ΕΛΛΑΔΑ, Η ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΥΓΙΗΣ


7-2-2015, Ελλάδα
Αγαπημένη μου Ελίζαμπεθ
ο Θεός ξέρει πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι κοντά σου.
Εύχομαι με τη βοήθεια του θεού της Αμερικής οι υπέροχοι γιατροί μας να σε θεραπεύσουν και να δεις μαζί μου όσες χώρες σου περιγράφω κάθε φορά στα γράμματά μου και για όσες σου διηγούμαι όταν έχω την ευτυχία να βρίσκομαι κοντά σου.
Ο Άμπραμ μου είπε ότι σε βρήκε καλλίτερα από ποτέ. Τον πιστεύω και ελπίζω από του χρόνου να είσαι σε θέση να με ακολουθείς στα ταξίδια μου.
Πριν μπω στο κύριο μέρος της επιστολής μου σε πληροφορώ ότι ο Τάκης απόκτησε εγγονάκι, ένα χαριτωμένο κοριτσάκι. Μου ορκίστηκε χωρίς να του το ζητήσω ότι θα το ονομάσει Ελίζαμπεθ για να ζει για πάντα η καλοσύνη σου σ’ αυτό.
Σήμερα λοιπόν θα σου μιλήσω για την Ελλάδα, τη χώρα όπου ζω τους τελευταίους μήνες, μια χώρα που μπορεί και να μην έχεις ακούσει γι αυτήν τίποτε και ποτέ. Ή και αν έχεις ακούσει δεν θα ξέρεις ούτε πού βρίσκεται ούτε άλλο τίποτε γι αυτήν παρά μόνον το όνομά της.
Πότε όμως και πώς δημιουργήθηκε αυτή η χώρα;
Να με λίγα λόγια.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα στα νότια της οποίας κατοικούσαν παλιά οι γνωστοί σε όλο τον κόσμο έλληνες.
Το σημερινό ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις του δέκατου ένατου αιώνα: Ρωσία, Αγγλία, Γαλλία.
Στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, η δύναμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε ήδη μικρύνει.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις που ήθελαν την ελληνική χερσόνησο δική τους, είδαν πως είχαν μεγάλες πιθανότητες να πετύχουν το διώξιμο της Τουρκίας από εκεί, κάτι που θα γινόταν κάποτε από μόνο του, αλλά ίσως αργούσε, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία που όλο αδυνάτιζε, δεν θα ήταν ικανή να εμποδίσει την κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο.
Επιστρατέψανε λοιπόν τους ανθρώπους τους και βάλθηκαν να βάνουν μεταξύ άλλων και στο κεφάλι των πελοποννήσιων την ιδέα μιας Πελοπόννησου ελεύθερης από τούρκους.
(Η Πελοπόννησος είναι το νότιο τμήμα της σημερινής Ελλάδας και στην ουσία είναι νησί, αφού χωρίζεται από την Ευρώπη με έναν ισθμό.)
Οι πλούσιοι τοποτηρητές της περιοχής, έλληνες υποτακτικοί των τούρκων, αντιστάθηκαν στην πρόταση για διώξιμο των τούρκων. Όμως οι αντιρρήσεις τους για ξεσηκωμό εξασθένησαν  όταν οι Δυνάμεις τούς βεβαίωσαν πως όπως και τώρα, έτσι και μετά από το διώξιμο των τούρκων εκείνοι είναι που θα διοικούσαν πάλι και μάλιστα τώρα μόνοι αυτοί το λαό.
Άρχισαν λοιπόν μερικοί Γραικοί (έτσι λέγονταν οι κάτοικοι της Πελοπόννησου τότε) να παίρνουν στα σοβαρά την υπόθεση της αποτουρκοποίησής τους, αφού είχαν τη διαβεβαίωση   πως θα είχαν πολλά οφέλη από μια τέτοια κατάσταση.
 Με τον ίδιο τρόπο μπήκαν στον αγώνα και οι «ήρωες» της σημερινής Ελλάδας (Κολοκοτρώνηδες, Καραϊσκάκηδες,  Παπαφλέσσηδες, Κανάρηδες και όλοι οι υπόλοιποι), καθώς και το Φαναριώτικο σκυλολόι με αρχηγό τον Μαυροκορδάτο, γιατί, όλοι αυτοί αρέσκονταν στην ιδέα μιας ελεύθερης από τούρκους Πελοπόννησου, με την προϋπόθεση ότι αυτοί θα νέμονταν τα πλούτη της.
Ο λαός επιστρατεύτηκε  γρήγορα κάτω από το φόβο του θανάτου αν δεν δεχόταν να ζευτεί στο μαγγανοπήγαδο που θα κουβαλούσε νερό στη διψασμένη αγγλογαλλορωσία, με σωλήνες που θα περνούσαν από τους μεγαλοπιασμένους γραικούς.
Και, των γραικών ποιούντων την ανάγκην φιλοτιμίαν  ο αγώνας κατά των τούρκων άρχισε.
