται να τους εκτιμά και να τους θαυμάζει»; Αυτό πια είναι για να είναι. Ο Τσίπρας, αυτό το προϊόν της διασταύρωσης της Ανευθυνότητας και του Πολιτικού Χάους, «βάζει στη θέση του» ποιον; Τον ισχυρότερο άντρα πολιτικό της Ευρώπης!  
Ζητάνιά πήγε να κάνει και έκανε στην Ευρώπη. Ζητάνεψε ίσως με ψηλά το κεφάλι- κι εδώ πρωτοτύπησε άραγε; ;Και αν ναι, ίσως έτσι να εξηγείται που τα μυαλά του πήρανε αέρα και δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει ο κακομοίρης.
‘Όμως όποιος έχει τη φτώχια του για όπλο διαπραγματευτικό, δεν κάνει τον έξυπνο σε κείνους από τους οποίους ζητάει ελεημοσύνη.
Σαραντάρισε και δεν έμαθε ακόμα ο φουκαράς, ότι όποιος τραβάει άοπλος ίσα πάνω στον πάνοπλο εχθρό είναι ηλίθιος και όχι ήρωας.
Πάλι καλά που τον ανέχονται ακόμα. Αν και δεν το κάνουν για άλλο τίποτα αλλά για να σπάζουν πλάκα μαζί του. Και κείνοι το ’χουν τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι.
Κακόμοιρη Ελλάδα. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Μα τι λέω «κακόμοιρη», τέτοια είσαι κι εσύ, τέτοιοι πρωθυπουργοί και σου αξίζουν.
Λένε πολλοί ηλίθιοι έλληνες: Ε, σαράντα πέντε μέρες έχει στην εξουσία, δεν μπορεί να τα κάνει όλα σε σαράντα πέντε μέρες…
Λοιπόν ηλίθιοι ακούστε, Πέντε χρόνια πριν από σήμερα ο Τσίπρας ήξερε ότι ίσως να κυβερνήσει. Και δυο χρόνια πριν από σήμερα ήτανε βέβαιος πως θα κυβερνήσει. Ένα φορολογικό νομοσχέδιο δεν μπόρεσε να φτιάξει μέσα σε δυο χρόνια;
Για τον χαρακτηρισμό ηλίθιοι των ελλήνων θέλω να εξηγήσω με ποια έννοια το λέω, ώστε να με κρίνουν αυτοί όσο γίνεται επιεικέστερα, μιας και δεν γίνεται να το εξαλείψω από το πολιτικό λεξιλόγιό μου.
Όλες οι κρίσεις και οι θεωρίες τους, για την περίπτωση της συμπεριφοράς του Τσίπρα πχ,  αντιλαμβάνομαι ότι κατασκευάζονται χωρίς όριο στη σκέψη, με τη φιλοδοξία να περιγραφεί η πραγματικότητα σαν ένα όλο, να εισχωρήσει η σκέψη πέρα από τα όρια του εμπειρικού κόσμου σε κάποια υπεραισθητή πνευματική σφαίρα και να βρεθεί αν είναι δυνατό ο σκοπός του κόσμου και μαζί ο σκοπός των ενεργειών του κρινόμονου πρωθυπουργού. Ε λοιπόν, όλη αυτή την προσπάθεια την καταδικάζω ως α-νόητη διανοητική δραστηριότητα. Γιατί καμία θεωρητική δραστηριότητα δεν μπορεί μέσα από τον καθαρό στοχασμό, χωρίς αναφορά στη  εμπειρία, να οδηγήσει σε συμπεράσματα για τη δομή και τη νομοτέλεια του κόσμου-κριτήριο του νοήματος των προτάσεων είναι η αρχή της επαλήθευσης.
Αυτή την α-νόητη πνευματική διεργασία των ελλήνων είναι που ονομάζω εδώ ηλιθιότητα.
 

15 ΜΑΡΤΗ 2005
ΤΡΙΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ

α.

Τρία τη φτιάχνουνε
Αγία Τριάδα δεν είναι
τρόικα δεν είναι
τρίαινα δεν είναι
τι είναι;


β.

Από την πόρτα διώχνεται
Μπαίνει απ’ το παραθύρι
Και πάλι μέλανα ζωμό
Στους έλληνες σερβίρει

γ.
Τον δέρνει μωρία.
Σπουδαίο έχει ύφος.
Τα «θα» του σωρεία.
Συμπέρασμα; Τζίφος.



Να τα πάρει το ποτάμι;

α. Brussels Group  β. το Μνημόνιο  γ. ο Τσίπρας
 

Μάρτης 2005

Ο Τσίπρας βγήκε λέγοντας ότι θα πάρει τα λεφτά των πλούσιων και με αυτά θα πληρώνει το δάνειο και θα πορεύει τα εσωτερικά μας. Αντί γι αυτό παίρνει από τα ασφαλιστικά ταμεία και από τα νοσοκομεία για να πληρώσει τις δόσεις του δανείου. Πού είναι που θα έπαιρνε τα λεφτά των πλούσιων; Πότε; Πού έστω το νομοσχέδιο που θα καταθετότανε από τα πρώτα για να πάρει τα λεφτά των πλούσιων; Πότε; Τι περιμένει;
Έλεγε πως θα πατάξει τη φοροδιαφυγή. Πούντο; Πότε; Τι περιμένει;
Έλεγε πως θα κάνει μεταρρυθμίσεις. Πούντες; Πότε; Τι περιμένει;
Και αν δεν γίνονται αυτά σε μια μέρα, ας δείξει ότι βαδίζει προς τα εκεί, ή ας κάνειθ την πρώτη κίνηση… Αλλά ποιος να το κάνεις Ένα παλιόπαιδο που το βάλανε οι μάγκες να βγάλει τα κάστανα που αυτοί κάψανε από τη φωτιά; Τέτοιον τον ήθελαν αυός τους βόλευε, αυτόν έκαναν «πρωθυπουργό»…

Αντί γι αυτά κάνει εκείνα που ο χαζός έλληνας θέλει να ακούσει, σαν να ήτανε ένας πολίτης χωρίς εξουσία να κάνει κάτι. Βρίζει τους ευρωπαίους με πρώτο τον Σόιμπλε, μιλάει για τα αυτοκίνητα των βουλευτών, αγωνίζεται να πείσει ότι τέρμα η τρόικα και το Μνημόνιο, έχει ταράξει τους ευρωπαίους στα παράλογα ή αχρείαστα όχι, απειλεί με δημοψήφισμα (!) και τώρα ζητάει και τις πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία.
Λέει δηλαδή μόνον. Έργο κανένα. Γιατί τα έργα θέλουν κότσια. Και το Μάρτη τον βγάζουμε και δεν τον βγάζουμε.
Και ούτε ακούμε τίποτα πια για φοροδιαφυγή ή για λίστες Λαγκάρντ και άλλες, ή για διαφθορά, και δεν ακούμε για πόθεν έσχες βουλευτοϋπουργών. Πάνε αυτά. Οι αποζημιώσεις τον μάραναν. (Και βέβαια ναι στις αποζημιώσεις. Έχω κι εγώ λαμβάνειν. Μα τώρα του ήρθε; Και μη μου πεις ότι το κάνει για να πιέσει τη Γερμανία(!) Εκτός κι αν κάποιος του έχει πει: Κάνε όσο περισσότερες παλαβομάρες μπορείς κι εγώ θα σου λύσω το πρόβλημα του Δανείου. Και μας το κρατάει για έκπληξη τρομάρα του. Να μη χρησιμοποιούσε τουλάχιστον τον όρο Αριστερα για να αυτοπροσδιορίζεται…. Λεκιάζει τη λέξη.)

Και βλέπεις τους έλληνες να ανεβάζουν τα ποσοστά της λατρείας της κυβέρνησης στο ζενίθ. Γιατί; αν τους ρωτήσεις, επειδή μας έδωσε αξιοπρέπεια θα σου πούνε.
Φταίω λοιπόν εγώ που ηλίθιους ανεβάζω τους έλληνες και χαζούς τους κατεβάζω;
 

 Σάββατο, 28 Φεβρουαρίου 2015
Ομιλία Τσίπρα στη  Κεντρική Επιτροπή.
Ισχυρίστηκε ότι με τα όχι που είπε στους ευρωπαίους, «έδωσε στον έλληνα περηφάνια και αξιοπρέπεια»!. Και ούτε μιλιά για την καινούργια απελπισία που μέσα της τον έριξε.
Ανάλωσε όλη την ομιλία του κατηγορώντας την αντιπολίτευση-ο γελοίος.
Ενώ κατόρθωσε μόνο να χειροτερέψει τα πράγματα, μιλούσε με θριαμβικό ύφος σαν να έχει λύσει όλα τα προβλήματα και πήγε εκεί για να δρέψει δάφνες.
Είπε ότι το όχι σε μια διαπραγμάτευση, είναι από μόνο του ο σκοπός για τον οποίο γίνεται η διαπραγμάτευση.
Η βραδεία, καλοαρθρωμένη και κοφτή ομιλία του που προεκλογικά τον έκανε να φαντάζει ήρεμα δυνατός, τώρα τον έδειχνε όπως είναι πραγματικά-ένας ευφυής βλαξ.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ένα παγωμένο ακροατήριο που τον κοίταζε λυπημένο και που και που  κάτι χειροκροτήματα σαν από τάφο.

Τσίπρας στο σημερινό υπουργικό συμβούλιο: Θα δώσουμε δωρεάν ρεύμα σε τρακόσες χιλιάδες οικογένειες ώστε η Ελλάδα να γίνει μια πολιτισμένη χώρα.
Αλίμονο στις χώρες όπου δεν υπάρχουν φτωχοί για να πάρουνε δωρεάν ρεύμα και να γίνουν έτσι πολιτισμένες...
 

Σάββατο, 21 Φεβρουαρίου 2015
Ο υπουργός δικαιοσύνης χαρακτήρισε άνανδρη δολοφονία την δολοφονία του φρουρού των φυλακών Δομοκού.
Οι φασίστες όλων των κυβερνήσεων του παρελθόντος χαρακτήριζαν άνανδρες τις παρόμοιες δολοφονίες ή επιθέσεις σε στόχους από τη 17 Νοέμβρη ή άλλες οργανώσεις και ομάδες.  Φασίστες ήτανε, αγράμματοι ήτανε. Μα ο κουμουνιστής υπουργός να συμπεριφέρεται σαν αυτούς-σαν αγράμματος δηλαδή;
Τα λέω αυτά γιατί μία δολοφονία πάντοτε είναι «άνανδρη» εξ ορισμού. Το συνθετικό «δόλος» σημαίνει ότι η λέξη έχει τα χαρακτηριστικά του τεχνάσματος, της πανουργίας, του στρατηγήματος, της παρανομίας.
Λέγοντας άνανδρη δολοφονία είναι σαν να λέμε θαρραλέο θάρρος, άφωνη σιωπή και τέτοια.  Υπάρχει αντρίκια δολοφονία; Ανδρεία δολοφονία; Λεβέντικη δολοφονία; Δηλαδή τι θα ήθελαν όσοι χαρακτηρίζουν μια δολοφονία άνανδρη; Η Οργάνωση που σχεδίασε μία δολοφονία να βγάλει μια τέτοια ανακοίνωση;:
«ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΑΔΕ
Ανακοίνωσις δολοφονίας Σαμαρά (πχ)
Προς την ΕΛΑΣ
Κοινοποίηση: ΓΕΣ,ΓΕΑ, ΓΕΝ και προς πάντα ενδιαφερόμενο.
Την δεκάτην τετάρτην του μηνός Μαρτίου ενεστώτος έτους και ώραν ενδεκάτην πρωινήν θέλει επιχειρηθεί υπό της Οργανώσεώς μας δολοφονία του Σαμαρά (πχ).
Ο τόπος που επελέγη είναι η διασταύρωσις των οδών Δ και Ε της περιοχής Κολωνακίου, από όπου καθημερινώς διέρχεται ο κύριος Σαμαράς (πχ).
Θα επιχειρήσουν δύο άτομα, άρρενες. Ο εις εξ αυτών θα φέρει περούκαν πλουσίας κόμης και θα φορεί χακί τζάκετ. Ύψος ένα μέτρο και εβδομήκοντα τρία εκατοστά, αδύνατος. Αυτός θα φέρει το περίστροφον με το οποίον σκοπεύεται η δολοφονία του Σαμαρά (πχ). Ο έτερος επιχειρών θα ευρίσκεται εις τζιπ εσταθμευμένον περί τα είκοσιν μέτρα μακράν της τοποθεσίας της δολοφονίας ίνα μετά ταύτην φυγαδεύσει τον δολοφόνον.
Εφιστώμεν την προσοχήν των αρχών εις το κάτωθι:Εις την διασταύρωσιν υπάρχουν δύο περίπτερα. Ο υποψήφιος δολοφόνος θα κρύπεται όπισθεν του δυτικώς ευρισκομένου περιπτέρου. Δια τους αγνοούντας τον τοιούτον-γεωγραφικόν- καθορισμόν της θέσεως του περιπτέρου, διευκρινίζομεν .ότι το δυτικόν περίπτερον είναι το φέρον έξωθι αυτού ταμπέλαν ένθα ευκρινώς αναγράφεται «ΑΕΡΙΟΥΧΑ ΠΟΤΑ»
Ευελπιστούντες δια μίαν έντιμον αντιπαράθεσιν μετά της ΕΛΑΣ και ενδεχομένως των στρατιωτικών δυνάμεων άτινας η κυβέρνησις ήθελεν διατάξει έναντι ημών κατά την διάρκειαν της αποπείρας μας, διατελούμεν μετά τιμής
(ακολουθούν σφραγίδες και υπογραφές της Οργάνωσης)»
Αυτό θα περίμενε ο κύριος υπουργός ώστε μία δολοφονία να μην είναι ανανρδος;
Ε πια!
 

