ΜΗΤΡΟΣ-ΓΙΑΝΝΟΣ
("Ασπρα μαλλιά στην κεφαλή
Κακά μαντάτα στη Βουλή"
Παροιμία)


(Ο Γιάννος και ο Μήτρος κουβεντιάζουν
Και όλα κι όλους άφοβα σχολιάζουν)

-Ακουσες Γιάννη τι εχτές έγινε στη Βουλή;

-Ναι. Και το είδα. Επίτηδες ο ίδιος πήγα εκεί.
Αλλά κι εσύ δεν είχες ’ρθει; Νομίζω σ' είδα κάπου..

-Οχι. Εχτές περπάτησα μέχρι του Φιλοπάππου.

-Μονάχος;

-Οχι βέβαια. Ηταν μαζί μου η Νότα-
Και χτες ρομάντζα ήθελε, κατά τα ειωθότα.
Ομως εμπρός! Για τη Βουλή άρχισε να μου λες-
Νότες υπάρχουνε πολλές. μα ούτε δυο Βουλές.


-Σωστά. Χτες πήρανε λοιπόν πάλι φωτιά τα τόπια
Γιατ' ήταν η συζήτηση πούγινε, για τα Σκόπια.

-Ε, τι; Ετσακωθήκανε;

-                              Και βέβαια. Οπως πάντα.
-Πες μου, του ήρθε κανενός στην κεφαλή του τσάντα;

-Οχι. Ετσακωθήκανε μονάχα με τα λόγια.

-Χρόνια να δω έχω γροθιές. Γιατί;

-                                               Βρε κουτομόγια
Η Ευρώπη απαράβατον τους έχει θέσει όρον:
Το χρήμα κόβει αν στη Βουλή μαλώσουν κατά κόρον.

-Τώρα λοιπόν τσακώνονται χωρίς γροθιές και ξύλο;

-Ναι. Κι ο ένας κάνει τ' αλλουνού μάλιστα και το φίλο.

-Αλλιώς δεν έχει χρήμα, ε;

-                                          Καθόλου. Ούτε σέντσι.

-Λοιπόν για λέγε, τί έγινε; Ακούω, ας είναι κι έτσι.

-Σούπα λοιπόν, το θέμα χτες ήταν το Σκοπιανό.
Γι αυτό κανένα έδρανο δεν ήταν αδειανό .
Βλέπεις πως μιας και ήτανε το θέμα σοβαρό
ν’ ακούσει δεν περίμενε κανείς κάτι ανιαρό.
Αλλά  τα καταφέρανε του Εθνους οι Πατέρες
Σαν τις υπόλοιπες κι αυτήν να τηνε κάνουν μέρες.
Και μη διαθέτοντας ντροπή, φιλότιμο και τσίπα
Κάναν και χτες μες στο νερό μία μεγάλη τρύπα.
Στην άκρη παρατήσανε το θέμα το μεγάλο
Και πάλι καταπιάστηκαν μ' ό,τι μικρό και φαύλο.
Μίλησε πρώτα ο Σαμαράς. Και είπε ότι όταν
Για Σκόπια έλεγε ο Ψηλός ότι ενδιαφερόταν,
Μόνο για τα πετρέλαια γνοιαζόταν στην ουσία.

-Τον κατηγόρησε λοιπόν ευθέως για προδοσία.

-Ναι. Μα μιλώντας ύστερα, ο Μητσοτάκης τώρα,
Τα ίδια ανταπόδωσε στο Σαμαρά τα δώρα.
Τούπε ότι εμάσησε κι αυτός απ’ τον ΟΤΕ,
Κι έτσι να μη μιλάει.
-                                Ποιος;
-                                          Ο Σαμαράς κουτέ.
Και ο Ψηλός προχώρησε και τούπε μέσα στ' άλλα
(Τουτέστιν είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα)
Πως αποστάτης ήτανε, γιατί από τη δική του
Εφυγε την κυβέρνηση, μ’ άλλους δυο τρεις μαζί του.

-Θα το περίμενες εσύ, ο τόπος τούτος 'δω
Το κάθε τι αποβάλλοντας που ως τώρα είχε καλό
Προδότες νάχει γι αρχηγούς πολιτικών κομμάτων;
Αχ.' Ας γεννιόταν και σε μας θεέ μου ένας Κάτων!

-Φαίνεται είναι η εποχή τώρα των Κατιλίνων.

