ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ
Δώστε μας-δώστε-δώστε μας-δώστε μας κύριε Ομπάμα
το νέο εμείς να κάνουμε εις την Ελλάδα θάμα.
Δώστε μας όπως κάποτε μάς έδινε κι ο Κλίντον
και σώσατε τους έλληνας απ’ την καταστροφήν των.
Χρωστούν παντού κι ’άλλος κανείς δεν τους δανείζει πλέον
κι εγώ ο τάλας ας χτυπώ τις πόρτες όλες κλαίων.

Τους τρόπους τους απέναντι σε μας καλούς μας δέστε
και πράσινα δολλάρια κύριε Ομπάμα πέστε
(τα προτιμάμε απ’ τα ευρώ κατά το μάλλον και ήττον)
γιατί αλλιώς οι έλληνες θα χάσουν την βολήν των.

Μας δίνει η Ευρώπη βέβαια, όμως αυτά δε φτάνουν.
Έχουνε τόσα πράγματα οι έλληνες να κάνουν…
Μα για να κάνουν όλ’ αυτά να φάνε πρώτα πρέπει
και για να φάνε να ’χουνε πρέπει λεφτά στην τσέπη.
Πρέπει να φάω πρώτα εγώ που ’μαι πρωθυπουργός
Κι αμέσως ύστερα να φάει ο κάθε υπουργός.
Πρέπει να φαν οι εκδότες μας, να φάνε οι βιομήχανοι,
πρέπει και οι μεσάζοντες να φαν οι πολυμήχανοι.
Πρέπει να φάει ο ΟΤΕ, να φάει κι η ΔΕΗ μας,
οι άρχοντες οι δημόσιοι και οι δημοτικοί μας,
να φάνε οι χοντρέμποροι, οι έφοροι να φάνε,
κι αλί-να φαν κι οι τράπεζες που αδιάκοπα πεινάνε.

Και πρέπει φίλε πρόεδρε να δώσετε γενναίως
γιατί άλλα χρόνια ειν’ αυτά και άλλα ήσαν τα τέως.
Τώρα δεν τρώνε σε φτηνό οι έλληνες κεντράκι.
Τώρα όλοι τρων σε ρέστωραντς που ’χουν μπουφέ και τζάκι.
Τώρα μετάξινο φορεί ο κάθε έλλην σώβρακο
και θέλει με το σκούπισμα το τζάμι να ’ναι αόρατο.
Αρώματα πανάκριβα αι νέαι μας αγοράζουν
και το ύστατο εσώρουχο σ’ επαύλεις μόνο βγάζουν.
Τώρα δυο αυτοκίνητα καθένας έλλην έχει-
για τις λιακάδες το ’να τους, τ’ άλλο για όταν βρέχει.
Και τα παιδιά μας, η ελπίς η ελληνική του αύριο
για να ντυθούν και για να φαν ξοδεύουν ένα Λαύριο.
Γι αυτό σας λέω-δώστε μου δολλάρια πρόεδρέ μου
να διαψευστούν οι δεξιολι σφοδροί επικριταί μου
που άπρακτος στη χώρα μας διαδίδουν πως θα πάω-
δώστε μας για να φαν κι αυτοί αλλά κι εγώ να φάω.

Και μη ποτέ νομίσετε λέξεις ότι θ’ αρθρώσω
από τας λίαν δουλοπρεπείς εκείνας-να μη σώσω.
Είμαστε υπερήφανος λαός και επαιτούμε
όχι σαν άθλιοι ζήτουλες, αλλά σαν ν’ απαιτούμε.
Όταν με χέρι απλωτό οικτρά διακονιαρίζομεν
την κεφαλή έχουμε ψηλά και πόρρω ατενίζομεν.
Κι όταν γυρίσουμε μετά κι άδεια παλάμη δούμε
τότε αυτόν αφήνουμε κι από άλλονε ζητούμε.
Και ούτε λέμε «τον πτωχόν, άρχοντα, ελεήστε»,
παρά «θα ημπορούσατε κύριε να  μας δανείστε…»
Αισθάνεστε την διαφοράν του «άρχοντα» απ’ το «κύριε»΄
Ανάμεσά των εγωισμού φωναί ηχούσι μύριαι.
Και την αξιοπρέπεια που κλείει το «δανείστε»
Δεν ημπορείτε βέβαια να μας την αγνοείστε.

Μα έχουμε υπέρ ημών και άλλο ένα ατού
που έχει μεγάλη πέραση πάντοτε και παντού:
πως δώσαν τον πολιτισμόν οι έλληνες σε όλους.
Και διόλου αυτό εγωισμούς δεν κρύβει ούτε δόλους.
Αλλ’ ας αφήσουμε αυτά τα χιλιοειπωμένα
και μην κοιτάτε τους παλιούς, κοιτάξτε νέον κανένα-
Κοιτάξτε τον πώς κάτισχνος είναι και πάει να ρέψει.
κι όπως αυτός δεν το μπορεί καλά να τα πορέψει,
έτσι είναι φίλε πρόεδρε και η Ελλάς: πεινάει
και αν δε την βοηθήσετε η δόλια πώς θα φάει;
Κοκκάλινη και άσαρκη θα μείνει, δίχως ξύγκι
και κρίμα γιατί πέρασε κι η μόδα της Τουϊγκυ.

Δώστε μας-δώστε-δώστε μας-δώστε μας πρόεδρέ μας
έδαφος πλούσιο να εβρούν αι ρίζαι αι κοιναί μας
και με καρπούς το δέντρο μας και φύλλα να γεμίσει-
γιατί ένα δέντρο άρριζο ποτέ δε θα καρπίσει.

Λίγα δολλάρια φίλε μου Ομπάμα δώσετέ μου
και «θέλω» πλέον δε θα πω εγώ σε σας ποτέ μου.
Και, φίλε κύριε πρόεδρε, Ομπάμα αγαπητέ μου
αν όλ’ αυτά τα στείλετε που είπα, κατ’ ανέμου,
όμως αχάριστος εσείς ποτέ δε θα φανείτε.
Γιατί στα χρόνια τα παλιά, τα προιστορικά,
η Ελλάδα σας εδάνεισε, όπως ευθύς θα δείτε,
σαρκώνοντας τα όνειρα τ’ αμερικανικά.

Όταν ο Οδυσσέας μας έφυγε από την Κίρκη
αυτή η περιπέτεια φαίνεται δεν του ήρκει,
και με χρυσόν γεμίζοντας πλοιάρια καμπόσα
προς των Βερμούδων τα νησιά επήγε τα τρακόσα.
Εκεί δε βρήκε τίποτε πλην γλάρων και φασών
κι μόνη που στην πείρα του προστέθηκε ωφέλεια
ήταν να δει στη θάλασσα μέσα των Σαργασσών
τ’ αυγά τους ν’ αποθέτουνε εκατομμύρια χέλια.
Μετά (να μην αναμασώ γνωστά σας πρόεδρέ μου),
έφτασε στην Αμερική (ω! Όλβιε πρόγονέ μου).
Και τότε οι αμερικανοί μεγάλες είχαν φτώχειες
Γιατί ούτε βέλη είχαν αυτοί ακόμα, ούτε λόγχες.

Ε! Όλο το χρυσάφι του τότε ο Οδυσσέας
εις τους κατοίκους το ’δωσε της γης που ’βρε της νέας.
Και λόγχες τους εχάρισε κι ακόντια ουκ ολίγα
που εφανήκανε σ’ αυτούς καρρέ σα να ’χαν Ρήγα.
Και πια ορθοποδίσανε και πάνω τους επήραν
και ανοιγμένην έκτοτε βρίσκουν την κάθε θύραν-
κι αν όχι, την ανοίγουνε με νέα όπλα τώρα
μα που έχουν για προγόνους τους του Οδυσσέως τα δώρα.
Το τότε των προγόνων σας το χρέος θυμηθείτε
και στου Οδυσσέα τον εγγονό δεόντως ξηλωθείτε.

Κι οι Τούρκοι παραβαίνοντες τας διεθνείς συμβάσεις
Οι άθλιοι όλο πιο πολλές μας κάνουν παταβιάσεις
κι η Ελλάδα μας  ό,τι και αν δοκίμασε να κάνει,
αυτούς ούτε ζεϊμπέκικο ούτε χαλβάς τους πιάνει.
Κι οι άθλιοι κάμνουν ελιγμούς ξεύρετε επικινδύνους.
Μα ίσα δε θα βάλουμε τώρα εσάς με κείνους.
Γιατί σεις είστε κύριοι και όπου και να πάτε
(μου το ’λεγε ο θείος μου) γενναίως τ’ ακουμπάτε.
Και στείλετε κι επενδυτάς εις την πτωχήν Ελλάδα
που μία κάνει η συννεφιά και δέκα η λιακάδα
κι όρους εμείς ευνοϊκούς για κείνους θα θεσπίσωμεν.
Τέλος, ελάτε σεις εκεί και ύστερα τα βρίσκομεν.

Και μη επειδή μας δίνουνε οι ευρωπαίοι χρήμα
θαρρήστε πως εγίναμε δικοί τους παραχρήμα-
Αφόνταν δεν ψηφίσανε το Σάκη κι ήρθε τρίτος,
άσπονδοι εχθροί μας έγιναν αυτοί αναντιρρήτως.

Δώστε μου χρήμα αγαπητέ ο δόλιος να στεριώσω
χωρίς να πρέπει ύδωρ και γην σε δεξιούς να δώσω.
Μα ελάτε δέστε και κεινούς που χάσανε από μένα:
Όλα μου τα ’χουνε λειψά στο κράτος αφημένα.
Πεντέξη χρόνια μείνανε στην εξουσία επάνω
και μόνος μου ο άμοιρος εγώ τι να προκάμω;
Καμμένη γη μού έδωσαν για να ’βγουν κείνοι λάδι
που πλέον δεν είναι γη αυτή μα είναι παξιμάδι.
Και για να μη κάρβουνο εγώ δώσω στους επομένους-
βοηθήσετε τους έλληνας να σώσω τους καημένους.


Κι εγώ, θέλετε πέρασμα για τα στρατεύματά σας;
Ελάτε! Όλ’ η Ελλάς χαλί κάτω απ’ τα πέλματά σας!
Θέλετε και στο Σύνταγμα σεις Βάσεις ν’ αποκτήσετε;
Άλλο δεν έχετε παρά μόνο να το απαιτήσετε.
Κι όπου στρατιώτες θέλετε να στείλω, να μου πείτε.
Ας φωνασκεί το ΚουΚουΕ-αυτοί είναι αλήται.
Έχω λαό που ανέχεται όσα και να του κάνουν.
Με συγκεντρώσεις το άχτι τους οι άμοιροι μόνο βγάνουν.
Με δρόμους που άφτιαχτους κρατώ αβέρτα τους σκοτώνω
κι αυτοί μετράνε τους νεκρούς-χιλιάδες κάθε χρόνο-
γράφουνε στις φυλλάδες τους, γκαρίζουν στις πλατείες,
σε ομάδες συγκεντρώνονται και κάνουνε πορείες,
μα όσο κι αν φωνάζουνε και όσο κι αν γκαρίζουν.
πάλι εμέ στις εκλογές οι άμυαλοι θα ψηφίζουν.

Αυτά Ομπάμα αγαπητέ επόθουν να σας είπω.
Και σεις ακούστε της καρδιάς της άθλιας μου τον χτύπο
και δώσατέ μου χρήματα ώστε όταν πάω πίσω
από αυτά βοηθούμενος σοφά να κυβερνήσω.
 

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Ζηλεύω αυτούς που όταν χτυπήσει το τηλέφωνο
είτε στην τσέπη το έχουν ή στο σπίτι
με μία κίνηση αμέριμνη το παίρνουνε
και "εμπρός!", ακόμα και γελώντας λένε.

Άραγε άφοβοι είναι πως η μοίρα τους
μπορεί κι από μακριά να τους χτυπήσει;
Κι αλήθεια υπάρχουν κάποιοι που προσμένουνε
κάτι καλό από άλλονε ν’ ακούσουν;

Υπάρχουνε γι αυτούς ώρες ευφρόσυνες
όπως νεράϊδες μες στα παραμύθια;
Ο τρόμος με το χτύπο του τηλέφωνου
δεν έχουνε γι αυτούς ακόμα σμίξει;

Μία φορά ας γινότανε να σήκωνα
έτσι κι εγώ το τραγικό τηλέφωνό μου,
να ’χω να λέω κι εγώ πως μες στη ζήση μου
για μια έχω στιγμή τον τρόμο διώξει.

                              -----
 

 Χορν: «Ηθοποιός…σημαίνει φως…το διακόπτη κάποιος…ακούτε; ακούει κανείς; ΤΟ ΔΙΑΚΟΠΤΗΗΗ!..»

 Η ΓΙΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ        ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΜΕΣΙΝΙΩΤΩΝ ΦΕΝΕΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ Της 26-7-08

Ωραία ν’ ανεβαίνεις σκεφτικός
και στ’ αυτοκίνητό σου καθιστός
μες στο ελατοδάσος που σε ζώνει
και φιλικά το χέρι σού απλώνει…

Κι ωραίο, φτάνοντας στο Μεσινό,
το μισοπέδινο-μισο-ορεινό-
στο πανηγύρι του να παίρνεις μέρος-
θα πει Δροσιά να δρέπεις μες στο Θέρος.

Να ’τος ο κύκλος του Φενεού-πράσινο δαχτυλίδι,
και πάνω του το Μεσινό, μικρό λαμπρό στολίδι.
Και τ’ άλλα εννέα τα χωριά του κύκλου, το κοιτάζουν,
και πότε το ζηλεύουνε και πότε το θαμάζουν.

Να κι η πλατεία  που αυτή το γλέντι θα βαστάσει.
Όλα στην τρίχα οι κάτοικοι τα έχουν ετοιμάσει.
Και όλα πεντακάθαρα και φωτεινά κι ωραία.
Κι ο κόσμος νάτος που έρχεται, αργά, παρέα παρέα.

Και τέσσερα κορτσόπουλα δροσάτα
τυφλά στου Ωραίου υπάκουα τη διάτα
κουβάδες κουβαλούνε τα καημένα
με μπύρες και με πάγο γεμισμένα.

Μ’ αχ! γρήγορα ο πάγος που τελειώνει!
…Κι ο νέος που βάζουνε, αμέσως  λιώνει!
Κι αχ! Διόλου στ’ όλαγνο δεν πάει μυαλό τους
πως τόνε λιώνει η θέρμη και το φως τους…

Και η ορχήστρα ξεκινάει τα όμορφα τραγούδια
και στ’ άκουσμά τους η καρδιά ευώδη ανθεί λουλούδια
που της φυλής μας μέσα τους η λεβεντιά πλαντάζει
και που των λόγων η έννοια τους γλυκά γλυκά μας σφάζει.

Και να το «καλαματιανό» αθάνατο «μαντήλι»
και να το «χαδεμένο του» που τού είχε «παραγγείλει»…
και να η σουλιμιώτισσα που αυτή για όλα φταίει…
Και να η Αγάπη που γι αυτήν κάθε πνοή μας λέει…

Κι ο Όλβιος (και πώς όλβιος να μην είναι
σε τέτοιας μιας κοιλάδας την αγκάλη;)
το μούρμουρό του το απαλό να γίνε-
ται συνοδειά στων τραγουδιών τη ζάλη…

Και μία μελαψή μαυροφορούλα
με μιά μαλώνει αψηλή ξανθούλα:
να μπούνε στο χορό;-  μα ή μπουν ή όχι,
του θαυμασμού μας κιόλας γίναν στόχοι…

Γέλια, χαρούμενες φωνές, φιλιά, κουβέντες ίσιες,
πλήθος ωραίων γυναικών, φωνούλες παιδιακίσιες,
όλα όσα γύρω έβλεπα με κάναν να νομίσω
σ’ αγγέλων πως  βρισκόμουνα γλεντάκι παραδείσιο.

Κι ολαχνιστή ερχότανε στα πιάτα η γουρνοπούλα,
που κι άλλη τόση ο πάγκος της αν είχε θα ‘ξεπούλα.
Κι ο ζύθος ρέει άφθονος και τα αίματα ξανάβουν
κι η Φύση τις ψυχές καλεί Χαρά να μεταλάβουν.

Στιγμές χρυσές, στιγμές αβροφροσύνης
στιγμές όπου όλα παίρνεις κι όλα δίνεις
στιγμές που αν και λίγες μες στη ζήση
μ’ αυτές η ανθρωπιά θα μας μετρήσει.

Και η πρόεδρος πιο πέρα του Συλλόγου
των φενεατισσών-ύφους αψόγου:
στους τυχερούς κατοίκους του Φενεού
το δώρο του Φενεάτικου θεού.

Χέρι το χέρι κρατητά, καρδιά καρδιά χτυπώντας
κι απ’ το μαντήλι πιάνοντας και αψηλά πηδώντας
χορεύουν νιοι, χορεύουν νιες, χορεύουν γριές και γέροι
χορεύει ο άντρας-ουρανός με τη γυναίκα-αστέρι.

Κι ο ζύθος ρέει σε χρυσά που μοιάζουνε ποτήρια
κι απ΄τους ατμούς του έρχεται στο κέφι και η Ζήρεια.
Και του  λαμπρού λέει τ’ ουρανού: «κι εγώ να! συννεφιάζω!
Κι ας είμαι χώμα, μα ουρανέ, όλο και πιο σου μοιάζω!»

Κι ο Ιπποκράτης έστειλε δυο του θεραπαινίδες
που τέτοια χάρη κι ομορφιά σ’ άλλα κορμιά δεν είδες
που όλες κι αν κατέχαμε τις γιατρικές τους γνώσεις,
άντε απ’ της ομορφάδας τους τα βέλη να γλιτώσεις…

Κι ως της αυλής ο πλάτανος, με το ύψος που ’χει ρίξει
την καρυδιά τη δίπλα του έχει τη δόλια πνίξει,
έτσι το κέφι που ’χει εδώ ακράτητο ανάψει,
κάθε μια πίκρα της ζωής σαν μαγικά έχει πάψει.

Από το σάλο ξυπνητή έβλεπε η εκκλησία
μιαν άλλη τώρα-του χορού-ιερή γονυκλισία.
Και ήσυχη και  γελαστή εγλυκοχαιρετούσε.
Και στων ανθρώπων τη χαρά χαιρόνταν. Κι ευλογούσε.

Α! Θε μου και να ’ρχόσουνα σ’ αυτήν τη μάζωξή μας
θα ’πινες, θ’ αστειεύοσουν, θα χόρευες μαζί μας!
Και τα παιδάκια βλέποντας-τη σκέψη την αγνή τους-
θα ’φερνες το Χριστούλη σου να έπαιζε μαζί τους!

Μα κι αν δεν ήρθες ‘Συ εδώ, ο Αη Λιας και το Βουνάκι
άδεια απ’ τη Ζήρεια πήρανε κι ήρθανε για λιγάκι.
Κι από ένα σ’ όλους χάρισαν κλωνί γεμάτο μόσκο
στις βρώμικες τις πόλεις μας να μας κεντάει το νόστο.

Κι αν κάποιος θα μου έλεγε πως ίσως υπερβάλλω
κι υπέρ το δέον τούτο ’δω το πανηγύρι ψάλλω
χωρίς κανείς στην πέννα μου  καθόλου να έρθει κόπος,
μόνο ένα δυο θα του ’λεγα για να τον έπειθα-όπως:

η γουρνοπούλα πού αλλού-κοιτάξετε εναγύρα-
με αγάπη και με χωρατά θα ’ρχόνταν για γαρνίρα;
Πού αλλού οι μπύρες θα ’ρχονταν, μ’ εκτός από τη μέθη
και με φιλία αληθινή γι αυτόν εδώ που ευρέθη;

Γι αυτό σας λέω-όλα καλά τα γράφω. Όπως ’γίναν.
Και τ’ άρωμα άφησα εδώ εκείνα που αναδίναν΄.
Για να θυμόμαστε όλοι μας νυχτερινό ένα γλέντι
που είχε το Κέφι για ψυχή και τη Χαρά γι αφέντη.

Κι όλων αυτών δημιουργός ο Γιάννης ο Λαλιώτης
που μ’ ό,τι να καταπιαστεί, αστράφτει η βεβαιότης
πως με απόφαση, με νου, γέλιο και καλοσύνη,
η ιδέα πράξη θα γενεί-καρπούς θα δώσ’ η ευθύνη.

Κι ενώ ανέμελα η γιορτή για όλους εμάς κυλούσε,
ο Γιάννης εσυντόνιζε, διάταζε, περκαλούσε
κι αεικίνητος μες στης γιορτής τον εύθυμο το σάλο
τόσο καλά όλα τα ’καμε που δε γινόνταν άλλο.

Και βοηθοί του οι άξιοι, από τη μια ο Πανάγος
που με καθέναν φρόντιζε να σπάει ευθύς ο πάγος
κι από την άλλη ο σεμνός ο Γραμματέας-υφάδι
στης ευθυμίας τον καμβά τ’ ωραίο εκείνο βράδυ.

Όμως για φέτος τέλειωσε αυτό το πανηγύρι.
Οι άχαροι τώρα της ζωής μας καρτερούν οι γύροι.
Αλλά με ό,τι εκδήλωσες όπως αυτές, μας δίνουν,
λιγότερο ψυχόφθοροι κι εκείνοι θε να γίνουν.

Ας πάτε φίλοι το λοιπόν καθένας στις δουλειές του
κι αφήστε εμένα δέσμιον στις ρίμες του αναπαίστου.
Κι όλοι να δώσει ο θεός του χρόνου ίδια μέρα
να μαζευτούμε υγιείς και πάλι εκεί πέρα.


…Ωραία να κατεβαίνεις σκεφτικός  
και στ’ αυτοκίνητό σου καθιστός΄
κι απ’ το ελατοδάσος που σε ζώνει
να γνέφει σου ο θεός σε κάθε κλώνι.

        ΑΥΤΟ  ΗΘΕΛΑ

Ένα σπιτάκι από τα τόσα
να ’ταν δικό μου
που συναντάω μες στο ταξίδι
το μακρινό μου,

και κει να ζούσα προφυλαγμένος
απ’ τους ανθρώπους
που όταν θέλουνε σε πονούνε
με χίλιους τρόπους.

Κι όταν η ζωή μου θα έρθει η ώρα
 να τελειώσει
ζεστό ένα χέρι το κρύο μου κιόλας
κορμί να ζώσει,

και στήθος ένα γαλακτοφόρο
να με ταγίσει
χαρίζοντάς μου το μέγα δώρο:
την αιώνια ζήση.