Πέμπτη, 19 Φεβρουαρίου 2015

Όσοι επισκεφτούν την Ευρώπη ή την Αμερική να προσέχουν μην πατηθούν από τον χορό των Αγορών που αυτές χορεύουν στο σκοπό που βαράει ο Τσίπρας.
*
«Δεν υποκύπτουμε σε τελεσίγραφα» λέει ο Τσίπρας σε κάθε απαίτηση των ευρωπαίων. Και πράγματι δεν υποκύπτει, μόνο σπεύδει να υπακούσει. Όπως και ο Πρόεδρος : εμάχετο τα Μνημονια, όμως τα υπόγραφε. Όμοιος ομοίω.
*
Στο ΣΤΕΡΝ ο Χαζοχαρούμενος είπε ότι: «το Μνημόνιο που θα υπογράψουμε εμείς δεν θα είναι το Μημόνιο που γνωρίζατε…»
Έχει τύχει έναν άνθρωπο που τον είχατε συνηθίσει ντυμένον με παλιόρουχα, να τον βλέπετε ξάφνω ντυμένον με ένα κουστούμι; Ναι. Τι είπατε τότε; Δεν του είπατε «αγνώριστος έγινες βρε…»; Ε, έτσι θα είναι και η σχέση του παλιού με το νέο Μνημόνιο.
*
Κωνσταντοπούλου στον Παυλόπουλο:
«…Σε αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή καλείστε να επιτελέσετε καθήκον δημοκρατικό, πατριωτικό, δικαιοκρατικό και κοινωνικό. Καλείστε να επανοηματοδοτήσετε τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό που θα ενσαρκώσετε και τον οποίο πολλές εξουσίες στο παρελθόν επεδίωξαν και πέτυχαν να εργαλειοποιήσουν ή να απενεργοποιήσουν….»
Ώστε κάποτε είχε νόημα ο ανώτατος πολιτειακός θεσμός! Πώς και δεν το πήρε χαμπάρι κανείς;
Και τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό κάποιοι κάπου κάποτε τον εργαλειοποίησαν;
Για σκέψου!
Και σε ποια υψηλή κουμουνιστική επιταγή υπακούοντας το βούλωνε μέχρι σήμερα η κυρία πρόεδρος της βουλής;
*
Πού ποντάρει ο Τσίπρας ότι θα τον ελεήσουν οι εταίροι μας; Πρώτον, όπως έχει πει ο ίδιος, στο ότι η Ελλάδα έχει γεωπολιτική αξία. Δεύτερο γιατί αν καταστραφεί η Ελλάδα θα καταστραφεί και η Ευρώπη. Και τρίτο γιατί «θα το κάνουμε Κούγκι»!
Αστείος, γελοίος πρωθυπουργός μας προέκυψε.
*
Η ανεύθυνη κουτοπονηριά στο νέο αίτημα του Τσίπρα από τη μια (δώστε μας λεφτά και θα δείτε-θα σας κάνω εγώ μια χώρα μούρλια!), η υπευθυνότητα και η σοβαρότητα από την άλλη της Γερμανίας (δε θέλουμε υποσχέσεις, δώστε μας αριθμούς, δεν βλέπουμε αριθμούς) «συγκρούονται». Και ποιος άλλος αν όχι η λογική και η πειθαρχία σε κανόνες θα νικήσει;
*
Περιμένω τουλάχιστον πάνω στα ερείπια να κάνει την αυτοκριτική του το Χαζοχαρούμενο κολόπαιδο. Ή μήπως αλλαξε η κουμουνιστική τακτική και τώρα μετράει η άμετρη αλαζονεία και η η μαγκιά;
*
Κινητοποιείται η Ευρώπη υπέρ ημών! λέει ο Χαζοχαρούμενος «πρωθυπουργός» μας: Επειδή καμιά κατοσταριά παιδιά φώναζαν στη Βιεννη!  Κακόμοιρε, μοιραίε, αστείε Τσίπρα! Ποια Προφητεία άραγε πρόβλεψε ότι εσύ είσαι που θα ξαναγυρίσεις την Ελλάδα στα αζήτητα της Ιστορίας…
*
Και η επαιτεία συνεχίζεται από την υπερήφανη και αξιοπρεπή πλέον Ελλάδα. Και ο πρωθυπουργός μας γλύφει εκεί που πριν έφτυνε. Αυτή ήτανε πάντοτε, είναι τώρα και θα είναι πάντοτε η ζωή σου Ελλάδα. Για όσο υπάρχεις ακόμα.

 

 

ΦΛΕΒΑΡΗΣ '15

ΑΛΕΞΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΦΤΑΝΕΙΣ
(μεσαιωνικόν ασμάτιον)

Ο καλαμοάλογος και ο σπερματοπότης
και ο μπαστουνοκαταπιωτής
ο καθείς τους μεσαιωνικός οικτρός ιππότης
νικημένος πάντα και κιοτής,

προχωράνε στης Ευρώπης για να παν το κάστρο
δώρο ενώ στα χέρια τους κρατούν
της υπεροψίας τους το κρύο και μαύρο τ’ άστρο
κι απ’ τον τρόμο ενώ τα δόντια τους κροτούν.
…………………………………………………….
Νάτους που γυρνάνε τώρα πίσω νικημένοι,
με τον θολωμένο τους το νου
νίκης παραμύθια να σκαρφίζονται οι καημένοι    
για να πούνε των παροίκων-του κοινού.
                                -------
 

13 Μάρτη 15 παυλόπουλος πρόεδρος

Ο Σόιμπλε προσφέρει εκδούλευση στην Ελλάδα φερόμενος όπως φέρεται.
Γιατί;
Αντιπολίτευση δεν υπάρχει στην Ελλάδα από τότε που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σόιμπλε λοιπόν παίζει το ρόλο της αντιπολίτευσης, βοηθώντας την Ελλάδα-το πώς, αμέσως πιο κάτω- αλλά και ξεπληρώνοντας τις χάρες που του έκανε ο Σαμαράς και η Δεξιά τα πέντε χρόνια της Κρίσης. Και παίρνει έτσι τη θέση του Σαμαρά, τώρα που αυτός για προφανείς λόγους δεν μπορεί να μιλήσει.
Λέει λοιπόν ο Σόιμπλε-μεταφράζοντας τη στάση του γενικότερα αλλά και ειδικά τα περί ανευθυνότητας της κυβέρνησης και της λύπησης του ελληνικού λαού: «Ήρθε εδώ ένα κολόπαιδο βρίζοντας και απειλώντας και ζητάει να υπακούσουμε στις απαιτήσεις του. Και στέλνει έναν υπουργό οικονομικών που θέλει να κάνει μάθημα οικονομίας στην Ευρώπη. Και κάνοντας αυτά θέλει να τον πάρουμε στα σοβαρά! Επειδή όμως πρέπει να απαντήσουμε στα αιτήματά του, του λέμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο συζήτησης γιατι όλα είναι γραμμένα στο πρόγραμμα που έχει υπογράψει η χώρα του με την Ευρώπη. Μας μιλάει για ανθρωπιστική κρίση στη χώρα του. Όταν είχαν λεφτά που τους έδινε η Ευρώπη, τα χάλαγαν στα μπουζούκια. Ποιος τους φταίει λοιπον αν τώρα πεινάνε; Βέβαια θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε, αλλά όχι σε βάρος των λαών της Ευρώπης. Την ανευθυνότητα των ελλήνων και την ανικανότητά τους να καταλάβουν πού βρίσκονται, ο κύριος Τσίπρας θέλει να την κάνει όπλο ανατροπής της κατάστασης στην Ευρώπη! Μια χώρα απολίτιστη, ελεεινή, αντιδημοκρατική και δουλοπρεπής, έρχεται να επιβάλει στην Ευρώπη τη θέλησή της! Και είμαι σίγουρος πως όταν πάει πίσω στη χώρα του ο κύριος αυτός, θα θελήσει να πείσει και θα πείσει τους έλληνες, που στο σύνολό τους είναι χαζοί,  ότι βγήκε κερδισμενος και ότι άλλαξε την Ευρώπη!.. Με τέτοιους φαντασιόπληκτους απατεώνες πώς να συνυπάρξεις;»
 

Παρασκευή, 20 Φεβρουαρίου 2015
ΑΛΛΑΓΕΣ…

Σταμάτησε ο Αλέξης
να παίζει με το τόπι
μεγαλου αρχηγού επήρε ύφος
το χάλκινό του εζώστηκε το ξίφος
κι είπε ζωηρά «θα πάω
ν’ αλλάξω την Ευρώπη!»

Πήγε. «Παρακαλώ σας»
του λεν ευγενικά
«Το ξίφος σας απέξω να τ’ αφήστε
κανέναν μη από λάθος τραυματίστε.
Δεν χρειάζονται καθόλου
εδώ σιδερικά.»

Και «Όσι, ζεν τ’ αφήνω»
έκανε ο Αλέξης.
«Τότε παιδί μου γύρνα στην Ελλάδα
θαρρώ έχετε ακόμα φασολάδα.
Τα ξίφη έχουν τελειώσει.
Έδώ έχουμε λέξεις.»

Έφυγε ο Αλέξης,
εγύρισε και πάλι.
«Τα χέρια Αλέξη μου πρέπει να κόψεις
πριν τις καινούργιες σου μας πεις απόψεις.
Μην κλαις. Σου μενει ακόμα
στους ώμους το κεφάλι.»

Πάει, τα χέρια κόβει,
γυρνάει και τους βρίσκει.
«Αν και τη γλώσσα σου κόψεις ευθύς
τότε στο σπίτι μας μπορείς να μπεις»,
του λένε καθώς πίνουν
με σόδα το ουίσκι.

Ο Αλέξης τι να κάνει;
Αφού οι ευρωπαίοι
τα νέα του για ν’ ακούσουνε τα έπη
να τον δεχτούνε πριν κοντά τους πρέπει
τότε θα κάνει ό,τι
κάθε ευρωπαίος λέει.

Έτσι, αφού ενθέρμως
να τους αλλάξει θέλει
και  κάνοντας αυτά που λεν εκείνοι,
χωρίς αυτιά και γλώσσα έχει μείνει.
Και πάνε και τα δύο  
τα κάτω του τα μέλη.

Κι ενώ εκεί είχε πάει
τόσο αποφασισμένος
ν’ αλλάξει την Ευρώπη δίχως άλλο
δεν ένιωσε στον τόσο μέσα σάλο
ότι αυτός ο ίδιος
εβγήκε αλλαγμένος.

Κι έτσι κουτσουρεμένος
δίχως σπαθί και τόπι
γυρίζει σε καρότσι ένα πάνω
κρατάει στα δόντια του ένα πανώ
Γερμανικά που γράφει:
«Άλλαξα την Ευρώπη!»
 

          ΟΙ  ΣΟΒΑΡΟΙ

Τα βλοσυρά τα πρόσωπα, τα συνοφρυωμένα,
μη σας γελάνε φίλοι μου-δεν είναι αληθινά.
Τα βλοσυρά τα πρόσωπα-μάθετε από μένα-
γιρλάντες κρύβουν μέσα τους απ'  άνθη εαρινά.

Κατ'  απ'  την άγριαν όψη τους, χίλια τρελά παιχνίδια
ριζώνουνε αφύτρωτα κι ανάνθιστα σπαργούν.
Μύρια κρυφά  αφανέρωτα στριμώχνονται στολίδια
που αζήτητα κι αχάριστα σκουριάζουνε και σπουν.

Μες στ' αυστηρά, τ’ αγέλαστα, σφιχτοκλεισμένα χείλη
αειπάρθενες, ατρύγητες μαραίνονται ηδονές,
κι ας μην ακούτε σεις ποτέ απ'  αυτά καλοί μου φίλοι
τις που πλαντάζουν μέσα τους χαρούμενες φωνές.

Κι όσα δεν τρέχουν δάκρυα από τα σκληρά τα μάτια
στις μυστικές του έρωτα κυλούνε τις βραγιές,
και της αγάπης τα στενά νοτίζουν μονοπάτια
που σκοτεινά φαντάσματα γεμίζουν τις βραδιές.

Τα χρόνια φεύγουν άφωτα κι οι άφωτοι κερδίζουν
τον τίτλο που ανείπωτα μισούνε: "σοβαροί".
Μα την ψυχή ματώνουνε και την καρδιά ξεσχίζουν
όλα εκείνα που αυτοί δεν έχουνε χαρεί.

ΑΦΟΥ ΔΕ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕ

Αφού δε μ' αγάπησε δεν κρύβουν τα σύθαμπα
σκιές ούτε μίσους.  
Αφού δε μ' αγάπησε δεν είχαν τα Σύμπαντα
ποτέ παραδείσους.
Αφού δε μ' αγάπησε τα πάντα είναι ψέματα-
και πώς ναν' αλήθεια
αφού τα δικά μου ταιριάζαν χαϊδέματα
στα δυο της τα στήθια…

Αφού δε σφιχτόκλεισαν οι πάλλευκοι κύκλοι της
τους μαύρους μου κύκλους…
αφού αποστερήθηκαν τα δύο τα χείλη της
του μόνου μου χείλους…
αφού δεν αγκάλιασαν οι δυο τεθλασμένες της
τις δυο μου ευθείες…
αφού με το στήθος μου οι λαιμοκαδένες της
δεν κάναν φιλίες…

αφού δε μ' αγάπησε ειν' όνειρο η ζήση μου
σβησμένου ονείρου.
Ποτέ δεν ανέτειλα και είναι η δύση μου
ογκάνισμα χοίρου.

