ΠΕΡΙ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ   

Γιατί οι άνθρωποι επιτρέπουν να δημιουργείται στα παιδιά τους  το οιδιπόδειο σύμπλεγμα αφού αυτό φέρνει μαζί του τη δυστυχία των παιδιών- που υποτίθεται ότι τόσο αγαπάνε;
Γιατί επιτρέπουμε να υφίσταται αυτή η ψυχοφθόρα ιδιαιτερότητα;
Γιατί η επιθυμία για ερωτική επαφή του γιου με τη μητέρα (ή της κόρης με τον πατέρα) να θεωρείται απαγορευμένη και να μην συντελείται;
Εύλογα ερωτήματα υποθέτω.
Υποθέτω και την πιθανή απάντηση. Γιατί η αιμομιξία δημιουργεί προβληματικούς απογόνους.
Μα δε μίλησα εγώ για τη δημιουργία παιδιών.
Υποθέτω και την άλλη απάντηση. Επειδή ο πατέρας δεν θέλει ανταγωνιστές .
Τα λιοντάρια και άλλα θηλαστικά σκοτώνουν τα αρσενικά μικρά για τον λόγο αυτόν.
Το ίδιο κάνουν και οι πατέρες;
Μα εγώ δεν μιλάω για αποκλειστικότητα.
Οι πατέρες-αν σ’ αυτούς οφείλεται η κατάρα αυτή- ,κάνουν κάτι απείρως χειρότερο: σκοτώνουν για πάντα τη χαρά του παιδιού τους και τα φορτώνουν δυστυχία για όλη τους τη ζωή.
Και μια χαζή θέση: είναι ανήθικο. Τι θα πει «είναι ανήθικο»;
Ανήθικο θα πει δεν είναι της μόδας.
Μα την ηθική την καθορίζουν οι εποχές. Και κάτι που κάποτε ήταν ανήθικο σήμερα είναι ηθικότατο-όλοι ξέρουμε τέτοιες περιπτώσεις.
Στο Βέλγιο στην Ολλανδία και στη Γαλλία, ήδη δεν θεωρείται έγκλημα η αιμομιξία.
Η νομιμοποιήση της αιμομιξίας μπορεί να καθιερωθεί με έναν νόμο.
Υπάρχουν γιοι που δεν ενδιαφέρονται να κάνουν έρωτα με την μητέρα τους.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που φλέγονται από την επιθυμία να κάνουν έρωτα με την μητέρα τους.  
Το παιδί διστάει να κάνει το πρώτο βήμα γιατί δεν βλέπει γύρω του παρά τις άλλες, τις γνωστές σε όλους μας σχέσεις γιου-μητέρας που έχει διαμορφώσει η κοινωνία. Δηλαδή την μη ύπαρξη ερωτικών σχέσεων μεταξύ τους, και ακόμα τη σιωπή και την κατάπνιξη των ανάλογων επιθυμιών.
Το κάθε παιδί μάλιστα νομίζει πως μόνον αυτό από όλα τα γύρω του παιδιά έχει αυτή την επιθυμία. Και εξ αυτού αισθάνεται ένοχο γιατί είναι διαφορετικό από όλα τα γύρω του παιδιά, που-φως φανάρι…- κανένα από αυτά δεν ομολογεί ότι επιθυμεί κάτι τέτοιο, και περισσότερο ότι έχει κάνει (αν έχει κάνει) κάτι τέτοιο με τη μητέρα του.
Όλοι τηρούν μια σιγή του τάφου για το θέμα.
Έτσι η επιθυμία του παιδιού πνίγεται μέσα σε μια θάλασσα επιθυμιών τόσων  παιδιών, που κάθε μια περιμένει από τις άλλες να εκδηλωθούν και να πραγματοποιηθούν, και που τέλος όλες χάνονται-θα πει βυθίζουν στη δυστυχία το παιδί, με όλες τις καταστρεπτικές για την υπόλοιπη ζωή του συνέπειες.
Από τις μητέρες πάλι, σε άλλες ούτε σαν σκέψη δεν περνάει από το μυαλό τους πώς ενδεχομένως σκέπτονται τα παιδιά τους γι αυτές, άλλες το ξέρουν και κάνουν ότι το αγνοούν, και άλλες πάλι νιώθουν ίδια για το γιο τους όπως αυτός για εκείνες αλλά σιωπούν.
Και αφήνουν τα παιδιά τους να βασανίζονται και να τους δημιουργούνται κόμπλεξ που τα εγκαταλείπουν μετά τον θάνατό τους..
Μα και αν οι άνθρωποι είναι ζώα, όμως οι άνθρωποι-ζώα φτιάχνουν νόμους για τόσα και τόσα ζητήματα της ζωής και των σχέσεων μεταξύ τους.
Ας φτιάξουν λοιπόν οι κοινωνίες το νόμο που επιτρέπει την αιμομιξία.
Γιατί για άλλα θέματα νομοθετεί και γι αυτό όχι; Νομοθετεί ας πούμε ότι δεν πρέπει να χτυπάμε τα παιδιά, ότι δεν πρέπει να τα αφήνουμε μόνα τους να βγαίνουν από το σπίτι όταν είναι ανήλικα, ότι πρέπει να τα στέλνουμε στο σχολείο, ότι πρέπει να μη τα πληγώνουμε με ανάρμοστες συμπεριφορές.
Αλλά, ενώ φροντίζει τόσο καλά για όλα αυτά, δεν νοιάζεται αν αφήνει το παιδί να φλέγεται από μιαν ανικανοποίητη επιθυμία-το βάθρο όπου θα πατήσει εξουσιαστικά η δυστυχία για να μαυρίσει τους ορίζοντες έξω, αλλά και σε ότι πιο μέσα του πάλλευκο φυλάει το παιδί: την ψυχή του.
Βέβαια γίνονται κρυφά πολλές αιμομιξίες και στην Ελλάδα.
Ας φροντίσει λοιπόν η Πολιτεία να νομοθετήσει σχετικά. Και ας αρχίσει μια εκπαίδευση γονιών και παιδιών για το θέμα.
Και παράλληλα ας φροντίσει με άλλο νόμο πώς θα αποζημιώσει τους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους που θα χάσουν τη δουλειά τους.