ΠΕΡΙ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ   

Γιατί οι άνθρωποι επιτρέπουν να δημιουργείται στα παιδιά τους  το οιδιπόδειο σύμπλεγμα αφού αυτό φέρνει μαζί του τη δυστυχία των παιδιών- που υποτίθεται ότι τόσο αγαπάνε;
Γιατί επιτρέπουμε να υφίσταται αυτή η ψυχοφθόρα ιδιαιτερότητα;
Γιατί η επιθυμία για ερωτική επαφή του γιου με τη μητέρα (ή της κόρης με τον πατέρα) να θεωρείται απαγορευμένη και να μην συντελείται;
Εύλογα ερωτήματα υποθέτω.
Υποθέτω και την πιθανή απάντηση. Γιατί η αιμομιξία δημιουργεί προβληματικούς απογόνους.
Μα δε μίλησα εγώ για τη δημιουργία παιδιών.
Υποθέτω και την άλλη απάντηση. Επειδή ο πατέρας δεν θέλει ανταγωνιστές .
Τα λιοντάρια και άλλα θηλαστικά σκοτώνουν τα αρσενικά μικρά για τον λόγο αυτόν.
Το ίδιο κάνουν και οι πατέρες;
Μα εγώ δεν μιλάω για αποκλειστικότητα.
Οι πατέρες-αν σ’ αυτούς οφείλεται η κατάρα αυτή- ,κάνουν κάτι απείρως χειρότερο: σκοτώνουν για πάντα τη χαρά του παιδιού τους και τα φορτώνουν δυστυχία για όλη τους τη ζωή.
Και μια χαζή θέση: είναι ανήθικο. Τι θα πει «είναι ανήθικο»;
Ανήθικο θα πει δεν είναι της μόδας.
Μα την ηθική την καθορίζουν οι εποχές. Και κάτι που κάποτε ήταν ανήθικο σήμερα είναι ηθικότατο-όλοι ξέρουμε τέτοιες περιπτώσεις.
Στο Βέλγιο στην Ολλανδία και στη Γαλλία, ήδη δεν θεωρείται έγκλημα η αιμομιξία.
Η νομιμοποιήση της αιμομιξίας μπορεί να καθιερωθεί με έναν νόμο.
Υπάρχουν γιοι που δεν ενδιαφέρονται να κάνουν έρωτα με την μητέρα τους.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που φλέγονται από την επιθυμία να κάνουν έρωτα με την μητέρα τους.  
Το παιδί διστάει να κάνει το πρώτο βήμα γιατί δεν βλέπει γύρω του παρά τις άλλες, τις γνωστές σε όλους μας σχέσεις γιου-μητέρας που έχει διαμορφώσει η κοινωνία. Δηλαδή την μη ύπαρξη ερωτικών σχέσεων μεταξύ τους, και ακόμα τη σιωπή και την κατάπνιξη των ανάλογων επιθυμιών.
Το κάθε παιδί μάλιστα νομίζει πως μόνον αυτό από όλα τα γύρω του παιδιά έχει αυτή την επιθυμία. Και εξ αυτού αισθάνεται ένοχο γιατί είναι διαφορετικό από όλα τα γύρω του παιδιά, που-φως φανάρι…- κανένα από αυτά δεν ομολογεί ότι επιθυμεί κάτι τέτοιο, και περισσότερο ότι έχει κάνει (αν έχει κάνει) κάτι τέτοιο με τη μητέρα του.
Όλοι τηρούν μια σιγή του τάφου για το θέμα.
Έτσι η επιθυμία του παιδιού πνίγεται μέσα σε μια θάλασσα επιθυμιών τόσων  παιδιών, που κάθε μια περιμένει από τις άλλες να εκδηλωθούν και να πραγματοποιηθούν, και που τέλος όλες χάνονται-θα πει βυθίζουν στη δυστυχία το παιδί, με όλες τις καταστρεπτικές για την υπόλοιπη ζωή του συνέπειες.
Από τις μητέρες πάλι, σε άλλες ούτε σαν σκέψη δεν περνάει από το μυαλό τους πώς ενδεχομένως σκέπτονται τα παιδιά τους γι αυτές, άλλες το ξέρουν και κάνουν ότι το αγνοούν, και άλλες πάλι νιώθουν ίδια για το γιο τους όπως αυτός για εκείνες αλλά σιωπούν.
Και αφήνουν τα παιδιά τους να βασανίζονται και να τους δημιουργούνται κόμπλεξ που τα εγκαταλείπουν μετά τον θάνατό τους..
Μα και αν οι άνθρωποι είναι ζώα, όμως οι άνθρωποι-ζώα φτιάχνουν νόμους για τόσα και τόσα ζητήματα της ζωής και των σχέσεων μεταξύ τους.
Ας φτιάξουν λοιπόν οι κοινωνίες το νόμο που επιτρέπει την αιμομιξία.
Γιατί για άλλα θέματα νομοθετεί και γι αυτό όχι; Νομοθετεί ας πούμε ότι δεν πρέπει να χτυπάμε τα παιδιά, ότι δεν πρέπει να τα αφήνουμε μόνα τους να βγαίνουν από το σπίτι όταν είναι ανήλικα, ότι πρέπει να τα στέλνουμε στο σχολείο, ότι πρέπει να μη τα πληγώνουμε με ανάρμοστες συμπεριφορές.
Αλλά, ενώ φροντίζει τόσο καλά για όλα αυτά, δεν νοιάζεται αν αφήνει το παιδί να φλέγεται από μιαν ανικανοποίητη επιθυμία-το βάθρο όπου θα πατήσει εξουσιαστικά η δυστυχία για να μαυρίσει τους ορίζοντες έξω, αλλά και σε ότι πιο μέσα του πάλλευκο φυλάει το παιδί: την ψυχή του.
Βέβαια γίνονται κρυφά πολλές αιμομιξίες και στην Ελλάδα.
Ας φροντίσει λοιπόν η Πολιτεία να νομοθετήσει σχετικά. Και ας αρχίσει μια εκπαίδευση γονιών και παιδιών για το θέμα.
Και παράλληλα ας φροντίσει με άλλο νόμο πώς θα αποζημιώσει τους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους που θα χάσουν τη δουλειά τους.
 

ΣΤΙΣ ΦΙΛΟΖΩΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Βλέπω τις τηλεοπτικές σας παρεμβάσεις που λέτε με αυτές να μην βασανίζουμε τα σκυλιά και τέτοια παρόμοια.
Βλέπω στις ειδήσεις και για κάποιον ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο μετά από επίθεση που δέχτηκε από σκυλιά, ότι επίθεση από σκύλο δέχθηκαν ένας 36χρονος και ένα 5χρονο αγοράκι και άλλα παρόμοια.
Επίσης διάβασα πως κάποιος έγδαρε ένα σκυλί, πως άλλος βασάνισε σκυλί, πως άλλος κρέμασε ένα σκυλί από γέφυρα, πως κάποιος ή κάποιοι με φόλες σκότωσαν 15 σκυλιά και άλλα παρόμοια.
Άραγε κάποιος μια μέρα που δεν είχε τι να κάνει είπε: ας πάω να βασανίσω ένα σκυλί;
Ή άλλος να είπε: Ας πάω να αγοράσω το σχετικό δηλητήριο και ας φτιάξω φόλες να σκοτώσω καμιά δεκαπενταριά σκυλιά;
Εγώ νομίζω ότι αυτοί οι κάποιοι που σκότωσαν σκυλιά, το έκαναν γιατί τα σκυλιά αυτά κάπου τους έβλαψαν: ή σκότωσαν κάποιον δικό τους, ή δάγκωσαν κάποιον δικόν τους ή τους ίδιους, ή όταν περπατάνε οι ίδιοι ή τα παιδιά τους ή οι γονείς τους στο δρόμο τους επιτίθενται, ή περνώντας έξω από μια πόρτα-στο κέντρο μιας πόλης- νύχτα, τον τρομάζουν με το απότομο και άγριο γαύγισμά τους, ή γαυγίζουν έξω από την πόρτα τους τη νύχτα και δεν τον αφήνουν να κοιμηθούν ώστε να πάνε αύριο στη δουλειά τους όχι ξαγρυπνισμένοι.
Εσείς ξέρετε να λέτε μόνον αυτά που λέτε.
Χάνετε όμως την ώρα σας έτσι. Και το μόνο που κάνετε είναι να διατρανώνετε την σιγουριά όσων σας ακούνε, ότι δεν πρόκειται ούτε από σας (σαν που ενδιαφέρεστε για το θέμα) να λυθούν τα προβλήματα που τους γεννούν τα σκυλιά. Και σιγουρεμένοι ότι μιλάτε στον βρόντο, είναι σαν να μην σας άκουσαν.
Αν θέλετε να μην σκοτώνονται σκυλιά, έχετε μόνον ένα πράγμα να κάνετε. Να δράσετε έτσι που τα σκυλιά να μην ενοχλούν ή τραυματίζουν ή σκοτώνουν ανθρώπους.
Και για να μην ενοχλούν τα σκυλιά τους ανθρώπους πρέπει τα σκυλιά να μην συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο με ανθρώπους-πλην του «αφεντικού» του κάθε σκυλί.
Και για να μην συμβαίνει αυτό, πρέπει να μαζευτούν όλα τα αδέσποτα σκυλιά της επικράτειας.  
Και πρέπει όσοι έχουν σκυλιά να προσέχουν να μη τα σκυλιά τους ενοχλούν με κάποιον τρόπο τους άλλους ανθρώπους.
Αν κάνετε αυτά ποιος θα σκοτώσει ή θα βασανίσει πάλι σκυλί; Αλλά και αν βρεθεί κάποιος που να θέλει να το κάνει, πού θα βρει το σκυλί όταν κάθε σκυλί θα έχει την προστασία του «αφεντικού» του; Και τότε, αν βρεθεί κάποιος τέτοιος (απάγοντας ένα σκυλί ή οπωσδήποτε αλλιώς), η τιμωρία του να είναι αυστηρότατη-κάτι που κανείς δεν θα έχει αντίρρηση τότε γι αυτό.
Το πώς θα γίνουν αυτά που πρέπει, ώστε να μην υποφέρουν ούτε τα σκυλιά ούτε οι άνθρωποι από αυτά, είναι δικό σας καθήκον και υποχρέωση να το βρείτε, αν ενδιαφέρεστε πράγματι για τα σκυλιά και δεν παίζετε παιχνιδάκια με τις διαφημίσεις σας.
Αν δεν κάνετε αυτά, τότε αφήστε μας ήσυχους με τις άλλως αποπροσανατολιστικές τηλεοπτικές σας προβολές.
 

ΟΜΙΛΙΕΣ
(2014)

Κάθε λαός στον κόσμο, μικρός είτε μεγάλος
κι από  ’να κάτι έχει που δεν το έχει άλλος.
Οι γερμανοί ναζίζουν
οι άγγλοι αποφασίζουν
οι γάλλοι ξεφαντώνουν
οι ισπανοί ματώνουν
οι ιταλοί αγαπάνε
κι οι έλληνες… μιλάνε!
Από γεννησιμιού του καθ’ έλλην κουβαλάει
το αναφαίρετό του δικαίωμα-να μιλάει.

Συζητούν κυρίες κουτσομπόλες στα παράθυρα,
βουλευτές απ’ της τιβί μιλούνε τα «παράθυρα»
απ’ το ραδιόφωνο άλλοι, άλλοι απ’ τα γραφεία
στους δρόμους, στα φαγάδικα, στις πλαζ, στα καφενεία.
Και γενικώς ο έλλην τη ράτσα του σεβόμενος
μιλάει είτε τον ακούν, είτε και μη ακουόμενος.

Οι καταστηματάρχες μιλούν με τους πελάτες
με αυτοσχέδιες κάποιες που φτιάχνουνε παρλάτες
με το σκοπό τους δόλιους πελάτες να ζαλίσουν
κι εκείνοι, ζαλισμένοι στο τέλος να ψωνίσουν.
Στα εγγόνια ο παππούς τους λέει όλο παραμύθια
όχι για τα εγγόνια, μα έτσι, από συνήθεια.
Και στο ύστατο λεφτό του, στον Άδη πριν να πάει
την τελευταία πνοή του βγάζοντας, θα μιλάει.
Οι υπάλληλοι οι δημόσιοι άνετα καθισμένοι
με τους πολίτες όλοι τα βάζουν φουρκισμένοι-
πολίτες που και κείνοι, μη κλείνοντας το στόμα
τους υπαλλήλους βρίζουν και φεύγοντας ακόμα.
Κι αν πεις για τις γυναίκες σταματημό δεν έχουν
και τόσο να σωπαίνουν στιγμή δεν το αντέχουν,
που είτε απ’ τα παράθυρα είτε τους δρόμους παίρνοντας
κουτσομπολεύουν λέγοντας και λεν κουτσομπολεύοντας.
Και ούτε μία απ’ αυτές ποτέ της δεν ακούει,
μόνο μιλάει, στης φυλής υπείκοντας το χούι.
Μιλούν σοφοί και σώφρονες, μιλούν κι αεριτζήδες
μιλούνε κι όσοι έχουνε στριμμένες κάποιες βίδες.
Μιλούν ο μεν, αντιμιλούν οι άλλοι απέναντί τους
λέγοντας άλλοι το κοντό και άλλοι το μακρύ τους.
Μιλούνε οι αμόρφωτοι, μιλούν οι σπουδαγμένοι,
μιλούν οι φίλοι και μιλούν οι μεταξύ τους ξένοι.
Μιλούνε οι αμέθυστοι, μιλούν οι μεθυσμένοι,
μιλούνε πόρνες διάτρητες μιλούν σεμνές παρθένοι,
μιλούνε βλάκες και μωροί, μιλούνε κι ευφυείς,
νέοι μιλούνε και γεροί, μιλούν ημιθανείς,
μιλούν μεγάλοι και μικροί, γέροι και μαθουσάλες,
κι αν πεις για τους πολιτικούς, μιλούνε ούμπερ άλες.
Άλλοι χωρίς μικρόφωνο και άλλοι με ντουντούκες,
μιλούν πληβείοι και λαϊκοί, μαρκήσιοι και δούκες.
Όλοι στη χώρα μας μιλούν κι αυτό δε θα ’ταν άσχημο,
η γλώσσα αν δεν έπαιρνε μόνον αυτή παράσημο
κι αν άλλα μέρη του κορμιού δεν παίρνουνε βραβείο
παρά ασθενή και άσημα διανύουν ένα βίο.
Μα τίποτε δε γίνεται στην έρμη αυτή τη χώρα
κι ας βγάζει η γλώσσα τα στραβά και τ’ άπλυτα στη φόρα,
γιατί από τις χώρες η Ελλάς σ’ όλη την οικουμένη,
όλο ομιλεί, μα μοναχά στην ομιλία μένει.

Μιλεί μιλάει και μιλά ο κύριος Βενιζέλος
και πλημμυρίζει ο λόγος του της απληστίας το έλος.
Κι ενώ σαν άτακτο παιδί μπροστά στη Μέρκελ στέκει
ο λόγος του στους έλληνες σωστό αστροπελέκι.
Καθηγητής πληθωρικός, χοντρός και λιπαρός,
αντί να βγει απ’ το στόμα του ο λόγος καθαρός
αλτρουισμό διδάσκοντας κι «εμείς» κι ανιδιοτέλεια,
όμως βρωμάει έπαρση κι «εγώ» και φιλοκέρδεια.
Πήρε ένα κόμμα είκοσι και το ’κανε οχτώ
και καμαρώνει και γαυριά κι επαίρεται γι αυτό…

Μιλάει και ο Σαμαράς σα μάγκας και σα μόρτης
που αντί ευπρεπή πρωθυπουργό θυμίζει μάρκα πρώτης.
Φόρους φορτώνει το λαό, τα σπίτια του τού παίρνει,
συνταξιούχους γέροντες σε διαδηλώσεις δέρνει,
ανθούντα κλείνει μαγαζιά, φτωχεύει επιχειρήσεις,
στερεί χιλιάδες πολιτών της ουτοπίας της ζήσης,
και ό,τι κλέβει απ’ το λαό στα πόδια τ’ αποθέτει
της Μέρκελ, σαν σε αφεντικό δωράκι από επαίτη.
Κι εκλιπαρεί γι ανταλλαγμα και, ο φαύλος, ικετεύει,
της εξουσίας το ersatz καλάμι να ιππεύει-
συνήθειο ανθρώπων που ακλουθούν της ύλης τ’ άθλιο ρέμα,
ενώ τριγύρω τους οργά-πλαντάζει τ’ Αέναο Πνέμα.

Μιλούνε κι οι πολιτικοί, υπουργοί και βουλευτάδες
και κάθε είδος του μιαρού δεντρού τους παραφυάδες
όπου κυκλώνουν το λαό, σφιχτά τόνε τυλίγουν
και τα πανούργα αγκάθια τους στο σώμα του του μπήγουν.
Μιλάνε και ωρύονται και κράζουν και στριγγλίζουν
και με τη λογοδιάρροια τους το δόλιο λαό ζαλίζουν
και πια μπαίνουν στο σπίτι του, απ’ όλα τόνε γδύνουν
και ύστερα σαν έλεος, λίγο ψωμί του δίνουν.
Κι αυτό γιατί όχι θέλουνε ο άμοιρος να ζήσει,
μα ζωντανός να κρατηθεί να τους υπηρετήσει.
Όντα τις σάρκες που αγαπούν και το αίμα των ελλήνων
όπως οι γάτες το λευκό ορέγονται των κρίνων
μα ενώ αυτές με θάνατο τη σύληση ξοφλάνε
οι έλληνες τους βέβηλους άβλαβους τους κρατάνε.

Μιλά ο ηγέτης της ΔΗΜΑΡ ο σοβαροφανής
που κατω απ’ τα μουστάκια του ειν’ ο γέλως εμφανής
όταν αναλογίζεται πως πρόεδρος θα γίνει
αξίωμα που τα στραβά τα πριν όλα τα σβήνει.
Γιατί ουδείς θα τον ειπεί τότε αποτυχημένο
αφού  τον κάνει ο ρόλος του αυτός πετυχημένο.
Καθήμενος ακίνητος σα Βούδας στην καρέκλα,
απρόσβλητος από κακά καθώς η αγία Θέκλα,
το χέρι του το δεξιό μονάχα θα κουνάει
όχι να γνέψει, να ντυθεί ή ίσως για να φάει,
μα ως τους αργοναύτες μας έσωσε η Ανάφη
αυτός θα σώζει το λαό με το να υπογράφει.
Και είναι πρώτη και σ’ αυτό η ελληνίδα γη
που όλων δα είναι των καλών στον κόσμο η πηγή:
ο πρώτος ο πολίτης της, χωρίς να το διαβάζει,
σε όποιο βλέπει έγγραφο υπογραφή να βάζει!

Και να! Μιλάει κι ο αρχηγός ο Πάνος ο Καμένος.
Αυτός το λαό δεν έκλεψε με το βουλευτηλίκι,
αλλά πριν γίνει βουλευτής. Ο καπιταλισμός
δε γνοιάζεται το πότε-πώς έγινε ο βιασμός,
αλλ’ αν ευχαριστήθηκε τη νοιάζει ο βιαστής.
Κι αν ναι, τότε δικαιόπρεπα γίνεται βουλευτής.

Να κι ο Κουίκ μες στους ΑΝΕΛ ο κουμουνιστοφάγος
που τους διαβάλλει πιο πολύ απ’ ό,τι αν ήταν Ιάγος.
Που όντας ο ίδιος κάθαρμα, καθάρματα εβάφτιζε
όποιον ενάντια σε Δεξιά και Φασισμό εβάδιζε.
Κι ο Δημαράς μες στους ΑΝΕΛ, που όλοι τον δουλεύουν
όμως αυτός μικρόνους ων θαρρεί πως τον παινεύουν.
Να ο Χαϊκάλης που η μικρή τον έκανε οθόνη
ίνδαλμα των ανόητων και του Γελοίου πιόνι.
Κι ο Καπερνάρος, δεξιό βαμμένο μανιαούρι,
οφίκιο κάποιος του ’ταξε , φεύγει απ’ το αχούρι
και-ζώο με ζώα έμπλεξε τι άλλο μπορεί να κάνει-
τραβάει με τα τέσσερα να μπει σε όποια στάνη.

Να και ο Σύριζα. Μιλάει κι όμορφα λόγια λέει
που τα σκορπάει σ’ όλη τη γη ο αέρας καθώς πνέει.
Διαμάντι μες στους βουλευτές ο Στάθης Παναγούλης
μακράν των άλλων ρέμπελος όσο η γη της Θούλης.
Η Ρένα Δούρου υβριστική, εριστική και φαύλη.
Ο Σύριζα θα ’χει απ’ αυτήν τη μοίρα του Κανδαύλη.
Ως για τον Πάντζα, κωμικός πέμπτης κατηγορίας
το πρότυπο του Έρασμου στο «Εγκώμιο της Μωρίας».
Ο Βαρεμένος. Τόσο αγνός ως ήλιος ανατέλλων.
Άριστος θα ’ταν βουλευτής σε κόμμα ένα αγγέλων.
Μα δεν υπάρχουν άγγελοι κι αν ναι, μα δε μιλούνε.
Ξέρουν: τα λόγια πάντοτε τα έργα πολεμούνε.

Όμως η Νέα πιο πολύ Δημοκρατία μιλάει.
Κόμμα οπισθοδρομικό, κόμμα που κουβαλάει
του έθνους την καταστροφή, του λαού του την κατάρα
κόμμα που κάθε νέου παιδιού έθαψε τη λαχτάρα
κόμμα φωλιά κάθε κακού και κάθε ατιμίας,
κόμμα-χαμού της λευτεριάς και της δημοκρατίας,
κόμμα στους ξένους δουλικό, στους ντόπιους η βουκέντρα
κόμμα που ειν’ η υποταγή η μόνη του αφέντρα.
Κόμμα ταγματασφαλιτών, τραμπούκων και χιτών
και δοσιλόγων έκπαλαι και μαυραγοριτών.
Κόμμα που μ’ άλλα ονόματα χρονιές προτού δεκάδες
βρωμιές εκάναν, ικανές να θάψουν δέκα ελλάδες.
Κόμμα που με τους γερμανούς έκανε συμμαχία
κι όταν αυτοί εφύγανε έφερε την Αγγλία.
Κόμμα που τα δεκεμβριανά είχε αρχινισμένα
τυφλά χτυπώντας στο ψαχνό κορμιά ξεσηκωμένα.
Κόμμα μετά που εγέννησε μαύρους ροπαλοφόρους,
κουμουνιστές που χτύπαγαν στις σκοτεινές παρόδους.
Κόμμα που το αντάρτικο πολέμησε με λύσσα
και νίκησε και γύρισε το φως σε σκότος πίσσα.
Κόμμα που με αρχιστράτηγο πρωθυπουργό Παπάγο
όση είχε μείνει λευτεριά την έβαλε στον πάγο
για να προικίσει την ΕΡΕ με μια παγοκολόνα
για οχταετία ολόκληρη που έμοιαζε μ’ αιώνα.
Κόμμα κυνήγι αριστερών, κόμμα υποτελείας
κόμμα αισχρό Μακρόνησος και κόμμα Ακροναυπλίας,
κόμμα οικτρά Ιουλιανά, κόμμα με χουντοβία
κόμμα με μίζες, διαφθορά και πρόοδο καμία.  
Κόμμα που ουδόλως νοιάζεται κάτι καλό να χτίσει
αφού ο λαός έτσι κι αλλιώς πάλι θα το ψηφίσει
στους κράχτες υποκύπτοντας ανόητων ψηφοφόρων
αφού ειν’ οι έλληνες λαός ηλίθιος άνευ όρων.
Κι ακούς μέσα ονόματα στο κόμμα βουλευτών
κληρονομιά που το ’χουνε από πολλών ετών:
από πατέρα ή από θειο, παππού ή πεθερό,
την πόρτα κι ας χτυπήσανε τ’ αη-Πέτρου από καιρό.
Κι έτσι αντί να έχουμε σε θρόνο βασιλιάδες
δεκάδες έχουμε αντ’ αυτών κηφήνες βουλευτάδες.