Δεν ζω-δεν αισθάνομαι-στης πλάσης της άπλαστης
τα πλάτη δεν κείμαι.
Στης ζωής τον παλμό-στο φως-στη λαχτάρα της
δεν έχω μερίδιο-δεν είμαι.
 

(εν όψει των εκλογών του 2015)

Σαμαράς
Παρακαλάει, κλαίγεται, βρίζει κι αξίες πουλάει,
το κτήνος έτσι αγριεύοντας που ορμά για να τον φάει.

Βενιζέλος
Πινόκιο αλλοπρόσαλλος: χοντρά ενώ ψεματίζει
αντίς ν’ αξαίνει η μύτη του, το κόμμα αδυνατίζει…


Καμένος
Από δεξιά αριστερά. Ποιο απ’ τα δυο του αρέσει;
Αδιάφορο-αρκεί να βρει… ευρύχωρη μια θέση.


Θεοδωράκης
Πώς απ’ την τηλεόραση πάει στην πολιτική;
γιατί έχει περσότερους ηθοποιούς εκεί.


Κουβέλης
Απλώς υπάρχει. Άβουλος. Ρομποτικής πορείας.
Για Πρόεδρος ελληνικής, τέλειος, Δημοκρατίας.


Κουτσούμπας
Μα ακίνητο το χέρι του στην Αθηνά προσεύχεται
για να ’ρθει ο σοσιαλισμός. Που έτσι όμως δεν έρχεται…


Παπανδρέου
Ο τάλας! Μόνη προίκα του τ’ όνομα έχει πάρει.
Μα κι αν αυτός έχει όνομα, άλλοι έχουνε τη χάρη…


Μιχαλολιάκος
Ο  μόνος που το νόημα έχει απ’ όλους πιάσει.
Για να φτιαχτεί ξανά η Ελλάς, πριν πρέπει να χαλάσει.
 

Τρίτη, 6 Ιανουαρίου 2015
Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΙ Η ΕΛΛΆΔΑ
ή
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

«Γιώργη, γιατί έρεψες τη χώρα;
Γιατί; Γιατί;»
«ΣΎΡΙΖΑ θάναι», λέει ο Γιώργος
και περπατεί.

Ανάβει η φτώχια, η ανέχεια
κι η δυστυχιά .
Να’ βρισκε ο Γιώργης μια κρυψώνα
μία σπηλιά!…

Μα να ο Λοβέρδος «ο μακελάρης».
«Έλα», του λέει.
Ο δόλιος Γιώργος πάει κοντά του
και όλο κλαίει.

Μα «ο μακελάρης» πάει για ψήφους.
Τον παραιτεί.
 «Δε θ΄ ανασάνω», λέει ο Γιώργος.
«Γιατί, γιατί;»

«Γιώργο, που κίνησες να φτάσεις;»
 «Να δοξαστώ»
«Αφού ακόμα είσαι δω κάτου
ξέχαστο αυτό!»

«Εγώ είμαι βλάκας. Είμαι βλάκας.
Τι έφταιξα εγώ;
Ο  ουρανός μακριά μου μένει.
Γι’ αυτό είμαι δω.

Πότε ξεκίνησα; είναι χρόνοι…
για δυο, για τρεις…
Πρώτη φορά μου νιώθω έτσι-
τόσο βαρύς»

«Να η Διεθνής σου. Φίλησέ τη
να δροσιστείς».
Σκύβει ο Γιώργος  όμως εκείνη
φεύγει ευθύς.

Οι μήνες πέρασαν, τα χρόνια,
φεύγει ο καιρός
στον ίδιο τόπο μένει ο Γιώργος
κι ας τρέχει εμπρός.

Να τα Μνημόνια! να τα μέτρα!
μα πού ευρώ;..
Χτυπιέται όλος από Ευρώπη,
κι απ’ το Λαό.

«Γιώργη, γιατί έρεψες τη χώρα
τη σπλαχνικιά;
Γιατί ως τρίτη έχεις χρεώσει
το Λαό γενιά;»

Η χώρα μίλαε στον αέρα
– τ’ ακούς, τ’ ακούς;-
και τραγουδούσε νύχτα μέρα
τους ταπεινούς:

«Τους πήρες σπίτι και χωράφι
και τις γιορτές
και ρέει το αίμα τους ποτάμι
απ΄ τις πληγές.

Σακάτες ήτανε μα ολόρθοι,
ως τη χρονιά,
το Δου Νου Του που έχεις φέρει
Γιώργο φονιά!».

«Με περιμένει η μαμά μου
που μ’ αγαπά.
κι αλί μου-είμαι ορφανούλι
από μπαμπά.

Ξεκίνησα ένα καλοκαίρι
σαν αρχηγός
κι ήρθε και μ’ ηύρε ο χειμώνας.
Κι ούτε ουραγός…

Και τώρα πάλι Αλωνάρης
Πότε ήρθε; πώς;
Τρισέ, σταμάτησε το λόγγο
που τρέχει εμπρός.

Το δρόμο δε θα βγάλω ο δόλιος
κι ας προσπαθώ.
Πιστός κανένας δε μου μένει
και θα χαθώ.»

Και πέφτει ο Γιώργος απ’ του Δίκιου
τ’ άγριο σπαθί.
Μακριά του στέκουνε οι φίλοι
κι ολοι οι γνωστοί.

Εκεί τριγύρω ούτε Μέρκελ,
ή Σαρκοζί.
Και με το Γιώργο η βλακεία
μον’ πάει μαζί.
 

 ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
(τον καιρό της Κρίσης)

Η τελευταία σου ευκαιρία
είναι η Κρίση, Κοινωνία!

Είναι αυτή ό,τι καρτερούσες
και με λαχτάρα ό,τι ζητούσες.
Κι η που ό,τι τ’ Άδικο χρωστάει,
στη φτώχεια αυτή ξαναγυρνάει.
Το λάβωμα είναι στο θηρίο
στο αιώνιο του πριν πάει Κρύο.
Είν’ η αχτίδα του ήλιου η πρώτη
που της νυχτιάς νικάει τα σκότη.
Μα δε θα γίνει αυτό μονάχο.
Κύμα απαλό δε ρίχνει βράχο.
Θέλει ατσάλινο το κύμα
για ν’ ανοιχτεί του πλούτου μνήμα.
Χτύπημα θέλει τσεκουράτο
για να ’ρθουνε τα πάνω κάτω.
Σπάσε, κατάστρεψε, ορθώσου-
σε χαλασμό μεγάλο απλώσου.
Το κάθε εμπόδιο αφάνισέ το
κάθε ψηλό ισοπέδωσέ το.
Σαν ελαβώθη το θηρίο
ξεκάνεται με βόλια δύο.
Κρίση αλλαγή σημαίνει ρόλων-
Άδης αυτοί-εσύ Απόλλων!
Πάρε όλα πίσω όσα σου κλέψαν
πνίξ’ τους στο αίμα που σου γέψαν.
“Μην καις”, σού λένε, “θα καούμε!”
Μα μόνο εκείνοι θα καούνε.
“Λεφτά χαλάς”, λένε, “σα σπάζεις.”
Μα συ σε φως το χρήμα αλλάζεις.
Αιώνες δυο σε βασανίζουν
με βάσανα που δε σ’ αξίζουν
μπροστά σου να! η ώρα Tώρα
πλούσια για σένα έχει δώρα.
Της ιστορίας το ρολόι
που απ’ τις δικές σου ώρες τρώει
βάλτο στην ώρα του χαμού τους-
αυτών που στ’ Άδικο ειν’ ο νους τους.
Τώρα πεσμένο που είν’ το Κράτος
το μήκος κάνετό του πλάτος
και τόσο ως θα ’ναι μεινεσμένο
στείλτο στον τάφο λιανισμένο.
Τόσους καιρούς ήσουν σκυμμένη
κι έτρωγες κλώτσους ματωμένη.
Δε θες αφέντρα εσυ να γίνεις
στη γης που σου ’λαχε να μείνεις;
Την που οι Καιροί σου στείλαν εύνοια
με πρόφαση μια τιποτένια
μην αρνηθείς να την αρπάξεις-
αν τους σφαγείς σου εσύ δε σφάξεις,
τότε παράπονο κανένα
μην από χέρια έχεις ξένα:
όλα σού πρέπουν που παθαίνεις
και Δούλα πρέπει σου να μένεις.
Ή θα σε βγάλουν απ’ την Κρίση
αυτοί εκεί που σ’ έχουν ρίξει;
Λαέ, αν τώρα δεν ξυπνήσεις
σ’ αξύπνητο ύπνο θα βυθίσεις.

Η τελευταία σου ευκαιρία
είναι η Κρίση, Κοινωνία.
 

ΑΝ ΥΠΉΡΧΕ
(προεκλογικό του ’15)

Αν υπήρχε μια ελπίδα
το Μνημόνιο να μας σώσει
ο λαός θα του ’χε όλη
τη συμπάθειά του δώσει.

Αλλά όμως με ακρίβεια
όλως μαθηματική
στην καταστροφή τον τόπο
και στην Κόλαση οδηγεί.

Γι αυτό κι όποιος θα ψηφίσει
πάλι εφέτος φασισμό
ας τραβήξει κατευθείαν
μοναχός του στον γκρεμό

για να μην ιδεί το έθνος
τελικά ν’ αυτοκτονεί
Σαμαράς να βγαίνει πάλι
στη γωνία σα φανεί…
 

ΨΉΦΟΣ ΜΕ ΓΝΏΣΗ!
(προεκλογικό του ’15)

Θα δούμε και θ’ ακούσουμε
απ’ τα τηλε-κανάλια
τον κάθε ανεπρόκοπο-
καθένανε κανάγια.

αφού πει τι «δεν» έγινε
και τι να γίνει «πρέπει»
να φύγει με τα χέρια του
στην παχουλή του τσέπη.

Και πλέον θα ψηφίσουμε
τέλεια ενημερωμένοι
και από χέρι ξέροντας
γιατί είμαστε χαμένοι.
 

ΤΟ ΡΈΜΑ
(προεκλογικό του ’15)

Τον κόλο σου στο μάρμαρο
χοντρέ να τον χτυπάς
ένα είναι πλέον ή σίγουρο-
πως μέρες πια μετράς.

Κι ενώ τα κλεψιμέικα
βαθιά στην τσέπη χώνεις,
όμως συντάξεις και μιστούς
αλήταρε, παγώνεις.

Και με τις στάλες απ’ του λαού
τον ίδρωτα και το αίμα
ένα φρικώδες κι άθλιο
φτιάχνοντας άγριο ρέμα,

το στέλνεις μες στη θάλασσα
των φίλων σου κλεφτών
ελπίζοντας το κόμμα σου
τρίτο να βγει δι αυτών.

Μα πρόσεξε το ρέμα μη
στη δίκαιη οργή του
πάρει και σε και τ’ άτιμα
τα πλούτη σου μαζί του.
 

Πέμπτη, 1 Ιανουαρίου 2015

ΑΞΊΕΣ ΚΑΙ ΨΉΦΟΙ

Θεέ μου! Παναγίτσα μου! Τόσο πολύ αξίζω
που όλοι τους οι πολιτικοί βαλθήκαν να με σώσουν
κι απ’ το αισχρό Μνημόνιο ζητούν να με γλιτώσουν;
Κι αν ναι, γιατί εγώ θλίβομαι και δεν πανηγυρίζω;
Αυτά λέω και χαίρομαι,
ότι αξίζω επαίρομαι
και ευτυχής πετώ
στον  έβδομο ουρανό.

…Μα πάλι, λέω, δεν ειν’ αυτοί που έτσι με καταντήσανε:
μ’ ενός Μνημόνιου να γυρνώ στην πλάτη μου το βάρος
και να μην έχω ούτε καν διαμαρτυρίας το θάρρος;
Τι; Τώρα αυτοί ανανήψανε και ήθος αποκτήσανε;
Και με αυτό ζαλίζομαι
και πιο βαθιά βυθίζομαι
στο τέλμα που με άδειασαν
αφού με ξεπαράδιασαν.
 

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ….
(προεκλογικό του ’15)

Μη φωνάζετε-μη σκάτε
και μην κακομελετάτε.
Είτε Σαμαρά ψηφίστε
ή στην πάντα τον αφήστε
κι όποιον φέρτε, ίδιο χάλι
τουτ’ η χώρα θα ‘χει πάλι.

Φίλοι μου οι εκλεγμένοι
δε σας φταίνε οι καημένοι.
Φταίνε μόνο οι εκλογείς:
φταίτε φίλοι μου ΕΣΕΙΣ!
 

Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου 2015

«ΠΡΟΣ ΩΡΑΣ»

Σάλος. Φουρτούνα, Ταραχή. Αντάρα. Τρικυμία.
Κουμουνιστές  εκάμανε γκουβέρνο στη Γραικία.
Φόβος και τρόμος άπλωσε πάνω από την Ευρώπη.
Βλέπουν με μάτι ανήσυχο εδώθε όλοι οι τόποι.
«Τσάι», «τσουράπι», «τσαγανό», «τσιγάρο», «τσιμινιέρα»,
Λέξεις που ως τώρα ήσυχες πλανιόνταν στον αέρα
Μα κι όσες άλλες  από «τσ» τους έλαχε ν’ αρχίζουν
Τον Τσίπρα στους ταλαίπωρους τους γήινους θυμίζουν
Και πλέον γόοι και ποπετοί την οικουμένη ζώνουν.
Κουμουνιστές. Κουμουνιστές τη γη μας την αλώνουν.
Ο Λένιν αναστήθηκε. Ζωντάνεψε ο Μαρξ.
Και το ’νιωσε αυτό καλά και ο καθένας βλαξ.
Μέχρι κι εγώ ο αδαής περί τα πολιτίκς
Και που γι αυτά ολοζωής βαθιά με ζώνει νυξ,
Κι εγώ λοιπόν κατάλαβα πολλές τι αλλαγές
Θα δει η Ελλαδίτσα μας μεγάλες και μικρές,
Πια τώρα δε θα έχουμε την Τρόικα να μας τρώει
Μα θα συναλλασσόμαστε αισίως με μια Κατρόι.
Κι αντί να μας ταλαιπωρεί τ’ άθλιο Μνημόνιο εκείνο
Θα έχουμε ένα ανθρώπινο κι ευγενικό Μηομνίνο.
Αντίς καφέ θα πίνουμε μες στα καφεποτεία
Τα φρέσκα του ο καθένας μας τα σπέρματα τα κρύα.
Στα εστιατόρια με μισή μερίδα περηφάνεια
Γαρνιρισμένη με άρωμα από χαρισμένα δάνεια
Τελείως θα χορταίνουμε την που είχαμε πριν πείνα
Και τα συσσίτια ν’ ανθούν θα πάψουν στην Αθήνα.
Τη λέξη όταν «Σύνταγμα» θα λέμε θα δακρύζουμε
Κι αντίγραφα Μνημόνιου καθημερνά θα σκίζουμε
Ενώ ο λαός ρακένδυτος στα μαύρα του τα κρέπια
Θα πλέει μέσα σε πέλαγο γεμάτο αξιοπρέπεια.
Δραχμές θα κουδουνίζουνε αντίς ευρώ στις τσέπες
Και θα ’ναι όνειρο άπιαστο οι πίτσες και οι κρέπες.
Κι οι ευρωπαίοι ενώ εμάς κοιτώντας θα γελάνε
Ο Τσίπρας θα αισθάνεται-αλί-πανευτυχής
Αγνοώντας πως γυμνόποδες στ’ αγκάθια όσοι πάνε
Είναι ηλίθιοι-τρισαλί-και όχι ευφυείς.
 

Σάββατο, 31 Ιανουαρίου 2015
ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΝ

Σωστά ξαναγυρίζουν
οι απολυμένοι από του Σαμαρά τη χούντα.

Και του Παπάγου η χούντα απόλυσε υπαλλήλους.

Τότε γιατί το ήθελε ο βασιλιάς κι η Αμερική.
Τώρα γιατί το ήθελε η τρόϊκα κι η Γερμανία.

Σωστά ξαναγυρίζουν οι απολυμένοι.
Γιατί μπορεί για ένα παιδί
ζωή του ο πατέρας του να είναι.
Μπορεί
έτσι παράξενα ορφανεμένο
από γειτόνισσα μία φιλεύσπλαχνη
να έχει μια ντομάτα την ημέρα
προσφάι σ’ ένα ξεροκόμματο.
Και μπορεί
τις νύχτες που κερί ένα τις φωτίζει
φαντάσματα να το κυκλώνουν τρομερά
κι οι σκιες του τοίχου ίδιες Μοίρες
να σημαδεύουν την ψυχή του
ορίζοντάς του
σε κάθε σκια να τρέμει ολοζωής
και κάθε άνθρωπος
φάντασμα να του είναι φοβερό.
Για πάντα.
Σ’ όλη τη ζωή του.

Γιατί πολύ στον κόσμο είναι πιθανό,
ο απολυμένος ο πατέρας ,
να έχει φύγει
από την Τρίπολη ας πούμε,
και να ’χει πάει σ’ ένα μέρος άγνωστο και μακρινό-
την Καλλιθέα-
που τι τέρατα ποιος ξέρει να την κατοικούν κι αυτή,
και κει
στου Σταθμού του τραίνου της τον έξω χώρο
επάνω σ’ ένα τραπεζάκι καφενείου στρογγυλό, τσίγκινο,
να γράφει αιτήσεις δυο δραχμές τη μία
για τους αγράμματους πολίτες
θέλοντας τα παιδιά του έτσι να ταϊσει.

Σωστά ξαναγυρίζουν. Ίσως έτσι
λιγότερα να είναι τα παιδιά που θα βρεθούνε
στο περιθώριο της ζωής να ζουν
κι απ’ όλους μισημένα.

Τετάρτη, 28 Ιανουαρίου 2015
ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

Τρεις μέρες τώρα
το σώμα μου έχει μελανιάσει από τα τσιμπήματα.

Η μάνα μου ήταν μοιχαλίδα.
Μ’ έκανε με τον Λένιν.

Κι από τη γέννα μου ήμουν ο παράξενος,
ο άξεστος,
ο ακοινώνητος.

Και η κακή μου μοίρα
σε φασίστες ανάμεσα μ’ έριξε να ζήσω,
στου λύκου το στόμα ίσα μέσα.

Χρόνια πολλά επέρασα εκεί.
Με την τραχιά του γλώσσα με ανάδευε,
με σύντριβε,
με τσάκιζε.
Στις παρειές του με σφεντόνιζε,
με συμπίεζε στην υπερώα του,
επάνω με πετούσε στων δοντιών του το φραγμό.

Με τον καιρό ανάπτυξα αντισώματα στις κακουχίες.
Και για τα δύσκολα είχα βρει τη Φινλανδία μου:
την Τελική Αύλακα.

Για τα δόντια του ήμουνα σκληρός.
Έτσι μπόρεσα να επιζήσω.
Και ούτε με κατάπιε. Ο οισοφάγος του δε με χωρούσε.

Και σε όλα αυτά
και ύστερα από τόσα χρόνια
έξαφνα
ένα δρεπάνι ήρθε και σύριζα
του λύκου εκλάδεψε τα δόντια.

Κι ακούω τώρα γύρω μου
ενώ Γενάρη έχουμε, φωνές Οχτώβρη.
Και βλέπω πρόσωπα ανθρωπινά στις τηλεοράσεις.
Και γλώσσα πια καμία δεν με ταλανίζει.

Και τόσο έχω στην κλεισούρα μέσα ζήσει
και μ’ αντισώματα έχω τόσα ποτιστεί
και τόσο πια δεν πρόσμενα κάτι καλό
που λέω δεν μπορεί, ένα όνειρο ειν’ αυτό που ζω
καθώς στο καταφύγιο
της Τελικής μου Αύλακας κοιμάμαι.

Και τσιμπιέμαι τρεις ημέρες τώρα.
Και το σώμα μου
το έχω μελανιάσει απ’ τα τσιμπήματα.
 

Τρίτη, 27 Ιανουαρίου 2015
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Τόπος: ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ
Χρόνος: 26 Γενάρη 2015, μεσημέρι.
Πρόσωπα:
ΜΙΚΡΟΣ ΑΛΕΞΗΣ
ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ
ΜΠΑΜΠΑΣ ΛΑΟΣ (μπαμπάς τους)
ΜΑΜΑ ΔΕΞΙΑ (μαμά τους)
Άνθρωποι γύρω.

(Ο Μπαμπάς Λαός ανεβάζει και κουνάει τον Μικρό Αλέξη στη μοναδική κούνια της Παιδικής Χαράς, ενώ ο Μικρός Αντωνάκης κλαίει στην αγκαλιά της μητέρας του)

ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ
Σέλω την κούνια μου…

ΜΑΜΑ ΔΕΞΙΑ
(με λατρεία και ρίχνοντας άγριες ματιές στον Μπαμπά Λαό)
Δικιά σου είναι η κούνια μωράκι μου. Αλλά ας κουνηθεί λίγο και το αδερφάκι σου. Ναι;

ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ
Όσι. Σέλω μόνον εγώ…

ΜΠΑΜΠΑΣ ΛΑΟΣ
(που παρακολουθεί από μακριά τον Μικρό Αντωνάκη. Δυνατά)
Έλα και συ μωρό μου να κουνήσεις τον αδερφούλη σου Έλα!... Κοίτα…Ωωωωωπ… Κοίτα πόσο ψηλά πάει… Έλα… Ωωωωωπ…

ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ
(κλαίγοντας γοερά, κλωτσώντας τον αέρα και χτυπώντας με τα χέρια του το στήθος της μητέρας του)
Όσι! Εγώ μόνο σέλω! Ζικιά μου κούνιαααα…

ΜΠΑΜΠΑΣ ΛΑΟΣ
Μην κλαίς γιατί θα τις φας.
( ο Μικρός Αντωνάκης στριγγλίζει)

ΜΑΜΑ ΔΕΞΙΑ
(ξεσπώντας, στον Μπαμπά Λαό)
Για τόλμα! Δε βλέπεις πώς σπαράζει το καημενούλι; Πατέρας είσαι συ;
(στον ΜΙΚΡΟ ΑΝΤΩΝΑΚΗ)
Σώπα μωράκι μου, δικιά σου είναι η κούνια. Θα τον κάνω ντα εγώ τον μπαμπά. Μη μου κλαις μωράκι μου…
(γονείς από γύρω έχουν στρέψει την προσοχή τους στο κλάμα του ΜΙΚΡΟΥ ΑΝΤΩΝΑΚΗ και παρακολουθούν τη λογομαχία των γονιών του)

ΜΠΑΜΠΑΣ ΛΑΟΣ
(αφήνει τον Μικρό Αλέξη να κουνιέται και πηγαίνει προς τη μητέρα χαμογελώντας στον Μικρό Αντωνάκη καθώς πλησιάζει)
Έλα το παιδάκι μου εμένα, έλα το μωράκι μου, έλα στον μπαμπά μωρό μου να πάμε να κουνήσουμε μαζί τον αδερφούλη σου. Έλα αγαπούλα μου…
(απλώνει τα χέρια προσκαλώντας τον Μικρό Αντωνάκη στην αγκαλιά του)

ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ
Ζε σέλω. Εγώ σέλω κούνια. Όσι αζεφούλη  μου. Εγώ εγώ εγώ…
(δίνει μια με το χέρι του στο πρόσωπο του πατέρα του)

ΜΑΜΑ ΔΕΞΙΑ
Κοίτα πώς το κατάντησες το παιδί… Θα μου σκάσει από το κλάμα το μωρό μου. Πατέρας είσαι συ;

ΜΠΑΜΠΑΣ ΛΑΟΣ
Όχι, εσύ είσαι μητέρα. Δώστου μια στον κόλο να δεις πώς σταματάει.

ΜΑΜΑ ΔΕΞΙΑ
Να το χτυπήσω; Να χτυπήσω εγώ τον Μικρό Αντωνάκη μου;
(στρέφει με το ελεύθερο χέρι της το πρόσωπο του Μικρού Αντωνάκη προς τον Μπαμπά Λαό)
Κοίτα! Σπυράκια έβγαλε στο προσωπάκι του το μωρό μου. Από το κλάμα κι από τη σκασίλα του…

ΜΠΑΜΠΑΣ ΛΑΟΣ
Καλά καλά. Θα τα συζητήσουμε στο σπίτι αυτά. Σταμάτα το τώρα να κλαίει. Γίναμε ρεζίλι στον κόσμο… Μόνο ο Αντωνάκης να κουνηθεί δηλαδή; Ο Αλέξης δεν είναι παιδί σου;
(στον Μικρό Αντωνάκη)
Έλα μωρό μου. Να μην κουνηθεί λίγο και ο αδερφούλης σου; Έλα μωρό μου, κάνε τη χάρη στον μπαμπάκα που σε αγαπάει πολύ και πάμε να δώσεις ένα φιλάκι στο αδερφάκι σου. Έλα στον μπαμπά μωρό μου και θα σου αγοράσω εγώ μια μικρή κούνια να είναι μόνον δικιά σου. Να φτάνουνε τα ποδαράκια σου στο χώμα και να κουνιέσαι μόνος σου. Αυτή κοίτα… είναι μεγάλη για σένα και μπορεί να πέσεις κάτω και να χτυπήσεις το κεφαλάκι σου. Έλα μωρό μου…

ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ
Ζε σέλω μική κούνια. Σέλω τη μεζάλη.
(δίνει μια στο πρόσωπο του πατέρα του και χώνεται όπως πρώτα στην αγκαλιά της μητέρας του ουρλιάζοντας. Ο Μπαμπάς Λαός πηγαίνει στον Μικρό Αλέξη)

ΜΙΚΡΟΣ ΑΛΕΞΗΣ
Ζε σα έσει;

ΜΠΑΜΠΑΣ ΛΑΟΣ
Όχι μωρό μου, δε θα έρθει. Θα πάει στο σπίτι με τη μαμά. Θα παίξουμε μόνοι μας.
                                       --------------

 

 Δευτέρα, 26 Ιανουαρίου 2015
ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ

Πατέρα έχουμε κουμουνιστή πρωθυπουργό.
Έτσι λένε όλοι.

Εσύ που τη σημαία κράταγες του ΕΑΜ
Πες μου
Ο Λένιν ζήτησε την άδεια από ποιον
Για να επαναστατήσει;
Εσύ που έβλεπες το Μπούρτζι απ’ την Ακροναυπλία
Πες μου
Οι επαναστάσεις γίνονται με νόμους;
Εσύ που σε βασάνισαν γιατ’ ήσουνα κουμουνιστής
Πες μου
Οι κουμουνιστές
Ζητούσαν τις ευχές αρχιεπίσκοπων;

Θα σου τα πω από κοντά όταν έρθω
Μα αν ήσουνα κι εσύ εδώ
Θα διασκεδάζαμε με τα τερτίπια
Και του κουμουνιστή πρωθυπουργού
Και κάποιων πολιτών που τριγυρνάνε
Ονειρευόμενοι κολχόζ
Και κόκκινα μπαϊράκια ανεμίζοντας.
Γιατί να διασκεδάζουνε μπορούνε μόνο
Με τέτοιες φιοριτούρες.

