ι.

Αν δεν είχατε υπάρξει θα έπρεπε να σας φανταστούμε για να περιγράψουμε την ομορφιά.
Ξέρω, ίσως λέτε: τι λέει αυτός; εγώ τόσο όμορφη;
Σωστά. Η ομορφιά συμπλέει με την άγνοια.
Αν το χιόνι πει "είμαι άσπρο", πια δεν είναι.
Αν πει η Αγνότητα "είμαι αγνή", πια δεν είναι.
Ξέρει το ηλιοβασίλεμα πως είναι ωραίο;
Σοφία σας κρατεί μακριά απ' τη γνώση της ωραιότητάς
σας.

Πόσους δρόμους έπρεπε αλήθεια οι δυο μας να περάσουμε ώσπου εδώ, σ' αυτή τη γειτονιά να συνυπάρξουμε...

Και να σας δω και μιαν απελπισμένη να κάνω προσπάθεια να σας τραγουδήσω
μήπως λυτρωθώ από το πάθος μου για σας.
Μα μια ζωή δε φτάνει για τα μάτια σας μονάχα να μιλώ.
Μία σας κίνηση απλή για να ειπώ
αιώνες θέλω
και μου χρειάζονται χιλιάδες χρόνια
το αιθέριο για να πω περπάτημά σας.

Με κοιτάξατε κι αγάπησα τα μάτια.
Μου μιλήσατε κι αγάπησα τη φωνή.
Μου θυμώσατε κι αγάπησα το θυμό.
Kι αν θα με μαχαιρώσετε,
τον θάνατο από μαχαίρι θ' αγαπήσω.

Λένε: η ποίηση είναι η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος.
Αν έτσι είναι, τότε εγώ το Ω! της ώρας πoυ σας είδα ξεδιπλώνω.
Λένε: η ποίηση ειν' ο ύμνος προς τ' Ωραίο.
Έτσι αν είναι, ολοζωής θα σας υμνώ.
Kαι λέω κι εγώ, ποίηση είναι οι κραυγές
που σ' έρωτα κρεβάτι δεν ακούστηκαν.
Ω! πόσες ζωές θα χρειαστώ έτσι αν είναι...

Της γης ακούτε τις ευχές προς σας κάθε που έχετε γενέθλια;
Και πέστε μου-οι πυρωμένες μου ευχές σάς 'γγίζουνε,
για τη γιορτή του ονόματός σας μυστικά που λέω, μιας και δε γίνεται να μπούνε σε χαρτί;
Και πέστε μου κυρία, την τύχη που κοντά σας έφερε
της πόλης σας τον μόνο ποιητή,
την αγαπάτε λίγο ή πολύ τηνε μισείτε;
Κι αν τη μισείτε πέστε το,
να φύγω από το δρόμο που τα πόδια σας πατάνε-
μια λέξη μόνο κι αφανίστηκα.
Ας ήτανε να ήξερα πώς νιώθετε σα σκέφτεστε,
ότι στης λήθης σεις δε θα βυθίσετε το τέλμα
κι ότι αθάνατη θα μένετε σε τούτα μέσα τα γραφτά
κι όταν ακόμα των αιώνων oι οπλές
σα φρύγανα θα λιώσουνε όλα τ' άλλα...
Αν πάλι-πώς να ξέρω, τόσο είμαστε oι δυο μας μακριά-
αν, λέω,
ετούτα τα γραφτά μου σας κουράζουν, πετάξτε τα
και μοναχά κρατήστε σεις το πείραγμα του δρόμου
που όλα αυτά, αν τα στύψετε, μόνο θα βγάλουν-
τo πείραγμα που ένας μορτάκος θα σας έκανε όπως;
"τι όμορφο μωρό!",ή;
"πάμε για ένα καφεδάκι κούκλα;"
η θα εσφύριζε ένα σφύριγμα από κείνα
του θαυμασμού
που τόσα κρύβουνε πολλά.
Γιατί, κυρία, κι οι ποιητές, όσο κι αν έχουν πνεύμα,
μέσα κι αυτοί το κουβαλούν στη σάρκα,
κι η σάρκα όλο θέλει και ζητά.
Και σκέπτομαι καμιά φορά ποιος άραγε τα λέει
καλλίτερα-
ό ποιητής μέ τόσα λόγια ή εκείνος μέ τό πείραγμα-
και ποιόνε οι γυναίκες προτιμούν.
Και λέω, κρίνοντας από τ' αποταλέσματα:
ο δεύτερος.