ΚΡΙΣΗ-ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΧΤΕΣ

Αφού είναι πια σίγουρο
πως πάμε όλοι για φούντο
και είναι κάτι άπιαστο
για μας το κοντραπούντο

ας αρκεστούμε σε αυτά
που ο Αλέξης δίνει-
αξιοπρέπεια δηλαδή-
και ότι θέλει ας γίνει.

Αφού λεφτά δεν έχουμε
να φάμε και να πιούμε
συνέπεια είναι αδήριτη
σούμπιτοι να χαθούμε.

Θα ξαναζήσουμε καθώς
πριν δεκαετίες ζούσαμε
τότε που να ’βρουμε ψωμί
ματαίως προσπαθούσαμε.

Τότε που τρώγαμε φαί
μια μέρα τη βδομάδα
και που ήταν πολυτέλεια
ρέγκα με φασουλάδα.

Χωράφια, σπίτια, βίλες μας
στο κράτος θα τα δώσουμε
και την ισχνή αρίδα μας
ωραία θα την απλώσουμε

σε μια καρέκλα παλαιά
όσο κι ο εαυτός μας
με ενός ψητού  κοτόπουλου
το όραμα στο μυαλό μας.

Τα βράδια θα διαβάζουμε
με λάμπα εφημερίδα
για γάλα μας θα πίνουμε
το κάτουρο απ’ τη γίδα,

στο φούρνο κρέας θα βλέπουμε
μία φορά το χρόνο
και παγωτό όχι πύραυλο
ούτε κασάτο ή κώνο,

μα σε χωνάκι εύθραυστο
μία μικρή μπαλίτσα
που απ’ αυτό ούτε γλυψιά
δε θα ’χουν τα κορίτσια.

Για ζέστα κανα κάρβουνο
ή μια ξυλένια σόμπα
που οι γυναίκες σκύβοντας
θα καίνε καμιά ρόμπα.

Για κινητό ούτε λόγος πια.
Για σταθερό ποιος ξέρει…
Πια με καπνούς ινδιάνικους
θα στέλνουμε χαμπέρι.

Τηλεόραση; Καμιά ΥΕΝΕΔ
μα μόνο θα τη βλέπουνε
χώρο για να τη βάλουνε
και φράγκα όσοι διαθέτουνε.

Οι γκόμενες θα ρίχνονται
με λίγο πασατέμπο
και όχι όπως έπεσε
με ταμπακέρα η Βέμπο.

Οι εφημερίδες θα χουνε
Ολίγη από σελίδες
για θα διπλώνονται μ’ αυτές
-αν βρίσκονταν- μαρίδες.

Θ ανοίξουν οι πολιτικοί
πάλι τα στόματά τους
το «θα» επαναφέροντας
στα προεκλογικά τους.

αφού θα υπάρχουν πράγματα
να γίνουνε και πάλι
μιας και η χώρα σε κακό
θα είναι πάλι χάλι.

Γιοτ θα χουν μόνο μερικοί
και πια οφσόρ κανένας
κι αθρόως θα μισεύουνε
οι έλληνες στα ξένας.

Αδέρφια από τ’ αδέρφια τους
θα κλέβουνε ακίνητα
χρήματα από την Τράπεζα,
έπιπλα, αυτοκίνητα,

και για εκδίκηση (για τι;)
και με εξάψεως βήματα
οι αδερφοί των αδερφών
θα καίνε τα ποιήματα

ενώ πα’ στα Καλάβρυτα-
χωρίς εκεί να μένουνε
σπίτια αδερφών θα κλείνουνε
να μην εκείνοι μπαίνουνε.

Θα ξαναβρούμε τη ζωή
εκείνη την παλιά μας
που ως τώρα τηνε ζούσαμε
μόνο στα όνειρά μας.

Θα ζούμε δίχως πια τιβί
και δημοσιογράφους,
δίχως γελοίους ποιητές
κι ατάλαντους ζωγράφους.

Και τα γλυκά απογέματα
θα βρούμε του Ιούλη
και τα χρυσά θα έβρουμε
κονέματα το δείλι.

Θα βρούμε τις αξέχαστες
πάλι νυχτιές του Ιούλη
που δίπλα από ’να ολάνθιστο
γιορτοντυμένο γιούλι

της Λίντας θε ν’ ακούγεται
η γνοιαστική φωνίτσα
που θα μαλώνει τρυφερά
τα δυο της τα κορίτσια.

Ολυμπιακούς δε θα χουμε
και πάλι εθνοκτόνους
και ούτε καθημερινά
εγκλήματα και φόνους,

κι ακλείδωτα θ’ αφήνουμε
τα σπίτια μας τα βράδια
με φύλακα μονάχο τους
τα ειρηνικά σκοτάδια.