Α! και στο χωριό μην πας
Κλέφτες το σπίτι μας το διαφεντεύουν
Και τι κλέφτες-χαζοκλέφτες
Που κλέβουνε για ν’ αγοράσουν μπιχλιμπίδια
Και να δειχτούν σε άλλους όμοιους τους.
Τα λέμε. Γεια.

Παρασκευή, 23 Ιανουαρίου 2015
 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΑ «ΛΟΓΙΑ»
    
Κραδαίνοντας στο χέρι μου το περιοδικό μου
και έχοντας για συντροφιά τη μοίρα την καλή μου
αγνοώντας πλήρως και φρουρούς και γράμμα όποιου νόμου
φτάνω και μπαίνω άνετος στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο Σαμαράς καθότανε σε μία πολυθρόνα
χτυπώντας με το χέρι του το γόνατό του το ’να
σε δήλωση-φως φανερό- κάποιας αδημονίας
για να μην πω μεγάλου ενός άγχους και αγωνίας.

«Ω! Επιτέλους ήλθατε!» Μου είπε μειδιών,
 Ξεύρετε, είχα φίλτατε μεγάλη ανησυχία
μη και τυχόν ξεχάσατε το ραντεβού αυτό μας
που στο Μαξίμου μόλις χτες είχαμε δώσει οι δυο μας!»

«Χαίρετε κύριε πρόεδρε», του είπα, «μα μ’ εκπλήσσετε:
δεν ήξερα πόσο πολύ με έχετε εκτιμήσει
και εδεχτήκατε σε με μονάχα να μιλήσετε-
κάτι που τόσα Μου Μου Ε σας έχουνε ζητήσει.»

«Διότι εσείς αγαπητέ αντίθετα από άλλους,
τους κόπους που κατέβαλα ξεύρετε τους μεγάλους
και πόσον δεν απέφυγα  λίαν να υποφέρω
ίνα στα ίσα  δυνηθώ τη χώρα μας να φέρω.

Κι οι έτεροι εκδόται μας μου το αναγνωρίζουν;
Ουχί. Αυτοί ξεύρουν δυστυχώς μονάχα να υβρίζουν…»
«Αφήστε αυτούς! Ιδού εγώ! Θα δημοσιογραφήσω
κι απληροφόρητο έλληνα κανέναν δε θ’ αφήσω.»

«Ελάτε, ας αρχίσωμε τας ερωταποκρίσεις
κι ας μη αναλωνόμεθα εις φρούδας συζητήσεις.
Ρωτήστε με! Ρωτήστε με κύριε Χολιαστέ μου!
και όλα τ’ άλλα αφέτε τα να πάνε κατ’ ανέμου.

Ποθώ η κάθε μια ελληνίς να πληροφορηθεί
ό,τι από το στόμα μου μέλλει να ειπωθεί!»

«Και ο κάθ’ έλλην ασφαλώς-τους άντρες λησμονήσατε…»

«Ναι και καλώς εκάματε και μου το υπενθυμίσατε.

Λοιπόν τι λέτε; Αρχίζουμε;» «βεβαίως κύριε πρόεδρε…»
«Φίλε μου κύριε Χολιαστέ, αυτό το «κύριε πρόεδρε»
που δεν ομοιοκαταληκτεί με άλλη κάποια λέξη
αφήσατέ το ώστε γοργά η συνέντευξις να τρέξει

και να μη καταφεύγατε εις περιφράσεις ίσως
διότι δι αυτάς θα χρειάζονταν χρόνος παραπανίσιος΄
και ασφαλώς γνωρίζετε εχέφρων ως τυγχάνετε
πως ακριβός ο χρόνος μου τα μάλα λογαριάζεται.»

ΛΟ
Ευχαριστώ σας πρόεδρε κι αμέσως αρχινώ.
Γέμισε ο Ολάντ ερχόμενος εδώ κάποιο κενό
ή άσκοπα ήρθε κι έφυγε χωρίς καμιά αιτία
έτσι γιατί ήθελε να βγει για λίγο απ’ τη Γαλλία;

ΣΑ
Καθόλου άσκοπα. Έφερε μαζί του συμπαράσταση
κι ευχές για μια της χώρας μας ταχύτατη ανάσταση
και πήρε κάτι οικόπεδα, κάτι μεταφορές
θάλασσες κάτι βρώμικες να κάνει καθαρές,

πήρε Υγεία, Άνυνα, πήρε τον Τουρισμό,
πήρε αέριο φυσικό, πετρέλαιο και νερό,
πήρε συντήρηση Υλικού τροχαίου και Δικτύου
και χρήση του αέρα μας και του ήλιου μας δια βίου.
Και φεύγοντας μου ζήτησε να πάρει και τον Δένδια.
ΛΟ
Γιατί;
ΣΑ
Σε άντρες τολμηρούς μου είπε πως έχουν ένδεια…
ΛΟ
…Πολλά δεν πήρε Πρόεδρε-κύριε πρωθυπουργέ μου;
ΣΑ
Τι να σας πω; Έδωσα εγώ, για να ’ξερα, ποτέ μου;

Μα κι αν τα πήρε τι μ’ αυτό-ζυγίστε την κατάσταση:
βάλτε στο τάσι του ζυγού το ένα, τη συμπαράσταση,
στ’ άλλο την ύλη-ποιος λοιπόν είχε πιο πλούσιο γεύμα;
Αυτός που πήρε υλικό ή εγώ που πήρα πνεύμα;

ΛΟ
Δηλαδή πήγανε καλά όλα με τον Ολάντ…
ΣΑ
Όσο καλά η φιλοσοφία πήγε με τον Καντ-
ΛΟ
Απ’ τον Ολάντ παράπονο θαρρώ πως κάποιο έχετε…
ΣΑ
Από εσάς πώς να κρυφτώ καθάρια που όλα βλέπετε…:

Να! Ο Ζισκάρ  στην πλάτη του χτύπησε τον Σημίτη
και  «Μπράβο Κώστας!» του είχε πει. Πού; Σ’ έναν λωποδύτη!
Κι εμένα τίποτα ο Ολάντ… Εμένα, του σωτήρα
όχι μοναχά της φτωχής Ελλάδας αλλ’ ακόμα-
καθώς το λέει κι ο σοφός  λαός μας μ’ ένα στόμα-
και της Ευρώπης… Άτιμη… μπαμπέσα.. άδικη μοίρα…

ΛΟ
Καλά, μην κλαίτε Πρόεδρε… θέλετ’ ένα μαντήλι;
ΣΑ
Όχι. Ο Αβραμόπουλος πολλά μου έχει στείλει
απ’ το Μανχάταν-μέρες πριν έχει εκεί πέρα πάει
να δει το γιο του που ειν’ εκεί-τι κάνει… πώς περνάει…

ΛΟ
Και γιατί έστειλε αυτός μαντήλια από τις ΗΠΑ;
ΣΑ
Δεν ξέρετε; Μου διέφυγε ίσως και δεν σας είπα.
Κλαίω γιατί βλέπω το λαό να υποφέρει τόσο.
ΛΟ
Στο Ζάππειο δεν κλαίγατε τόσο πολύ ωστόσο…

Καλά γιατί δεν παίρνετε μέτρα ν’ ανακουφίστε
τη δυστυχία και του λαού, κι άκλαυτος σεις να είστε;
ΣΑ
Κουμάντο κύριε Χολιαστέ πως κάνω εγώ νομίζετε;
Πώς σας διαφεύγει εσάς αυτό, που όλα τα γνωρίζετε;

Δεν ξέρετε ο Άδωνις πως μ’ έχει καπελώσει
και σ’ όλη την κυβέρνηση τα δίχτυα του έχει απλώσει
και ότι θέλει γίνεται αυτός κι άλλος κανείς;
Της θέσης μου τον ξεπεσμό αγνοείτε της δεινής;

Τη Μέρκελ θα πλησίαζα εγώ, μια γερμανίδα,
που η γιαγιά μου, γνήσια και βέρα ελληνίδα,
σα στην Αθήνα οι γερμανοί εμπήκαν αυτοκτόνησε;
Όμως αυτή τη στάση μου ο Άδωνις την καθόρισε.

Γιατί του Χίτλερ θαυμαστής όντας, φίλον κι εμένα
των γερμανών  με θέλησε και μ’ έχει καμωμένα.
ΛΟ
Πέστε μου κύριε Πρόεδρε
ΣΑ
                          Λέγε με Γιώργο Αντώνη.
Αυτή μας η συνέντευξις πολύ τους δυο ενώνει…

ΛΟ
Αφού το θέλετε καλά. Αντώνη ποια έχεις γνώμη-
η Ελλάς θα βασανίζεται πολύν καιρό ακόμη;
ΣΑ
Τα βάσανά της γρήγορα βλέπω να τελειώνουνε
όπως τα χιόνια γρήγορα κάτω απ’ τον ήλιο λιώνουνε.

ΛΟ
Κι ο ήλιος ποιος; Ποια η Ελλάς στην παρομοίωσή σου;
ΣΑ
Ο ήλιος είναι η Νου Δου και η Ελλάς τα χιόνια
 Η αν θες η Ελλάδα ο Διγενής -λίγο για συλλογίσου-
και η Νου Δου ο χάροντας στα μαρμαρένια αλώνια.

ΛΟ
Πες μου Αντώνη, σκέπτεσαι την ΑΟΖ μας να κηρύξεις;
ΣΑ
Ναι, αλλά θα το κάνουμε με τις σωστές κινήσεις.
ΛΟ
Που δηλαδή πάει να πει για χρόνια δέκα ακόμα
πως δε θα ιδούμε απ’ την ΑΟΖ ούτε ποιο έχει χρώμα.

ΣΑ
Πρέπει να γίνουν οι σωστές κινήσεις-τι να κάνω
αφού η πατρίς τα μάτια της σε μένα έχει επάνω…
ΛΟ
Αλήθεια με τα μάτια σου πως πάει Αντωνάκη;
ΣΑ
Αντώνη! Αντώνη είπαμε! Όχι και με το «-άκι»…

ΛΟ
Είναι που όλο πιο μικρόν σε βλέπω λίγο λίγο
που θα ’χεις εξαφανιστεί η ώρα σα ’ρθεί να φύγω.
Τέλος. Λοιπόν για του ματιού πες μου τη φασαρία-
πώς έχει της υγείας τους η όλη ιστορία;

ΣΑ
Απ’ το δεξί μου έχασα την περιφέρεια μάτι.
Μα δε με νοιάζει γιατί εμέ- άκου και νέο κάτι-
η ύπαρξή μου ολάκερη οδεύει προς το Κέντρο
καθώς ο σκύλος έλκεται πάντοτε από το δέντρο.

Το Κέντρο είναι ο σκοπός, το τέλος, η επιδίωξη,
και της Νου Δυο ολόκληρης η διακαής αξίωση.
Εκεί τα πλήθη βρίσκονται του αδαούς λαού.
Το Ιερό είναι αυτό του Εκλογικού Ναού.

Έχεις το Κέντρο; Νίκησες! Δεν το ’χεις; Πάς χαμένος!
Γι αυτό εκεί οδεύω εγώ με λύσσα και με μένος.
Και τι άλλο να ’κανα ο φτωχός αφού άγρια με κοιτάζουν
η Μέρκελ και ο Άδωνις κι αυτό αφού προστάζουν;

ΛΟ
Και κάτι άλλο Αντώνη μου. Εκείνο σου το γέλιο
το πονηρό, τσαχπίνικο και όλο περιγέλιο,
και του ματιού το κλείσιμο το λάγνο και μαργιόλικο
και η όλη γοητεία σου πράμα-που το ’χεις μπόλικο-
διόλου βοηθούν στην άσκηση της εξουσίας τάχα;
ΣΑ
Της εξουσίας λες; Κι αυτής, μα όχι αυτής μονάχα.
Τη Μέρκελ πώς την έριξα και μ’ έχει αγαπήσει
και με προσέχει τόσο σαν να μ’ έχει υιοθετήσει;
Κι όλο μου λέει «κάνε αυτό» και όλο «κάνε εκείνο»
καταλαβαίνεις-σαν μικρό να ήμουνα μπαμπίνο…
ΛΟ
Πες τώρα κύριε Σαμαρά-πρωθυπουργέ και φίλε
και σε καλάθι άχρηστων την άγνοιά μου στείλε,
πες πώς σου ήταν δυνατό τόσα που φθέγγεις έπη
να εξοστρακίσεις απ’ αυτά το άθλιο το «πρέπει»;
ΣΑ
Αυτά εσείς που γράφετε μαθαίνοντας απέξω!
Χάρις σε σας αγαπητέ αυτό το πέταξα έξω
από τους λόγους μου αυτούς τους τόσον ωφελίμους,
και φθόγγους άλλους διάλεξα και νέους και εντίμους.

Ας πούμε: «οφείλουμε», λέω, «να…», ή: «έχουμε υποχρέωση…»-
καταλαβαίνετε-υλικό ίδιο μα με ανανέωση…
ΛΟ
(μουρμουρίζοντας)
Κάτι εσύ δε θα ’βρισκες;
ΣΑ
                            Αγαπητέ κάτι είπατε…
ΛΟ
Λέω ευτυχώς που ειστ’ έξυπνος και κάτι άλλο εβρήκατε…


ΣΑ
Α!..  Έχετε άλλο τίποτε σήμερα να ρωτήσετε;
 ΛΟ
Ναι, σ’ ένα μόνο θα ’θελα ακόμα ν’ απαντήσετε:
Ο βούλγαρος πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του
παραιτηθήκανε προχτές λόγω των απεργιών
που ξέσπασαν ενάντια στην διακυβέρνησή του
αυτού και των ανίκανων δικών του υπουργών.