Και για χρόνια οι κακόμοιροι και αμόρφωτοι και ανίδεοι γραικοί έχυναν το αίμα τους για να πλουταίνουν οι στρατολογητές τους.
Μα ενώ ακόμα διαρκούσε ο αγώνας ενάντια στους τούρκους, κοτζαμπάσηδες, στρατηγοί, ναύαρχοι, αλλά και οι «πολιτικοί» που έτρεξαν από τη Μικρά Ασία όταν μυρίστηκαν ψητό, όλοι αυτοί επιδόθηκαν σε διαβολές, επιβουλές, πολέμους τέλος αναμεταξύ τους, για το πλιάτσικο, για την επιρροή και την επικράτηση, για τη φιλία των ισχυρών. Και έτσι, στους ισχυρούς πολιτικά ξένους προστέθηκαν και οι ντόπιοι πολιτικά ισχυροί, που προσκολλώμενοι στους ξένους σχημάτιζαν κιόλας τις πρώτες ντόπιες πολιτικές κλίκες.
Συνέπεια όλων αυτών αλλά και της ασχετοσύνης των γραικών περί τα στρατιωτικά, ήτανε η νίκη των τούρκων, το σβήσιμο της επανάστασης και η τούρκικη επικράτησή πάλι, ύστερα από χρόνια αγώνα.
Και όταν νικημένοι οι γραικοί ξανακάθισαν στ’ αυγά τους υποταγμένοι στην ιδιοπαθή μοίρα τους, οι Μεγάλες Δυνάμεις επεμβήκανε και διώξανε τους τούρκους οριστικά από την Πελοπόννησο και από τη Στερεά. Ύστερα μάζεψαν τους επικεφαλής των γραικών, δηλαδή τους κοτζαμπάσηδες τους στρατηγούς κλπ και τους είπανε: «Δειχτήκατε ανίκανοι να πολεμήσετε. Αναλάβαμε εμείς επειδή δε θέλαμε τον τούρκο στα μέρη ετούτα. Και τον διώξαμε. Γιατί έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε. Τα μέρη αυτά λοιπόν είναι δικά μας. Μπορούμε να βάλουμε δικούς μας ανθρώπους εδώ και να σας κυβερνάνε. Μπορούμε και να σας αφήσουμε όμως να κυβερνηθείτε μόνοι σας. Τι από τα δύο θέλετε;»  
Μια  βουή «εμείς να κυβερνάμε!» ακούστηκε από κάτω.
.«Όμως, με έναν όρο…», συνέχισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις: «Δεκτός» είπαν οι γραικοί.
«Μα δεν τον ακούσατε ακόμα», είπαν οι ξένοι.
«Θα τρώμε;», ρώτησαν οι γραικοί.
«Ναι»
«Ε, δεκτός!»
«Να ο όρος: Αν αφήσουμε εσάς να κυβερνάτε, θα κρατάτε όσα σας χρειάζονται για να ζείτε πλούσια από κείνα που θα παράγει ο τόπος, αλλά το υπόλοιπο θα το παίρνουμε εμείς. Και θα κάνετε μόνον ό,τι εμείς σας λέμε. Και όποτε θελήσουμε να κυβερνήσουμε εμείς οι ίδιοι τη χώρα αυτή, εσείς δε θα φέρετε αντίρρηση, Σύμφωνοι;»
«Μάλιστα αφέντες μας» είπαν οι «ήρωες», οι κοτζαμπάσηδες και οι παρατρεχάμενοί τους.
Και εσηκώθηκε ένας αρχικλέφταρος Μακρυγιάννης και ρώτησε: «Αρχόντοι μου, με συμπαθάτε κιόλας, όμως ένας τόπος θέλει και ένα όνομα. Πώς θα μας λέτε;»
«Το έχουμε σκεφτεί κι αυτό», είπαν οι Μεγάλες Δυνάμεις. «Παλιότερα, δυο χιλιάδες χρόνια πριν, στα ίδια μέρη που σήμερα μένετε εσείς, κατοικούσαν κάποιοι άλλοι που τους έλεγαν έλληνες. Έλληνες θα σας λέμε κι εσάς, και την πατρίδα που σας νοικιάζουμε, Ελλάδα. Το όνομα αυτό, με τη σχέση που έχει με τους αρχαίους κατοίκους αυτού του τόπου, θα σας δώσει κάποια αξία .»
Και οι Μεγάλες Δυνάμεις τους έφεραν κάποιον Καποδίστρια σαν τοποτηρητή τους
Ο Καποδίστριας ξεπαστρεύτηκε γρήγορα σαν αποτέλεσμα προσωπικών ελληνοελληνικών αντιπαλοτήτων και μετά οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις, Αγγλία Ρωσία και Γαλλία, τούς έστειλαν τον Όθωνα για βασιλιά.  
