ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΡΩΡΕΡΚΑΡ

στ.

Σεις λοιπόν ήσασταν χτες το φως του ήλιου
που έλαμψε ως και την ψυχή μου;

Να βλέπεις την ψυχή σου για πρώτη φορά...
Ένα λευκό ατελείωτο.
Τι πάνω του θα γράψετε κυρία;
Ένα φιλί θα στείλετε ίσως
από μακριά
στα χρώματά του να το αναλύσει;
Ξέρετε, το λευκό,
έτσι άκρατο, τυφλώνει.

Φαντάζεστε κυρία,
την Πλάση ροζ;
Φαντάζεστε το κόκκινο αίμα
τις θάλασσες να βάφει;

Κυρία
το πρόσωπό σας όλα τα πράγματα στολίζει
του κόσμου,
που εσείς μέσα του δεν είστε.
Κάθε δρόμος κενός αυτό φορεί
και σε κάθε γυμνή αλέα
μέσα στους χυμούς της
το φύλλωμά της εκείνο εκκολάπτει.  

Της μέρας οι μέριμνες σάλι πλεχτό
και την επιθυμία μου σας κρύβουν.
Όμως
μέσα δεν ορμούν από τ' ανοίγματά του
χέρια βιαστικά,
την αγάπη μου για σας να ζωγραφίσουν  
στο πιάτο πάνω
που μηχανικά πλένετε, στον καρπό
που το στόμα σας αβρά περιβάλλει, στη σκέψη σας
"να πάρω αλάτι όταν βγω", στην τηλεόραση
που χωρίς να βλέπετε κοιτάτε;

To μέτωπό σας,
κυρία,
με τον ουρανό τα μάτια σας γεφυρώνει.
Γέφυρα που άθιχτη μένει
όσα κι αν σύννεφα τήνε διαβούνε
καθώς  λαμπρό κι αγνό το κρύσταλλο στέκει
όσες κι αν από μέσα του
ηλιαχτίδες κι αν περάσουν.

Μα με πόσες φωνές να σας μιλήσω
για να με ακούσετε;
Και πόσες θέλετε ματιές μου ακόμα να ιδείτε
για να εννοήσετε
πως μόνο για να σας ιδούν υπήρξατε;

Χωρίς σας θα καταλυθούν-κοιτάξτε-
οι κόσμοι μου.
Τo πόδι σας τότε
δεν θα μπορεί να αίρεται
σε κίνηση βαδίσματος-
και πως κοντά μου θα σας φέρει;

Δέστε κυρία πώς οι φλέβες μου
μαλακές σαν άδειες είναι-
το πρώιμο του θάνατου σημάδι.

Μα εσείς δεν είστε η από τους Καιρούς
για μένα προορισμένη;
Σεις τη σφραγίδα μου δεν έχετε;
Τα δάση
εσείς δεν είστε που διασχίσατε
τα παλαιά και υγρά βαθύσκια
στον κόσμο για να έρθετε
δίπλα μου μέσα του για να σταθείτε;
Πώς ξύλινο ένα τώρα χώρισμα
μπορεί να σας κρατεί μακριά μου;
Στου ονείρου τ' όνειρο, που ζωή το λένε,
θέση για με δεν έχουνε τα σκαλοπάτια  
στο δρόμο που τραβάει για την καρδιά σας;

Ακούστε με: αν γραφτό σας είναι να μοιράζεστε,
αξίζω το κομμάτι σας εγώ εκείνο
που όλην ακέρια σας κρατεί
μετά από τον ψευδή διαμερισμό σας.

Φέτος η πόλη πιο λαμπρή για τα Χριστούγεννα θα γίνει.
Τις αχτίδες τις τελευταίες μου
στα φώτα των νεκρών ελάτων θα δωρίσω.
Κι ως τ' άστρα τελειώνουν τη ζωή τους
με μίαν έκρηξη πολλά μεγάλη,
έτσι κι εγώ στο δώμα σας θα έρθω
και κει μπροστά στα μάτια σας
θα εκραγώ.

Σβήνοντας θέλω έκπληκτη να σας ιδώ
για το μπροστά σας που θ' απλώσω θάμα.
Γιατί τι άλλο είναι ο έρωτας
από μιαν έκπληξη-κι από 'να θάμα;

              -----