ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

Σ’ ένα όνειρο
Σ’ ένα ανάσασμα
Σε μιαν ιδέα
Κλεισμένοι μες σ’ ευρύχωρο δωμάτιο
Δύστυχοι άντρες πάνε πέρα δώθε.
Μηχανικά και νευρικά κινούνται.
Πουλάνε, αγοράζουν, τρων, κοιμούνται.
Όλα μπορούν μέσα εκεί να κάνουν
Εκτός να πλησιάσουνε στους τοίχους-
Κάτι που η μόνη τους χαρά θα ήταν.
Τοίχους από γυαλί που είναι φτιαγμένοι.
Γυαλί όπου με τίποτα δεν σπάει.  

Όταν θελήσουν
Το χέρι τους ν’ απλώσουν στο γυαλί
Μια δύναμη άφαντη  
Πίσω το χέρι τους το απωθεί.

Στην απλωσιά την πίσω απ’ το γυαλί
γυμνές γυναίκες κατοικούν.  
Παιζογελούν, χορεύουν, τραγουδούνε.
Τους τοίχους αδιάφορες αγγίζουν
Χωρίς την έγνοια ή την υποψία  
Πως κάποιοι
Που έστω να τις ’γγίσουνε ζητούν
τις βλέπουν.

Και ταξιδεύει έτσι το όλο κτίσμα
Ενώ αθέατο ένα μεγάφωνο
Τραγούδια ευτυχίας μελωδεί.