ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
(τον καιρό της Κρίσης)

Η τελευταία σου ευκαιρία
είναι η Κρίση, Κοινωνία!

Είναι αυτή ό,τι καρτερούσες
και με λαχτάρα ό,τι ζητούσες.
Κι η που ό,τι τ’ Άδικο χρωστάει,
στη φτώχεια αυτή ξαναγυρνάει.
Το λάβωμα είναι στο θηρίο
στο αιώνιο του πριν πάει Κρύο.
Είν’ η αχτίδα του ήλιου η πρώτη
που της νυχτιάς νικάει τα σκότη.
Μα δε θα γίνει αυτό μονάχο.
Κύμα απαλό δε ρίχνει βράχο.
Θέλει ατσάλινο το κύμα
για ν’ ανοιχτεί του πλούτου μνήμα.
Χτύπημα θέλει τσεκουράτο
για να ’ρθουνε τα πάνω κάτω.
Σπάσε, κατάστρεψε, ορθώσου-
σε χαλασμό μεγάλο απλώσου.
Το κάθε εμπόδιο αφάνισέ το
κάθε ψηλό ισοπέδωσέ το.
Σαν ελαβώθη το θηρίο
ξεκάνεται με βόλια δύο.
Κρίση αλλαγή σημαίνει ρόλων-
Άδης αυτοί-εσύ Απόλλων!
Πάρε όλα πίσω όσα σου κλέψαν
πνίξ’ τους στο αίμα που σου γέψαν.
“Μην καις”, σού λένε, “θα καούμε!”
Μα μόνο εκείνοι θα καούνε.
“Λεφτά χαλάς”, λένε, “σα σπάζεις.”
Μα συ σε φως το χρήμα αλλάζεις.
Αιώνες δυο σε βασανίζουν
με βάσανα που δε σ’ αξίζουν
μπροστά σου να! η ώρα Tώρα
πλούσια για σένα έχει δώρα.
Της ιστορίας το ρολόι
που απ’ τις δικές σου ώρες τρώει
βάλτο στην ώρα του χαμού τους-
αυτών που στ’ Άδικο ειν’ ο νους τους.
Τώρα πεσμένο που είν’ το Κράτος
το μήκος κάνετό του πλάτος
και τόσο ως θα ’ναι μεινεσμένο
στείλτο στον τάφο λιανισμένο.
Τόσους καιρούς ήσουν σκυμμένη
κι έτρωγες κλώτσους ματωμένη.
Δε θες αφέντρα εσυ να γίνεις
στη γης που σου ’λαχε να μείνεις;
Την που οι Καιροί σου στείλαν εύνοια
με πρόφαση μια τιποτένια
μην αρνηθείς να την αρπάξεις-
αν τους σφαγείς σου εσύ δε σφάξεις,
τότε παράπονο κανένα
μην από χέρια έχεις ξένα:
όλα σού πρέπουν που παθαίνεις
και Δούλα πρέπει σου να μένεις.
Ή θα σε βγάλουν απ’ την Κρίση
αυτοί εκεί που σ’ έχουν ρίξει;
Λαέ, αν τώρα δεν ξυπνήσεις
σ’ αξύπνητο ύπνο θα βυθίσεις.

Η τελευταία σου ευκαιρία
είναι η Κρίση, Κοινωνία.