Μα μες στο κόμμα υπάρχουνε και πλήθος νέα φυντάνια-
ζιζάνια πάνω στα παλιά που φύτρωσαν ζιζάνια.
Μιλάει λοιπόν μια Πιπιλή, σκιάχτρο ένα γυναικείο
που αναρωτιέσαι αν βυζιά έχει και αν αιδοίο,
και λέει ακατανόητες αηδίες κάθε τόσο
κάνοντας μάλιστα φορές πολλές και τον καμπόσο.
Και η Σοφία η Βούλτεψη στριγγλίζει και τσιρίζει
για ν’ αποδείξει το στραβό για δίκιο πως αξίζει.
Κι ο Αργυρός Ντινόπουλος, φασίστας ως μεδούλι
μες στα «παράθυρα» στητός φυλάει καραούλι
κι αν κάποιον ’δει να ευλογεί κάτι εκτός Νου Δυο
τότε ξελαρυγγίζεται σιτάρ σα να ’ναι ινδού
ξερνώντας φληναφήματα και κρώζοντας σα γύπας
χωρίς του μέτρου αντίληψη κι αίσθηση δίχως τσίπας.
Ως για τον Γεωργιάδωνι, την άθλια ρίχνει Υγεία
και με τα  μπάζα  υλικά την χτίζει πιο αθλία.
Αλλά και ο Γεράσιμος μιλαει ο Γιακουμάτος,
ο μπαρμπα-Γιώργος της Νου Δυο ο πάντοτε ορεξάτος
επί παντός επιστητού να έχει κάποια γνώμη,
πάντα γινόμενος φαιδρός μα κι έτοιμος ακόμη
να συμφωνήσει μ’ όποιονε κατόπι του μιλήσει
αρκεί αυτός να ’ναι ισχυρός κι ας μη τον έχει πείσει.
Μες στους φασίστες τους πολλούς που ’χει η Νου Δου μαζέψει
να κι ο Βορίδης που πολύ τώρα έχει σοβαρέψει
και πια τσεκούρι δεν κρατεί μ’ από άλλο μετερίζι
τώρα όχι δάση και λαιμούς, μα το λαό λιανίζει.
Τριπολιτσώτικος μετά ο Λυκουρέντζος χοίρος
τα χοίρινα καλύπτοντας προσόντα του προχείρως
μέσα στα έλη της Νου Δου πηδώντας πάνου κάτου
ηλίου φαεινότερον βρίσκεται στα νερά του.
Φασιστογέννημα σκληρό κι ο Κώστας ο Γκιουλέκας,
Νου Δου στηρίζει, ως κάποτε σουλτάνο ο Βεληγκέκας.
Για τώρα η φάτσα του η πολλά δεινά υποσχομένη
στη μαύρη φασιστοσειρά στέκει και περιμένει.

Αυτά όλα που γράφονται ποταμηδόν δω πέρα,
και βέβαια incognita διόλου δεν είναι terra,
μιας και σε όλους μας γνωστό τυχαίνει ασφαλώς
πως τα ’χει μες στη φύση του ο καπιταλισμός
που τόνε ζούμε φονικό καθένας στο πετσί του
μ’ όσα στραβά κι ανάποδα σέρνει αυτός μαζί του.
Μα ας είναι πάγκοινα γνωστά, λίγ’ απ’ αυτά εδώ λέω
θες λόγω άλλου κίνητρου θες εκλογών ελέω.

Στον κόσμο έχει απλωθεί ο καπιταλισμός
σα σε «παρθένους» ευλογιά και σαν κατακλυσμός.
Κι οι άνθρωποι που απ’ αυτόν πνίγονται κι αρρωστούν
είναι αυτοί την ανθρωπιά στον κόσμο που βαστούν.
Οι άλλοι, τα ζώα, στο μισητό το Σύστημα χωμένοι
απομυζούν της ανθρωπιάς το αίμα μανιασμένοι.
Καθείς στον κόσμο σα θα βγει και φτάσει να ξεκρίνει,
ή προς το μέρος των φτωχών-της ανθρωπιάς- θα κλίνει
ή προς το άλλο, το φριχτό, του ματωμένου πλούτου.
Κι αφού αποφασίσουνε, καθένας, ή του νου του
τια αυλακιές ακολουθεί που ανοίγει αυτός στη γη του,
ή των φτερών το σάλαγο πετώντας η ψυχή του.

Οι πρώτοι ειν’ οι πολιτικοί κι οι δημοσιογράφοι
που κάνουν ό,τι το μιαρό βιβλίο του πλούτου γράφει.
Και είναι οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστάδες
κι οι εκλεκτοί των καναλιών κι οι μεγαλοκυράδες.
Όλοι αυτοί μ’ εγωισμό μιλούν και με αηδία
ζόφο της κάθε μέρας μας κάνοντας την ευδία.
Βροντοφωνάζουν, φωνασκούν, γκαρίζουνε, κραυγάζουν,
μα μ’ ολ’ αυτά λόγο σωστό απ’ το στόμα τους δε βγαζουν.
Μιλούν στα πρωινάδικα οι κίναιδοι κι οι πόρνες
ρυπαίνοντας το πνεύμα μας τον αέρα όπως οι κόρνες.
Της ενημέρωσης μιλούν οι πρωινοί μονάρχες
ξεδιάντροπα υπακούοντας τους φαύλους καναλάρχες.
Μ’ όλα τους πλέουν τ’ άρμενα οι ειδήσεις των οχτώ
μη αφήνοντας ούτε το φως του ηλίου ανεκτό.
Μιλούν οι αργυρώνητοι δημοσιογραφίσκοι
για να μας πουν πως τέλεια όλα καθείς  τα βρίσκει.
Μιλούν των νύχτιων εκπομπών οι ενοικιαστές οι φαύλοι
που καθαρότεροι απ’ αυτούς οι στάνες και οι στάβλοι.
Και οι φυλλάδες ομιλούν με γράμματα κι εικόνες
κι όσο μιλούν, πιο σφίγγουνε των πολιτών οι ζώνες.

Μιλά ο αφρός απ’ την που λεν γενιά πολυτεχνείου.
Γενιά που τον αγλέουρα έφαε του Δημοσίου
Και γιατί τάχα; Άκουσον: για να εξαργυρώσει
θυσίες που δεν έκανε. Κι έχει ο λαός πληρώσει
το άδειο αυτό πουκάμισο με δάκρυα και μ’ αίμα.
Τι Αλήθειας υψηλή τιμή για τόσο μέγα Ψέμα!
Μιλούν οι δυο αηδιαστικοί πρωινοί του σκάι τύποι
που και οι δυο τους σιχασιάς κι απέχθειας είναι κήποι.
Μιλάει η Τρέμη η άκαμπτη και η αποκοιμίστρα
που όποιον κοιμίσει δεν ξυπνούν χίλια κι αν σειούνται σείστρα.
Μιλάει κι ονειρεύεται πως κέντρο είναι του κόσμου
ενώ είναι μόνο τ’ άρωμα ενός ασβού δυσόσμου.
Ο δανεικά κι αγύριστα μιλάει Οικονομέας
που θα ’πρεπε να λέγεται πράγματι Κονομέας.
Κι ως βέρος χαμαιλέοντας χρώματα όλο αλλάζει
τόσο γοργά που το λευκό αισίως πλησιάζει.
Μιλάει και ο λαλίστατος Γεώργιος Παπαδάκης.
Και τόσο δείχνει φυσικός κι αλτρουιστής, οσάκις
να θάψει ετοιμάζεται κάθε του καλεσμένο,
που θα τον δούμε πάντοτε στ’ άλλο άκρο, γυμνωμένο.
Κι ο κύριος να! Νικόλαος ο Χατζηνικολάου
που τις δουλειές του αθόρυβα κάνει και λάου λάου.
Άραγε πόσο «σοβαρός» πρέπει να είναι κάποιος
που να μη δείχνει, μέσα του το πόσο είναι σάπιος;
Κρίμα που ο ίδιος διαλαλεί πως είναι σοβαρός
μα σάπιος σ’ όσους ξέρουνε να δούνε στέκει εμπρός…

Τι να πω για τις γυναίκες τηλεπαρουσιάστριες
και Γραίες που θυμίζουνε, ου μην αλλά και Άρπυιες.
Αντρογύναικο η Πάνια
μια αλόγα η Τατιάνα
τσαλαφή η Μενεγάκη
και… μη βιάζεστε λιγάκι…
πώς τη λεν μωρέ εκείνη τη δεινή μοιρολογίστρα
που το πάτωμα του στούντιο απ’ τα δάκρυα κάνει γλίστρα…
μωρέ κείνη που έχει λέει την εκπομπή «Πάμε πακέτο»…
Απεχθής αποκοιμίστρα και λαού αφιόνι σκέτο…

Γενικά όλοι οι πιο πάνω, σερνικά και θηλυκά
καπιταλισμό βρωμάνε από μίλια μακριά,
όπως κι όλοι όσοι έχουν ντι εν έι φασιστικό
κι άραγε στη δυστυχία μέγα του έθνους μερτικό.

Μα πέραν όλων τούτων εις την κλεινήν Ελλάδα
μιλούν οι τηλεοράσεις που στήθηκαν αράδα
για να τις βλέπουν οι έλληνες και να αποβλακώνονται
καθώς μπροστά τους κάθονται και σπάνια σηκώνονται.
Μα τα κουτιά μονάχα τους να ομιλούν δεν δύνανται
(πράγματα τέτοια πουθενά στον κόσμο μας δεν γίνονται)
κι αυτά για να ’χουνε φωνή άνθρωποι ενοικιάζονται
δημοσιογράφοι τ’ όνομα. Αυτοί ξελαρυγγιάζονται
για να μιλούν και να μιλούν, αηδίες να φωνάζουνε
βλακείες να ξερνοβολούν, δηλώσεις να σχολιάζουνε
να μπουρδοαερολογούν, να πολυπραγμονούνε,
να ψεμματίζουν συνεχώς, να κινδυνολογούνε
και ολ’ αυτά όχι αζήμιωτα μα χρυσοπληρωμένα
με χρήματα που απ’ το λαό ειν’ όλα τους κλεμμένα:
«Θέλετε να πλουτίσετε κύριε δημοσιογράφε;»
«Ξέρετε… ποιος δε θα ’θελε…»  «Τότε παιδί μου γράφε
ότι σου πω, κι αυτά ακριβώς θα πεις στα νέα το βράδυ».
«Και… κύριε… του κόπου μου ποιο θα ’ναι το μοιράδι;..»
«Καμία πεντακοσαριά χιλιάρικα το χρόνο».
«Θα λέω ότι θέλετε κι αυτά θα πάρω μόνο;»
«Εκτός αυτών είναι και τα… και κείνα … και τα άλλα…
κι αυτά εκεί… κι αυτά εδώ… ποσά κι αυτά μεγάλα…».
Κι η συμφωνία αφού κλειστεί, αρχίζουν οι ομιλίες
που υπηρετούν των διευθυντών τις βδελυρές φιλίες.
Και δέχεται η φτωχολογιά τα λεκτικά τα βέλη
χωρίς να ξέρουν πως ακούν ό,τι ο πλούτος θέλει.
Και χάριν της προδοτικής δημοσιογραφίας
καλά κρατάει ο χορός της διαπλοκοκρατίας.

Μιλάνε όλοι οι έλληνες μιλάει κι ο Λεβίθης.
Με το ανεμολόγιο του, τάχα σεμνός κι ευήθης
και εμβριθής κι επί παντός επιστητού ειδήμων,
το Θείο Σώμα ως έθαψε ο Ιωσήφ ο ευσχήμων
έτσι κι αυτός κάθε βραδιά του λαού το μίσος  θάβει,
μη ζήσει και στο σύστημα καμία κάνει βλάβη.
Και τύποι χαζοβιόληδες παίρνουν και του μιλάνε
κι ενώ έτσι το κύμα τους στο βράχο πάνω σπάνε
αυτοί θαρρούνε πως μ’ αυτό, το γκόβερνο θα ρίξουν.
Μα τον Λεβίθη μοναχά στο τάλιρο θα πνίξουν.
Και κείνος μες στο σύστημα χωμένος ως τα μπούνια
βλέπει τους «συνακροατές» στ’ αγκίστρι του μπαρμπούνια.

Μα μικροί είτε μεγάλοι, οι δημοσιογράφοι όλοι
στην προσπάθειες τους ν’ αρέσουν στο λαό το χαζοβιόλη
ψέματα σερί αραδιάζουν στις Πινόκειες εκπομπές τους
φανερή κάνοντας έτσι μιαν απ’ όλες τις πομπές τους.
Όμορφα λοιπόν τα βρίσκουν μες στη χώρα μας τα πάντα
λες της έχει η φύση δώσει μια μεγάλη σ’ όλα αβάντα.
Η Ελλάδα ειν’ η πιο όμορφη στον κόσμο χώρα-τέρμα!
Κι άνθισε όλων των καλών πρώτο εδώ το σπέρμα!
Τα ελληνικά είναι νησιά στον κόσμο τα καλλίτερα!
Τα άλλα όλα έρχονται πολύ πιο πίσω ύστερα.
Οι κάτοικοι κάθε νησιού όπου η γλώσσα έχει
η δημοσιογραφική, μαγκώσει, που όλο τρέχει,
είναι οι πιο φιλόξενοι στα μήκη των συμπάντων
κι η ομορφιά του υπερτερεί από αυτήν των πάντων!
Της πόλης είτε του νησιού τα όποια τ’ αξιοθέατα
μόνον αυτών αξίζουνε. Των άλλων όλων πέτα τα.
Την ίδια τύχη έχουνε κι όλα τα προϊόντα
που η ελληνίς παράγει γη: όλα έχουν τα προσόντα!
Η Ελλάς λοιπόν το πιο καλό έχει το πορτοκάλι,
το πιο καλό κρασί, ρακί, και ούζο έχει βγάλει,
παράγει το καλλίτερο ροδάκινο στη γη
η πρώτη είναι των νόστιμων των αγγουριών πηγή,
μα προ παντός τον ήλιο της κανένας δεν τον φτάνει
για πόρτα χειμωνιάτικη λες πως αυτός την πιάνει.
Πως πρώτοι εν’ οι έλληνες απ’ τη φιλοσοφία
ως το ποδόσφαιρο, κανείς μην έχει απορία.
Κι αν στο ποδόσφαιρο φορές πολλές πιάνουμε πάτο,
ας όψεται ο διαιτητής που ’δωσε σ’ άλλους τράτο.
Και τάχα ποιος ελάνσαρε το πόλο και το χόκεϊ;
Και ποιος στον κόσμο ήτανε ο πρώτος-πρώτος τζόκεϊ;
Ποιος πρώτος χρήση έκανε σίδερου και χαλκού
(και ατσαλιού θα έλεγα εγώ καλού κακού);
Απ’ τον Κολόμβο επήγε ποιος πριν στην Αμερική
(αλλ’ απ’ τη Χιο ήταν κι αυτός, την αρωματική!!..)
Οι Πέρσες μάθαν από ποιους να παίζουνε ζατρίκιο;
Και περικεφαλαίας γιος δεν είναι το πηλίκιο;
Κι ο Χίτλερ πρώτος έκαψε βιβλία ανεπιθύμητα
η ο Πλάτων του Δημόκριτου τα έργα τ’ ανεκτίμητα;
(αληθινή όντως πρωτιά
του Πλάτωνα η αποκοτιά)
Κι αυτά τ’ ακούει ο λαός κουτόχορτο που τρώει
κι όρεξη πια δεν του ’ρχεται να πάρει νέο αγώι:
τόσα αφού έκανε πολλά, ας κάνουν τώρα κι οι άλλοι…
Και στο χουζούρι στρώνεται με ήσυχο κεφάλι.


Αυτοί όλοι ενάντια του λαού κι υπέρ του πλούτου στρέφονται
μιας κι απ’ τον πλούτο καλοζούν κι από τον ίδιο τρέφονται.
Και δεν χωρεί να γίνονται διακρίσεις μεταξύ τους
ποιοι τάχα είναι καλλίτεροι και ποιοι χειρότεροί τους,
αφού αυτό που μισητούς στον έρμο λαό  τους κάνει
ένα είναι κι ίδιο: το αισχρό της Εξουσίας στεφάνι.

Και όλοι έχουνε βαλθεί ενάντια να φωνάζουν
στους χρυσαυγίτες γιατί αυτοί τέρατα τους φαντάζουν
όταν στη φόρα βγάζουνε τα βρώμικα άπλυτά τους.
Και όχι μόνο σκούζουνε οι φαύλοι ενάντιά τους
μα κι ούτε κάθονται μ’ αυτούς στο ίδιο το τραπέζι
σαν όπως κάνει το παιδί που τις κουμπάρες παίζει.
Οι δημοκράτες δηλαδή του «τόξου του Συντάγματος»,
έξω απ’ την πολλαπλότητα του Λαϊκού του Άρματος
θέλουνε να πετάξουνε κατοσταριές χιλιάδες
λαού- παιδιά που γέννησαν όπως κι αυτών μανάδες.
Και για δημοκρατία μιλούν. Δημοκρατία αυτή;
Δηλαδή αν οι έλληνες στων ψήφων τη γιορτή
πούμε πως βγάζαν της Χρυσής Αυγής το Κόμμα πρώτο
να μη δεχότανε αυτή, θα ’πρεπε, ξένο χνώτο,
και στο τραπέζι που αυτή καθόταν να μιλήσει
άλλονε να μην έστεργε στο ίδιο να καθίσει;
Τους είπαν, τους διαβάλανε, στη φυλακή τους βάλανε
και τι; μια τρύπα στο νερό μεγάλη μόνο εκάνανε.
Ο λαός, που τους αδύναμους από ένστικτο βοηθάει,
τους πήρε, τους αγκάλιασε και στη Βουλή τους πάει
χαστούκι στα ολόπαχα τα λιπαρά τα μούτρα
αυτών που τέτοια σκέφτηκε η βρωμερή τους κούτρα.
Κι αν τους φωνάζουν στη Βουλή τώρα οι χρυσαυγίτες
ληστές, αισχρούς και άθλιους και βρωμερούς κι αλήτες,
ε τι; δεν είναι ολ’ αυτά οι άνθρωποι του πλούτου
που του καπιταλιστικού κάνοντας χρήση κνούτου
σωρούς υψώσανε χρυσού, και χτίσαν εξουσία
τέτοια που τους απαίτησε η φαιά τους η ουσία;
Μα όντας τόσο η φαιά ουσία τους βλαμμένη
δε σκέφτηκαν πως κάποτε κάπου στην οικουμένη
κάποιοι θα έπρατταν αλλιώς: όχι όπως το μυαλό τους
μα ως η ψυχή τούς οδηγεί, και για καλό δικό τους,
αλλά και για να δικιωθούν όσοι αδικημένοι
από μια τόσο υπόφεραν δημοκρατία φτιαγμένη…

Μα να κι ο ανασχηματισμός. Ήρθε κι αυτός φουριόζος
καθώς ενάντια των τουρκών επήγαινε ο Ματρόζος.
Κι ήρθε απ’ τη Βέρμαχτ προσταγή: «Αλό! Αλό!: Στουρνάρας
στη διοίκηση της Τράπεζας να πάει της Ελλάδας.
Κι ο Γκίκας ο Χαρδούβελης Οικονομίας να γίνει
κι όσο θ’ αφήσω εσένα εγώ, τόσο κι αυτός να μείνει.
Βαγγέλης κι Αβραμόπουλος το πράγμα μένει ως έχει.
Κι απέ για τα υπόλοιπα, για Μέρκελ πέρα βρέχει.»
Κι αφού το τέλεξ διάβασε ο Σαμαράς με δέος
κι εσώρουχο αφού άλλαξε, πήγε μετά δρομέως
σ’ ένα τραπέζι έκατσε
και «Τράπουλα!» διέταξε.
Κι η χαρτορίχτρα ως τα χαρτιά πριν κόψει ανακατεύει
κι ο Σαμαράς την τράπουλα των υπουργών μπερδεύει
και μπερδεμένα τα χαρτιά τα ίδια μοιράζει πάλι.
Ίδια χαρτιά, ίδιοι υπουργοί, κι όλα το ίδιο χάλι.
Κι ιδού ο ανασχηματισμός: Vires acquirit eundo…
Βραχνά τα κακαρίσματα κι άθλιο το κοντραπούντο..:
Προσπάθεια τα συφέροντα να μη διαταραχτούν,   
περιοχές γεωγραφικές να εκπροσωπηθούν,
να μη θυμώσει το ΠΑΣΟΚ και το «καπάκι» σπάσει
να μην η τρόικα θιχτεί κι η συμφωνία χαλάσει…
Τέτοια, και όχι του λαού το αληθινό συφέρο,
κι όχι του τόπου η προκοπή και το καλό το βέρο.

Φασίστες νέοι υπουργοί και δημοσιογράφοι
καθείς μαυρίλα κουβαλεί και την Ελλάδα βάφει.

Πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Τι δημοκρατικό:
το εικοστρία τοις εκατό διοικεί το εκατό!
Και με οχτώ τοις εκατό, αν λείψει ο Σαμαράς,
θα κουμαντάρει τότε πια ο Μπένι ο κοιλαράς.

Ο Αργύρης ο Ντινόπουλος των Εσωτερικών,
καθημερνά στα Μι Μι Ε ως τώρα φωνασκών,
από τα τώρα κι ύστερα με το υπουργείο μεγάφωνο
πως ειν’ φασίστας θα βοά με τρόπο πιό ξεκάθαρο.

Ο Δένδιας στην παράδοση δάκρυσε. Η ώρα εκείνη
θα μείνει σαν απόδειξη πως κλαίνε και τα κτήνη.

Ο Γιακουμάτος: της Νου Δου οικτρό απολειφάδι,
χωριαταράς του κερατά, πολιτικό ρημάδι,
των ΜιΜιΕ αληταριό, μικρόνους γαργαντούας,
ο πρώτος απ’ τους μόθακες κι ο ύστατος της βούας.

