ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ
(παλιές πολιτικίζουσες ιστορίες)

Καλέ μου κύριε Σαμαρά
δεν έχετε άλλους πόρους
και θέτε κι άλλονε παρά;
Ιδού! Βάλετε φόρους!

Κοιτάξτε πώς οι έλληνες
αντέχουνε το βάρος
όσων τους στέλνετε δεινών,
και αποκτήστε θάρρος,

κι αμέσως προχωρήσατε
εις νέαν φορολογίαν
κι ας είν' αυτή ασήκωτος
και βαρυτάτη λίαν.

Φορολογείστε το κρασί,
το σέλινο, το κρέας,
φορολογείστε το τουρσί,
τον τσίρο, τας ελαίας.

Και την ανάπνια μας-κι αυτήν
βαριά φορολογείστε
ώστε ασφυξία να πάθουμε
και μόνο εσείς να ζήστε.

Ακόμα φόρον βάλετε
βαρύ στη νεολαίαν,
ήτοι εις κάθε νέον μας
και εις την κάθε νέαν,



μικροί για να εθίζονται
στους φόρους και αυτοί
να μην μπορεί κανείς μετά
ούτε και να κλαφτεί.

Φορολογείστε τη βροχή,
τον κεραυνό, το χιόνι,
το χώμα, την αγράμπελη,
το νυφικό σεντόνι.

Φορολογείστε τα μωρά,
το γάλα τους, τις πάνες,
τις που σα μεγαλώσουνε
θα παίζουνε αλάνες.

Βάλτε μας φόρους επαχθείς
στη σκέψη, στις σαρδέλες,
στη λύπη, στη λαχτάρα μας,
στη σκάφη, στις αβδέλες…

Αλλά μαζί με όλ’  αυτά
κάντε κι ακόμα κάτι:
φορολογήστε άραγμα
και ξάπλα και ραχάτι.

Τότε ο έλληνας ευθύς
τον καναπέ θ’ αφήσει
πρωθυπουργός θ’ αυτοχριστεί
και θα φορολογήσει

τόσο τη ζωή σου, που εσύ,
μη έχοντας να πληρώσεις,
σαν πινακίδα γιώτα χι
θα τήνε παραδώσεις.