Σκέπτεστε κύριε Πρόεδρε παραίτηση και σείς;
ΣΑ
Να σας ειπώ΄ αν και αυτό το ξέρει ο καθείς
το στάρι πρώτα σπέρνεται και ύστερα θερίζεται.
ΛΟ
Ο κύριος πρωθυπουργός μάλλον θα αστεϊζεται…


Ρώτησα για παραίτηση αν κάνετε ίσως σκέψη…
ΣΑ
Έχετε δίκιο τα κουκιά βοηθάνε εις την πέψη.
   ΛΟ
Μα κύριε πρωθυπουργέ…
ΣΑ
                      Μάλιστα φίλτατέ μου!
ΛΟ
Αν σκέπτεστε παραίτηση ερώτησα! Θεέ μου!

ΣΑ
Όχι και Θεός! Μα άγιος… κάποτε ναι, θα γίνω.
Μα ας έρθω στην απάντηση: κι εγώ, ναι, παίζω ΚΊΝΟ…
ΛΟ
Άλλο δεν έχω Πρόεδρε τίποτα να ρωτήσω
και πριν μ’ ευχαριστίες πολλές σας αποχαιρετήσω,
όλα καλά σας εύχομαι να έρθουν στη ζωή σας
αφού πριν, φύγετε κι εσείς, και η κυβέρνησή σας.
                               -------
 

ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥ 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τα πανό του υπόσχεται ΕΛΠΙΔΑ.
Ο λαός δε χρειάζεται ελπίδα, χρειάζεται λεφτά, δουλειά, ανάσα.
Ο Λένιν δεν ξεσήκωσε τους ρώσους υποχόμενος ελπίδα αλλά συμμετοχή του εργαζόμενου στα κέρδη.
Ο  Τσίπρας δεν είναι κουμουνιστής.
Τι είναι τότε;
Είναι ένας κουμουνιστής του Εσωτερικού.
Αυτό εξηγεί τα συμβαίνοντα.
Και βέβαια δεν θα μπορούσε ένας βέρος κουμουνιστής να έχει βλέψεις καν για εξουσία στον σημερινό κόσμο.
Αν ήτανε έτσι, το ΚΚΕ θα βρισκόταν σήμερα στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ.
Βλέπει πολύ καθαρά και ο Τσίπρας τις βρωμιές της Δεξιάς του Σαμαρά, ξέρει ότι δεν μπορεί να φτιάξει καινουργιο κάτι ρηξικέλευθο και αρκείται σε «επιδιορθώσεις» του παλαιού Δεξιού μοντέλου.
Για την εκ των πραγμάτων μισοβέζικη πρόθεσή του ενημέρωσε τον Ομπάμα και τον Πάπα προλαβαίνοντας την αντίδρασή τους, που θα στοίχιζε την συντριβή του στις εκλογές.
Αυτοί δεν είχαν αντίρρηση να προχωρήσει στην κατάληψη της εξουσίας, μιας και το γεγονός όπως το καθόρισαν στον Τσίπρα, δεν θα είναι επώδυνο στο παραμικρό για το Σύστημα.
Όλα αυτά τα ξέρουν οι ενδιαφερόμενοι εν Ελλάδι.
Τα ξέρει ο Κουτσούμπας και γι αυτό εξακολουθεί να βλέπει τον Τσίπρα σαν τον πίθηκο του Νίτσε σε σχέση με τον άνθρωπο που είναι αυτός.
Το ξέρει ο Σαμαράς, αλλά φέρεται και μιλάει σαν ο Τσίπρας να πρόκειται πράγματι να κάνει βαθιές τομές όταν έρθει στην εξουσία, φοβίζοντας έτσι τους αδαείς έλληνες.
Το ξέρει ο Καμένος και ποντάρει, ιδιοποιούμενος κάτι που μόνο του θα γίνει, λέγοντας ότι δεν θα αφήσει τον Τσίπρα να τα βάλει με την αστική τάξη.
Το ξέρουν Βενιζέλος, Κουβέλης, Ποτάμι και λοιποί και φέρονται και αυτοί ανάλογα, καθώς καθένας στοχεύει στο κέρδος μερικών ψήφων παραπάνω.
Και γι αυτό και ο ίδιος ο Τσίπρας έχει αρχίσει να παίρνει πίσω ορισμένες από τις πριν εξαγγελίες του, που τότε όμως έπρεπε να τις κανει, και να λέει με νόημα στα λόγια του: «δεν θα τα κάνω αυτά μόνος μου αλλά μαζί σας», «θέλω δύναμη  για να διαπραγματευτώ δυνατά», «μην περιμένετε να γίνουν όλα αμέσως» και άλλα τέτοια, για να δικαιολογήσει το φρένο που θα πατήσει μετά την εκλογή του.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων ας μην περιμένει κανείς τίποτα και από τον Τσίπρα.
 

Πέμπτη, 15 Ιανουαρίου 2015
ΚΡΙΣΗ-ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΧΤΕΣ

Αφού είναι πια σίγουρο
πως πάμε όλοι για φούντο
και είναι κάτι άπιαστο
για μας το κοντραπούντο,

ας αρκεστούμε σε αυτά
που ο Αλέξης δίνει-
αξιοπρέπεια δηλαδή-
και ότι θέλει ας γίνει.

Αφού λεφτά δεν έχουμε
να φάμε και να πιούμε
συνέπεια είναι αδήριτη
σούμπιτοι να χαθούμε.

Θα ξαναζήσουμε καθώς
πριν δεκαετίες ζούσαμε
τότε που να ’βρουμε ψωμί
ματαίως προσπαθούσαμε.

Τότε που τρώγαμε φαί
μια μέρα τη βδομάδα
και που ήταν πολυτέλεια
γεύμα με φασουλάδα.

Χωράφια, σπίτια, βίλες μας
στο κράτος θα τα δώσουμε
και την ισχνή αρίδα μας
ωραία θα την απλώσουμε,

σε μια καρέκλα παλαιά
όσο κι ο εαυτός μας
με ενός ψητού  κοτόπουλου
το όραμα στο μυαλό μας.

Τα βράδια θα διαβάζουμε
με λάμπα εφημερίδα
για γάλα μας θα πίνουμε
το κάτουρο απ’ τη γίδα,

στο φούρνο κρέας θα βλέπουμε
μία φορά το χρόνο
και παγωτό όχι πύραυλο
ούτε κασάτο ή κώνο,

μα σε χωνάκι εύθραυστο
μία μικρή μπαλίτσα
που απ’ αυτό καμιά γλειψιά
δε θα ’χουν τα κορίτσια.

Για ζέστα κανα κάρβουνο
ή μια ξυλένια σόμπα
που οι γυναίκες σκύβοντας
θα καίνε καμιά ρόμπα.

Για κινητό ούτε λόγος πια,
για σταθερό ποιος ξέρει,
και με καπνούς ινδιάνικους
θα στέλνουμε χαμπέρι.

Τηλεόραση; Καμιά ΥΕΝΕΔ
μα μόνο θα τη βλέπουνε
χώρο για να τη βάλουνε
και φράγκα όσοι διαθέτουνε.

Οι γκόμενες θα ρίχνονται
με λίγο πασατέμπο
και όχι όπως έπεσε
με ταμπακέρα η Βέμπο.

Οι εφημερίδες θα χουνε
δυο-τέσσερες σελίδες
για θα διπλώνονται μ’ αυτές
-αν θα βρεθούν- μαρίδες.

Θ ανοίξουν οι πολιτικοί
πάλι τα στόματά τους
το «θα» επαναφέροντας
στα προεκλογικά τους,

αφού θα υπάρχουν πράγματα
να γίνουνε και πάλι
μιας και η χώρα σε κακό
θα είναι πάλι χάλι.

Λεφτά θα  έχουν μόνο μερικοί
και πια οφσόρ κανένας
κι αθρόως θα μισεύουνε
οι έλληνες στα ξένας.

Ολυμπιακούς δε θα χουμε
και πάλι εθνοκτόνους
και ούτε καθημερινά
εγκλήματα και φόνους.

Κι ακλείδωτα θ’ αφήνουμε
τα σπίτια μας τα βράδια
με φύλακα μονάχο τους
τα ειρηνικά σκοτάδια.

Εμπρός λοιπόν! Ήρθε η χαρά!
Ας μη μελαγχολήσουμε!
Και την που ήρθε νέα ζωή
γλυκά ας καλωσορίσουμε!
 

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΛΟΓΙΑ 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για αυτοδυναμία. Καλά.
*
Θα έχουμε οπωσδήποτε μια αλλαγή. Καλά.
*
O Ομπάμα και ο Πάπας που επέτρεψαν στον Τσίπρα να υπάρξει, πόσο λάσκα του έχουν αφήσει το σχοινί;
*
Θα τα βάλει με το μεγάλο κεφάλαιο-τα δέκα ονόματα που κουμαντάρουν την Ελλάδα ή τα έχει βρει με αυτό;
*
Θα τα βάλει με τους βουλευτές να τους πάρει όσα κλέψανε, συμπεριλαμβανομένου και του Καραμανλή που έχει κλέψει τα δύο δισεκατομμύρια;

*
Θα βάλει στη φυλακή τους κλέφτες;

*
Θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε τσακωμούς στα τηλεοπτικά «παράθυρα»;
Θα εξακολουθήσουμε να  βλέπουμε τελετουργικές μεταφορές «τρομοκρατών» από φυλακή σε φυλακή;

*
Θα επιτρέπεται και σε όσους δεν είναι γκέι να διεκδικούν μια θέση στην τηλεόραση;

*
Κάπως θα βελτιώσει Παιδεία, Υγεία, συντάξεις;

*
Στο Εξωτερικό θα προσπαθήσει να αποκτήσει τη δυνατότητα να έχει γνώμη για τα θέματα που αφορούν τη χώρα μας;
*
Θα δούμε.
 

Τετάρτη, 14 Ιανουαρίου 2015
Ο Βενιζέλος ανάγκασε το Σαμαρά να επισπεύσει τις εκλογές για να μην προλάβει ο Παπανδρέου να φκιάσει κόμμα.
*
Και γιατί να μην φκιάσει κόμμα ο Παπανδρέου;
Για να μην πάρει ψήφους από το ΠΑΣΟΚ και ο «Μπένι» μείνει έξω από τη Βουλή.
*
Και γιατί να μη μείνει έξω από τη Βουλή;
 Για να μη τον κυνηγήσει ο Τσίπρας για τα υποβρύχια και για τη λίστα Λαγκάρντ.
*
Τι ενδιαφέρον αλήθεια για το λαό που δείχνει ο Βενιζέλος!
 

Σάββατο, 10 Ιανουαρίου 2015
Κατά τη ΝΕΡΙΤ θράσος έχουν οι βρετανοί που στέλνουν τα αγάλματα σε ξένες χώρες και όχι οι έλληνες που τα ζητάνε πίσω(!) Άντε πάλι με τ' αγάλματα... Πάλι αυτοί, πάλι εγώ.


TA ΜΑΡΜΑΡΑ

Βρε κοίτα πώς αλλάζουνε σε μία μέρα όλα
κι ενώ ο Σημίτης έλεγα πως θα τη φάει τη φόλα
κοίτα πώς τώρα γύρισε το φύλλο! Και να δείτε
πως προ εκπλήξεως κι εγώ κι εσείς θε να βρεθείτε.

Πια γκόβερνο όχι-δε θα 'ρθει-Νέας Δημοκρατίας,
γιατί απλούστατα ο Μπλέρ, ο ηγέτης της Αγγλίας
όσα έκλεψαν αγάλματα ο Ελγιν και οί άλλοι
εδήλωσε πως γρήγορα θα μας τα δώσει πάλι.

Kι αυτό θα γίνει σύντομα, πριν εκλογές να ’ρθούνε
ώστε όποιοι τώρα κυβερνούν, πάλι θα κυβερνούνε.
Γιατί; Θέλει και ρώτημα; Γιατί αν αυτό θά γίνει
φαϊ θα έχουμε όλοι μάς-και πια τo θέμα κλείνει.

Οι διαδηλώσεις παύουνε, παύουν κι οι απεργίες.
Και παύουν γιατί για όλα αυτά θα λείψουν οι αιτίες
αφού ο κόσμος τότε πια θα τρώει όσο θέλει
και τότε όλα ζάχαρη-και τότε όλα μέλι.

Τότε αν πεινάει ο λαός και πάει γι απεργία.
δίχως καθόλου άργητα ή κωλυσιεργία
μια ψησταριά θα στήνεται με σίδερο ένα ντούρο,
και η κυβέρνηση εκεί θα ψήνει έναν Κούρο.

Kι όταν φωνάζουν οι άνεργοι φαϊ πως δεν υπάρχει
μία Καρυάτιδα βραστή θα τρώνε δίχως πάχη.
Και βλοσυροί όσοι ροβολάν βοσκοί μας απ' τα όρη
θα τους σερβίρεται άμεσα κοκκινιστή μια Κόρη.

Τους Κένταυρους θα βάλουμε για μας δουλειές να κάνουν,
τους Γίγαντες τα έργα μας τα επίπονα θα φκιάνουν,
οι Νύμφες μας ημίγυμνες χορούς θα μας χορεύουν
με Σειλινούς και Σάτυρους αισχρά να τις χαϊδεύουν.

