ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ
 

Από αεροπλάνα όχι-δεν ξέρω
ή σμηναγούς και υποσμηναγούς.
Ξέρω από στάχυα που δεν ξέρουν θέρο
κι αβρούς αναγνωρίζω ροδανθούς.

Εγώ καθάρια ξεχωρίζω μάτια
όπου αγνά  και καθαρά θωρούν
κι ασύνορα θωρώ εντός τους πλάτια
κάθε χαρά του κόσμου που χωρούν .

Δυο πρόσωπα νεαρά κι ευτυχισμένα
να με κοιτάζουν βλέπω απ’ το χαρτί.
Κι εγώ κοιτώ την μαύρη μου την πένα.
Μα ούτε αυτή μπορεί να πει, γιατί,

μια τόσο βιαστική να κάνει πράξη
ο Οφθαλμός όπου τα πανθ’ ορά:
τ’ ατσάλινά τους τα φτερά ν’ αλλάξει
με παραδείσια, αγγελικά φτερά.

                     -----