Μα και του Μητσοτάκη ο γιος
Να τον που έγινε υπουργός.
Πώς κάποιον όπου λησμονεί τις δόσεις να πληρώσει
της Ζήμενς, τώρα υπουργείο τον έχουνε φορτώσει;
Πώς θα θυμάται ως υπουργός πράγματα τόσα τώρα;
Πώς κλέφτες να σε κυβερνούν αντέχεις έρμη χώρα…

Ο Χρυσοχοϊδης έπρεπε να πάρει την Παιδεία-
να μάθαινε να διάβαζε θα ειχε έτσι ευκαιρία.

Πού κατάντησες Λοβέρδο! Στο θρανίο με Σαμαρά,
Μητσοτάκη και Βορίδη! Και ολ’ αυτά για τον παρά…

Ο Βορίδης αδιστάκτως του παιδιού που δεν προκόβει
με φασιστικό τσεκούρι το κεφάλι θα του κόβει.

Νέο παιδί πώς και στο Τάξης σ’ έβαλαν μωρέ Κικίλια,
που αν βλέπεις τρομοκράτη  θα σε πιάνει ευθύς ευκοίλια;..

Σαμαρά,
τον Πορτοσάλτε ξέχασες να κάνεις υπουργό
ή μάλλον να τον έχριζες ευθύς πρωθυπουργό
μιας κι από σένα είναι αυτός τρανότερος φασίστας
και άραγε στων φασιστών συ δεύτερος της λίστας.

Άλλη μία ευκαιρία χάθηκε για το λαό
να λειτουργηθεί στον άγιο της δημοκρατίας ναό.

Άλλη μία ευκαιρία χάθηκε ώστε παινεψιά
απ’ την ξύλινη τη γλώσσα να μη βρίσκει πια η κλεψιά.

Άλλη μία ευκαιρία χάθηκε η ανθρωπιά
να λυθεί απ’ τις αλυσίδες που τη δένουνε βαριά.

Να ιδούμε να γελούνε πρόσωπα σεμνά στο εκράν
κι όχι φάτσες γουρουνίσιες ληστρικές να κυβερνάν…

                                                  --------------------
 

ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ

Τόπος: Άκρινγκτον, Αγγλία
Χρόνος: Φεβρουάριος 2021
Πρόσωπα: Ρόμπερτ, Κεβιν, Γυναίκα.

(το σπίτι του Κέβιν)
ΡΟΜΠΕΡΤ
Πες τα μου από την αρχή γιατί με μπέρδεψες με το τηλεφώνημά σου, και τώρα ακόμα περισσότερο. Και πες μου τα γρήγορα γιατί τους είπα πως θα λείψω μόνο για λίγο. Είπες ότι σκάβοντας στον κήπο σου βρήκες μια τι;
ΚΕΒΙΝ
Βρήκα μια κάψουλα, μια αίθουσα, ένα δωμάτιο αν θέλεις, με μέγεθος περίπου πέντε επί πέντε μέτρα. Και μέσα του, πάνω σε ένα είδος κρεβατιού, μια γυναίκα.
Την έφερα εδώ και αυτή τη στιγμή κοιμάται πίσω από αυτό το παραβάν σε ένα κρεβάτι.. Κοιμάται είναι ένας λόγος μόνο. Δεν φαίνεται να αναπνέει.
ΡΌΜΠΕΡΤ
Ξέρει άλλος κανένας για αυτό;
ΚΕΒΙΝ
Όχι.
ΡΌΜΠΕΡΤ
Μπορώ να τη δω;
ΚΕΒΙΝ
Και το ρωτάς; Γι αυτό σε φώναξα. Γιατρός είσαι, κάτι θα σκεφτείς, κάπως θα εξηγήσεις την κατάστασή της, κάτι περισσότερο θα σκεφτείς από μένα, ειδικότητά σου είναι.
(πηγαίνει στο παραβάν. Το ανοίγει και μια ωραία γυναίκα εμφανίζεται ξαπλωμένη πάνω στο κρεβάτι. Ύστερα στέκει ορθός παράμερα ενώ ο γιατρός πλησιάζει τη γυναίκα και την παρατηρεί.)
Αυτό το κάτι σαν κομοδίνο, ήτανε δίπλα στο κρεβάτι της και όταν το βρήκα το έφερα και το έβαλα δίπλα της εδώ. Αν ανοίξεις θα δεις μέσα αντικείμενα που μερικά τα ξέρουμε, μερικά δεν τα έχω ξαναδεί. Στο δωμάτιο υπάρχουν και άλλα πράγματα, που δεν τα έφερα ως εδώ.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Δεν είναι πεθαμένη. Δεν αναπνέει, όμως φαίνεται σαν να έχει φτάσει σε μια σωματική κατάσταση όπως αυτή των ανθρώπων που έχουν καταψυχθεί για να ξαναζήσουν ίσως πολύ αργότερα, ζωντανεμένοι από ανθρώπους προχωρημένους στη  ιατρική επιστήμη. Έχω την εντύπωση ότι η γυναίκα αυτή δεν είναι μία γυναίκα γήινη.
ΚΕΒΙΝ
Αλλά;..
ΡΟΜΠΕΡΤ
Αλλά… αλλά… δεν ξέρω τι να πω.
ΚΕΒΙΝ
Αυτή εκεί σύριγγα δεν είναι;
ΡΟΜΠΕΡΤ.
Και αυτή σύριγγα και αυτό δίπλα της ένα φιαλίδιο που μοιάζει να περιέχει φάρμακο.
Ξέρεις, κανονικά θα έπρεπε να αναφέρουμε το γεγονός της εύρεσης αυτού του δώματος με τη γυναίκα μέσα του στις Αρχές. Τι λες;
ΚΕΒΙΝ
Δε θέλω να γίνει γνωστό όλο αυτό στον κόσμο. Τουλάχιστον για τώρα.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Είσαι μακριά από την πόλη, δεν πρόκειται να μάθει κανείς τίποτα. Πόσο μακριά απέχει το πρώτο σπίτι του χωριού από το δικό σου;
ΚΕΒΙΝ
Δώδεκα χιλιόμετρα.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Έχεις δίκιο, κανείς δεν θα μάθει τίποτα. Με την απουσία κοινωνικών σου σχέσεων μάλιστα, φαίνεται απίθανο και να υποψιαστεί κανένας κάτι.
(παίρνει ένα παραλληλεπίπεδο μεταλλικό αντικείμενο από το κομοδίνο. Το ανοίγει)
Αυτό εδώ πρέπει να είναι βιβλίο. Και αυτά τα φύλλα του. Τα γράμματα όμως δεν είναι γνωστά σε ποια γλώσσα ανήκουνε. Δεν μου θυμίζουν καμία γλώσσα γνωστή μας.  Και να! εδώ, το σχέδιο της σύριγγας και το φιαλίδιο . Και σε μια επόμενη εικόνα ένα χέρι στο οποίο ενίει το φάρμακο η βελόνα της σύριγγας.  
Εδώ έχουμε οδηγίες για την ένεση αυτού του υγρού φάρμακου στη γυναίκα!
Θα της κάνω αυτή την ένεση. Συμφωνείς;
ΚΕΒΙΝ
Δεν νομίζω πως μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Η νομική μου επιστήμη εδώ ομονοεί με τη δική σου. Εμπρός λοιπόν.
(Ο γιατρός κάνει την ένεση στη γυναίκα. Εκείνη αργά αργά ανοίγει τα μάτια και τους κοιτάζει..Ύστερα βλέπει γύρω της και ξαναγυρίζει το ανήσυχο βλέμμα της πάνω στους δύο ερωτηματικά)  
ΡΟΜΠΕΡΤ
Θέλεις τα πράγματά που είχες στο δωμάτιό σου; Εκεί είναι. Μην ανησυχείς.
(Η γυναίκα κάνει μια κίνηση ότι δεν καταλαβαίνει τι της λένε. Βλέπει στο κομοδίνο της το βιβλίο με τα άγνωστα γράμματα. Το παίρνει και το δείχνει στους δύο, κάνοντας νοήματα από τα οποία οι δύο καταλαβαίνουν ότι τους ζητάει με αυτά ένα βιβλίο δικό τους-στη γλώσσα τους.
ΚΕΒΙΝ
(καθησυχαστικά στη γυναίκα)
Περίμενε!
(Βγαίνει στο διπλανό δωμάτιο και γυρίζει με ένα μικρό  βιβλίο που το δίνει στη γυναίκα. Εκείνη το παίρνει, μισοσηκώνεται, κάθεται στο κρεβάτι και ανοίγει το βιβλίο γυρίζοντας με προσοχή ένα ένα τα φύλλα του ως το τέλος του, ενώ κάθε τόσο φέρνει το δεξί της χέρι στον δεξιό κρόταφό της κρατώντας το εκεί για λίγο. Ύστερα κλείνει το βιβλίο και το αφήνει πάνω στο κομοδίνο της.  Όλη αυτή την ώρα οι δύο φίλοι την παρατηρούν καλλίτερα. Είναι μια νέα γυναίκα, ψηλή, ξανθιά, με ωραία λεπτά χαρακτηριστικά, με μάτια γαλανά. Φοράει ένα είδος ακριβής ολόσωμης φόρμας. Στα πόδια της έχει κάτω από τα πέλματά της ένα είδος σόλας που καλύπτει όλη την επιφάνεια των πελμάτων χωρίς να αποχωρίζεται από αυτά στις κινήσεις της γυναίκας)
ΓΥΝΑΙΚΑ
(κοιτάζοντας γύρω της)
Πώς ήρθα εδώ;
(Ο Ρόμπερτ και ο Κέβιν κοιτάζονται έκπληκτοι)
ΡΟΜΠΕΡΤ
Είσαι αγγλίδα;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Όχι. Είμαι Παλαιογήινη.
ΚΕΒΙΝ
Πώς και ξέρεις τη γλώσσα μας;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Την έμαθα διαβάζοντας το βιβλίο σας.
ΡΟΜΠΕΡΤ
….
ΚΕΒΙΝ
(στη γυναίκα)
Εγώ σε έφερα εδώ. Σε βρήκα σκάβοντας στον κήπο μου.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Σε ποιο χρόνο είμαι;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Στο δύο χιλιάδες είκοσι ένα μετά Χριστόν.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Πόσα χρόνια από τη δημιουργία της γης;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Δέκα τέσσερα και μισό δισεκατομμύρια χρόνια.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Έζησα λοιπόν στη γη πριν από εκατομμύρια γήινα χρόνια. Και τώρα ζω πάλι χάρη σε σας.
ΚΕΒΙΝ
Πες μας, γιατί κλείστηκες σε κείνο το δωμάτιο;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Στη γη, όταν εγώ ζούσα σ’ αυτήν, υπήρχε ένας πολιτισμός πιο προχωρημένος από τον δικό σας. Κάποτε πάγος σκέπασε όλη τη γη. Προβλέποντάς το έφυγαν όλοι από αυτήν.  Πριν φύγουν έβαλαν εμένα σε εκείνη την αίθουσα για να με βρουν οι άνθρωποι που θα έρχονταν μετά από εμάς. Με βρήκατε εσείς.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Γιατί το κάνατε αυτό;
ΚΕΒΙΝ
Σ’ αυτό μας έσπρωξε η επιθυμία μας για κατοίκηση πάλι της γης από ανθρώπους όπως εμάς, αν ο πολιτισμός που θα είχαν οι άνθρωποι που θα με έβρισκαν ήταν υποδεέστερος από τον δικό μας. Και βλέπω ότι είναι πράγματι πολύ πιο πίσω ο δικός σας πολιτισμός από τον δικό μας.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Και αν ο πολιτισμός μας ήταν πιο προοδευμένος από τον δικό σας τι;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Είδες εκείνο το μικρό έπιπλο στα αριστερά του κρεβατιού μου στο δώμα όπου μέσα του με βρήκες; Και πρόσεξες μια μικρή λευκή λωρίδα στην δεξιά πλευρά του;  
ΡΟΜΠΕΡΤ
Είδα το έπιπλο.  Δεν πρόσεξα τη λωρίδα.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Όμως υπάρχει.  Θα ενεργοποιούσα τον μηχανισμό της  και όλο το δωμάτιο θα εξαϋλώνονταν. Γιατί δεν  θα ήμουν σε τίποτα χρήσιμη τότε.
ΚΕΒΙΝ
Τρομερό να χαθείς  έτσι.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Δεν θα χανόμουν.    
ΡΟΜΠΕΡΤ
(στον Κέβιν)
Εγώ Κέβιν πρέπει να φύγω. Ο Θεός ξέρει πόσο δεν το θέλω, όμως έχω αργήσει κιόλας. Εννοείται πως όταν σχολάσω θα είμαι πάλι εδώ.
(στην γυναίκα)
Κυρία… πώς είναι το όνομά σας;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Όνομα; Δεν έχω κάτι τέτοιο.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Και πώς σας… Λοιπόν κυρία μου λυπάμαι αλλά πρέπει να φύγω για λίγο. Άφησα τη δουλειά μου για να έρθω.
(στον Κέβιν)
Όταν τελειώσω θα έρθω κατευθείαν εδώ. Γεια σας.
(βγαίνει)
ΚΕΒΙΝ
Κυρία… κάπως πρέπει να σας λέω όταν σας απευθύνω το λόγο. Το «κυρία» είναι τόσο απρόσωπο…
ΓΥΝΑΙΚΑ
Μα σε ποιον άλλο θα μιλούσατε;
ΚΕΒΙΝ
Και πάλι… σκέτο «κυρία» είναι τόσο απόμακρο…
ΓΥΝΑΙΚΑ
Είμαι μια ξένη για σας. Λέγετέ με Ξένη.
ΚΕΒΙΝ
Έστω. Λοιπόν κυρία Ξένη για μένα έχει έρθει η ώρα του φαγητού. Θα θέλατε να φάτε κάτι κι εσείς; Γιατί θα τρώτε βέβαια.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Και βέβαια. Μα μην κοπιάζετε. Έχω εδώ φαγητό και για τους δυο μας.
(παίρνει από το κομοδίνο της ένα μεταλλικό κουτί, το ανοίγει και βγάζει από μέσα του δύο χάπια. Δίνει το ένα στον Κέβιν)
Ορίστε!
ΚΕΒΙΝ
Τι είναι αυτό;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Το φαγητό σας ως αύριο.
ΚΕΒΙΝ
Αυτό είναι το φαγητό το δικό σας;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ναι. Εσείς δεν τρώτε;
ΚΕΒΙΝ
Τρώμε μα… θα σας εξηγήσω αφού θα έχω ετοιμάσει το δικό μου φαγητό.  Εσείς… κυρία Ξένη, αν είναι η ώρα σας του φαγητού, φάτε το δικό σας.
(της δίνει το χάπι)
ΓΥΝΑΙΚΑ
Καταλαβαίνω. Εσείς θα τρώτε ακόμα με τον βάρβαρο τρόπο.
(φέρνει στο στόμα της το χάπι και το καταπίνει.)
Εγώ έφαγα.
ΚΕΒΙΝ
(Γελώντας αμήχανα)
Καλή σας χώνεψη.

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ  




ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Τόπος: Το δώμα της Γυναίκας.
Χρόνος: Λίγο αργότερα.
Πρόσωπα: Τα ίδια.

( η Γυναίκα, ο Κέβιν και ο Ρόμπερτ. Κάθονται)