Θα καταργήσουμε τη ΔΕΗ γιατί ο φωτοδότης
Απόλλων, φως ποιότητας θα μας παρέχει πρώτης'
και πάει ο ΟΤΕ και τα ΕΛΤΑ, ο Ερμής αφού ο μαγκιόρος
ανέξοδος και γρήγορος θα ’ναι μαντατοφόρος.

Τον Δία-Ρέππα μοναχά που από τo υπουργείο
στη φτώχεια πάνου κεραυνούς σβουρίζει δύο δύο-
από το χρυσοφόρο του θα πάρουμε τo πόστο
ώστε-ίδιο μάρμαρο κι αυτόν-να τονε φάμε ρόστο.

Η Άρτεμη θ' αντικαθιστά τη δεκαεφτά Νοέμβρη
αφού ένα βέλος θ' αμολά κι αυτή και όποιον έβρει,
με τα ποτάμια ο Ηρακλής θα καθαρίζει βούρκους,
κι ο Άρης, άμα μας ριχτούν, θα σταματάει τους τούρκους.

Και τότε πια παράδεισος θα είναι η Ελλάδα
κι ανάμνηση η που τρώγαμε ως τώρα φασουλάδα.
Και ο Σημίτης θα ’ναι πια πρωθυπουργός και πάλι
μιας και τη φτώχεια στη γωνιά θα ’χει για πάντα βάλει.

Πλην αν μετ’ τ’ άλλα αγάλματα μας έρθει και η Δίκη.
Γιατί αυτή απ’ τη χρυσή θα βγάλει ευθύς τη θήκη
τo ξίφος Της, που θάνατο σε άθλιους κλέφτες δίνει,
κι από την κλίκα του ΠΑΣΟΚ ρουθούνι δε θα μείνει
 

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ
ΕΠΙ ΣΑΜΑΡΑ

Η Ακρόπολη αποκλείστηκε για δεύτερη φορά
από υπαλλήλους που ζητούν λεφτά απ’ το Σαμαρά.
Και η τι-βι όλη φρύαξε. Σκούζουν οι εφημερίδες.
Σύλλογοι εξανίστανται. Βοούν μανδάμ και δίδες.

«Να κλείσουν την Ακρόπολη!…την τόσο μας αρχαία!…
Πολιτισμού οι τύποι αυτοί δεν έχουνε ιδέα;!…»
Μαντάμες και υπουργάκοι μου και Τύπε κίτρινέ μου
ό,τ’ είπατε και γράψατε πηγαίνει κατ’ ανέμου.

Εικοσιτρείς ακρόπολες κι εξήντα παρθενώνες,
όσους κι αν πριν εχτίστηκαν δακρύβρεχτους αιώνες,
ας πάνε όλες στο χαμό μ’ αυτό αν είναι να ’βρει
ένα ο φτωχός ξεγέλασμα στην πείνα του τη μαύρη.

Όλα τα παλιομάρμαρα του κόσμου να χαθούνε
παρά οι φτωχοί μας το ψωμί ψωμάκι να το πούνε.
Άνθρωποι που παθιάζονται για πέτρινα μνημεία
και που για φτώχεια μέριμνα δε δείχνουνε καμία,

ψευτόκλαμα ειν’ το κλάμα τους κι αγύρτικη η οργή τους-
περσότερο τους γνοιάζει αυτούς μια πέννα απ’ το πουγκί τους.
Λένε οι αχρείοι: «τον Τουρισμό αυτό πολύ θα βλάψει
ξένος αφού στον τόπο μας να έρχεται θα πάψει!

…πέσαμε δέκα στα εκατό ήδη στον Τουρισμό!
Με την Ακρόπολη κλειστή τραβάμε στο χαμό!..»
Μα ή μ’ εκατό τοις εκατό ή με σαράντα μείον
του έρμου φτωχού δε θ’ αυξηθεί καθόλου το ταμείο’.

Συντρίμμια όλα τα μάρμαρα του τόπου αυτού να γίνουν
αν είναι μόνον ίδρωτα κι αίμα λαού να πίνουν.
Και παρανάλωμα φωτιάς ας γίνουν τα Μουσεία
αν πείνα στη φτωχολογιά φέρνουν κι απελπισία.

Του κόσμου κάθε άψυχο λιθάρι ας χαθεί
αν είναι μόνο μια ζωή ανθρώπου να σωθεί.
 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΡΩΡΕΡΚΑΡ

ιδ.

Πού θα βγει αυτό;
Πού θα πάει;
Ποια θα ’ναι η κατάληξή του;
Πού τραβάει;
 
Κάθε φορά τα ίδια.
Κάθε φορά.
Κάθε φορά που θα τη συναντήσω
οι ίδιοι χτύποι της καρδιάς,
το ίδιο τρεμούλιασμα,
το ίδιο λύσιμο γονάτων.
Πού θα πάει;

Και μη μου πει κανείς πως υπερβάλλω
γιατί θα του ευχηθώ ίδια να πάθει.

Και ποιος δε θα ’νιωθε
τη γη κάτω απ' τα πόδια του να χάνεται
όταν μπροστά στα μάτια του
μία θρησκεία καταρρέει;

Ποιος θ' άντεχε
καθώς στο δρόμο περπατεί
Άγγελο έναν ν' ανταμώνει –
που χρόνια τώρα μας μαθαίνουνε
ότι στους ουρανούς μονάχα ζει-
χωρίς ως τα κατάβαθα να ταραχτεί η ψυχή του;

Κάποιος ας έρθει να μου πει και να με πείσει
πως πλάσμα είναι γήινο αυτή...
Ποιος το μπορεί;
Ορίστε!

Τα μάτια αυτά
μπορεί άνθρωπος να τα 'χει;
Εκείνο το χαμόγελο
ποιος σοβαρά θα ισχυριστεί
ανθρώπου ότι στολίζει στόμα;
Και βάδισμα ειν' αυτό ή πέταγμα
που σαν πνοή το θείο σώμα πάει;
Κι η χάρη αυτή του σώματος δεν είναι θεία;
Κι αυτά τα μάτια με τα εξαίσια λαμπυρίσματά τους
που αστραποβολούν χίλιες αγνότητες
τι γήινο σας θυμίζουνε-μου λέτε;
Όχι, εμπρός!
Ελάτε!
Πέστε μου!
Ελάτε!
Ελάτε να με πείσετε
πως γήινο ειν' αυτό το πλάσμα.
Τότε θα γίνετε σείς ο θεός μου
που από βάσανο ένα τέτοιο με γλιτώσατε.
Και αν με τ' άλλα ετελειώσατε,
να δω τι κουταμάρες θα μου βρείτε
όλων της των κινήσεών την αβρότητα
για να 'ξηγείστε.
Όχι-ελάτε, πέστε μου!
Πώς στρέφει έτσι το κεφάλι;
Πώς κρατεί έτσι στο χέρι της
μια φούστα απ' το καθαριστήριο;

Κι ακόμα-
ή θα με βγάλτε και στραβόν;-
πώς εξηγείται που ο τόπος όλος φέγγει
από μακριά μονάχα όταν φανεί;
Και μελωδίες γιατί ακούγονται
μόνο που πάει το στόμα της ν' ανοίξει;
Λοιπόν; Μην όλ' αυτά είναι συμπτώσεις-
τι λόγος!-
ή κάτι άλλο;
Λοιπόν;..

ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ,
ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΡΗΛΙΟΥ
(οι εφημερίδες της 27-8-08)

Στη «βάρβαρη» τη χώρα-την Τουρκία-
κάτω απ’ το φως του ζωοδότη ηλίου
σ’ ανασκαφές που γίνονται στη χώρα
βρέθηκε το κεφάλι του Αυρηλίου.

Εμπρός λοιπόν Καραμανλή Κωστάκη
εμπρός και ανοικονόμητη συ Ντόρα
κάντε διαβήματα να μας δοθούνε
όσα η σκαπάνη έχει ανασκάψει δώρα.

Κι ας ήτανε αυτοκράτορας ρωμαίος
μα ελληνικά αφού έγραφε κι ωμίλει
έλληνας ήταν!... Κι αν μας αρνηθούνε
τουλάχιστο ας μας δώσουνε τα χείλη…

Τόσους που ελληνικά έχουνε γράψει
(Σαμοσατείς κι ας ήσαν… ή και Σύροι… )
έλληνες όλους τους εσείς τους λέτε-
το ’χετε πάρει πλέον ψωμοτύρι.

(Κι εγώ λοιπόν δυο τόμους ποιημάτων
στην αγγλική που έχω εκδώσει γλώσσα,
κι εγώ γι αμερκανάκι θα μοστράρω
μετά ’πό χρόνια τόσα κι άλλα τόσα)

Σ’ άπταιστα ελληνικά κι ο αυτοκράτωρ
τα «Εις Εαυτόν» λεν είχε αυτός γραμμένα.
Ψέμα! Δεν τα ’γραψε του Εαυτού του:
στους έλληνες τα ’χε κι αυτά ταμένα!

Λοιπόν με τ’ άλλα μάρμαρα-του Έλγιν-
ζητάτε τώρα και του Αυρηλίου
να ’χετε να το λέτε στους κρετίνους
στις εκλογές του Σιούφα-του Απριλίου.
 

ΠΑΛI Τ΄ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ
(επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ)

Λόγος για κάτι μάρμαρα γίνεται τελευταία
που μας τα πήραν λέει πριν πολλές δεκάδες
χρόνια
κι η κλίκα τώρα του ΠΑΣΟΚ τα θέλει πάλι πίσω.
Και στην Ελλάδα ανήκουνε, λέει, γιατί εβρεθήκαν
στο μέρος όπου τώρα ζει-τόσο μυαλό κρατάει
να λέει πως απόγονος κάποιων ελλήνων είναι-
αυτών τη γη που παλαιά ετούτη κατοικούσαν...

Δε θέλει μάρμαρα ο λαός γελοίοι "κινηματίες".
Αν θέλετε ζητάτε τα μα όχι στ' όνομά του.
Φράγκο δε δίνει ο λαός γι αυτές τις παλιοπέτρες
που σχήμα κάποιοι ανθρώπινο ή ζώου τους έχουν
δώσει.
Τα μάρμαρα τα θέλετε τις τσέπες μονάχα,
απ' ό,τι τώρα, πιότερο ακόμα να γεμίσουν.
Και λέω τα περιμένετε τον τουρισμό ν' αυξήστε,
γιατ' οι τουρίστες θα 'ρχωνται τα μάρμαρα να
δούνε
και τον αγλέουρα κι από κει εσείς να ξαναφάτε-
και σεις και τα δισέγγονα και τα τρισέγγονά σας.

Μα κι έτσι να ’ναι, ο λαός δραχμή δε θα ’δει πάλι-
με μάρμαρα είτε δίχως τους εκείνος θα πεινάει
όπως πεινούσε πάντοτε καί ιδιαιτέρως όταν
ό,τι βρωμιά, την κάνετε τάχατες στ' όνομά του.

Τα μάρμαρά σας ο λαός δε θέλει να τα ξέρει-
κι αν θα τα πάρτε φάτε τα καθώς τις σάρκες
τρώτε
του λαού που κάθεται άβουλος και ηλίθια σας κοιτάζει
το αίμα και τον ίδρω του λαίμαργα να ρουφάτε.
Φαϊ ζητάει ο λαός που σεις δε θα του δώστε
είτε τα βρωμομάρμαρα τα πάρετε είτε όχι.
Παλέψτε για τα μάρμαρα λοιπόν με δύναμη όση
σας δΐνει η απληστία σας. Να ξέρετε όμως οτι
όλες σας τις βρωμόπετρες που για να σας τις
δώσουν
σα γύφτοι εκλιπαρήσατε, ο λαός τις γράφει όπου
μελάνι εκεί που κι η σοφή λέει παροιμία, δεν
πιάνει.
Αυτός όλα τα μάρμαρα γι αντάλλαγμα τα δίνει
για μιας ημέρας φαγητό σ' ενού άνεργου τραπέζι.
Κάντε ό,τι θέλετε λοιπόν με τις βρωμόπετρές
σας-
και πότε κάνατε ο λαός ό,τι ζητάει και θέλει;-
και πώς μπορούσατε ποτέ αυτό να ’χατε κάνει,
αφού ο λαός πεινάει ψωμί κι όλο εσείς το τρώτε;
Και μήπως αν τα πάρετε τ’ αρχαία μάρμαρά σας
να τα φυλάξτε είστε ικανοί;  Σε δύο χρόνια μέσα
καταστραμμένα θα ’ν’ κι αυτά σαν που όλα τ’ άλλα
είναι.
Τουλάχιστο, τρομάρα σας, να ξέρατε από Τέχνη...
Η μόνη τέχνη που καλά έχετε μαθημένα
ειν' η κλεψιά. Γιατί λοιπον δεν πάτε να τα κλέψτε
ώστε επιτέλους να 'ρθουνε, να πάψτε σα ζητιάνοι
το χέρι σας ν' απλώνετε κι εκτός από δολάρια
και πέτρες τώρα δουλικά να κλαίγεστε να πάρτε;
Άντέστε κομματόσκυλα, εμπρός, κλαφτείτε ακόμα'
μα να 'χετε καλά στο νου: η κλίκα σας μονάχα-
η ξεκομμένη απ' το λαό-τα μάρμαρα ζητάει.
Όπως η κλίκα η ίδια σας εζήτησε να κάνει
κι αγώνες ολυμπιακούς-ακόμα έν' από κείνα
που ο λαός αμέτοχος τα βλέπει, γιατί νιώθει
πως πιο δυστυχισμένονε με κείνους θα τον κάντε.
Κάντε λοιπόν το κέφι σας αισχροί "κινηματίες".
Και να φχαρστάτε συνεχώς το θεό σας μην
ξεχνάτε,
που ενός χαζού σας έδωσε λαού αφέντες να 'στε,
λαού ενος δουλόπρεπου που τα όπλα δε σηκώνει
κι όσοι μετρώντας είστε βρει, τόσους ν' ανοίξει
τάφους.   
 

