ΣΤΑ ΑΒΡΟΔΙΑΙΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ


Εσκόνταψα. Kι ήταν η Νεολαία.
Έσκυψα κι είδα
ωχρή μια αχτίδα
και είδα μια να τρεμοσβήνει Ιδέα.
.
Και πόνο επλημμύρισε η ψυχή μου
που την ταράζει
και τη ρημάζει
καθώς σιμούν την άμμο της ερήμου.

Που ’ν’ οι ιαχές που φλέγουν τους αιθέρες;
Τ' αγωνιστήρια
πού εμβατήρια;
πού oι πληγές; τσ αίμα; πού οί σφαίρες;

Ο σπόρος σεις του Μέλλοντος αν είστε
αστροπελέκι
πρέπει να στέκει
το πάθος σας, αν θέ ’τε να καρπίστε.

Κι ο λόγος σας να’ ναι όχι φλυαρίες
με δίχως τέλος,
μα να 'ναι βέλος
θανατηφόρο για τις αδικίες.

Για να φλογίσει ο ήλιος της πατρίδας
προσμένει να 'δει
κορμιά στον Άδη-
θέλει νεκρούς στη ρίζα κάθε αχτίδας.

Μην η φρικτή σας ξεγελάει «ειρήνη»
που τήνε φτιάξαν
κείνοι που σφάξαν
το περιστέρι που ζωή της δίνει;

Η χώρα σας ζωσμένη από κινδύνους
που την αλώνουν
και τήνε λιώνουν΄
συντρίψτε τους-γλιτώστε τη από κείνους.

Έλληνες είσαστε. Η Ελλάδα η γη σας.
Αν δε χτυπάτε
την πολεμάτε
και τήνε πνίγετε με τη σιωπή σας.

Δείχτε πως είσαστε άξιο της θρέμμα:
της βίας ταίρι
κάντε το χέρι-
το χώμα τ άγιο της διψάει αίμα!