ΚΕΒΙΝ
Εδώ νομίζω είναι το καλλίτερο μέρος για να κουβεντιάσουμε με την Ξένη και να μάθουμε τα του πολιτισμού της και αυτή να μάθει ό,τι θέλει για εμάς.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Πάντα περπατάτε όταν θέλετε να πάτε κάπου;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Ναι.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Και αν αυτό το μέρος όπου θέλετε να πάτε είναι μακριά;
ΚΕΒΙΝ
Τότε παίρνουμε το αυτοκίνητο.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Δεν μπορείτε να βρεθείτε εκεί που θέλετε με τη δύναμη της σκέψης σας μόνο;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Όχι. Εσείς μπορείτε;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ναι, Όσο μακριά κι αν είναι αυτό το μέρος.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Πώς γίνεται αυτό;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Με τη δύναμη που μας δίνει η ενέργεια της σκέψης.
ΚΕΒΙΝ
Με τη σκέψη και με το μυαλό μας εμείς φτιάξαμε μηχανήματα που μας πάνε όπου θέλουμε πάνω στη γη.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Γιατί όχι η ίδια η σκέψη σας να μην κατορθώνει κατευθείαν το αποτέλεσμα, χωρίς τη μεσολάβηση των μηχανών;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Όχι, δεν το έχουμε αυτό. Εσείς;…
ΓΥΝΑΙΚΑ
Εμείς με τη σκέψη μας, μεταξύ πολλών άλλων που κάνουμε με αυτήν, μπορούμε και βρισκόμαστε από το ένα μέρος στο άλλο στη στιγμή.
ΚΕΒΙΝ
Μπορείτε να πάτε αυτή τη στιγμή κάπου αλλού;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ναι. Να, τώρα θα πάω από εδώ στο σπίτι σας.
(Αμέσως η Ξένη εξαφανίζεται και πριν προλάβουν οι Κέβιν και Ρόμπερτ να εκπλαγούν καν, η Ξένη εμφανίζεται πάλι, κρατώντας στο χέρι της το κουτί με τα χάπια του φαγητού της. Οι Κλεβιν και Ρόμπερτ μένουν άφωνοι)
ΓΥΝΑΙΚΑ
Βλέπω ότι έχουμε μεγάλες διαφορές. Τη μελέτη της παρόμοιας με την δική σας πολιτιστική κατάσταση την έκανε η παλαιοντολογία μας.
Ανθρώπινοι πολιτισμοί έχουν υπάρξει αρκετοί στη γη από τότε που εμφανίστηκαν οι ήπειροι. Κάθε πολιτισμός εξελίσσεται κάνοντας τα ίδια βήματα πάντοτε. Εσείς είστε ο επόμενος από εμάς γύρος πολιτισμού που εμφανίστηκε στη γη. Βρίσκεστε σε στάδιο που έχουμε περάσει εμείς στην προϊστορία μας. Αν δεν συμβεί κάποια ολική καταστροφή της ανθρωπότητας, θα έχετε και εσείς την δική μας εξέλιξη. Πολύ αργά όμως. Εκτός αν μεσολαβήσει κάτι.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Είχατε πολέμους στον κόσμο σας;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Όχι. Εσείς έχετε;
ΚΕΒΙΝ
Ναι, και εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώνονται σε αυτούς.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Λυπάμαι. Εμείς είχαμε μία διαρκή ειρήνη. Όλοι οι άνθρωποι ήσαν χαρούμενοι και γελαστοί. Ευτυχισμένοι.
ΚΕΒΙΝ
Δεν είχατε ανταγωνισμούς και διαμάχες για τα υλικά αγαθά;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Όχι. Η ύλη ήταν τόσο διαδεδομένη όπως και σήμερα, που δεν χρειάζονταν να πολεμάμε για κάποια υλικά αγαθά όπως τα λέτε.  
Ξέρω ότι κάνετε πολέμους για την τροφή σας και για την ενέργεια που σας χρειάζεται για να κινείτε τα μηχανήματά σας. Είναι κρίμα να σας λείπει η άμεση εκμετάλλευση της ενέργειας, που στη γη είναι ανεξάντλητη και δισεκατομμύρια φορές περισσότερη από την ύλη.  
ΚΕΒΙΝ
Έχουμε αρχίσει σχετικά πειράματα για την εκμετάλλευση της ηλιακής ενέργειας.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ξέρω, παλιότερα, ο ήλιος έδινε και σε μας όλη την ενέργεια που χρειάζονταν οι άνθρωποι τότε. Και δεν την συγκεντρώναμε με τεράστιες κατασκευές όπως εσείς αλλά με τη χρησιμοποίηση μικροκρυστάλλων  σαν αποθησαυριστών ενέργειας.
Σε παλιότερους καιρούς, οι πρόγονοί μας, εκμεταλλεύονταν το νερό και την ενέργεια του αέρα όπως κάνετε πειραματικά ακόμα σήμερα εσείς.
Γιατί να σκοτώναμε ο ένας τον άλλο;
ΚΕΒΙΝ
Δεν είμαστε βάρβαροι. Η ανάγκη επιβίωσης μας σπρώχνει στους πολέμους. Τον καιρό της ειρήνης, όταν και ένας μόνον άνθρωπος κινδυνεύει, έχουμε δημιουργήσει μηχανισμούς για τη σωτηρία του.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Καταλαβαίνω. Τα αισθήματα ενοχής είναι που προσπαθείτε να αποβάλετε κάνοντας έτσι.
Και τρέφεστε σκοτώνοντας τα ζώα του πλανήτη σας βέβαια.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Πώς αλλιώς θα ζούσαμε;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Εσείς τρώτε τα ζωα και τα ζώα τρώνε εσάς. Και οι δικοί μας πρωτόγονοι άνθρωποι έκαναν το ίδιο. Μάλιστα είχαν την ευλογία θεών που τους επέτρεπαν να σκοτώνουν ζώα. Θα έχετε και σεις την ευλογία κάποιου θεού γι αυτό ασφαλώς.
ΚΕΒΙΝ
Είναι αλήθεια.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Όλοι οι μη προοδευμένοι πνευματικά λαοί, ίδια έκαναν.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Μου είπε ο Κέβιν ότι πήρατε ένα χάπι αντί για άλλο φαγητό.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Αυτό έχει μέσα όλη την ενέργεια που χρειαζόμαστε κάθε μέρα.
ΡΟΜΠΕΡΤ  
Πόσα χρόνια ζούσατε;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Όσα ήθελε καθένας. Πρακτικά όλοι ζούσαν μέχρι γύρω στα πεντακόσια χρόνια. Ύστερα μόνοι τους ζητούσαν να πεθάνουν.
ΚΕΒΙΝ
Θα πρέπει να είχατε πρόβλημα υπερπληθυσμού με τα τόσα χρόνια που ζούσατε.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Όχι γιατί όταν πέθαινε κάποιος τότε γεννιόταν ένας μόνον άλλος άνθρωπος, αν και με τη μέθοδο της Ταχείας Εξωμήτριας Ανάπτυξης Εμβρύων θα μπορούσε να γεννάει κάθε άνθρωπος πενήντα ή εκατό ανθρώπους. Στην προϊστορία μας ναι, είχαμε και εμείς το πρόβλημα του υπερπληθυσμού. ‘Όπως και εσείς. Γιατί όποιοι ήθελαν γεννούσαν περισσότερα από ένα παιδιά. Αυτό ώσπου εφευρέθηκε η Μηχανή Επιλεκτικής Εξόντωσης.
ΚΕΒΙΝ
Τι ήταν αυτή η μηχανή;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Είναι η μηχανή που έβαλε τάξη στη ζωή μας πάνω στον πλανήτη μας.
Πριν εφευρεθεί αυτή υποφέραμε από ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Είχαμε ας πούμε ανάμεσά μας ανθρώπους που τα γονίδιά τους τους οδηγούσαν σε αντικοινωνικές ενέργειες. Άλλους που απρώσταιναν από αθεράπευτες αρρώστιες. Άλλους που ήσαν δύσμορφοι. Σε όλες αυτές τις παρεκκλίσεις η Μηχανή έδωσε το τέλος. Με τις εξειδικευμένες ακτίνες που εξέπεμπε, σκότωνε μέσα σε λίγες ώρες όλους τους παραπάνω. Από τότε δεν αφήναμε ούτε να γεννηθούν τέτοιοι άνθρωποι. Τους εξολοθρεύαμε ανώδυνα για την μητέρα μέσα στη μήτρα της όταν αυτοί βρίσκονταν στο αρχικό  στάδιο της διαίρεσης του πρώτου  κυττάρου τους.
Αυτό το πετύχαμε γνωρίζοντας μέσω της εξέτασης του αίματος της μητέρας και του πατέρα τον φαινότυπο στην αρχή, και πιο ύστερα και τον γενότυπο του μέλλοντος να κυοφορηθεί εμβρύου.
Και μόνον για όποιον άνθρωπο πέθαινε αφήναμε να γεννηθεί κάποιος άλλος.  
Να υποθέσω ότι εσείς δεν ελέγχετε τις γεννήσεις σας;
Και ο πόλεμος είναι η Επιλεκτική Μηχανή Εξόντωσης σε σας;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Μάλλον έτσι είναι. Πάντως εμείς δεν στερούμε την δυνατότητα της δημιουργίας παιδιών σε όποιο ζευγάρι το επιθυμεί.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Και πώς γνωρίζετε ότι τα παιδιά που φέρνετε  στη ζωή θέλουν να ζήσουν;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Μα δεν είναι ωραίο να δίνεις τη δυνατότητα και σε άλλους ανθρώπους να υπάρξουν;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Δεν βλέπω το λόγο. Αν είναι έτσι τότε πρέπει να τιμωρείστε όταν δεν κάνετε συνέχεια παιδιά. Για μας δεν ήταν έτσι. Ξέραμε τις ανάγκες μας σε ανθρώπους και γεννούσαμε όσους ακριβώς μας έλειπαν ύστερα από τους θανάτους όποιων επιθυμούσαν να πεθάνουν. Δεν χρειαζόμασταν εργάτες γιατί όλα γίνονταν αυτόματα με τις ελάχιστες  ενέργειες λίγων αναλογικά ανθρώπων. Και μη έχοντας αρρώστιες και πολέμους, δεν είχαμε ανεπιθύμητες ανθρώπινες απώλειες.
ΚΕΒΙΝ
Οι άνθρωποι της κοινωνίας σας παντρεύονταν μεταξύ τους;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Τι εννοείτε με το παντρεύονταν;
ΚΕΒΙΝ
Εννοώ τον γάμο μεταξύ άντρα και γυναίκας.  
ΓΥΝΑΙΚΑ
Γάμο! Ναι, σε κάποιους παλιούς μας μύθους έβρισκε κανείς τέτοιες πράξεις των ανθρώπων ή των θεών. Ίσως τότε να ήταν και υποχρεωτικοί οι γάμοι. Ναι, τότε υπήρχαν γάμοι. Μα όχι, σε μας τέτοιο κάτι δεν υπήρχε.
Εσείς έχετε ακόμα γάμους!
ΡΟΜΠΕΡΤ
Ναι. Εμείς παντρευόμαστε-ένας άντρας με μια γυναίκα- και κάνουμε παιδιά και τα φροντίζουμε όταν ακόμα είναι μικρά, και δουλεύουμε για να τα ζήσουμε. Εσείς δεν παντρευόσασταν. Βέβαια γεννούσατε παιδιά και χωρίς γάμο. Όμως πως αντιμετωπίζετε το σεξ…τότε… στην κοινωνία σας;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Τότε το σεξ ήταν ελεύθερο για όλους και όλες. Ήταν κάτι το οποίο χαίρονταν όλοι οι άνθρωποι όπως και όποτε το ήθελαν. Γιατί όπως και σεις και σε εμάς ήταν η πλήρης απόλαυση και χαρά. Όταν λοιπόν κάποιος άντρας ένιωθε έρωτα για κάποια γυναίκα ή η γυναίκα για κάποιον άντρα, τότε δεν υπήρχε περίπτωση όπως σε σας να πάρει άρνηση στην επιθυμία του. Γιατί όταν γεννιόταν αυτή η επιθυμία σε κάποιον, είχε έτσι καθοριστεί ώστε η αντίστοιχη επιθυμία να γεννηθεί και στον άλλον. Έτσι ποτέ δεν είχαμε αρνήσεις και τα τόσα δεινά που προξενούνταν παλιά από αυτές. Και δεν υπήρχαν τα λεγόμενα φλερτ και όλη εκείνη η διαδικασία η πριν τον έρωτα που έχετε εσείς. Ο έρωτας σε μας δεν είναι μία μάχη και μία κατάκτηση αλλά μία αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη σύμπραξη και συμμετοχή.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Εδώ, στην κοινωνία μας, υπάρχουν άσχημοι και ωραίοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες. Αν ένας άσχημος άνθρωπος θελήσει να κάνει έρωτα με κάποιον ωραίο άνθρωπο του άλλου φύλου…
ΓΥΝΑΙΚΑ
Καταλαβαίνω την ερώτηση. Μετά από λίγων λεπτών της ώρας συζήτηση που είχα μαζί σας, έχω μάθει όλα για σας. Έχω μάθει καλά όλα για την κοινωνία σας. Μα τότε… μήπως θα θέλατε  να σας λέω με το όνομά σας κάθε φορά που απευθύνομαι σε κάποιον από εσάς;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Αν εσείς το θέλετε. Εγώ λέγομαι Ρόμπερτ και ο φίλος μου Κέβιν.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Λοιπόν Ρόμπερτ, τότε όλες οι γυναίκες και όλοι οι άντρες ήσαν όμορφοι. Και από ότι βλέπω η ομορφιά και σήμερα έχει αξία  στους ανθρώπους. Μα θα ήτανε φοβερό να εξαρτάται η ευτυχία των ανθρώπων από τη ομορφιά τους-ή όχι; Για το λόγο αυτόν όλοι εμείς ήμασταν όμορφοι. Αν με βρίσκετε όμορφη εμένα, το ίδιο όμορφες αλλά με άλλα χαρακτηριστικά η κάθε μία, όλες οι γυναίκες ήμασταν όμορφες. Καθώς και όλοι οι άντρες. Γινόταν αυτό με τον Ενδομήτριο Προγεννητικό Έλεγχο. Ήμασταν μια κοινωνία με ευτυχισμένα όλα τα μέλη της Ρόμπερτ.
Και αυτή η ευτυχία θα έρθει και στην σημερινή γη.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Από ότι μας λέτε θα είχατε πολύν ελεύθερο χρόνο οι άνθρωποι τότε.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Πράγματι. Τρία εικοστά τέταρτα εργασίας την ημέρα και το υπόλοιπο της ημέρας ήταν ελεύθερος χρόνος για ότι έδινε ευχαρίστηση.
ΚΕΒΙΝ
Εσείς κυρία Ξένη έχετε όλο τον χρόνο σας ελεύθερο.
Τώρα που ήρθατε πάλι στη ζωή πώς θα θέλατε να περνάτε τον καιρό σας;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Έχω μιαν αποστολή πρώτα να επιτελέσω. Όταν αποφασίστηκε η εξουδετέρωση των ζωικών λειτουργιών μου, αυτό έγινε γιατί εγώ προσφέρθηκα να το κάνω. Και σας είπα τι θα έκανα αν ο πολιτισμός σας ήταν ανώτερος από τον δικό μας. Τώρα όμως που ο πολιτισμός σας είναι κατώτερος και μάλιστα πολύ κατώτερος από τον δικό μας, αποστολή μου είναι να κάνω ότι απαιτείται  για να επικρατήσει  ο δικός μας ανώτερος πολιτισμός στη γη.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Έχετε αυτή την ικανότητα;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Έχω τη μισή δύναμη από όσην χρειάζεται.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Και θα γίνει αυτό εκπολιτίζοντας τους σημερινούς κατοίκους της γης-εμάς;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Αυτό θα ήταν εφικτό αν ήταν λιγότεροι οι κάτοικοι της γης σήμερα. Τώρα αυτό θα γίνει καταστρέφοντας τους σημερινούς ανθρώπους και πολλαπλασιάζοντας τις δικές μας ικανότητες στους δικούς μου απογόνους.
ΚΕΒΙΝ
Θα καταστρέψετε είπατε τους ανθρώπους της γης;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ναι.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Αστειεύεστε βέβαια.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Καθόλου.
(Οι Ρόμπερτ και Κέβιν θορυβούνται)
ΚΕΒΙΝ
Μα μόλις είπατε πριν ότι έχετε μόνον τη μισή δύναμη που απαιτείται γι αυτό.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ναι, Αυτό είπα.
Έχετε έναν χάρτη της γης;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Έχει ο Κέβιν. Φέρτον Κέβιν.
(Ο Κέβιν βγαίνει και ξαναγυρίζει με τον χάρτη. Τον δίνει στην Γυναίκα. Εκείνη τον ανοίγει και τον απλώνει επάνω στο τραπέζι.)
ΓΥΝΑΙΚΑ
Εδώ είμαστε εμείς. Εδώ βρίσκονται οι αυστριακές Άλπεις. Στο σημείο ακριβώς αυτό, βρίσκεται μία άλλη κάψουλα σαν τη δική μου με μέσα της έναν άντρα που ζούσε μαζί μας τότε. Αυτόν τον άντρα πρέπει να τον φέρω στη ζωή. Από σας θέλω να με βοηθήσετε να φτάσω μέχρι το βάθος όπου βρίσκεται η κάψουλα η οποία τον περιέχει. Μόνη δεν μπορώ να το κάνω.
Εδώ τώρα, στον Καύκασο, βρίσκεται μια αποθήκη με όλα τα απαιτούμενα για να ζήσουμε οι δυο μας και τα παιδιά που θα κάνουμε για όσον χρόνο θα μας πάρει να δημιουργήσουμε μια κοινωνία πολιτισμένη, όπως εκείνη που με έστειλε εδώ. Η αποθήκη βρίσκεται σχεδόν στην επιφάνεια, άραγε είναι πολύ εύκολο να αποκτηθεί. Μέσα σ’ αυτήν υπάρχει,εκτός από άλλα εφόδια, και μία Επιλεκτική Μηχανή Εξόντωσης. Με αυτήν θα σκοτώσουμε τους ανθρώπους της γης για να κατοικηθεί από τους δικούς μας απογόνους.
 ΡΟΜΠΕΡΤ
Αλήθεια έχετε σκοπό να σκοτώσετε όλους τους ανθρώπους της γης;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Κάποτε θα πεθαίνατε. Και με αυτή την ελάχιστη πνευματικότητα που έχετε θα χαθείτε σαν να μην έχετε ποτέ υπάρξει. Ύστερα γιατί να ζείτε; Για να υποφέρετε από τα προβλήματα που έχει η ζωή σας; Για να παιδεύεστε από τους ανικανοποίητους πόθους σας; Για να κάνετε πολέμους; Ας πούμε πως σήμερα ένας πόλεμος άρχισε ανάμεσα σε σας και σε μένα όταν με φέρατε πάλι στη ζωή. Είμαι η δυνατή και σας σκοτώνω. Συνηθισμένοι είσαστε και σε πολέμους και σε θανάτους.
ΚΕΒΙΝ
Και νομίζετε ότι θα σας βοηθούσαμε σε κάτι τέτοιο;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς.  
(Οι Κέβιν και Ρόμπερτ κοιτάζει ο ένας τον άλλο και συνεννοούνται με τα βλέμματά τους).
ΡΟΜΠΕΡΤ
(στον Κέβιν,σιγά)
Έχεις ακόμα το πιστόλι;… Φέρτο!
(Ο Κέβιν σηκώνεται, βγαίνει και γυρίζει σε λίγο κρατώντας ένα πιστόλι)
ΚΕΒΙΝ
(στην Γυναίκα, προς την οποία στρέφει το πιστόλι του)
Κυρία Ξένη δεν θα σε αφήσω να κάνεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Θα σκοτώσω εγώ εσένα.
ΓΥΝΑΙΚΑ
(γελάει)
Δεν μπορείς κύριε Κέβιν. Θα πεθάνω όταν εγώ το θελήσω.
(Ο Κέβιν την πυροβολεί. Η Γυναίκα δεν παθαίνει τίποτε. Ο Κέβιν ξαναπυροβολεί χωρίς αποτέλεσμα πάλι. Κοιτάζει μια το πιστόλι μια την Γυναίκα και ξαφνικά, κραδαίνοντας το πιστόλι από τη λαβή του χιμάει προς το μέρος της Γυναίκας για να την χτυπήσει με αυτό. Πριν όμως την φτάσει, κάτι αόρατο τον σταματά. Τέλος κάθεται στην καρέκλα του κοιτάζοντας σαν χαμένος πότε τον Α, που είναι το ίδιο έντρομος, πότε την Γυναίκα)
ΓΥΝΑΙΚΑ
Από τώρα εσείς οι δύο θα είστε οι συνεργοί μου στην αποστολή που έχω πάνω στη γη.
ΡΟΜΠΕΡΤ
(σαν υπνωτισμένος, επιτιμητικά στον Β)
Τι κάνεις με αυτό το πιστόλι στο χέρι σου; Πέταξέ το.
ΚΕΒΙΝ
(σε ίδια κατάσταση με τον Α)
Έχεις δίκιο.
(πετάει το πιστόλι στο πάτωμα μακριά του)
ΓΥΝΑΙΚΑ
Και τώρα ακούστε με. Πώς μπορούμε να πάμε ως τις Άλπεις και να σκάψουμε στο σημείο που σας έδειξα;
ΚΕΒΙΝ
Με αεροπλάνο. Θα χρειαστούμε όμως εργάτες και μηχανήματα. Και αυτά κοστίζουν. Και κοστίζουν θα πει ότι χρειάζονται πολλά χρήματα. Λεφτά. Χρυσάφι.
 ΓΥΝΑΙΚΑ
Τι είναι τα λεφτά;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Είναι το τίμημα για την εξασφάλιση υλικών αγαθών και υπηρεσιών.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Και το χρυσάφι;
ΚΕΒΙΝ
Ένα μέταλλο σπάνιο που αξίζει πολλά.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ποιο μέταλλο; Ποια είναι η ταυτότητά του;
ΡΟΜΠΕΡΤ
Είναι χημικό στοιχείο, με ατομικό αριθμό 79 και  σχετική ατομική μάζα 196,966569.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Αυτό είναι που χρειάζεται για την εργασία μας;
ΚΕΒΙΝ
Αυτό.Και δυστυχώς είναι δυσεύρετο.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Αγαπητοί, τόσο σπάνιο είναι το μέταλλο αυτό στη σημερινή γη σας; Μάθετε λοιπόν ότι οι τοίχοι της κάψουλας που μέσα της τώρα βρισκόμαστε είναι φτιαγμένοι από χρυσάφι.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Από χρυσάφι;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Και μάλιστα έχουν πάχος μισού μέτρου.
ΡΟΜΠΕΡΤ
Τότε κανείς δεν μας σταματάει. Από σήμερα κιόλας αρχίζουμε.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ακριβώς. Έχετε εταιρίες που αναλαμβάνουν τέτοιες μεγάλες δουλειές. Βρέστε την μεγαλύτερη και την καλλίτερη. Και γρήγορα.
ΡΟΜΠΕΡΤ ΚΑΙ ΚΕΒΙΝ
Μάλιστα κυρία Ξένη
(Οι Ρόμπερτ και Κέβιν βγαίνουν)

ΑΥΛΑΙΑ




 

ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΠΕΠΕΡΙ
Ο έλληνας πολίτης ακούει κάθε μέρα από τους πολιτικούς του τι «ΠΡΕΠΕΙ» να γίνει κάθε φορά που ένα πρόβλημα ζητάει τη λύση του. Και αν και το πρόβλημα παραμένει άλυτο, ο πολίτης ξέρει πια ότι ο πολιτικός ξέρει τι «ΠΡΕΠΕΙ» να γίνει σε κάθε περίπτωση. Και ησυχάζει.
Το «ΠΡΕΠΕΙ» επίσημα δεν είχε εισαχθεί στον σημερινό Προεδρικό Μέγαρο
Βέβαια ανθρώπινο είναι ο κάθε Πρόεδρος Δημοκρατίας να λέει σε κάποιον από το προσωπικό ας πούμε «πρέπει να βρίσκομαι στις οχτώ στην εξέδρα της παρέλασης». Τέτοια καθημερινά «πρέπει» είναι φυσικό να λέγονται, εξάλλου ό,τι εύχονται να γίνει πραγματοποιείται, γιατί πρόκειται για ευτελή καθημερινά «πρέπει» και γιατί όλοι φροντίζουν για την ευόδωση της πρόθεσης που εκφράζουν.
Στο Προεδρικό Μέγαρο δεν είχαμε ακούσει όμως το πολιτικό και ουδέποτε ακολουθούμενο από πράξεις «ΠΡΕΠΕΙ».
Το ακούσαμε να λέγεται από τον Μητσοτάκη σην Πρόεδρο της Δημοκρατίας.  

«…Σε κάθε περιοχή, ΠΡΈΠΕΙ να γίνουμε καλύτεροι στο πώς αντιμετωπίζουμε τα φαινόμενα αυτά στο μέλλον. Είναι σαφές και γνωστό και σε σας, ότι υπάρχει μια ενοχλητική επικάλυψη αρμοδιοτήτων μεταξύ διαφόρων κρατικών φορέων. Η δέσμευση προσωπικά η δική μου -και πριν χτυπήσει η κακοκαιρία- ήταν ότι το ζήτημα αυτό ΠΡΈΠΕΙ να επιλυθεί στα πλαίσια ενός νόμου-πλαίσιο γι΄ αυτό το οποίο αποκαλούμε πολυεπίπεδη διακυβέρνηση, ώστε να ξέρει ο καθένας πού αρχίζει και πού τελειώνει η ευθύνη του, ώστε να μπορεί και να υπάρχει η ανάλογη λογοδοσία…»
Και μάλιστα δύο φορές μέσα σε έξη αράδες!
Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ηλίθιος ελληνικός λαός έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος που ο πρωθυπουργός του όχι μόνον ξέρει τι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, αλλά το λέει κιόλας στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
Η Πρόεδρος όμως, επειδή διαβάζει το σάιτ μου, δεν χρησιμοποίησε αυτή την καταστροφική της Ελλάδας και των Ελλήνων λέξη.
Χρησιμοποίησε την έκφραση «είναι  καλό να μπορεί», και κατέληξε «Είναι σημαντικό ειδικά αυτά τα θέματα να ξεκαθαρίσουν.» Με άλλα λόγια δηλαδή είπε στον Μητσοτάκη να ταχτοποιήσει το ζήτημα.
Και πολύ σωστά.
«…Ο κρατικός μηχανισμός είναι καλό να μπορεί να προλαμβάνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Θυμάμαι και από την πορεία μου σαν δικαστή, αυτή τη σύγκρουση και σύγχυση αρμοδιοτήτων με συνέπεια στην κρίσιμη στιγμή κανείς να μην θέλει να αναλάβει την ευθύνη. Είναι σημαντικό ειδικά αυτά τα θέματα να ξεκαθαρίσουν .»
Εγώ ο άξεστος ο βίαιος και ο ιταμός τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση της Προέδρου αν ρωτάτε, θα φώναζα στο μάγειρα: «Κώστα», (ας πούμε, δεν ξέρω πώς τον λένε το μάγερα), «πιπέρι!» Και όταν ο Κώστας έφερνε το πιπέρι, θα έλεγα στον Μητσοτάκη: «Βγάλε τη γλώσσα έξω!» και θα του έβαα πιπέρι με τη χούφτα στη γλώσσα του, έτσι ώστε να μάθει να μην λέει ποτέ τη λέξη «ΠΡΕΠΕΙ» όσο είναι πολιτικός.
Και θα έλεγα στον Μητσοτάκη εις επήκοον όλων των ελλήνων: «Σε ένα μήνα από σήμερα θα μου φέρεις να υπογράψω το διάταγμα (εννοείται το περί ευθυνών κλπ), αλλιώς παραιτούμαι».
Χρόνια και χρόνια φωνάζω γι αυτό το ΠΡΕΠΕΙ-που ακολουθείται από ευκτική. Και χρόνια και χρόνια περιμένω να ακούσω έναν παρατατικό της ενεργητικής φωνής. Το: «ΕΚΑΝΑ», «ΕΦΤΙΑΞΑ»,  «ΚΑΝΑΜΕ», «ΧΤΙΣΑΜΕ», ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ», «ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΑΜΕ»…
Δεν είναι καθόλου παράξενο που το ΠΡΕΠΕΙ θέλει πιπέρι, Γιατί και τα δυο αποτελούνται από τα ίδια γράμματα. Με αναγραμματισμό του ΠΡΕΠΕΙ έχουμε το ΠΕΠΕΡΙ, όπως το έλεγε η γιαγιά μου-ΠΕΠΕΡΙ.
Το ένα ζητάει το άλλο.
Και τα δύο καίνε. Το ένα τη γλώσσα και το άλλο τον ελληνικό λαό.
 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΟΛΗΨΗ ΖΟΥΜΕ!

ΤΟΠΟΣ: Ελλάδα, Αθήνα.
ΧΡΟΝΟΣ: Σημερινός
ΠΡΟΣΩΠΑ:
Κυρία Αγαθίδου.
Κύριος Αγαθίδης, σύζυγός της.
Τζούλια, κόρη τους.

Σπίτι της οικογένειας Αγαθίδη. Νύχτα. Στο λίβινγκ-ρουμ η κυρία Αγαθίδου μόνη. Πλέκει ρίχνοντας ανήσυχες ματιές στην πόρτα. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο κύριος Αγαθίδης με φούρια και νεύρα. Αφήνει την εφημερίδα που κρατεί πάνω στο κομοδίνο. Κοιτάζει προς την πόρτα του δωματίου της Τζούλιας, που η χαραμάδα του είναι φωτισμένη. Ύστερα βλέπει την κυρία Αγαθίδου.

Κυρία Αγαθίδου (Κα Α)
(Σταματώντας το πλέξιμο. Μουδιασμένα)
Γεια σου Μίλτο μου.

Κύριος Αγαθίδης (Κος Α)
Πάλι μέσα είναι;

Κα Α
……….

Κος Α
Πάλι μέσα είναι, ε;.. Δε βγήκε...

Κα Α  
Ναι... μέσα είναι...

