ΜΗΤΡΟΣ ΚΑI ΓΙΑΝΝΟΣ
2013

(Γιάννος και Μήτρος συζητούν και τα δικά τους λένε
και μερικοί μ’ αυτά γελούν ενώ άλλοι πάλι κλαίνε.)

-Γιάννο μου ποιος μας έφερε στο χάλι μας αυτό;

-Φίλε μου Μήτρο μη μου πεις-δε σου ειν’ αυτό γνωστό;

-Μου είναι Γιάννο μου αλλά σίγουρος θέλω να ’μαι
πως είμαι όσο έξυπνος και συ-πως δεν κοιμάμαι.

-Πολλά γυρεύεις Μήτρο μου, αλλά θα σου ειπώ.
Οι βουλευτές κι οι υπουργοί μας έφεραν εδώ.

-Αυτό κι εγώ Γιαννάκο μου πάντα είχα κατά νουν
μιας και αυτοί τα νήματα της χώρας μας κινούν.
Και δε μου λες Γιαννάκο μου, αυτοί που μας χαντάκωσαν
και χέρι μέτρα τρία μακρύ στις τσέπες μας που άπλωσαν,
μπορούν αυτοί Γιαννάκο μου, οι ίδιοι, να μας σώσουν;
Απ’ τη φωτιά που άναψανε
και μέσα μας πετάξανε
είναι ποτέ τους μπορετό αυτοί να μας γλιτώσουν;

- Όχι βρε Μήτρο κουτεντέ, πώς τέτοιο κάτι εσκέφτηκες;
Εσύ ο τόσο έξυπνος πώς τόσο εμπαρδεύτηκες;

-Γιαννάκο μου δεν ξέρω, αλλά, νομίζω με δουλεύεις.
Γιατί ενώ σα θα με δεις όλο με κοροϊδεύεις
και βλάκας και ηλίθιος πως είμαι μου φωνάζεις,
τώρα σκαλιά τουλάχιστον τέσσερα μ’ ανεβάζεις
έξυπνον με βαφτίζεις
κι ελπίδες με γεμίζεις
πως απ’ το πλήθος των χαζών μπορεί να ξεστρατίσω
και εξυπνάδας κότινον κάποτε να κερδίσω.

-Μήτρο μου που έχεις μια καρδιά μεγάλη και χρυσή,
Κι αν είσαι βλαξ και ηλίθιος διόλου δε φταις εσύ.
Η Φύση έτσι σ’ έφτιαξε γιατί έτσι έχει θελήσει-
και λόγο ποιος θα ζήταγε ποτέ από τη Φύση;-
Αλλά κι αν βλήτο έλαχε να είσαι μωρέ Μήτρο ,
το βλήτο αυτό είναι το πιο αγαπητό μου φύτρο.
Γιατί στον κόσμο μέσα αυτό γνωστό είναι προδήλως
πως είσαι ο καλλίτερος ποτέ που είχα φίλος.

-Γιαννάκο μου απ’ της ψυχής σ’ ευχαριστώ τα βάθη
πόσο πολύ με αγαπάς που σήμερα έχω μάθει.
Αλλά και πάλι σε ρωτώ Γιαννάκο να μου πεις
καλό αν πρέπει απ’ αυτούς να καρτερεί κανείς.

-Και πάλι εγώ σου απαντώ αγαπητέ Μητρούση
-κι αυτό το ξέρουν κι οι φτωχοί, το ξέρουν και οι πλούσιοι-
πως δεν μπορούνε τίποτε καλό αυτοί να κάνουν
εκτός από ένα μοναχά: όλοι τους να πεθάνουν.

-Γιαννάκο μου εξάπτεσαι κι άπρεπα λόγια λες.
Ακόμα κι αν μας έριξαν σε δυστυχίες πολλές
όχι και να πεθάνουνε. Μονάχα ο Θεός
τη ζήση και το θάνατο ορίζει καθενός.

-Καλά ρε Μήτρο, ας ζήσουνε. Μα λέγε  παραπέρα
τι άλλο θα ’θελες, γιατί φεύγει σε λίγο η μέρα.

-Να Γιάννο μου: αφού αυτοί κακό μπορούνε μόνο
υποψηφιότητα γιατί βάζουν κι αυτό το χρόνο;

-Για να μας κάνουνε κακό κι αφού μας ξεψιλίσουν
με τα λεφτά μας τις μιαρές στέρνες τους να γεμίσουν.

-Μπράβο! Κι εμείς Γιαννάκο μου γιατί να τους ψηφίσουμε;

-Γιατί ζητάμε πιο φτωχοί και δυστυχείς να ζήσουμε.

-Μαζοχιστές Γιαννάκο μου πως είμαστε θαρρείς;

-Όχι νομίζω: είμαστε! Μη Μήτρο μου απορείς.
Αλλιώς θα τους ψηφίζαμε
ή θα τους καθαρίζαμε;

-Γιάννο μου παραφέρεσαι με δίκιο ή χωρίς.
Δεν είμαστε και άγριοι. Καλλίτερα ας πούμε
ευχής πως έργο θα ’τανε  να μη πάλι εκλεγούνε.

-Και ποιοι θα βγαίναν Μήτρακα πάλι αφού αυτοί
οι ίδιοι ειν’ υποψήφιοι και τη φορά αυτή;

-Κανείς αν δεν τους ψήφιζε πάλι θα βγαίναν Γιάννο;

-Πατώντας θα εβγαίνανε σε μας νεκρούς επάνω.

-Τι θα ’πρεπε Γιαννάκο μου να είχε γίνει λες;

-Να τους τελειώναμε…μα συ ακούοντας τέτοια κλαις.

-Πάλι λοιπόν θα έχουμε τους ίδιους υπουργούς,
τους ίδιους διαπραγματευτές με τους τροϊκανούς;

-Πάλι και πάλι ώσπου εσύ να τους λυπάσαι πάψεις
και πριν σε θάψουνε αυτοί προλάβεις να τους θάψεις.

                                    -----