ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΟΣ
(Έκτροπα στην Τουρκία-τρεις νεκροί)

(Μήτρος και Γιάννος συζητούν και τα δικά τους λένε
και μερικοί μ’ αυτά γελούν ενώ άλλοι πάλι κλαίνε.)


-Γιάννο μου είδες το χαμό που στην Τουρκία γίνεται;

-Το είδα Μήτρο. Μπράβο τους. Ως κι αίμα είδα χύνεται.

-Και μπράβο τους το λες αυτό; Με κοροϊδεύεις Γιάννο;..

-Είναι λεβέντες… τι άλλο θες να πω ή τι να κάνω;

-Γιάννο μου τάχα σοβαρά μιλάς ή αστειεύεσαι;

-Εγώ μιλάω σοβαρά. Αστεία συ μάλλον φέρεσαι
μ’ αυτή την αγανάκτηση που σ’ έχει πλημμυρίσει
και στάζει από πάνω σου σαν χαλασμένη βρύση.

-Μα Γιάννο μου λες λεβεντιά την ανυπακοή;

-Ωχ! Αυτό ήτανε λοιπόν κι ήρθες πρωί πρωί;
Καλά το εκατάλαβα… Θεέ μου τι χρωστάω
τέτοια ν’ ακούω σαν ξυπνώ πριν κάτι πιω ή φάω…

-Γιαννάκο μου για μένα λες τι στο θεό χρωστάς;..
Για μένα λες δε σ’ άφησα να πιεις κάτι ή να φας;
Μα κι αν για μένα τα ’χεις πει, Γιαννάκο μου πώς ξέρεις
τι θα σου πω, ώστε προτού τ’ ακούσεις να υποφέρεις;

-Μητρούση μου με σήκωσες κι εδώ μ’ έχεις στημένον
άπλυτον και αφάγωτον κι αγουροξυπνημένον
να με ρωτάς αν ξέρω τι ν’ ακούσω έχω από σένα…
Μα όσες βλακείες Μήτρο μου μού έχεις ειπωμένα
κέρματα αν ήταν χάλκινα πάμπλουτος θα ’μουν τώρα.
Μα όμως Μήτρο μου καλέ μέσα σ’ αυτήν τη χώρα
ο πιο καλός ο φίλος μου είσαι και δε σ’ αλλάζω
γιατί όσο και αν γύρω μου ελπίζοντας κοιτάζω
άλλον καλλίτερο άνθρωπο από σε δεν έχω βρει.
Kαι αν και από λογική δεν χαμπαρίζεις γρυ
μα ούτε δόλος μέσα σου υπάρχει ούτε κακία
και κάνει αυτό να ’ναι ανεκτή όποια κι αν λες βλακεία.

