ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΡΩΡΕΡΚΑΡ

β.

Τόσο αιθέρια
τόσο αγνή
θα σας αρέσουν λέω-
δεν μπορεί-
τα ποιήματα.
Αλήθεια πώς αλλιώς
κανείς
σε σας
θα μιλούσε;
Ω!
Να ήμουνα μια λέξη απ' αυτές που γράφω
να με διαβάζατε πάλι και πάλι...
Να μ' έχετε μες στο συρτάρι σας κλεισμένον
και να τ' ανοίγετε
όταν θα θέλετε να νιώσετε
το θαυμασμό και τη λατρεία
που όλες ζητάνε
μα που τόσο λίγες βρίσκουν...

Ω!
Αν μπορούσε
να πει κανείς αυτό που θέλει...
την ώρα που πρέπει...
μα πουλιά είναι οι λέξεις, που τις λέμε
όταν για μια στιγμή τις βλέπουμε,
φευγαλέα να πετάνε.
Σαν την ευχή που πάντα λέγεται
αφού το αστέρι έχει πέσει.

Ω!
Να χωρούσαν οι ωκεανοί τη θλίψη μας...
να μη χρειαζόμασταν τραγούδια...
και να 'ρχονταν το πάθος μας κοντά σας
σαν αύρα δροσερή
θαλασσινή…

Ω!
Που κι αν στο διάβα σας-
δίπλα σας περπατούσε ο θεός
όλο το φως
είναι από σας
που θα' ρχονταν...

Άνθη, κύματα, πουλιά,
μικρή είν' η χάρη σας-μπροστά της
λυχνάρι δίπλα σ' ήλιο είσαστε.

Αλήθεια πώς μπορεί
όσων διαλεγμένων λέξεων η αρμονία
να πει τα μάγια
που έπλασαν το στόμα σας;
Πώς μπορεί να πει κανείς τα μάτια σας
που διασχίζουν κιόλας τα ερωτικά τραγούδια
σαν λόγια όπως ροδοπέταλα απαλά;
Γλυκύτατους κύκλους γύρω σας περπατώντας
η επιθυμία μας για σας κάνει, καθώς πικρούς
σε ουράνιου τόξου τις τροχιές η αδυναμία μας.

Ω! Νοσταλγία ανίκητη!
Ω! γλυκέ λαβύρινθε
που από μέσα του ποτέ δε θα βγούμε!
Ω! Κυρία
που του κορμιού σας τις γραμμές
έχει η κομψότητα για πρότυπό της!

Μα να!
Οι τελευταίες σπίθες της μέρας σβήνουν.
Μέσα τους μόλις προλαβαίνουμε να δούμε
το δρόμο της αγάπης στο φεγγάρι να οδηγεί.
Και με τη φαντασία πλάθουμε ένα κόσμο
που μέσα του οι δυο μας μόνο.
Και πρέπει εγώ ν' αγωνιστώ
και με τον τρόπο της αγάπης να σας αγαπήσω
της μίας, της αρχέγονης, της πρώτης...

Κυρία
όπως πυροτεχνήματα που ανάβουν,
τη νύχτα φωτίζουνε για μια στιγμή,
και σκοτεινότερη όταν σβήσουν την αφήνουν,
έτσι και σεις για μένα-
για λίγο μόνο λάμπετε
και σκοτεινότερος μένω.

Ω!
Να έμενα κοντά σας για λίγην ώρα
ίσα για να δώ κάποιο ψεγάδι σας
να πω στον εαυτό μου
ότι και σεις όπως οι άλλες είστε...
Μα τέτοια χάρη πώς μπορώ να περιμένω;
Και τούτα τα γραφτά μου ακόμα
εδιάλεξα
όταν θα έχω φύγει να τα πάρετε.

'Eτσι αποφεύγονται οι ντροπές
και βρίσκουν διέξοδο τ' αδιέξοδα.
Στο Χαμό έστω.