ιγ.

Ποιος άραγε μοιράζει την αγάπη κάθε νύχτα;
Όποιος κι αν είναι, απόψε όληνε την μοίρανε σε μένα.
Για σας.

Πόσες γυναίκες θα πλησιάσουνε τα ταίρια τους απόψε
με ολάνοιχτο το τάσι τους
κι άδειο θα μείνει αυτό μέχρι να 'ρθεί πρωί;
Απόψε πόσα στήθη αχάϊδευτα!
Πόδια με άλλα πόδια πόσα δε θα σμίξουνε!
Ψίθυροι πόσοι, αυτιά ως άλλοτε δε θα φλογίσουν!

Γιατί η αγάπη όλη ετούτης της νυχτιάς
στα στήθη μου ήρθε κι έμεινε.
Για σας.

Μαλώματα φαντάζεστε απόψε πόσα;
Πόσοι, ίσως, χωρισμοί;
Πόσες φριχτές θα γεννηθούνε υποψίες
σε μυαλουδάκια θηλυκά-πόσοι άντρες
σε καναπέδες θα ξαπλώσουνε απόψε;

Όμως τον κόπο αξίζουν ολ' αυτά.
Κι όλη του κόσμου η αγάπη αξίζει
μες στο βωμό του στήθους μου να καίει  
σε σας για όλη μια νυχτιάν αφιερωμένη.
Μόνο που εκεί κλεισμένη όλη νύχτα ως θα 'ναι
κι από του όχι σας το ατσάλι αμποδισμένη
η έρμη δε θα ξεχυθεί απ' τη φυλακή της μέσα
να έρθει να σας βρει _
κι ένα μικρούλι καρυδότσουφλο εσείς να γίνετε
μέσα στην τρικυμιά
που εκείνη όσο μάτι βλέπει θα σηκώσει.
Ναι, το έρμο χέρι μου η αγάπη
δεν τ’ οδηγάει να ’ρθεί το σώμα σας να ζώσει
αλλά το πάει τρισέρμο ένα μολύβι να κρατήσει
και σ' ένα μέσα πρόθυμο χαρτί
όση μπορέσει από κείνηνε ν' απλώσει.

Μα τ' είναι η αγάπη για να δυνηθεί
με το μελάνι να χορτάσει;
Αυτή στους δρόμους τρέχει,
πόρτες θεόκλειστες ανοίγει,
ψυχή από σάρκα λευτερώνει,
πουλιά από τα κλουβιά τους μέσα βγάζει-
κι αυτά καθώς τρελά πετούν και τραγουδούνε-
και μάς μας οδηγάει ίσα στην άβυσσο.
Και κει γλυκά χανόμαστε.
Κι αυτό 'ναι αγάπη. Πώς λοιπόν μπορούν
ένα χαρτί κι ένα μολύβι
να πούνε την αγάπη;

Σας γνώρισα προτού καιρό.
Όχι-όχι "σας γνώρισα"
πώς μες στα μύχια του άλλου αν δε μπεις
μπορείς ότι τον γνώρισες να πεις;
Όχι λοιπόν "σας γνώρισα".
Σας είδα.
Ναι, σας είδα.
Αυτό είναι.
Αυτό η δυστυχία κι η ευτυχία μου είναι όλη-
Πώς να πω των καιρών τα γυρίσματα
και τι αυτά μαζί τους κουβαλούσαν
πως να πω τους χαμούς που εγνώρισα-
ω ναι, αυτόύς τους γνώρισα καλά-
τα βράδια όπου ξάγρυπνος σας έφερνα στο νου
τις μέρες όταν, καθώς διάβαζα
προβαίνατε μες από των βιβλίων τις γραμμές
ή περπατώντας στους πολύβοους δρόμους
ανάμεσα από τ' αυτοκίνητα προβάλατε;
Και σεις
ως και την ύπαρξή μου ν' αγνοείτε...

Στην αρχή πολλά μικρά ποτάμια ήταν η αγάπη μου,
Μετά βουνά και λόφοι αφανιστήκαν ένα ένα
και τα ποτάμια σμίγαν και μεγάλωναν και δυναμώναν
ώσπου ένα όλα έγιναν.
Σίγά σιγά
τα στήθη σας τα ήμερα και τα σεμνά
ορθώνονταν και προκαλούσαν.
Τα χείλη σας επάψαν να μιλούνε και φιλούσαν μόνο.
Σαν ένα κάρβουνο αναμμένο το καθένα τους
ψυχή κορμί και νου μου κατακαίγανε.
Είπα στην αρχή, ε!
ένα σαν όλα είναι τα πάθη μου κι αυτό.
Άλληνε κάποια θα 'βρει να ξεσπάσει.
Μα όχι. Αόρατες δυνάμεις με τραβούσαν-
μ' έσπρωχναν σε σας επάνω ίσια.
και Θεός ξέρει πως-με πόνο πόσο-
η λογική μακριά σας με κρατούσε.


Τις νύχτες η αγάπη ερχόντανε
καθόνταν δίπλα μου σα σε άρρωστου κρεβάτι
και μου μιλούσε:
«Δύσκολο δρόμο φίλε μου επήραμε.
Έπεσες στην παγίδα μου, μα όμως
θαρρώ κι εγώ πως στη δική σου επιάστηκα-
κι οι δυο μας στη δική της.
Κρασί ήπιες στοιχειωμένο και μου μέθυσες.
Τόσο μεγάλη γλύκα απ’ το φιλί της καρτεράς
που απ' το μυαλό σου δεν τη βγάνεις:"

Αλήθεια έλεγε. Τόσο μεγάλη γλύκα
απ’ το φιλί σας καρτερώ.
Τόσο μεγάλη.
Τόσο.
Τόσο
Τόσο.
Χαρίζω την υπόλοιπη ζωή μου όλη
κι όλο τον έρωτά μου τον υπόλοιπο
κι αν γίνεται ξερνώ και όσον χάρηκα ως τα τώρα
για μια μαζί σας μόνο αγάπης νύχτα.

Kαι τι δεν έκανα να μη σας έχω στο μυαλό
που πια μυαλό αυτό δεν είναι παρά έρωτα φωλιά...
Πόσες φορές ο φύλακας ο άγγελός μου
δεν έκανε το θαύμα όλα όσα ποθώ
μ' ένα του πρόσταγμα
να χάνονται έξαφνα από μπρος μου...
Και: «Είδες;» μου ’λεγε,
"όλα ψεύτικα.!
Με μια μου κίνηση όλα σβήσανε.
Πού είναι η γυναίκα αυτή;
Για χείλια λιώνεις ποια;
Ποιο πρόσωπο;
To ρόδο της το ανοιγμένο που ’ν’ το;"
"Δε σε γνωρίζω άγγελε" του έλεγα. 'Έμενα
δεν είναι άντρας ο θεός μου παρά μια γυναίκα.
Εκείνη.
Και στήθη έχει ο θεός μου
και λαγόνια
και μεριά
που φλόγες μέσα στην ψυχή μου ανάβουν και με καιν.
Εμένα αυτή η γυναίκα είν' ο θεός μου!
Κι αν δεν υπάρχουν ολ' αυτά τι τότε ειν' εκείνο
που απ' ολούθε μ' έχει ζώσει και με τυραννά;"

Και λέγοντάς του έτσι εκείνος χάνονταν.
Άλλες φορές αναρωτιόμουνα
πότε άρχισε η ζωή μου-όταν γεννήθηκα
ή όταν σ' είδα;
Τότε ο πόνος μετακόμιζε για λίγο,
στο νου ετράβαγε,
κι άφηνε ήσυχη για λίγο την ψυχή.
Όμως αμέσως ύστερα
δαιμόνια πάλι γέμιζε ο αγέρας όπου μέσα
σε βαθουλά λαγήνια κουβαλούσαν .μέλι,
μπροστά στα μάτια μου το φέρναν
και μου το ξανάπαιρναν.
Κιόλας
είχα μες στου κόρφου σου
και μες στης αγκαλιάς σου το μαρτύριο ξαναπέσει.

Μέρες ασύνειδες περνούσαν έτσι,  
μες στην ανάπη μου για σας χαμένος.
Και σεις περνούσατε πολλές φορές από κοντά μου-
από δίπλα μου-
δίχως καθόλου να προσέχετε
τις φλόγες της φωτιάς
ή τα ουρλιάγματα των πόθων μου ν’ ακούτε.

Και καλά γι αυτά. Μα να σας ρίχνω κάτω,
και πάνω σας να ρίχνομαι τα χείλη σας ζητώντας,
και σείς να συνεχίζετε να περπατάτε
σα να μην είχε τίποτα συμβεί...
Πήγα σε μάγισσες και παρακάλεσα
όλη την τέχνη τους να βάλουν
κι όλο το χρήμα μου εγώ
και ή κοντά μου να σας φέρουν τους ζητούσα
ή την αγάπη από το στήθος μου να ξεριζώσουν.
Γρήγορα παρατήσανε τα μάγια τους
σαν είδανε πως τίποτε δεν πετυχαίναν.

Αν το στόμα σας δεν είχε τόση γλύκα,
αν η τόση αδιαφορία σας τώρα που δεν υποψιάζεστε,
ίδια μεγάλη αφοσίωση δεν υποσχόνταν
όταν θα ξέρατε,
αν κάτι τι επάνω σας δεν ταίριαζε,
με των χεριών μου το άνοιγμα,
τ' αστέρια αν όλα μέσα σ’ ένα βλέμμα σας δεν έλαμπαν
τότε δεν ξέρω,
κάτι ίσως να πετύχαιναν οι προσπάθειές μου
για να σας ξεχάσω.
Μα τώρα ζω χωρίς ζωή
και δίχως νου βαδίζω.

Κι απόψε
οι αγάπες όλες μαζευτήκανε
και μέσα στην ψυχή μου εμπήκαν.
Εκείνες είναι η ψυχή μου απόψε.
Αγάπη όλος έχω γίνει.
Αγάπη για σας.
Οι ρίζες μου νιώθω να τραντάζονται μέσα στο χώμα.
Ξεκορμίζω από τη γη.
Ό,τι ζητούσα το 'χω εδώ, δικό μου.

Χίλιοι προγόνοι μέσα μου ξυπνήοαν
και να συντελεστούν γυρεύουν μέσα στην αγάπη μου.
Στην αγάπη μου για σας.
Θα κινησω να ’ρθω σπίτι σας.
Θα σας πω πόσο υπόφερα ως τώρα για σας,
πόσο σας ζητώ,
πόσο δεν μπορώ να ζήσω άλλο μακριά σας.
'Η δε θα σας πω τίποτα. Μια τόσο μεγάλη αγάπη
σαν την αποψινή
θα τηνε καταλάβετε και δίχως τίποτα να πω εγώ.
Ντυμένος έτσι με αγάπη
όλες οι ασχήμιες μου θα 'ναι κρυμμένες.
Και πια, γυναίκα είσαστε,
σε τόση αγάπη
ν’ αντισταθείτε δε θα δυνηθείτε.
Και μάλλον θα 'χετε απόψε τόσο ταραχτεί κι εσεις
τέτοιανε ταραχή στη γειτονιά γροικώντας
που απ' τα στήθη μου έβγαινε,
που ίσως θα ’ρχόσασταν σε μένα
από την τόση αγάπη τραβηγμένη-
καθώς τα λούλουδα απ’ τον ήλιο΄
κι ίσως στου δρόμου τα μισά συναντηθούμε.

Τι λέτε; Στο σπίτι μου ή στο σπίτι σας να πάμε;
Μα τι λεω, η γη ένα κρεβάτι όλη απόψε είναι,
και σεις επάνω του γυμνή με ανοιχτά τα γόνατά σας,
στόμα στεγνό, τρέμοντα χείλη,
δίχως προσποίηση κι υστεροβουλία. Απόψε
τελείως στην αγάπη θ' αφεθείτε.

Κι απόψε η αγάπη θα είμαι’ εγώ.
Και όλες τις αγάπες από μένα απόψε θα ζητήστε.
Μεσάνυχτα, σαν πέσουμε μαζί να κοιμηθούμε
κισσός θα περιπλέκεσαι στα πόδια μου τριγύρω'
βουβή, χλωμή, φλόγα φιλί και χάδι.
Και μάνα σαν να ήσουν γνοιαστική
να πιω το στήθος σου θα μου γυμνώσεις
τραβώντας με στην αγκαλιά σου μέσα.
Κι όταν σωπάσουν τα θεριά εντός σου
στην πατρική υπακούγοντας φωνή μου
με γαλιφιές και νάζια και καπρίτσια
σαν κόρη καλομάθητη θα με ζαλίσεις.
Και πια, πρωί, δούλα θα γίνεις υποταχτική
και πριν σου τα ζητήσω όλα θα τα 'χω
όσα ένας άντρας χρειάζεται προτού
από το σπίτι για δουλειά κινήσει…

Αγαπημένη, λατρευτή,
φως ύστερα από νύχτα αιώνων,
της ύπαρξής μου αιτία και σκοπός εσείς,
πείτε μου κυρία-
να έρθω, ή την πόρτα όταν ανοίξτε
άγνωστον έναν μπρος σας θ' αντικρίστε;
Κυρία κοριτσάκι μου μικρό
πέστε μου
απόψε ο πληθυντικός
μπορεί ένας μελένιος ενικός να γίνει
και μες στο μέλι του οι δυο μας
για πρώτη μας και ύστατη φορά
να ενωθούμε;