Κος Α
Ορίστε! Μία η ώρα το πρωί κι εκείνη εδώ, στο σπίτι... Τι θα γίνω εγώ μ' αυτήν Θεέ μου... Δε μου φτάνει η φτώχεια μου, δε μου φτάνει που σκοτώνομαι για πενταροδεκάρες, έχω κι αυτήν.,. Σου είπα να της μιλήσεις. Μάνα είσαι, μπορεί να σε ακούσει. Αλλά εσύ με γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια. Μα και τι να της έλεγες; Τα ίδια στραβά μυαλά έχετε-και συ όλο πλέξιμο, σιδέρωμα, συγύρισμα...Τι να της έλεγες; Όσο για μένα τι να της πω άλλο που όλα της τα 'χω πει... Βρε την πήρα με το καλό, την πήρα με το άγριο, τη μάλωσα, την τιμώρησα, τίποτα! Tι θα γίνω Θεέ μου...
(κάθεται απελπισμένος στην πολυθρόνα)

Κα Α
Της μίλησα Μίλτο...

Κος Α
Της είπες πως δεν αντέχω πια; Πως είμαι αποφασισμένος για όλα;

Κα Α
Όλα όσα μου 'πες της τα είπα.

Κος Α
Τι είπε;

Κα Α
Τι να πει... ξέρεις... τα ίδια... είναι μικρή Μίλτο ακόμα-δεν ξέρει...

Κος Α
Μικρή ακόμα;.. Αυτή πάτησε τα δεκάξι. Είναι γυναίκα πια. Θεέ μου, τι ξέφυγε από το στόμα μου... μολόγησα την ίδια μου την ντροπή... Γυναίκα! Και τι δε θα 'δινα για να 'τανε Θεέ μου...

Κα Α
Δεν ξέρει ακόμα Μίλτο μου-θα μάθει με τον καιρό...

Κος A
Δεν ξέρει; Γιατί; Δεν έχει μυαλό μήπως; Ξέρει όμως να μου φέρνει άριστα από το σχολείο, ξέρει να διαβάζει επιστημονικά και φιλοσοφικά βιβλία, ξέρει να κάνει παρέα με τις παλιόγριες. To μόνο που δεν ξέρει είναι να μη με ντροπιάζει. Θα μάθει λες, θα μάθει. Όπως έμαθε ως τώρα. Δυο χρόνια παλεύω να τηνε βάλω στο σωστό δρόμο. Δυο χρόνια μάλλιασε η γλώσσα μου να της μιλάω, να τη συμβουλεύω, να προσπαθώ να την κάνω άνθρωπο. Και θα μάθει τώρα; Αμ φάνηκε τι κουμάσι είναι από όταν ήτανε μικρή, από τότε που άρχισε να μεστώνει. Φάνηκε από δώδεκα χρονών. Τότε που την έριξε στο κρεβάτι ο Τάκης. Σα λυσσασμένο σκυλί έκανε να του ξεφύγει. Τους έβλεπα από την κλειδαρότρυπα. Κάτι είχα υποψιαστεί από τότε βλέπεις. Κι όταν κανένα αγόρι πήγαινε να τη φιλήσει ή να της βάλει χέρι, του ξέφευγε! Ποιος να το περίμενε πως ένας Αγαθίδης θα πέρναγε τέτοιο ντρόπιασμα στη ζωή του. Δεν μπορώ πια ν' αντικρίσω τους φίλους μου. Και με τι μούτρα θα το 'κανα; Ο Κώστας μου είπε προχτές πως η κόρη του τους έδιωξε από το σπίτι αυτόν και τη μάνα της για να φέρει το φίλο της στο σπίτι. Και είναι ο τέταρτος που πιάνει παρακαλώ! Δηλαδή ο τέταρτος από όσο ξέρει ο Κώστας. Και δεν είναι παραπάνω απ' τη δική μας. Τι λέω-είναι ένα χρόνο μικρότερη. Προχτές πάλι, στο μαγαζί του Πέτρου, ενώ πίναμε τον καφέ μας μπαίνει ξαφνικά η κόρη του με τον φίλο της. Νομίζεις πως γύρισε να μας κοιτάξει; Ήτανε κιόλας ξαναμμένοι κι οι δυο τους. Πέρασαν από μπροστά μας με τα χείλια κολλημένα ενώ αυτός της ξεκούμπωνε τη μπλούζα. Πήγανε τα παιδιά στο ιδιαίτερο και ταχτοποιήθηκαν. Ο Πέτρος έλαμπε από χαρά. Με κοίταξε με περηφάνια σαν να μου 'λεγε: "είδες κόρη που έχω εγώ;" Έριξα τα μάτια κάτω. Τι να 'λεγα; Πώς η κόρη μου δεν αφήνει τ' αγόρια να την αγγίσουν; Και σε λίγο, τάχα αδιάφορα, με ρώτησε: "Αλήθεια πώς πάει η κόρη σου με το σχολείο;" Μουρμούρισα κάτι σαν "καλά", βρήκα μια πρόφαση κι έφυγα. Τι να 'λεγα; Έλα στη θέση μου-τι να 'λεγα; Δε μιλάς! Τι να πεις; Θεέ μου Θεέ μου, δεν αντέχεται αυτή η ντροπή... τι να κάνω;.. τι να κάνω;..
(κρύβει το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του. Μένει έτσι για λίγο. Ύστερα ήρεμα και σοβαρά)
Θα τη σκοτώσω
(Σηκώνεται)

Κα Α
(Θορυβημένη γονατίζει μπροστά στον άντρα της και του πιάνει το χέρι)
Όχι Μίλτο μου! Όχι! Μην το ξαναπείς. Σε παρακαλώ! Είναι κόρη σου... είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα σου... είναι αίμα από το αίμα σου-είναι η ελπίδα σου σ' αυτό τον κόσμο...

Κος Α
Η απελπισία μου θες να πεις.

Κα Α
Όχι Μίλτο μου. Βγάλτο αυτό από το μυαλό σου. Μη φτάσεις ως εκεί. Κι αν πήρε τον κακό δρόμο ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είναι. Και μένα ακόμα θυμάσαι πώς με πήρες. Όμως με τον καιρό έμαθα. Δος της καιρό Μίλτο μου. Θα συνέλθει... θ'
αλλάξει… θα καταλάβει... Όχι Μίλτο μου-είναι η κόρη σου, είναι η κόρη μας!..

Κος Α
Είναι η ντροπή μου. Η ατιμία μου. To μαύρο σημάδι στη ζωή μου.

Κα Α
(Ακουμπάει το μάγουλό της στο χέρι του)
Όχι Μίλτο μου...

Κος Α
(Την απωθεί ήπια)
Ξέρεις από πού έρχομαι.; Αν ήξερες δε θα τολμούσες να μου την υπερασπίζεις. Αν είχες νιώσει κι εσύ αυτό που ένιωσα απόψε εγώ, θα την είχες σκοτώσει εσύ η ίδια. Τι φοβερό Θεέ μου! Πόσα μάτια με κοίταζαν και λυπόνταν για μένα και για την τύχη μου... Όλοι με κόρες ξεβγαλμένες πια, άλλες σε φυλακή, άλλες σε αναμορφωτήρια, άλλες σε κέντρα αποτοξίνωσης. Κλέφτρες, λέσβιες... Τι ήτανε αυτό απόψε... Να κάθομαι εκεί μέσα και να προσπαθώ να σταθώ ανάμεσά τους... σα να μη ξέρουν κι αυτοί πως η κόρη μου είναι μια... Ξέρεις πού ήμουνα; Ε; ξέρεις από πού έρχομαι;

Κα Α
Πώς να ξέρω...

Κος Α
Ήμουνα σ’ ένα πάρτι που έδωσε ο Αλέκος. Ήτανε ένα πάρτι έκπληξη. Κανείς μας δεν ήξερε τίποτα ώσπου μας τηλεφώνησε ο Αλέκος στο καφέ. Εκεί όταν πήγαμε όλα ήταν έτοιμα για το πάρτι. Και μας είπε πως ήθελε να μας κάνει έκπληξη όπως και η κόρη του έκανε αυτό το ίδιο πρωί σε κείνον όταν του είπε ότι ήτανε έγκυος.

Κα Α
Ποια απ' τις δυο; Η ανύπαντρη;
Κος Α
(Μιμούμενος τη φωνή της)
«Ναι, η ανύπαντρη!» Η μικρή του. Ικανοποιήθηκες; Μήπως θα μου πεις πως αφού είναι ανύπαντρη δεν πρέπει να κάνει παιδί; Αυτό θα 'λεγες αν δε φοβόσουν. Απολίτιστη! Τι θα 'θελες να δεις και ν' ακούσεις ακόμα, πόσο θα 'πρεπε να ζήσεις ακόμα
σ' αυτή τη χώρα για να μάθεις να ζεις όπως πρέπει; Μέχρι τα πέρατα του κόσμου όλοι έτσι φέρονται. Και συ, εδώ και τριάντα χρόνια και με το ζόρι σε σπρώχνω να συνηθίσεις. Γιατί δε φεύγεις να πας στην Αραβία, στο Ιράν, στο Αφγανιστάν; Εκεί οι
γυναίκες είναι όπως εσύ-δυστυχισμένα όντα. Τράβα να ζήσεις εκεί που σου πρέπει.
(δυνατά)
Εσύ είσαι που κατάστρεψες την κόρη σου. Εσύ φταις για ότι έγινε-εσύ!
(Μιμείται τη φωνή της)
"Ποια απ' τις δυο-η ανύπαντρη;" Αλλά το παραδέχτηκες μόνη σου-και συ ίδια θα ήσουνα αν δε σ' έσπρωχνα εγώ να συμμορφωθείς. Θα πέθαινες έχοντας γνωρίσει μόνον εμένα. Και
μήπως μου το αναγνωρίζεις;

( Σιωπή. Ψεύτικα ήρεμος)

Καλά! Εντάξει! Ας μην παίρνει ακόμα ναρκωτικά! Καλά, ας μην έχει πάει φυλακή. Αλλά να είναι ακόμα… ε όχι, αυτο
πάει πολύ. Πότε θα γίνει αυτό τάχα; Όταν γεράσει;
Μάλιστα λοιπόν, η ανύπαντρη!
Όταν το 'μαθα μαχαίρι να με χτύπαγε θα πόναγα λιγότερο. Έγκυος η κόρη του Αλέκου! Κι εγώ; Εγώ; Εγώ να έρχομαι στο σπίτι στις μια η ώρα το πρωί και να βρίσκω μέσα την κόρη μου!  Και συ μου λες να ησυχάσω. Να μη φωνάζω ,να μη
στενοχωριέμαι. Και πας να μου την καλύψεις κι
από πάνω.
(αποφασιστικά)

Φώναξέ τη μου! Φώναξέ τη μου! Θα της μιλήσω για τελευταία φορά. Δεν αντέχεται πια αυτή η κατάσταση. Πλούτη δεν έχω, σπίτια και βίλλες δεν έχω, αυτοκίνητα γυαλιστερά δεν έχω. Όμως αυτό δε θα πει πως είμαι και άνθρωπος που δε ζει μέσα στον κόσμο... Κι αν δεν έχω τίποτ' άλλο, όμως έχω μιαν υπόληψη στην κοινωνία.  Δε θ' αφήσω αυτή τη… να μην πω, να λερώνει την τιμή μου. Οι Αγαθίδηδες το 'χανε πάντοτε καθαρό το μέτωπό τους. Δε θ' αφήσω να μου το λερώσει η Τζούλια! (δυνατά)
Φώναξέ την!
(Βγαίνει η κυρία Αγαθίδου. Ο κύριος Αγαθίδης προσπαθεί να πάρει ύφος που να μη δείχνει την αναστάτωσή του. Μπαίνει η κυρία Αγαθίδου ακολουθούμενη από τη Τζούλια, μια κοπέλα σεμνή και σοβαρή)

Τζούλια (ΤΖ) !
Γεια σου πατέρα.

Κος Α
Γεια σου και σένα. Κάτσε.
( Η Τζούλια κάθεται και ο κύριος Αγαθίδης κάθεται απέναντί της)
Τι ώρα είναι, ξέρεις;

ΤΖ
(κοιτάζει το ρολόι της)
Μία και τέταρτο.

Κος Α
(προσπαθώντας να κάνει ήρεμη τη φωνή του) Πόσες φορές σου έχω πει ότι ένα κορίτσι της ηλικίας σου δεν πρέπει να βρίσκεται στο σπίτι τέτοιαν ώρα;

ΤΖ
Πολλές φορές πατέρα.

Κος Α
Και πού σού έχω πει ότι πρέπει να βρίσκεται;

ΤΖ
Σ' ένα μπαρ, στο σπίτι ενός αγοριού...

Κος Α
Και τι ώρα πρέπει ένα κορίτσι καθώς πρέπει να
γυρίζει στο σπίτι του;

ΤΖ
Μετά τις τέσσερες το πρωί.

Κος Α
Και τι απαραιτήτως πρέπει να έχει κάνει μια φορά
τουλάχιστον πριν γυρίσει στο σπίτι του;

ΤΖ
Να έχει συνευρεθεί με κάποιον.

Κος Α
(στρεφόμενος στην κυρία Αγαθίδου. Ειρωνικά)
Τι ωραία! Τι καλά! To κορίτσι μας τα ξέρει όλα! Και
μάλιστα πολύ καλά!
(Στη Τζούλια, δυνατά)
Και αφού τα ξέρεις, τότε γιατί στο διάβολο δεν τα κάνεις;

ΤΖ
Πατέρα τα 'χουμε πει πολλές φορές. Δεν αλλάζει τίποτε αν τα πούμε μια φορά ακόμα.

Κος Α
To ξέρω. Όμως έχω πάντα μια ελπίδα πως μπορεί κάτι να γίνει. Δεν μπορώ να χωνέψω πως η κόρη μου έχει κατρακυλήσει τόσο χαμηλά, δεν μπορώ να χωνέψω πως η κόρη μου στα δεκάξι της χρόνια είναι μια… ας με λυπηθεί ο Θεός... Και όλο λέω-ας προσπαθήσω πάλι. Ίσως να πετύχω. Ίσως όλα να διορθωθούν και μπορέσω πια να βγω έξω στις παρέες μου με το κεφάλι ψηλά. Ίσως. Εσύ τι λες; Δεν πρέπει να ελπίζω;

ΤΖ
Όχι πατέρα. Σ' αγαπώ, σ' εκτιμώ, σε σέβομαι, όμως δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς. Εμένα μου αρέσει η μουσική, μου αρέσει η μελέτη. Μ' αυτά θέλω να ασχολούμαι.

Κος Α
Κόρη μου αφού το θέλεις διάβαζε και μάθαινε μουσική. Αυτό μπορώ να το υποφέρω. Τόσες ώρες όμως σου μένουν. Βγες με αγόρια. Δώσε και σε μένα την ικανοποίηση πως έχω μια άξια κόρη. Τόσα αγόρια σε θέλουνε. Όταν σε βλέπουν τρέμει η ψυχή τους μέσα στο παντελόνι τους. Πήγαινε μαζί τους. Θα νιώσεις αλλιώς. Άκου κι εμένα. Δε θα θέλεις να ξεκολλάς από πάνω τους, αρκεί έναν τους να γνωρίσεις. Η ζωή σου τότε θ' αλλάξει, θα δεις το φως του κόσμου. Και θ' αλλάξει και η δική μας ζωή μαζί με τη δική σου. Δε θα ντρεπόμαστε πια να βγαίνουμε έξω και να κοιτάμε κατάματα τους άλλους. Δε θα τρέμουμε μήπως έρθει η συζήτηση σε σένα. Άνοιξε τα πόδια σου κόρη μου κι άφησε να μπει μέσα η χαρά. Αλλιώς το μαράζι θα φάει και μένα και τη μάνα σου. Μην κοιτάς που δε σου μιλάει αυτή-σε λυπάται-αλλιώτικα θα σου 'λεγε τα ίδια.
(από το διπλανό διαμέρισμα ακούγονται ερωτικά βογγητά και επιφωνήματα)

ΤΖ
Όχι πατέρα. Δεν είναι για μένα η ζωή αυτή.

Κος Α
Όχι, όχι, όχι… τι άλλο να κάνω πια… σου είπα να σε
πάω σ' ένα ψυχολόγο-όχι. Βρε κόρη μου, καλά, δε σκέφτεσαι τον εαυτό σου-θέλεις να καταστραφείς. Στο κάτω κάτω αυτό είναι δικαίωμά σου. Εμάς τους δυο όμως δε μας σκέφτεσαι; Που σε αναστήσαμε με την ελπίδα πως μεγαλώναμε μια φυσιολογική κοπέλα… που δε την παρασύρουν οι βρωμιές του ενός και του άλλου... που θα σιχαινόταν το σχολείο, θα σιχαινόταν τα βιβλία και που όπως όλες οι κοπελίτσες του Θεού θα 'πιανε μια δουλίτσα και τις ελεύθερες ώρες της θα γύριζε από το ένα στο άλλο σερνικό χωρίς χαλινό, χωρίς ψευτοηθικές, χωρίς αρνήσεις... Όχι, δε μας σκέφτεσαι! Δε σε νιάζει που σκότωσες όλες τις ελπίδες μας! Πού να ξέραμε οι δόλιοι ότι γεννήσαμε, αναθρέψαμε, πονέσαμε και κουραστήκαμε για μια… θα το πω γιατί αυτό είσαι-(δυνατά) για μια παρθένα! Ναι! Σ' αρέσει δε σ' αρέσει αυτό είσαι-μια παρθένα! (στον εαυτό του)
Μια τέτοια στην οικογένεια!.. Τι αμαρτίες πληρώνω άραγε;...

Κα Α
Μίλτο...

Κος Α
Πάψε και συ!
(στην κόρη του)
Κόρη μου δες μια ματιά τριγύρω σου. Και άνοιξε τ' αυτιά σου ν' ακούσεις. Άκου δίπλα την κυρία Πόλα. Κάνε μια βόλτα στη γειτονιά. Θ' ακούσεις βόγγους και ξεφωνητά να 'ρχονται από παντού. Κοίτα στους δρόμους καθώς περπατάς. Ζευγάρια αγκαλιάζονται και φιλιούνται σε κάθε βήμα μπροστά σου. Άνοιξε την τηλεόραση
(ανοίγει την τηλεόραση. Στην οθόνη εμφανίζεται ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα).
Ορίστε!
(κλείνει την τηλεόραση)
Η κοινωνία μας δόξα το Θεό είναι γεμάτη παραδείγματα. Να πω ότι φοβάσαι τις αρρώστιες και γι αυτό... ή δε θέλεις να μείνεις
έγκυος… μα αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου-να φκιάχνει νέους ανθρώπους. Δεν το θέλεις αυτό;-προφυλακτικά γεμάτος ο τόπος. Στο σχολείο αυτό είναι το πρώτο που σας μάθανε. Ζούμε στο χρυσόν αιώνα κόρη μου, όλα τα μπορεί ο άνθρωπος. Πήγαινε λοιπόν έξω κόρη μου. Άνοιξε τα πόδια σου στον κόσμο. Δε σκέφτεσαι; Αν ο Θεός δεν ήθελε να χρησιμοποιείς το πράμα σου δε θα στο 'δινε. Αχ! Άγια θα 'τανε η μέρα που θα 'βλεπα την κόρη μου να λιποθυμάει κάτω απο ένα αγόρι...

ΤΖ
Ναι, είναι μέσα στα καθήκοντα της γυναίκας να γεννάει άλλους ανθρώπους. Δεν είναι όμως να γυρνάει με τον ένα και με τον άλλο. Τότε δε θα 'τανε άνθρωπος αλλά ζώο.

Κος Α
Ένα ζώο δεν είναι και ο άνθρωπος;

ΤΖ
Αν έχεις αυτή την ιδέα σε λυπάμαι και σένα και όποιον άλλον την έχει.

Κος Α
(έξαλλος)
Να λυπάσαι τον εαυτό σου βρωμιάρα! Να λυπάσαι τον εαυτό σου παλιοθήλυκο! Που ζεις έξω από την κοινωνία... Παρθένα! Που γέμισες το σπίτι βιβλία!,.. Ποιος τα ανακάλυψε να πάω να φτύσω στον τάφο του;.. Και λυπάσαι συ εμένα... Αντί να φωνάζει ο γάιδαρος φωνάζει το σαμάρι...
(οι βόγγοι και οι φωνές από δίπλα σταματάνε)

ΤΖ
Είσαι ένας χαμένος άνθρωπος αν σκέφτεσαι έτσι.

Κα Α
Κόρη μου...
(την αγκαλιάζει και της κλείνει το στόμα με το χέρι της)

Κος Α
Άστηνε, άστηνε… χαμένος άνθρωπος... εγώ!.. παραλογίζεται, δεν ξέρει τι λέει πια. Χαμένοι όλοι οι άλλοι εκτός απ' αυτήν! Εκατομμύρια λαού έχουν άδικο κι αυτή δίκιο. Χαμένοι όλοι κι αυτή μόνο είναι η σωστή. Άστηνε, άστηνε να δούμε τι άλλο θα πει. Άστηνε και θα 'ναι τα τελευταία της λόγια αν δεν αλλάξει τροπάρι.

ΤΖ
Αν έκανα κάτι κακό θα 'κλεινα το στόμα μου. Μα δεν κάνω τίποτα κακό. Εσύ νομίζεις έτσι. Είσαι τυφλός και δε βλέπεις. Εγώ ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω. Ανοίγω τ' αυτιά μου κι ακούω. Εγώ βάζω το νου μου να σκέφτεται. Και ότι βλέπω και ακούω και νιώσω, το περνάω απ' της ψυχής το εργαστήρι. Και αυτή μου λέει τι να πω και τι να κάνω.

Κος Α
Έτσι λοιπόν..  Στην ψυχή σου βέβαια είναι η βλάβη. Αμφιβολία δε χωράει καμιά. Που δεν τη χρησιμοποιείς για να ζήσεις αλλά για να πεθαίνεις κάθε μέρα. Και τι σου λέει η ψυχή σου; Να μας πεθάνεις εμένα και τη μάνα σου;

ΤΖ
Θέλεις αλήθεια ν' ακούσεις τι μου λέει η ψυχή μου;

Κος Α
Πέστα. Θα περιμένω ώσπου να τελειώσεις. Και ύστερα θα μιλήσω εγώ. Ορίστε-σε ακούω!

