γ.

Να περιγράψω ένα στόμα εύκολο: δυο χείλη και δόντια.
Να περιγράψω τα χείλη και τα δόντια εύκολο: χείλη: βλεννογόνος, υποβλεννογόνιος, μύες.
Δόντια; αμέσως: αδαμαντίνη, λευκότης.
Μα το δικό σας στόμα πώς κανείς μπορεί
να περιγράψει-πώς να πει
τη σαγήνη, την παιδικότητα, το άσπιλο, την έλξη;

Χωρίς το στόμα σας νομίζετε η πλάση,
άψυχη στου σύμπαντος
δε θα 'νιωθε
την απεραντοσύνη;
Χωρίς το στόμα σας νομίζετε
η γη θα το μπορούσε
να περφανεύεται στ' άλλα τ' αστέρια-
τ' ανεόρταστα;

Αν για κάτι η οικουμένη αγωνίζεται
τι είναι αυτό παρά, με κάποιον τρόπο,
να περισώσει κάθε στιγμής το μύρο
που το στόμα σας εκχύνει,
και σαν έπαθλο να το κρατεί
που τη δικιώνει να 'χει υπάρξει;

Τ' είναι ο Τόπος αν όχι Χρόνος
συμπυκνωμένος ανάμεσα στα χείλη σας
όταν η στιγμή με τη σωστή. ζυγαριά μετριέται-
της αιωνιότητας;

Μες στην αμηχανία τους πιάνοντάς τες,
κάνετε θανάσιμα να ζηλεύουν,
τις ωραίες κυρίες των αιώνων
μόνο μιλώντας ή γελώντας
ή και με τα χείλη τα κλεισμένα
του ύπνου σας.
Γιατί και τότε οι σκιές, μπορούνε
το μοναδικό να ξεχωρίσουν.

Ποτέ κύκνοι δε φάνηκαν
λευκότεροι από τα δόντια σας.
Κι αν θα φανούν
θα είναι κείνα που σε κύκνους άλλαξαν.
Kι αν ακόμα προσπαθούσατε
ταραγμένη μέσα στην αντίστασή σας
να κρύψετε την ωραιότητά τους,
μεγαλύτερη θα την εκάνατε.

Καταδικασμένη σε ωραιότητα είστε.

Και ό,τι τα δόντια σας ανάμεσά τους κλείσουν,
με γλυκύτητα σφραγίζεται-γι αυτό
οι ορδές όλες των φρούτων μάς λιγώνουν,
γι αυτό ο αέρας είναι δροσερός
και αρεστό το μέλι.
Οι λέξεις που του έρκους τους εκφεύγουν,
τη γλώσσα καθορίζουν της αυγής
όταν στου ήλιου τη φανέρωση αυτή,
με όλες τις φωνούλες της μιλάει.

Ό,τι μέσα στο στόμα σας προσφεύγει
μέσα μας χιλιάδες χρόνια εκυκλόφερνε
σαν όνειρο την πλήρωσή του που απαιτούσε.
Οικείο πολύ και ταιριαστό γι αυτό μας είναι.

Ό,τι μες στην πορεία της ζωής ως τώρα
να μην έχει έτυχε βεβηλωθεί
αυτό το σχήμα των δοντιών σας σμίλεψε.
Και τα δόντια με τα χείλη σας
μιαν αρμονία κάνουν
καθώς φεγγάρι κι άστρα,
τιμωρία κι έγκλημα,
φωτιά και ζέστα.

Μα όπως μες στην κίνηση
όλη της Φύσης βρίσκεται η ουσία
έτσι χείλη και δόντια σας,
όταν κινούνται,
τότε όλα απλόχερα τα μάγια τους σκορπίζουν.

Τότε
όταν τα χείλη σας συσπώνται
για να κάνουν τη φωνή να ζήσει
και τη γοητεία της τα δόντια της χαρίζουν,
κοσμήματα μοιάζουν
σε κασετίνα όχι πια κλεισμένα,
μα σε λαιμούς και σε χεράκια ταιριασμένα.


Κι αλήθεια ποιο ανοιγοκλείσιμο
πλέον μεθυστικό από του στόματός σας είναι;
Εικόνα ποια
πιότερο ευάρεστη από το μισάνοιγμα
των δυο μικρών τους κοχυλιών υπάρχει;
Σκίρτημα ποιο, ανεπαίσθητο
δύο ροδόφυλλων,
κάλλος περσότερο ανάδωσε ποτέ
από των δύο ροζ χειλιών σας το ανάσασμα;
Και άσπρα ζουμπουλάκια απ' τα ζουμπούλια ασπρότερα
υπάρχουν των δοντιών σας;

Μια θάλασσα το στόμα σας αν ήταν
ποια μεγαλύτερη έκσταση
απ' το να πνίγεται κανείς εντός της;
Και ποιος ποτάμι να γινόντανε τότε θ' αρνιόταν;

Αν ήτανε τα δόντια σας σειρά στρατιώτες
ποιος να παλέψει δε θα έστεργε μαζί τους;

Αν βάφατε τα χείλη σας
ποιος χρώμα δε θα γίνονταν ευθύς,
ανεξίτηλο;

Και τώρα που το στόμα σας δεν είναι παρά στόμα,
ποιος δε θα θελε
το στόμα που ποθείτε
ολόκληρος να γίνει;