Η Ελλάδα κλαίει για τους νέους ανθρώπους που της φεύγουνε. Οι έλληνες κλαίνε για τα σπίτια που χάνουνε, για τους μισθούς και τις συντάξεις τους που κόπηκαν, για τους νεκρούς τους από πλημμύρες και φωτιές, για τα παιδιά τους που πεινάνε, για την ασφάλεια που δεν έχουν, για την πικρή ζωή τους.
Και η κυρία Αχτσιόγλου γελάει αυτάρεσκα, ναρκισσιστικά, ωραιόπαθα, εγωλατρικά και ακατάπαυστα, στο φτιαχτό βίντεο που έγινε για να το δείξει σε όλη την Ελλάδα.
Και όπου δηλώνει ότι δεν πρόκειται στο μέλλον να κάνει «σχέση» με πολιτικό, γιατί ήδη έχει. Και μας είπε και το όνομα του γκόμενού της: «Ο Τζανακόπουλος καλέ….»
Δεν μας είπε μόνον από πού τον παίρνει, σε ποιες στάσεις, αν χρησιμοποιούν προφυλακτικό, τι λόγια λένε, πόση ώρα μετά την ιεροσυλία τους πλένονται, ό,τι άλλο τέλος θα ενδιέφερε τον έλληνα πολίτη.
Ένα φρόκαλο και ένα κρετίνος λακές.
Η ελληνική γλώσσα, πλούσια, πολλές φορές συγχέει το πλουσιοπάροχο δόσιμο με την σπατάλη, δίνοντας σε μία λέξη περισσότερα γράμματα από όσα απαιτούνται για την πλήρως ορισμένη και τέλεια σημασία της. Έτσι έκανε και με το όνομα της κυρίας Αχτσιόγλου-του έδωσε επιπλέον τα γράμματα χι, γιώτα, γάμμα, και επίσης ένα παραπανήσιο όμικρον.

Αξιολύπητος και τρομοκρατημένος μαζί εμφανίζεται σε αίθουσες και πλατείες ο χαζός πρωθυπουργός.
Άλλοτε γελάει. Του χουνε πει του γελοίου ότι το να γελάς δείχνει άνθρωπο ικανοποιημένο από τον εαυτό του και ότι το γέλιο προδιαθέτει ευχάριστα τους θεατές και ακροατές του. Και γελάει εκείνο το αταίριαστο γέλιο, όπως εκείνο που φόραγε όταν βγήκε από την δεκαεφτάωρης διάρκειας  «σύσκεψη», για να μας πει ότι στις λίγες εκείνες ώρες αυτός κατάφερε να καταστρέψει την Ελλάδα. Γελά ο γελοίος καν τι μη γελοίον ή.
Ή, φορές, φοράει εκείνο το πρόσωπο με τις ρυτίδες του μετώπου, προσπαθώντας να δείξει ότι γνοιάζεται για τον τόπο.
Ένας ανίκανος, περιστοιχιζόμενος από αριβίστες. Οι οποίοι έχουν εξαφανιστεί όπως τα ποντίκια από μελλοβύθιστο καράβι, αφού πρώτα έπεισαν τον χαζό πως μόνον αυτός είναι ικανός να «αναστρέψει» την κατάσταση
Όποιος θέλει να δει το πεφταστέρι του χαζού πρωθυπουργού, ας κοιτάξει στον ουρανό τις μεταμεσονύχτιες ώρες της εφτά Ιουλίου.
Μόνο που τα πεφταστέρια δεν είναι αστέρια αλλά τυχαία άχρηστη σκόνη που η μόνη αξιοπρτόσεχτη και χρήσιμη συνιστώσα της ύπαρξής της είναι το πέσιμο και η εξαφάνισή της.

Δεν συμφωνώ. Τα δικά μου είναι:
Ο βαρώνος Μυγχάουζεν ή ο Χαζοχαρούμενος Βουτυρομπεμπές: 20%
Ο λησμονήσας τα γραμμάτια της Ζήμενς: 38%
Η μανιακή σουφραζέτα: 4%
Το κολλημένο γραμμόφωνο: 5%
Οι βροντόφωνοι: 7%
Ο Κηραλοιφάς: 6%
Λοιποί: 20%