Αξιολύπητος και τρομοκρατημένος μαζί εμφανίζεται σε αίθουσες και πλατείες ο χαζός πρωθυπουργός.
Άλλοτε γελάει. Του χουνε πει του γελοίου ότι το να γελάς δείχνει άνθρωπο ικανοποιημένο από τον εαυτό του και ότι το γέλιο προδιαθέτει ευχάριστα τους θεατές και ακροατές του. Και γελάει εκείνο το αταίριαστο γέλιο, όπως εκείνο που φόραγε όταν βγήκε από την δεκαεφτάωρης διάρκειας  «σύσκεψη», για να μας πει ότι στις λίγες εκείνες ώρες αυτός κατάφερε να καταστρέψει την Ελλάδα. Γελά ο γελοίος καν τι μη γελοίον ή.
Ή, φορές, φοράει εκείνο το πρόσωπο με τις ρυτίδες του μετώπου, προσπαθώντας να δείξει ότι γνοιάζεται για τον τόπο.
Ένας ανίκανος, περιστοιχιζόμενος από αριβίστες. Οι οποίοι έχουν εξαφανιστεί όπως τα ποντίκια από μελλοβύθιστο καράβι, αφού πρώτα έπεισαν τον χαζό πως μόνον αυτός είναι ικανός να «αναστρέψει» την κατάσταση
Όποιος θέλει να δει το πεφταστέρι του χαζού πρωθυπουργού, ας κοιτάξει στον ουρανό τις μεταμεσονύχτιες ώρες της εφτά Ιουλίου.
Μόνο που τα πεφταστέρια δεν είναι αστέρια αλλά τυχαία άχρηστη σκόνη που η μόνη αξιοπρτόσεχτη και χρήσιμη συνιστώσα της ύπαρξής της είναι το πέσιμο και η εξαφάνισή της.