ια.

Τίποτα!
Ψάχνω στους έλληνες τους συγγραφείς
ψάχνω στα ιερά της Αναγέννησης τα τέρατα
ψάχνω στους ασιάτες, στους ινδούς,
τίποτα-τ' όνομά σας πουθενά.
Περνάω τον Ατλαντικό, Γουίτμαν, Έλιοτ, Πόε, τίποτα.
Νερούντα-τόσα σονέτα αγάπης... τίποτα!
Βέβαια όλα τους για σας μιλούνε,
με όλη τη δύναμή τους σας υμνούν,
και μόνο τ' όνομά σας λείπει:
Οι Ποιητές, που μες στα βάθη του Χρόνου,
η ματιά τους πάει και πάει,
σας είδανε στο Μέλλον τους
κι εσάς τραγούδησαν.
Μόνο που ονόματα σας δώσαν άλλα:
Λάουρα, Βεατρίκη, Ελοϊζα…
να πω προσέχαν να μην προδοθούν;
Μα να προδώσουν τι;-τόσοι αιώνες
την πέννα τους απ’ τη μαγεία που σκορπάτε εχώριζαν.
Όσο για μένα με το δίκιο μου δε γράφω τ' όνομά σας-
εύκολα σε μικρή μια πόλη
τ' όνομα ψάχνεται και βρίσκεται
μέσα σ' ενός τετράγωνου τα σπίτια...
Θα το δυνόνταν φυσικά
από το φως να σας εβρίσκαν που σκορπάτε
αν ήσαν ποιητές για να το δούνε.
Αλλά μη όντας ποιητές
τρέχουν να βρούνε τη χαρά και την αγάπη
σε πανηγύρια, σε γιορτές,
και σ' αγκαλιές γυναικών άλλων.
Μα μάταια οι καημένοι προσπαθούν'
πάλι και πάλι μες στη λύπη ξαναπέφτουν
οι αγκαλιές και οι γιορτές όταν τελειώσουν.
Μόνο εγώ ξέρω από πού
αυτή η χαρά κι αυτή η αγάπη βγαίνει,
Μόνο εγώ την αείρροη πηγή γνωρίζω.
Kαι μόνο εγώ μες στην αναπνοή μου σας κρατώ
και μες στις ίνες του κορμιού μου σας κατέχω.
Μόνο εγώ κυρία ποτισμένος
τόσο είμαι από σας.
που εγώ είμαι σεις. Αλήθεια
τον εαυτό μου αγαπώ αγαπώντας σας.