ΤΖ
Να λοιπόν. Λες πως ο άνθρωπος είναι ένα ζώο, Είναι και ζώο, αλλά όχι μόνο. Εκτός από κορμί έχουμε και την ψυχή. Και η ψυχή φωλιάζει μέσα στο σώμα. To κορμί μας είναι ένα τρομερό, ένα μυστηριώδες φανέρωμα της Δημιουργίας. Δεν είναι μονάχα το σκάφος που χρησιμοποιεί η ψυχή για να 'ρθει στον κόσμο και για να φύγει απ' αυτόν, αλλά είναι η βάση της ύπαρξής μας. Χωρίς αυτό όλα χάνονται: και η παρουσία μας μέσα στον χώρο, και η ελευθερία και η ευθύνη μας. Υπάρχουμε στον κόσμο αυτόν γιατί υπάρχουμε σωματικά. Γιατί δεν είμαστε μόνο πνεύμα αλλά και ύλη.
Και η ερωτική λειτουργία είναι η πιο κεφαλαιώδης λειτουργία του σώματος του ανθρώπου. Αυτό τo κλειστό όλο, το σώμα του ανθρώπου, ανοίγει μέσα σ’ έκσταση, ταραχή και φρενήρες πάθος και δίνεται, κι ενώνεται μ' ένα άλλο σώμα. Ξαφνικά σχίζεται το μυστήριο της Δημιουργίας και ο άνθρωπος, με την εξουσία που του δόθηκε, μετέχει προταγωνιστώντας στην ανανέωση του ανθρώπινου γένους, στη συνέχιση της ροής του κόσμου. Μυστήριο φρικτό και αλάλητο, που πρέπει με άκρα διστακτικότητα να το προσεγγίζεις και να το μελετάς με τρόμο. Ν' αναφέρεσαι σ' αυτό με σέβας απέραντο και με συστολή. Να το κατέχεις αλλά να μην ανασύρεις την καλύπτρα του, που είναι καλύπτρα άρρητης δόξας και τιμής του ανθρώπου. Αυτό το περήφανο αντίκρισμα του σώματος και της ερωτικής του λειτουργίας έχει χαθεί μέσα στον βρώμιο πολιτισμό σας. Κάθε βέβαια εποχή έχει τη χυδαιότητά της χυμένη γύρω από την ερωτική πράξη. To ξέρουμε από βιβλία, σχεδιάσματα, από ζωγραφιές, γλυπτά, μαρτυρίες ιστορικές. Αλλά επειδή ο άνθρωπος δεν είχε φθαρεί τόσο σε βάθος, η πλειοψηφία εξακολουθούσε να ζει μέσα στο νέφος του ερωτικού μυστηρίου Κι αρνιότανε να συσσωματωθεί στη χυδαιότητα που τον πολιορκούσε, παλεύοντας να εξευτελίσει την ερωτική πράξη.
Η αιδώς βιωνόταν όχι υποκριτικά αλλά αληθινά, με συνείδηση της ηθικής της σπουδαιότητας για τη ζωή καί τη μοίρα του ανθρώπου. Ήταν αυτή που έριχνε σκοτεινό μαγνάδι στο πρόσωπο του έρωτα του σαρκικού, αφήνοντας δικαιωματικά την πρωτοκαθεδρία στην ψυχή και στον δικό της έρωτα. Η ψυχή έπρεπε νά γνωρίσει, η ψυχή έπρεπε να συγκατατεθεί, η ψυχή να πρωταγωνιστήσει στον μέγα και σπουδαίον υπαρξιακό άθλο του. Από τις κορυφές αυτές που ανεβήκαμε αντικρίζοντας τον έρωτα σαν κάτι ίερό, αν ρίξουμε ένα βλέμμα στον έρωτα όπως τον κατάντησε η εποχή μας, θα ζαλιστούμε. Θα πνιγούμε μέσα σε μια ερωτική εκβαρβάρωση. Θα κοπεί η ανάσα μας βλέποντας τον έρωτα να έχει ξεπέσει στη φιληδονία και μάλιστα σε μια φιληδονία ξένη προς το μυστήριο της ηδονής το σπαραχτικό, που η ερωτική πράξη κρύβει μέσα της.
Μετά το σμίξιμό τους οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται, δεν χαιρετιούνται, δεν ξανάβλέπονται, δε νιώθουν καμμιά ευθύνη ο ένα για τον άλλο κι ας μπήκε, κι ας γνώρισε το άδυτο των αδύτων του. To ερωτικό πάθος που αισθάνεσαι πως δόθηκε για την αγάπη των ανθρώπων και για τον αλληλοσεβασμό, ντύνεται μια προπέτεια ανατριχιαοτική, μιαν αδιαντροπιά αγοραία, μια ελευθεριότητα που τσακίζει την ψυχή και σου κόβει την όρεξη της ζωής. Μας πολιορκεί πια απ' όλες τις πλευρές η χυδαιότητα. Και δε μας πολιορκεί μόνάχα με το λόγο, με σιχαμερές εξιστορήσεις και με γαργαλιστικά ανέκδοτα, που ρημάζουν κυριολεκτικά την ιερότητα του έρωτα, αλλά μας πολιορκεί και με την εικόνα της φωτογραφίας, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, των περιοδικών και άλλων, εικόνα που βιάζεται να σου γνωρίσει λεπτομερώς τα πάντα και να μη σου επιτρέψει ν' ανακαλύψεις μόνος σου τίποτε. Τα παιδιά, μόνο που έχουν τα βλέφαρα ανοιχτά, μολύνονται αμέσως, δηλητηριάζονται, γνωρίζουν τον έρωτα όσο πιο γρήγορα μπορούν κι αργότερα, χωρίς να το λογαριάσουν, τους περιμένει μια ανία ερωτική, μια αδιαφορία και μια ερημιά. Εσύ πατέρα αυτό το θεωρείς πρόοδο. Όπως τρως και χωνεύεις, έτσι και κάνεις έρωτα, λες. Τι πιο απλό, τι πιο σταθερό. Αυτή όμως δεν είναι πρόοδος. Είναι μια απογύμνωση, είναι μια χρεωκοπία και της φιλοσοφίας των καιρών μας αλλά και του πολιτισμού μας γενικότερα. Γιατί μην μπορώντας να ερμηνεύσει τον έρωτα ηθικά, πνευματικά, τον γκρεμίζει στη χυδαία βαρβαρότητα. Και ζούμε σήμερα αυτόν τον εξευτελισμό, και συμμετέχουμε σ' αυτόν ταπεινωμένοι κι ας κάνουμε πως ανασαίνουμε από την πολλή ελευθερία που τάχα αποκτήσαμε, γκρεμίζοντας  ότι ιερό μας εξουσίαζε.
Και όλα αυτά με τις ευλογίες του πονηρού αυτού καιρού. Και καταντήσαμε να μη σεβόμαστε πια ούτε το ίδιο μας το κορμί. To αγγίζουμε, το παρακολουθούμε και το μελετάμε μονάχα βιολογικά, ποτέ ηθικά. Κι όμως, αυτό το κορμί βαραίνει τρομερά πάνω στη μοίρα της ψυχής μας. Παίζει κρισιμότατο ρόλο για την αιωνιότητά μας. Μα όσο κι αν οι καιροί μας αγωνίζονται να θανατώσουν την κρυμμένη ψυχή εξευτελίζοντας το θεατό κορμί που μέσα του την φέρει, αυτή,  η ψυχή, δύσκολα πεθαίνει. Όλα πατέρα έχουν ένα όριο. Και η ερωτική πράξη έχει το όριό της στην υπερβατική ερμηνεία του μυστηρίου της. Όλα τ' άλλα πoυ γίνονται σήμερα και που από την αχαλίνωτη ελευθερία έχουν κάνει τους ανθρώπους νευρωτικούς και χυδαίους, είναι υπέρβαση των ορίων, ανταρσία εναντίον των ίδιων μας των εαυτών κι αυτοκτονία συνεχής του κόσμου όπου ζούμε. Εγώ δε θ' αυτοκτονήσω πατέρα. Δεν θα υποκύψω σ' ένα τέτοιον ερωτικό εκβιασμό. Ο έρωτας σε μένα θα γίνει όπως ταιριάζει σε άνθρωπο. Και με κάποιον που νιώθει ίδια καθώς εγώ. Κι ως τότε θα είμαι, όπως πριν λίγο είπες με φρίκη, μια παρθένα. Μάθε όμως, ότι φέρνει φρίκη σε σένα, για μένα είναι τιμή και καθήκον ιερό. Όχι πατέρα, Αφού άνθρωπος γεννήθηκα, θα ζήσω. ανθρωπινά. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είναι έξω από τη φύση μου όσο κι αν εσύ φωνάζεις, όσο κι αν, χωρίς να το θέλω, σε στενοχωρώ.

Κος Α
Τελείωσες;

ΤΖ
Τελείωσα πατέρα.

Κος Α
Απ' ότι είπες κατάλαβα τα τελευταία σου λόγια μόνο-θα εξακολουθείς να με ντροπιάζεις ζώντας τη ζωή που εσύ έχεις διαλέξει και μόνον όποτε εσύ θελήσεις θα ζήσεις σα σωστή κοπέλα. Σωστά;

ΤΖ
Ναι πατέρα. Ακριβώς έτσι.

Κος A
(πετιέται πάνω αλλόφρων)
To μπιστόλι… πού είναι το μπιστόλι;
(βγαίνει στο άλλο δωμάτιο)

Κα A
Κόρη μου κρύψου... Φύγε…
.
ΤΖ
Όχι μητέρα, δεν ωφελεί.

Κα Α
Φύγε σου λέω-φύγε!...

ΤΖ
Όχι μητέρα, δεν πρέπει.

Κα Α
Θεέ μου!
(Μπαίνει ο κύριος Αγαθίδης με ένα πιστόλι στο
χέρι. Η κυρία Αγαθίδου στέκει μπροστά στην κόρη της καλύπτοντάς την.)

Κος Α
(στη μητέρα)
Φύγε από κει!

Κα Α
Όχι!

Κος Α
Φύγε από κει σου λέω!

Κα Α
Δε φεύγω! Δε θα τολμήσεις...
(Ο κύριος Αγαθίδης σπρώχνει με δύναμη τη γυναίκα του. Αυτή πέφτει κάτω. Αμέσως μετά πυροβολεί τη Τζούλια στο στήθος. Η Τζούλια πέφτει νεκρή. Η κυρία Αγαθίδου βγάζοντας
σπαραχτικές κραυγές αγκαλιάζει τη νεκρή κόρη της)

Κος Α
(Πετάει μακριά το πιστόλι και ορθώνει το κεφάλι του)    
Καλλίτερα στη φυλακή με το κεφάλι ψηλά, παρά ένας άτιμος στην κοινωνία. Για μια υπόληψη ζούμε!

                                         ΑΥΛΑΙΑ
 

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσωπα
Παπάς, Λαϊκός, Λέσλυ, Κρις

Τόπος
Λος Άντζελες. Σπίτι του παπά.
Χρόνος
1995

Ο Παπάς και ο Λαϊκός κουβεντιάζουν έχοντας έρθει στο κέφι από το ποτό
που όμως εξακολουθούν και πίνουν.


ΛΑΪΚΟΣ
Εσείς δε λέτε πως είναι πανταχού παρών; Γιατί τότε να έρθω στην εκκλησία
αφού μπορώ να προσευχηθώ και στο σπίτι μου;

ΠΑΠΑΣ
Και τότε γιατί υπάρχουνε οι εκκλησίες; Για ομορφιά;

ΛΑΪΚΟΣ
Εσύ να μου απαντήσεις.

ΠΑΠΑΣ
Για να προσευχηθείς στο θεό μέσα στον οίκο
του. Κερί, λιβάνι, ψαλμωδίες, υποβλητικό περιβάλλον, δεν έχουνε μια ιερή
μεγαλοπρέπεια που να σε τραβάνε να την απολαύσεις;

ΛΑΪΚΟΣ
Όχι.
(κερνάει)

ΠΑΠΑΣ
Ας αλλάξουμε θέμα συζήτησης. Πες κάτι άλλο. Και μη μου ξαναβάλεις να πιω-
κοντεύω να μεθύσω.
(πίνει και βάζει ποτό στο ποτήρι του)

ΛΑΪΚΟΣ
Τι κάνει η αδερφή σου:

ΠΑΠΑΣ
Δεν έλεγες κάτι πιο ευχάριστο αγαπητέ μου; Όλο γκρινιάζει. Ευτυχώς που
γυρίζει από δω και από κει με τις φιλανθρωπικές της οργανώσεις και
ησυχάζω.

ΛΑΪΚΟΣ
Και η Λέσλυ; Καλά είναι;

ΠΑΠΑΣ
Καλά. Πριν έρθεις έφυγε. Πάει σε μια φίλη της.

ΛΑΪΚΟΣ
(Πίνει, γεμίζει τα ποτήρια)
Δουλεύει ακόμα γραμματέας σε κείνη την εταιρεία;

ΠΑΠΑΣ
(Πίνει και ξαναγεμίζει το ποτήρι του. Ψευδίζοντας)
Ναι. Κι απ' ό,τι φαίνεται της αρέσει αυτή η δουλειά. Μη μου ξαναβάλεις.

ΛΑΪΚΟΣ
Μέθυσες λιγάκι ή έτσι μου φαίνεται;

ΠΑΠΑΣ
Όχι! Μόνο στο κέφι ήρθα. Να, κοίτα!
(Σηκώνεται και περπατάει τρεκλίζοντας)
Θες να βάλω και το δάχτυλο στη μύτη μου;

ΛΑΪΚΟΣ
Όχι. Θα βγάλεις το μάτι σου και πώς θα διαβάζεις το ευαγγέλιο;

ΠΑΠΑΣ
Τι είπες;

ΛΑΪΚΟΣ
Είπα πως σε πιστεύω. Δε μέθυσες. Ήρθες μόνο στο κέφι.

ΠΑΠΑΣ
(τραυλίζοντας)
Στο κέφι ήρθα. Ναι. Ένας παπάς δε λέει ποτέ ψέματα.


ΛΑΪΚΟΣ
Όχι. Μόνο που μπορεί από άγνοια να λέει ανακρίβειες.

ΠΑΠΑΣ
Tο Άγιο Πνεύμα φωτίζει το μυαλό μου και μιλάω πάντοτε σωστά. Μόνο που τώρα
παλεύουν μέσα μου δυο Πνεύματα: το Άγιο Πνεύμα και το Πνεύμα του κρασιού. Όταν επικρατήσει το ένα ή το άλλο θα μπορέσω να μιλήσω. Μίλα εσύ εν τω μεταξύ.

ΛΑΪΚΟΣ
Εκείνο που ξέρω εγώ είναι πως οι εκκλησίες δε χρειάζονται. Τρώνε μόνο τα
Λεφτά του κόσμου. Μπορεί κανείς να προσευχηθεί οπουδήποτε.

ΠΑΠΑΣ
Άκου φίλε μου. Οι εκκλησίες χρειάζονται για πολλούς λόγους. Δύο ποτηράκια
ακόμα και θα σου τους πω.
(Γεμίζει τα ποτήρια. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει έξαλλη η Λέσλυ)

ΛΕΣΛΥ
Τον παλιάνθρωπο! Τον αλήτη! Τον αχρείο! Τον πρόστυχο!

ΠΑΠΑΣ
Ε! Τι συμβαίνει κούκλα μου; Ποιόνε βρίζεις;

ΛΕΣΛΥ
Μήπως ξέρω;..Καλησπέρα κύριε Λαϊκέ.
(Στον παπά)
Θείε, πάλι πίνεις.

ΛΑΪΚΟΣ
Kαλησπέρα Λέσλυ. Μα τι συμβαίνει; Γιατί τόσο εκνευρισμένη;

ΛΕΣΛΥ
Τον παλιάνθρωπο! Το κτήνος! Εκνευρισμένη μόνο; Πληγωμένη! Εξευτελισμένη!

ΠΑΠΑΣ
Καλά. Μη μας λες αφού δε θέλεις.

ΛΕΣΛΥ
(Κάθεται)
Θα σας πω αλλά δε θα το πιστέψετε. Πρώτα όμως κοιτάξτε με καλά. Και σεις
κύριε Λαϊκέ και συ θείε.
(Την κοιτάζουν)
Κοιτάξτε με πολύ καλά.

ΠΑΠΑΣ
Έλα λοιπόν, σε κοιτάξαμε, τι συμβαίνει;

ΛΕΣΛΥ
Κύριε Λαϊκέ μοιάζω για...

ΛΑΪΚΟΣ
Για;..Για τι;..

ΛΕΣΛΥ
Για..

ΠΑΠΑΣ
Για τι παιδί μου;

ΛΕΣΛΥ
Να! Μοιάζω για πόρνη;

ΠΑΠΑΣ
Με τι να μοιάζεις είπες;
(πίνει και ξαναγεμίζει το ποτήρι του)

ΛΕΣΛΥ
Μην πίνεις άλλο θείε.

ΠΑΠΑΣ
(πίνει)
Άσε το πιοτό. Με τι να μοιάζεις είπες;


ΛΕΣΛΥ
Με πόρνη θείε.

ΠΑΠΑΣ
Άλλο και τούτο. Πού σου 'ρθε;

ΛΕΣΛΥ
Κύριε Λαϊκέ;...


ΛΑΪΚΟΣ

Μα τι λες τώρα Λέσλυ...τι ερώτηση...μα και βέβαια όχι. Πρέπει να στο πούμε; Μα γιατί ρωτάς;

ΛΕΣΛΥ
Είχα πάει στο σπίτι της Έϊμυ-μιας καλής μου φίλης-ο θείος την ξέρει. Φεύγοντας με πήγε ως πιο κάτω. Ξέχασε να μου δώσει ένα βιβλίο όμως και γύρισε πίσω να μου το φέρει. Είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Κι όπως περίμενα, να 'σου και με πλησιάζει ένας. Και τι μου λέει;

ΛΑΪΚΟΣ
Τι σου λέει;

ΛΕΣΛΥ
Τι ρωτάνε οι άντρες μια πόρνη κύριε Λαϊκέ όταν θέλουν να πάνε μαζί της;


ΠΑΠΑΣ
Ανηψιά μου...
(στο Λαϊκό)
Αλήθεια τι λένε αγαπητέ μου;

ΛΑΪΚΟΣ
Θες να πεις ότι σε πέρασε για πόρνη;

ΛΕΣΛΥ
Ακριβώς."Πόσο μωρό μου;" μου λέει. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ήθελε να
πει. Νόμισα πως με ρωτάει για την ώρα."Έξη και δέκα" του λέω."Το ξέρω αυτό μωρό μου", μου λέει, "για την ταρίφα ρωτάω" .Έτσι το λένε κύριε Λαϊκέ;

ΛΑΪΚΟΣ
Έτσι. Λοιπόν;

ΛΕΣΛΥ
Τότε κι εγώ κατάλαβα τι εννοούσε."Χάσου από μπροστά μου παλιάνθρωπε!" του λέω. Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω ξαφνιασμένος. Σήκωσα την τσάντα μου να τον χτυπήσω, μου ξέφυγε. Στο μεταξύ ήρθε η Έϊμυ. Εκείνος απομακρύνθηκε. Ακούτε εκεί; Να μου συμβεί αυτό εμένα…

ΠΑΠΑΣ
Ήτανε όμορφος;


ΛΕΣΛΥ
Θείε, τι σημασία έχει αυτό και το ρωτάς; Καλοφτιαγμένος φαινότανε.


ΛΑΪΚΟΣ
Φαινότανε πλούσιος;

ΛΕΣΛΥ
Μισοσκόταδο ήτανε. Ήτανε καλοντυμένος. Μα γιατί ρωτάτε; Τι σημασία έχει αν
ήτανε όμορφος ή πλούσιος;

ΠΑΠΑΣ
Έχεις δίκιο. Μα να σου γίνει παράδειγμα-ο κόσμος έχει χαλάσει.

ΛΑΪΚΟΣ
Πάτερ, αυτό γίνεται εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Ο κόσμος λοιπόν ήτανε
χαλασμένος πάντοτε. Άλλο θέλω να ρωτήσω όμως εγώ τη Λέσλυ. Σου άρεσε σαν
άντρας;

ΠΑΠΑΣ
Μας είπε, δε θέλει τέτοιες ερωτήσεις.

ΛΕΣΛΥ
Όχι,αφήστε τον θείε.Γιατί ρωτάτε κύριε Λαϊκέ;

ΛΑΪΚΟΣ
Γιατί αν σου άρεσε...να, σήμερα όλα είναι ελεύθερα. Καθένας ζει τη ζωή
του, ευκαιρίες δεν πρέπει να χάνονται.

ΛΕΣΛΥ
προσβλημένη)
Κύριε Λαϊκέ, θέλετε να πείτε πως θα μπορούσα...Α! Μα αυτό πάει πολύ. Έχετε πιει κι οι δυο σας πολύ. Και συ θείε συμφωνείς με τον κύριο Λαϊκό; Και μήπως θα 'θελες να 'φερνα και τα λεφτά στο σπίτι;
Πάω στο δωμάτιό μου. Το βράδυ θα βγω.


ΠΑΠΑΣ
Πού θα πας;

ΛΕΣΛΥ
Ύστερα απ' αυτά νιώθω την ανάγκη να συζητήσω μ' ένα σοβαρό νέο. Θα πάω
στου Νικ.
(Βγαίνει στο δωμάτιό της)

ΠΑΠΑΣ
Εδώ που τα λέμε δε θα 'τανε άσχημη ιδέα να φέρει τα λεφτά
στο σπίτι. Πόσα λες να της έδινε;

ΛΑ:ΙΚΟΣ
Τριάντα δολάρια στο νερό.

ΠΑΠΑΣ
Δεν είναι άσχημα.

ΛΑΪΚΟΣ
Είναι πολύ στενοχωρημένη η Λέσλυ.


ΠΑΠΑΣ
Ουφ! Αύριο ούτε που θα το θυμάται.

ΛΑΙΚΟΣ
Είδες; Αυτός είναι ο κόσμος του χριστιανισμού κι ας έχει τόσες
εκκλησίες. Βλέπε τα.


ΠΑΠΑΣ
Στάσου. Τώρα νιώθω να μιλάει μέσα μου το πνεύμα του κρασιού. Άκου λοιπόν γιατί πρέπει να πηγαίνεις στην εκκλησία και μη μου κάνεις εμένα τον έξυπνο επειδή είμαι παπάς και δεν μπορώ να μιλάω ελεύθερα. Άσε το θεό και τις προσευχές στην πάντα. Άν δεν ερχόταν όμως ο κόσμος στην εκκλησία πώς θα έβγαζα εγώ το ψωμί μου; Πώς θα 'βγαζαν το ψωμί τους όσοι χτίζουν, διακοσμούν, συντηρούν και προσέχουν τις εκκλησίες; Και αν δεν υπήρχε γενικότερα η βιομηχανία της θρησκείας πού θα έβρισκαν απασχόληση τόσοι άνθρωποι; Και πώς θα δημιουργούνταν αλλιώς προβλήμτα πίστης, δόγματος, ερμηνείας των Γραφών και τόσα άλλα παρόμοια ώστε να μιλούν γι αυτά οι άνθρωποι και να προσπαθούν να τα λύσουν οι φιλόσοφοι; Χωρίς αυτά με τι θα γέμιζε, εκτός από το πορτοφόλι
και ο χρόνος της ζωής του ανθρώπου; Πάρε παράδειγμα εμάς. Τι θα λέγαμε
τώρα αν δεν υπήρχε η θρησκεία; Λοιπόν, θα έρχεσαι από δω και πέρα στην
εκκλησία;

ΛΑΪΚΟΣ
Και βέβαια όχι.