-Γιαννάκο μου σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Και αν με λες κατά καιρούς βλάκα και κουτομόγια
εγώ ούτε κάκια σου κρατώ ούτε και σου θυμώνω
γιατί αυτό από σένανε που εγώ ζητάω μόνο
το έχω πάντα-δηλαδή βήμα για να μιλάω
λέγοντας ό,τι μέσα μου αν το κρατήσω σκάω.
Είδες λοιπόν τι αμυαλιά τους τούρκους νέους δέρνει
και πώς από τη μύτη της δεμένους λες τους σέρνει
που για μια ασήμαντη αφορμή αμέσως ξεσηκώνονται
και φωνασκούν και σπάζουνε, σκοτώνουν και σκοτώνονται;
Αντί να κάθονται ήσυχα κι ωραία στη γωνιά τους
μ’ ένα τσιγάρο σέρτικο και με τη φραπεδιά τους
και να σκορπούν τα χρήματα που ο μπαμπάς τους δίνει
αυτοί τους δρόμους παίρνουνε και ότι θέλει ας γίνει.
Δεν έχουν μέσα τους ντροπή;.. Σηκώνουνε κεφάλι
στον εκλεγμένο απ’ το λαό ηγέτη… τέτοιο χάλι!
Και όλο και πληθαίνουνε μέρα με την ημέρα-
τι λέω μέρα, νύχτα πες, γιατί αυτή η χολέρα
τη νύχτα βρίσκει πιο καλά να κάνει ό,τι κάνει
να καίει καταστήματα, να λεηλατεί, να σπάνει…
κι απ’ όλα πιο χειρότερο, με την αστυνομία
να πολεμάει, λες κι εχθρή να είναι αυτή καμία
και όχι φίλη κι αυτουνών και καθ’ ενός πολίτη.
Και αν καμιά δεν άνοιγε από τις μάχες μύτη
θα μπόρειγαν να διορθωθούν τα πράγματα. Μα τώρα…
με τρεις λεβέντες νεαρούς στου Χάροντα τη χώρα…
Γι αυτό με βλέπεις Γιάννο μου να είμαι συγχισμένος.
Γιατί αν κι όντας έλληνας, με τούρκους είμαι ξένος,
μα όμως είναι γείτονες και φίλοι κι όσο να ’ναι
η γειτονιά και η φιλιά στη γη πολύ μετράνε.
Αν κάτι μες στο σπίτι μας κακό κάποτε γίνει
πρώτοι δε θα προστρέξουνε βοήθεια μας εκείνοι;
Μα-οι άθλιοι- αντί να κάτσουνε καθένας στη γωνιά τους
και να υπακούν μ’ ευλάβεια τον όποιον άρχοντά τους,
αυτοί εξεγείρονται. Γιατί;  Όποια κι αν ειν’ η αιτία
τέτοια ποτέ δε θα ’πρεπε να κάνουν φασαρία.
Δες τους δικούς μας. Τους καλούς, συνεσταλμένους νέους
που αρκούνται στην ανάμνηση του πρωτινού των κλέους
και ό,τι και να κάνουνε ο Σαμαράς κι οι άλλοι
αυτοί σκυμμένο πάντοτε κρατούνε το κεφάλι
και το πολύ πολύ όταν δυό κάπου συναντηθούνε
τότε για την κατάσταση δυο λόγια θα ειπούνε,
κι αυτό ήτανε. Ούτε φωνές ούτε χαζά αιτήματα
ούτε συλλαλητήρια μ’ αλλόκοτα συνθήματα.
Γιατί γνωρίζουν πως αυτοί που είναι στην κυβέρνηση
και γνώση της κατάστασης έχουνε μα και θέληση
τα τόσα τα προβλήματα να λύσουνε της χώρας
που ούτε ένα τέταρτο δεν κάθονται της ώρας,
μονάχα αγωνίζονται και τρέχουνε συνέχεια
του έλληνα για να διώξουνε τη μισητή ανέχεια.
Κι αν είναι άνεργοι ε τι; Κάνουν υπομονή!
Τι θα ’βγαινε με σπάσιμο, με φλόγες και φωνή;
Και αν δεν έχουνε ψωμί ούτε κι ελιά να φάνε
αυτό θα πει πως θα ’πρεπε τα μαγαζιά να σπάνε;
Και βλέπουν και τους αρχηγούς των άλλων των κομμάτων
να βγάζουν λόγους στη Βουλή υπέρ των αδυνάτων
μα ούτε αυτοί δεν τριγυρνούν στους δρόμους σαν ρεμάλια
και ούτε και προτρέπουνε τους νέους  σε τέτοια χάλια.
Και μάλιστα του ΣΎΡΙΖΑ ο πρόεδρος που έξω βγήκε
κι αν μέρος πήρε σε πορεία όποια μπροστά του εβρήκε,
μα στην Ελλάδα ούτε καν αυτός διανοείται
να θίξει τα ευ κείμενα. Και ας κατηγορείται
από οπαδούς του μερικούς πως στους Αμερικάνους
επήγε και πουλήθηκε. Κανείς αυτούς τους χάνους
δεν τους ακούει. Απλώς να! αν πήγε ως εκεί πέρα
ήταν γιατ’ ήθελε πολύ ν’ αλλάξει τον αέρα!..
Μα τόσην ώρα Γιάννο μου ασταμάτητα μιλάω
ενώ με βλέμμα με θωρείς εσύ… θα ’λεγα πράο.
Αυτό θα πει Γιαννάκο μου πως διόλου δε σ’ εξόργισα
αν κι όταν ήρθα πως αυτό θα γίνονταν ενόμισα.
Τι γνώμη έχεις Γιάννο μου; Όλα καλά δεν τα ’πα;

-Το πιο καλό είναι που ’βαλες πλέον στο στόμα τάπα.
Κι αφού ό,τ’ είχες να ειπείς, το ’πες, ε! τράβα τώρα.
Κι εγώ τα όσα έχεις πει θα τα κρατώ σα δώρα-
δώρα που η βλακεία σου, η δίχως χαλινάρι
όπου βρεθείς κι όπου σταθείς τα ρίχνει, κι όποιον πάρει…

-Γιαννάκο μου σ’ ευχαριστώ το χέρι που δε σήκωσες
και πάνω στο κεφάλι μου βαρύ δεν το απίθωσες.
Μα φεύγω γιατί σκιάζομαι μη τώρα που στο θύμισα
μου δώσεις μια… αν και θαρρώ πως λίγο την πεθύμησα…

-Μήτρο μου χρήση θα ’κανα της φάπας της αγίας
μα όχι σ’ έναν οπαδό- βλάκα έστω -της μη βίας

-Γιάννο μου γεια κι ευχαριστώ… τα λέμε πάλι αύριο…

-Γεια σου… αλλά να μη βιαστείς… τα λέμε και μεθαύριο…
                                        -----