Κυριακή, 19 Ιουλίου 2015

Αν ψηφιζόταν στην Ελλάδα ένας νόμος που να επιτρέπει σε δεκάχρονα να γίνονται πρωθυπουργοί, τότε μπορεί η κόρη μου να έβγαινε πρωθυπουργίνα.
Θα έβαζε Πρόεδρο Δημοκρατίας το γιο του Καραμανλή, θα έκανε καμιά δεκαπενταριά  πουτανάκια σαν τα μούτρα της φιλενάδες της υπουργούς και θα έβριζε πατόκορφα τους ευρωπαίους. Θα μίλαγε για δημοκρατία που μόλις ήρθε στην Ελλάδα, θα ονόμαζε αξιοπρέπεια την πεολειχία από τους ευρωπαίους για μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, θα βάφτιζε περηφάνια την ντροπή και ύστερα θα πήγαινε να διαπραγματευτεί και θα γύριζε με ένα Μνημόνιο-καταστροφή.
Τότε για να μην έρθει η δραχμή στη χώρα θα τη στήριζαν όλα τα κόμματα και όλοι οι αρχηγοί κρατών της οικουμένης, ενώ αυτή θα καυχιόταν ότι έσωσε τη χώρα, ότι έκανε περήφανους τους έλληνες και γενικά θα έλεγε και θα έκανε ό,τι αυτοϊκανοποιητικά λέει και κάνει και ο σημερινός Χαζοχαρούμενος πρωθυπουργός. Και μπορεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να ξαναεκλεγόταν με τις ψήψους παστρικών, οπαδών του θεάτρου του παράλογου, ευεργετηθέντων και ευεργετηθεισών από αυτόν, τύπων και τυπισών του «ποιαν άλλη να ψηφίσουμε», του «έκανε ό,τι μπορούσε», του «κουράστηκε δεκαεφτά ώρες».
Ρώτησα την κόρη μου πού της φαίνεται απίθανο το σενάριο και μου είπε «μα είναι δυνατό να γίνονται δεκάχρονοι πρωθυπουργοί;» Συμφώνησα μαζί της πως αυτό μόνον είναι το εξωπραγματικό  στο σενάριο αυτό.