ΠΑΠΑΣ
Εγώ όμως θα πηγαίνω γιατί εκεί βγάζω το ψωμί μου.

ΛΑΪΚΟΣ
Και το κρασί σου. Κάθε Κυριακή, πες μου, δεν πίνεις κανένα ποτηράκι από τη
μετάληψη;

ΠΑΠΑΣ
Ασεβέστατε! Εκείνο δεν είναι κρασί. Είναι το αίμα του Κυρίου!
(Ξαφνικά αρχίζει να γελάει τρανταχτά. Τον ακολουθεί ο Λαϊκός. Χτύποι στην
πόρτα. Ο παπάς σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια του)
Εμπρός!
(Μπαίνει ο Κρις)

ΚΡΙΣ
(Διστακτικά)
Καλησπέρα σας.


ΠΑΠΑΣ
Καλησπέρα

ΛΑΪΚΟΣ
Καλησπέρα.

ΚΡΙΣ
Ζητώ συγνώμη...δε με γνωρίζετε...μια ανάγκη με έκανε να χτυπήσω την πόρτα
σας…

ΠΑΠΑΣ
Κάτσε μαζί μας άνθρωπέ μου να πιεις ένα ποτηράκι και να μας πεις ποια
είναι η ανάγκη σου. Χρήματα να θέλεις δεν δείχνει κάτι τέτοιο το
ντύσιμό σου. Ο,τι και να θέλεις όμως είσαι τυχερός-μπήκες σε παπά σπίτι.

ΚΡΙΣ
(Οπισθοχωρεί)
Με συγχωρείτε, δεν το 'ξερα..

ΠΑΠΑΣ
Δεν πειράζει παιδί μου,κάθησε.

ΛΑΪΚΟΣ
(Ενθαρρυντικά)
Κάθισε κύριε, κάθισε…

ΚΡΙΣ
( Κάθεται)
Ευχαριστώ.

ΛΑΪΚΟΣ
Όπως θα έχεις καταλάβει κιόλας, εμείς τα έχουμε πιει τα ποτηράκια
μας. Θα πιεις μαζί μας;

ΚΡΙΣ
Ευχαριστώ, δεν πίνω.

ΠΑΠΑΣ
Λοιπόν πες μας τέκνον μου, τι σε φέρνει στο σπίτι μου;

ΛΑΪΚΟΣ
Μίλησε ελεύθερα παιδί μου. Και ό,τι πεις είναι σίγουρο ότι θα το ακούσουμε με καλή διάθεση.

ΚΡΙΣ
Σήμερα το απόγεμα έκανα κάτι που δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι αυτό και που δε θα το ξεχάσω όσο ζω. Ντρέπομαι και που μιλάω μόνο γι αυτό. Δε σας κρύβω πως αν δεν ήσασταν μεθ...-θέλω να πω αν δεν είχατε έρθει σε λίγο κέφι, θα είχα φύγει κιόλας.

ΠΑΠΑΣ
Εδώ έχουμε λοιπόν εξομολόγηση. Έπεσες στον ειδικό. Μίλα.

ΚΡΙΣ
Να...απόψε, περνώντας από την οδό Ουρανίου Τόξου είδα μια κοπέλα να βολτάρει στο πεζοδρόμιο. Νόμισα πως ήταν...νόμισα πως ήταν...συγχωρείστε με πάτερ...νόμισα πως ήταν κοινή, την πλησίασα και της πρότεινα…

ΠΑΠΑΣ
Εσύ ήσουνα λοιπόν; Αυτή ήτανε η ανεψιά μου.

ΚΡΙΣ
Ω!

ΛΑΪΚΟΣ
Για κοίτα!..Καλά και γιατί ήρθες εδώ; Και πώς μας βρήκες;

ΚΡΙΣ
Όταν κατάλαβα το λάθος μου, ότι δηλαδή η κοπέλα αυτή δεν ήταν εκείνο που νόμισα αλλά μια καθώς πρέπει κοπέλα, ένιωσα τόσο άσχημα όσο ποτέ στη ζωή μου. Ευχόμουν ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί.

ΠΑΠΑ Σ
Κολοκύθια. Αυτά συμβαίνουν αγαπητέ μου. Συχωρεμένος.

ΚΡΙΣ
Όμως η γη δε με κατάπιε και παρόλη τη φοβερή κατάστασή μου
παρακολούθησα την. ..ανεψιά σας από μακριά, χωρίς καλά καλά να ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Την είδα που μπήκε εδώ μέσα. Τότε κατάλαβα γιατί την πήρα από πίσω. Γιατί θέλω να της ζητήσω να με συγχωρήσει. Χωρίς τη συγνώμη της θα ζήσω δυστυχισμένος.


ΠΑΠΑΣ
Αυτός έκανε για παπάς. Όχι εγώ. Δεν πίνει κιόλας. Αγαπητέ μου είσαι
συχωρεμένος.

ΛΑΪΚΟΣ
Φίλε μου. έπρεπε να το 'χεις ξεχάσει την ίδια στιγμή το πράγμα.
(Στον παπά)
Νεανικές υπερβολές..

ΚΡΙΣ
Δε θα ησυχάσω αν δε ζητήσω συγνώμη από την ίδια την ανεψιά σας. Αν
δεχτεί να με ακούσει..

ΠΑΠΑΣ
Θα δεχτεί, θα δεχτεί.

ΚΡΙΣ
Παρακαλώ μπορείτε να τη φωνάξετε;

ΠΑΠΑΣ
(δυνατά)
Λέσλυ!
(Μπαίνει η Λέσλυ)
Ο κύριος θέλει να σου ζητήσει συγνώμη.

ΛΕΣΛΥ
Εσείς; Πώς τολμήσατε; Βγείτε αμέσως από αυτό το σπίτι!

ΛΑΪΚΟΣ
Στάσου Λέσλυ. Ο άνθρωπος ήρθε να σου ζητήσει συγνώμη. Τίποτε άλλο. Υποφέρει και βασανίζεται για την προσβολή που σου έκανε και θέλει να επανορθώσει. Θα ησυχάσει μόνο αν τον συγχωρήσεις.

ΚΡΙΣ
(Σκύβει το κεφάλι)
Σας παρακαλώ…δεν τολμώ ούτε να σας αντικρύσω...ήτανε μια φοβερή εμπειρία για μένα. Ήτανε σκοτάδι. Αν σας διέκρινα καλλίτερα δε θα τολμούσα να κάνω αυτό που έκανα. Θα 'βλεπα αμέσως πως έχω να κάνω με μια καθώς πρέπει
δεσποινίδα. Συγχωρείστε με.

ΠΑΠΑΣ
Συχώρα τον κούκλα μου που να πάρει ο διάολος..

ΛΕΣΛΥ
Θείε!..

ΠΑΠΑΣ
Συγνώμη…Συχώρα τον παιδί μου να πάει στην ευχή του θεού ο άνθρωπος.

ΚΡΙΣ
(Σηκώνει το κεφάλι)
Δε σας κρύβω πως αν ήσασταν μια οποιαδήποτε κοπέλα, δε θα αισθανόμουν τόσο άσχημα. Ούτε ίσως να ένιωθα την ανάγκη να σας ζητήσω μα με
συγχωρήσετε. Όταν όμως σας είδα καλλίτερα, όταν σας πλησίασα και αφού
είχα πει κιόλας ό,τι είχα πει, τότε μόνο είδα. Ένα πρωτοφανέρωτο όραμα
παρουσιάστηκε μπροστά μου. Τα μάτια σας, μ' όλη την προσβολή που τους είχα κάνει, και όταν ακόμα με κοίταζαν με οργή και μίσος, πάλι μέσα τους είχανε μιαν απέραντη γλύκα και πάλι ακτινοβολούσαν αθωότητα. Η έκπληξή σας όταν καταλάβατε τι γύρευα από σας, ω! δεν ξέρετε πόσο σας έδειξε σεμνή! Και ποιος μπορεί ατιμώρητα να θίξει τη σεμνότητα; Γι αυτό και τιμωρούμαι τώρα. Σας παρακαλώ πέστε μου ότι με συγχωρείτε και θα φύγω αμέσως ύστερα.

ΠΑΠΑΣ
Κόρη μου, μόνο που άκουσες τέτοια λόγια, αξίζει ο ευγενικός αυτός νέος τρεις συγνώμες.

ΛΑΪΚΟΣ
Συγχωρείστε τον τον καημένο.

ΠΑΠΑΣ
(σιγά στο Λαϊκο)
Θέλει ν΄ακούσει κι άλλα…


ΚΡΙΣ
Έχω δει πολλές γυναίκες. Έχω πλησιάσει πολλές. Μάλλον εκείνες με έχουν
πλησιάσει. Τα λεφτά βλέπετε έλκουν τις ασήμαντες γυναίκες. Όμως τέτοιαν (χαμηλώνει τα μάτια του)
αγγελική ομορφιά σε γυναίκα δεν έχω ξαναδεί.

ΠΑΠΑΣ
Είναι ανεψιά μου τέκνον μου..


ΚΡΙΣ
Ω! Αν δεν είχατε αυτό το αγγελικό πάνω σας τότε δε θα 'ρχόμουν να σας
ζητήσω συγνώμη. Κι ούτε θα περίμενα να μου δίνατε. Τώρα όμως έχω ελπίδες. Σας υπόσχομαι πως αμέσως μετά θα φύγω και δε θα με ξαναδείτε ποτέ πια. Μια λέξη σας μόνο. Χωρίς αυτήν δε θα μπορέσω να ζήσω.

ΠΑΠΑΣ
(Στο Λαϊκό)
Αυτός το 'χει πάρει πολύ στα σοβαρά το ζήτημα μου φαίνεται.
(Στον ρις)
Ένα λάθος έκανες παιδί μου, δεν είναι και για θάνατο.

ΛΑΪΚΟΣ
(Στη Λέσλυ)
Εγώ βέβαια δεν είμαι θείος σου, όμως έχω κι εγώ ένα λόγο σαν φίλος εδώ
μέσα. Κι έχω κι εγώ την ίδια γνώμη με το θείο σου. Έχεις μπροστά σου έναν
άνθρωπο που σπαράζει από τον πόνο-πόνο που μόνο συ μπορείς να του
ανακουφίσεις. Λάθη που συμβαίνουν. Όσο κι αν πληγώθηκες, πρέπει να
γιατρευτείς όταν βλέπεις έναν άντρα να σε παρακαλεί θερμά.

ΠΑΠΑΣ
Μάλιστα έναν άντρα νέον, όμορφο και πλούσιο...

ΛΕΣΛΥ
Θείε!..
(Στον Κρις)
Σας παρακαλώ, δε θέλω να σας βλέπω έτσι. Σηκώστε το κεφάλι σας. Με
πληγώσατε έτσι κι αλλιώς. Όμως καταλαβαίνω τα ελαφρυντικά σας. Δε ζω
στον Άρη. Ξέρω πως όλα μπορούν να συμβούν. Έγινε πράγματι ένα λάθος...Σας συγχωρώ.

ΚΡΙΣ
Ω! Σας ευχαριστώ!
(Πετιέται από την καρέκλα του και κάνει ν' αγκαλιάσει τη Λέσλυ. Τέλος
της φιλεί το χέρι)
Σας ευχαριστώ. Είστε πραγματικά ένας άγγελος.
(Φιλάει τον παπά και το Λαϊκό)
Σας ευχαριστώ και σας. Σας ευχαριστώ.

ΠΑΠΑΣ
Που να φανταζόσουν πως αντί να φιλήσεις τη Λέσλυ θα φίλαγες την ίδια μέρα το θείο της..

ΚΡΙΣ
Πάτερ με κάνετε και ντρέπομαι.

ΠΑΠΑΣ
Έλα τώρα…όταν ρώταγες την ταρίφα δεν ντρεπόσουν;

ΚΡΙΣ
Πάτερ, ντρέπεται κανείς όταν κάνει κάτι ανάρμοστο. Δεν είναι ανάρμοστο να μιλάει έτσι κανείς σε μια κοινή γυναίκα. Όμως είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να γίνει να μιλήσει κανείς άπρεπα σε μια καθώε πρέπει γυναίκα.
(Σηκώνεται)
Όμως να φεύγω…και πάλι σας ευχαριστώ δεσποινίς.

ΛΕΣΛΥ
Κι εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα εξελίσσονταν έτσι τα πράγματα. Γίναν όλα τόσο γρήγορα..Ο άνθρωπος που τόσο μ πρόσβαλε να μιλάει φιλικά μαζί μου μετά από λίγην ώρα. Κι ούτε θα περίμενα να πω ποτέ σε σας αυτό που θα σας πω τώρα. Όμως δε θα θέλατε ένα αναψυκτικό μιας και μπήκατε στο σπίτι μας και πια δεν είστε εχθρός μου;

ΚΡΙΣ
Ένα αναψυκτικό ευχαρίστως θα το πάρω.
(Βγαίνει η Λέσλυ)

ΛΑΙΚΟΣ
Κάθισε κύριε...δεν ξέρουμε και τ' όνομά σας…


ΚΡΙΣ
Έχετε δίκιο. Μα δεν μπορούσα να σας πω τ' όνομά μου όταν ήρθα. Το 'χα ντροπιάσει τόσο…Κρις. Κρις Φόλγκερ.

ΠΑΠΑΣ
Καμιά σχέση με τον ιδιοκτήτη των πολυκαταστημάτων Φόλγκερ;

ΚΡΙΣ
Πατέρας μου. Και από πέρυσι είμαι συνιδιοκτήτης.

ΠΑΠΑΣ
Ω!
(Μπαίνει η Λέσλυ με το ποτό)

ΛΕΣΛΥ
Ορίστε!

ΚΡΙΣ
Ευχαριστώ. Στην υγειά σας.
(Πίνει, Στη Λέσλυ)
Τώρα, αφού με συχωρέσατε, θα σας πω κι εγώ κάτι που δε θα τολμούσα να το ξεστομίσω πριν από λίγα λεφτά. Αν δεν έχετε να κάνετε τίποτε καλλίτερο απόψε, τι θα λέγατε αν βγαίναμε να γιορτάσουμε την που τόσο παράξενα έγινε γνωριμία μας;

ΛΕΣΛΥ
Δεν έχω τίποτε το ιδιαίτερο να κάνω. Δεν ξέρω όμως αν πραγματικά θέλω να
βγω έξω μαζί σας.
(Γελώντας)
Θα το σκεφτώ όσο θα ντύνομαι.
(Βγαίνει στο δωμάτιό της)

ΛΑΪΚΟΣ
Τι χαζός που ήμουνα όταν ήμουν νέος! Τώρα ξέρω τι έπρεπε να κάνω για ν' αποκτήσω φιλενάδα. Να της μιλήσω σαν να ήταν πόρνη και μετά να της ζητήσω
συγνώμη.

ΚΡΙΣ
Δεν έγινε ακόμα φιλενάδα μου.

ΠΑΠΑΣ
Θα γίνει αγαπητέ μου. Την ξέρω την ανεψιά μου όταν της αρέσει κάποιος. Μην της πεις ότι σου είπα κάτι τέτοιο γιατί δε θα μου μιλάει για εβδομάδες.

ΛΑΪΚΟΣ
Σκέφτομαι πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι. Πόσο περιπλέκουν τα
πράγματα. Θα μπορούσε η Λέσλυ να σου έλεγε ναι την ίδια εκείνη στιγμή και να μη χρειαζόνταν να παιχτεί όλη αυτή η κωμωδία για να καταλήξει στο ίδιο
αποτέλεσμα.

ΠΑΠΑΣ
Αγαπητέ μου πόσο δεν ξέρεις τον κόσμο! Ο κόσμος ζητάει να έβρει κάτι για να περάσει τον καιρό του ώσπου να έρθει η ώρα να πάει εκεί που δεν υπάρχει καιρός. Στο είπα και πριν για την εκκλησία. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ,το ίδιο παντού. Σκέψου. Αν τα πράγματα ήταν έτσι όπως τα θέλεις, τότ ε μια ερώτηση και μια απάντηση θα έφτανε για να γίνει η σεξουαλική πράξη Μα τώρα κοίτα: προσβολή, μετάνοια, συγνώμη, τερτίπια, ραντεβού, ξανά ραντεβού, εστιατόρια, μοτέλς, ώρες, εβδομάδες, μήνες ολόκληροι για την απόκτηση και τη συντήρηση του θηλυκού. Χωρίς αυτά με τι θα γέμιζε η ζωή του ανθρώπου;

ΚΡΙΣ
Έχετε δίκιο. Σας είπα ποια είναι η δουλειά μου. Ξέρετε με ποιους δουλεύω; Με τις γυναίκες. Αυτές ντύνονται και στολίζονται στα μαγαζιά μου. Αυτές αγοράζουν ασταμάτητα πούδρες, αρώματα, κοσμήματα, ρούχα, παπούτσια, τσάντες και ό,τι άλλο φανταστείτε.
Αλλά και οι άντρες όταν ντύνονται και αγοράζουν κι αυτοί με τη σειρά τους ένα σωρό πράγματα γιατί το κάνουν; Για να τους προσέξουν οι γυναίκες. Η γυναίκα είναι η κινητήρια δύναμη της οικονομίας μας.

ΠΑΠΑΣ
Η γυναίκα…φορές φορές νομίζω ότι μας την έδωσε ο θεός για να γεμίζουμε τις ώρες της ζωής μας μ' αυτήν.

ΛΑΪΚΟΣ
Άραγε θα καταλάβουν ποτέ οι άνθρωποι ότι ο σκοπός της ζωής τους δεν είναι
να γεμίζουν το χρόνο τους;

ΠΑΠΑΣ
(Στον Κρις)
Μπράβο παιδί μου, με συμπλήρωσες. Για σκέψου Λαϊκέ! Αν ήτανε τα πράγματα
όπως τα 'θελες, τότε όλο κι όλο το νταραβέρι θα 'τανε τριάντα δολάρια ν' αλλάξουν χέρια. Ενώ τώρα έχουμε μιαν ανθούσα οικονομία χάρη στο σεξ.

ΛΑΪΚΟΣ
Και χάρη στη θρησκεία.

ΠΑΠΑΣ
Και χάρη στη θρησκεία.

ΚΡΙΣ
Και χάρη στη θρησκεία;


ΠΑΠΑΣ και
ΛΑΪΚΟΣ
(ταυτόχρονα)

Και χάρη στη θρησκεία.

ΚΡΙΣ
Και χάρη στη θρησκεία.

ΛΑΪΚΟΣ
Μεγάλος καταφερτζής είσαι όμως Κρις. Ωραία το 'παιξες το παιχνίδι
σου. Όμορφα λόγια.

ΠΑΠΑΣ
Γι αυτό και την έριξε. Τα λόγια είναι το παν στη ζωή.

ΚΡΙΣ
Όχι κύριοι. Ό,τι και να 'λεγα θα 'πεφτε. Δεν είναι τα λόγια μα ο παράς που μετράει. Τον έχεις; Μετά λέγε ό,τι θέλεις.

ΛΑΪΚΟΣ
Δε μου λες παιδί μου, πόσο πάει σήμερα η ταρίφα; Τριάντα δολλάρια;

ΚΡΙΣ
Όχι κύριε...

ΛΑΪΚΟΣ
..Λαϊκός

ΚΡΙΣ
Όχι κύριε Λαϊκέ. Τριάντα μπορεί να ήτανε στον καιρό σας. Τώρα έχουν
ακριβήνει όλα. Μιλάμε για ογδόντα δολάρια το λιγότερο. Και οι καλές φτάνουν τα διακόσα.

ΠΑΠΑΣ
Δηλαδή πόσα βγάζει μια κοινή γυναίκα το μήνα;


ΚΡΙΣ
Μια καλή με μέτρια απασχόληση φτάνει τα είκοσι χιλιάρικα.

ΠΑΠΑΣ
Τι μου λες! Κι εγώ βγάζω χίλια διακόσα το μήνα με το ζόρι. Και
ευχαριστιούνται κιόλας…

ΛΑΪΚΟΣ
Μπα. Μια στατιστική έδειξε πως μόνο το τρία τοις εκατό των κοινών γυναικών συμμετέχουν στην ευχαρίστηση που δίνουν.

ΚΡΙΣ
Και οι άλλες γυναίκες που δεν είναι του είδους τους, δεν διαφέρουν και πολύ σ' αυτό. Η συμμετοχή τους είναι είκοσι τοις εκατό. Αλλά ας μη συγκρίνουμε κυρίες με πόρνες.


ΠΑΠΑΣ
Άκου να σου πω παιδί μου. Ή είσαι μικρός και δεν ξέρεις, ή ξέρεις και δεν το λες από σεβασμό. Δεν υπάρχουν κυρίες και πόρνες. Όλες οι γυναίκες είναι πόρνες.

ΚΡΙΣ
Ω!

ΛΑΪΚΟΣ
Πάτερ μου ήπιες και δεν ξέρεις τι λες.

ΠΑΠΑΣ
Ξέρω και παραξέρω. Θα 'ρχότανε μαζί σου η ανεψιά μου νομίζεις αν δεν είχες λαφτά; Απλά, άλλες είναι μικρές και άλλες μεγάλες πόρνες. Άλλες
πουλιούνται για πενήντα δολάρια, άλλες για πενήντα εκατομμύρια δολάρια.

ΛΑΪΚΟΣ
Δεν μιλάει ο παπάς τώρα, μιλάει το κρασί.
(Μπαίνει η Λέσλυ έτοιμη για έξω)

ΠΑΠΑΣ
Λοιπόν αγαπητέ μου όπως σου είπα. Η ανεψιά μου είναι μια μοναδική
κοπέλα. Φέρσου της λοιπόν όπως της αξίζει.

ΛΕΣΛΥ
Ο θείος μου αν και πιωμένος δεν ξεχνάει τα παινέματα.
(Στον Κρις)
Πηγαίνουμε;

ΚΡΙΣ
(σηκώνεται)
Πάμε!

ΛΕΣΛΥ
Γεια σου θείε μου.
(Τον φιλάει)
Γεια σας κύριε Λαϊκέ.

ΚΡΙΣ
Γεια σας πάτερ, γεια σας κύριε Λαϊκέ.
(Χειραψίες)

ΠΑΠΑΣ
Στο καλό παιδιά μου. Την ευλογία μου να 'χετε.

ΛΑΪΚΟΣ
Γεια σας. Χάρηκα πολύ κύριε Κρις.
(Βγαίνουν η Λέσλυ και ο Κρις)

ΠΑΠΑΣ
Δεν τον ρώτησα αν πηγαίνει στην εκκλησία. Βάλε ένα ποτηράκι.


ΑΥΛΑΙΑ