-Ω! Μοίρα κακοδαίμονη των δύστυχων Ελλήνων!. Λοιπόν μετά ποιός μίλησε;

-                                        Ο Παπανδρέου.

-                                                              Αλήθεια!;
Μη μου το λες. Πώς κι η φωνή του βγήκε από τα στήθια;

-Δύσκολα. Ομως  τάχανε σοφά σχεδιάσει όλα.
Σ' ένα φορείο τον είχανε δεμένον με λουρίδες.
Και όταν ήρθε η ώρα του, τον πήραν δυο νταήδες
Κι ορθόν πάνω τον στήσανε στο βήμα της Βουλής.
Ετσι, ορθός πως στέκονταν, δε μπόρειες ν' αρνηθείς. Δέσαν μετά στα χέρια του κλωστές λεπτές τα μάλα
Ωστε να μη διακρίνονται πολύ από τη σάλα.
Και κάποιος από πίσω του ρύθμιζε τις κινήσεις. Κλωστίτσες εκολλήσανε στα χείλια του επίσης.
Κι ένα μπροστά στο στήθος του και από πίσω ένα Μεταλλικά του είχανε δυο φύλλα εφαρμοσμένα.
Κι όταν λοξά τους κοίταζε, σήμαινε "θα μιλήσω".
Εκείνοι τότε πίεζαν τις πλάκες μπρος και πίσω,
Και ο αέρας σπρώχνονταν, έφτανε ως τα χείλη,
Κι έβγαινε από την τεχνητή που εκείνα φτιάχναν πύλη.
Πρώτο που θέλησε να πει, ήταν πως θετικό
Ήταν το βήμα πούκανε αυτός στο Σκοπιανό.
Και τότε μια αξεπέραστη συνέβη εμπλοκή,
Γιατί τη λέξη "θετικό" δε μπόρειε να την πει.
Αντί για "θετικό" να πει, έλεγε "θατικό".
Και ξέρεις γιατί γίνονταν ετούτο το κακό:
Γιατί το είχε η γλωσσά του συνήθειο πλέον πάρει
Μετά το "θήτα" πάντοτε το "άλφα"  να κοτσάρει.
Και όλο "θα" και "θα" και "θα" πως νάβγαινε το "θε".
Είναι δευτέρα φύσις μας η έξις ω! ’γαθέ.
Και κάποιοι αφού διευκρίνισαν τί ήθελε να πει,
Μετά ευθύς προχώρησε. Και δίχως μια ντροπή Ανεύθυνος μας δήλωσε ότι ο Εβερτ είναι
(Κι ο δόλιος πού την κεφαλήν δεν έχει πλέον κλίναι
Γιατί με βέλη απ' τ’ άλυπο της κριτικής το τόξο
Και από μέσα βάλλεται κι όχι μονάχα απόξω).

-Ωστε όχι φάρα προδοτών έχουμε μοναχά
Μα κι ανεύθυνων ηγετών τον φθοροποιό βραχνά…

-Μετά ο Αντώνης μίλησε πάλι ο Σαμαράς
Κι αφού δηλώσεις έκανε διαφόρους σοβαράς,
Αστοχον χαρακτήρισε τον κάθε χειρισμό
Που έχει ο πρωθυπουργός κάνει για Σκοπιανό.

-Κι απόφαση ποια βγάλανε; Τί είπαν θ' απογίνει;

-Απόφαση δε βγάλανε. Αυτό πότε έχει γίνει;

-Μα τότε τί τους θέλουμε αν δεν αποφασίζουν;
Ο ένας τον άλλο μοναχά τους έχουμε να βρίζουν;
Καλλίτερα να φύγουνε. Να διαλυθεί τελείως
Το Σώμα που υπό διάλυσιν είναι και τώρα αισίως.

-Αυτό που είπες τώρα δα, παίρνει νερό πολύ.
Μπορείς Ελλάδα να σκεφτείς ποτέ χωρίς Βουλή;

-Ναι. Δίκιο έχεις. Η Ελλάς αλλιώς δεν περπατεί.
Μα όσο κι αν το σκέφτομαι, δε βρίσκω το "γιατί".

-Βρε αν δεν υπήρχε η Βουλή θάχαμε βουλευτές;

-Και βέβαια δε θάχαμε.

-                               Ωραία. Και δε μου λες
Χωρίς Βουλή και βουλευτές, θάχαμε βουλευτίνες;

-Οχι. Θα τις εστέλναμε στο διάολο κι εκείνες.

