ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΡΩΡΕΡΚΑΡ

ζ.

μας σύστησαν

Μας σύστησαν.
Ε και λοιπόν;

Τι μάθατε για μένα;
Ξέρετε πως τα βράδια σας ονειρεύομαι;
Ξέρετε πως τον έρωτα κάθε ημέρα
με όλη την ψυχή μου καταριέμαι;

Πως είναι απ' τις γραμμές του σώματός σας
το δώμα μου τόσο γεμάτο
που χώρος δε μου μένει
να κινηθώ;

Αλήθεια
διαλογιστήκατε ποτέ την ειρωνεία
ούτε το χέρι σας να μην
έχω ποτέ αγγίσει;
Έλπιζα τώρα που μας σύστησαν.
Μα ούτε.

Αλήθεια αν είχανε ονόματα οι καρδιές
ποιο θα 'ταν της καρδιάς σας;  ποτέ αναρωτηθήκατε; "Πέτρα βαριά";
"Πάγος αιώνιος" ; "Ατσάλι";
Ε, ό,τι και να διάλεγε κανείς
στο ίδιο καταλήγει: απουσία.

Μας σύστησαν.
Ε και λοιπόv;

Μήπως αυτό σας έδειξε
την άδεια μου μορφή τα βράδια
που για το σπίτι μου τραβώντας
δε βλέπω στο παράθυρό σας φως;
Στην άκρη μ' είδατε του κρεβατιού μου να ξαπλώνω
να μη το μέρος τo δικό σας πιάσω
και μου κακιώσετε;
Ούτε της σόμπας μου το βλέμμα εσείς δεν είδατε
πώς ντροπιασμένα με θωρεί
που ό,τι κι αν κάνει δεν μπορεί να με ζεστάνει.

Ή μη τις νύχτες με ακούσατε ποτέ
έξω απ’ το παραθύρι σας
το καγκελόφραχτο
να περιμένω
μη κάποιος ήχος έβγει από κεί
να τόνε μεταπλάσω σε γλυκό ψιθύρισμα
που αφού τους γύρους του αυτιού μου θα φλογίσει
μετά το λίγο θα μου πάρει το μυαλό;

Α! Μη φοβάστε ότι θα με δείτε κάποτε
βγαίνοντας απ' την πόρτα σας:
τώρα που σας το είπα δεν θα ξαναγίνει.
Όπως και τίποτα που να σας ενοχλήσει δε θα γίνει.

Μόνο μπορεί ένα ζητιάνο κάποτε να δείτε
στο πεζοδρόμιο καθισμένον της πλατείας
και κέρμα κάποιο βιαστική να του πετάξτε.
Με κείνο το φτηνό το μέταλλο
που τα λευκά σας χέρια θα 'χουν ’γγίξει,
αυτός κιβούρι ένα ωραίο θα φκιάσει
και μέσα κει ωραία ωραία θα ταξιδέψει
εκεί που οι συστάσεις δε χρειάζονται-
εκεί που όλα τα γήινα ξεχνιούνται.

Μας σύστησαν.
Ε και λοιπόν;