-Κι αν κάποτε, ο μη γένοιτο, ο Αντρέας μας πεθάνει,
Κι αφού η τηλεκάμερα στην Κόλαση δε φτάνει,
Κι αφού ο Αντρέας Πρόεδρος δε θάναι του ΠΑΣΟΚ
(Αλήθεια τι δυσβάστακτο για την υφήλιο σοκ!),
Και η Μιμή στο πλάι του δεν θα ποζάρει πλέον,
Πώς τότε θα θαυμάζουμε το σώμα της τ' ωραίον;
Μα υπαρχούσης της Βουλής, πατάς ένα κουμπί
Και να οι καμπύλες της Μιμής επάνω στο γυαλί.

-Αλλά νομίζω Γιάννη μου, δεν είναι βουλευτίνα.

-Α! Ωρε Μήτρο! Βρε πού ζεις; Εδώ βοά η Αθήνα
κι εσύ ακόμα βρίσκεσαι στο "δεν" και στο "νομίζω".

-Αλλά δεν είναι Γιάννη μου, όσο εγώ γνωρίζω.

-Δεν είναι, αλλά σύντομα θα είναι, δίχως άλλο.
Γιατί εκτός απ' τ' άλλα της, και ρεύμα έχει μεγάλο.

 -Προς την κατεύθυνση η Βιβή λοιπόν αυτή κινείται;

-Κινείται προς πολλές μεριές, αν και σε μία κείται.
Ή μη δεν ξέρεις αύριο συνέντευξη πως δίνει;

-Δεν τόξερα. Και τί θα πει;

-                                        Ο,τι είπε και η Φρύνη.
Μα κύρια θ' αμυνθεί.


-                                Τί είπες; Θα γδυθεί;

-Οχι βρε Μήτρο. Θ' αμυνθεί για όσες κατηγόριες
Τον τελευταίο τον καιρό της δώσαν στενοχώριες.

-Και θα μιλήσει φυσικά για τις φωτογραφίες..

-Το κύριο θάναι θέμα της μ' άλλες μαζί αηδίες.
Η Μπουμπουλίνα άραγε, του Σούλι οι ηρωίδες,
Οι Αγιες Ζαλογγίτισσες, κι οι τόσες Ελληνίδες
Που δώσανε ό,τ' είχανε για την πατρίδα Ελλάδα,
Τάχα από του Παράδεισου μικρή μια χαραμάδα
Μπορούν να βλέπουνε στη γη;.. Κάλλιο να μην μπορούνε.

-Στους άντρες όμως Ελληνες θ' αρέσει ό,τι δούνε.

-Δεν ξέρω τι θα κάνουνε οι άντρες σαν και σένα.
Για μια γυναίκα μοναχά πονεί η ψυχή μου εμένα.
Αχ! Ρηγανοκεφτέδισσα εσύ κυρα-Μαρίκα!

-Τον Μητσοτάκη την κυρά! Αυτήνε λες! Το βρήκα;

-Αυτήνε, ναι. Που απ’ τη στιγμή που η αδιαντροπιά
Βγήκε στη φόρα της Μιμής, αυτή, σωστή κυρία
Και τη ντροπή της χώρας μας για να ισοφαρίσει,
Δύο φουστάνια να φορεί έχει από τότε αρχίσει.
Εύχομαι αύριο η Μιμή να βγει μία η γιάλλη
Ωστε κι αυτή το δεύτερο φουστάνι να το βγάλει.
Με τούτα όμως και μ’ αυτά έχω πολύ αργήσει
Και αφορμή τ' αφεντικό ζητάει να μ’ απολύσει.
Φεύγω γιατί έφαγα σχεδόν ώρα μισήν εδώ.

-Γεια σου.

-               Αντίο φίλε μου. Και να σε ξαναδώ.

-Μόνο Γιαννάκο μια στιγμή. Να σε ρωτήσω κάτι.

 -Για Παπανδρέου; Γιά Σαμαρά; Για Εβερτ; Μητσοτάκη;

-Οχι γι αυτά βρε αδερφέ.. Να…

-                                             Μήπως για το ΝΑΤΟ;
Για την Ευρώπη; Για ΕΟΚ;..

-                                            Οχι γι αυτά Γιαννάκο.

- Πες το λοιπόν και μ' έσκασες. Ποιαν έχεις απορία;

-Να… Λες να δείξει αύριο και τη φωτογραφία;!