Επί της βασιλείας του πλάστηκαν τα στραβά καλούπια μέσα στα οποία χύθηκε η Παιδεία των ελληνόπαιδων και η μοίρα της Ελλάδας. Κλασικισμός και αρχαιολατρεία ήτανε τα μόνα διδασκόμενα στα σχολεία αντικείμενα, λες και του Όθωνα του άρεσε η ανθρωπότητα όπως ήτανε φτιαγμένη από τις ιδέες των (παλιών) ελλήνων. Γιατί τότε, όπως και τώρα, επικρατούσε η άποψη πως ο κόσμος ήτανε δομημένος στα πρότυπα της αρχαίας Αθήνας, της ισχυρότερης αρχαίας ελληνικής πόλης.
Από την άλλη ο Όθωνας και οι βαυαροί του, ήξεραν ότι τίποτα κοινό δεν είχαν οι έλληνες που να τους ενώνει μεταξύ τους όπως συνηθίζεται σε κατοίκους του ίδιου γεωγραφικού χώρου. Και σκέφτηκαν να τους μπάσουν στο μυαλό την ιδέα ότι ήταν απόγονοι των αρχαίων ελλήνων. Οι νέοι έλληνες, από τη φύση τους τεμπέληδες, κλέφτες, πονηροί και απατεώνες, δέχτηκαν να θεωρούνται ότι είναι κάτι που δεν ήσαν, προκειμένου να ψάξουν για κάτι άλλο, που εξάλλου δεν υπήρχε. Υπόθεσαν μάλιστα, ότι αφού το οθωνικό βασιλικό σχολείο το απασχολεί μόνο το παρελθόν, τίποτε άλλο δεν είχε αξία στη ζωή από αυτό.
Και από τότε οι νέοι έλληνες χρησιμοποιούν τους αρχαίους έλληνες σαν αντιστάθμισμα της απαιδευσίας και της κακομοιριάς τους. Αλήθεια, όταν γεμίζει κανείς το μυαλό και την ψυχή άμυαλων και άψυχων ανθρώπων, ότι οι μόνοι άξιοι φιλόσοφοι και γεωγράφοι και γιατροί και δασκάλοι και…και…και… ήσαν αρχαίοι έλληνες, και ότι αυτοί είναι απόγονοί τους, εύκολα συμπεραίνουν αυτοί  ότι είναι ο εκλεκτός λαός της οικουμένης και γεμίζουν με τέτοια οίηση που δεν αξίζει πια να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο. Και επαναπαύονται στις δάφνες τους και ας βλέπουν ότι οι άλλοι λαοί μεγαλουργούν ή έστω ότι ζουν σαν άνθρωποι, αυτοί προτιμούν να ζουν σαν ζώα, αφού τους αρκεί ότι άνθρωποι ήσαν οι πρόγονοί τους. Αλλά μη νομιστεί ότι δεν πρωτεύουν και οι τωρινοί έλληνες στα πάντα. Ναι, πρωτεύουν στα πάντα. Μόνο που πρωτεύουν μόνο με τη φαντασία τους και για εγχώρια μόνο κατανάλωση.
Και έτσι συμπεριφέρονται οι νέοι έλληνες μέχρι και σήμερα και αυτό διδάσκουν και στα κακόμοιρα τα παιδιά τους: πως είναι πρώτοι σε όλα. Πιο κάτω θα σου πω περισσότερα γι αυτό.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις πάλι, δεν ενδιαφέρονταν παρά πώς θα κρατήσουν καθεμιά στη δική τους εξουσία τους έλληνες.  Γι αυτό, με υπολογισμούς άλλους καθεμιά, έβαλαν όλες μαζί τον Μακρυγιάννη να ζητήσει Σύνταγμα από τον Όθωνα. Και το πέτυχαν.
Και οι βαυαροί δώσανε όπλα στους έλληνες και λέγανε αυτοί «οι ένοπλες δυνάμεις μας» και τους δώσανε λεφτά και λέγανε οι έλληνες «η οικονομία μας». Όπως γίνεται και σήμερα και πάντοτε από τότε και όπως πάντοτε θα γίνεται στον τόπο αυτόν.
Τώρα θα σου πω πώς είναι σήμερα η Ελλάδα.
Και επειδή μια χώρα είναι οι κάτοικοί της, θα σου μιλήσω για τους έλληνες. Και πώς θα μπορούσα καλλίτερα να μιλήσω γι αυτούς σε σένα, παρά συγκρίνοντάς τους, αυτούς με τους αμερικανούς, και την πατρίδα τους με την Αμερική, την αγαπημένη μας δημοκρατική πατρίδα;
Κι ας είναι η χώρα αυτή ανεκδιήγητη, θα προσπαθήσω να σου περιγράψω τα βασικά στοιχεία της, μιας και είναι κάτι πρωτόφαντο κάτω από τον ήλιο.
Εμείς δεν ξεκινάμε να πάμε στ’ άστρα αφήνοντας ξοπίσω μας ανεξερεύνητη γη. Όλη η γη είναι δική μας. Αποικία μας το διάστημα. Εμείς, οι αμερικανοί, βάζουμε τάξη στο χάος. Εμείς παίρνουμε αποφάσεις. Δεν λιμνάζουμε στο παρόν. Τραβάμε για το μέλλον προκαλώντας το.
Αυτοί είναι ένα παρελθόν στριμωγμένο στο περιθώριο ενός αποπνικτικού παρόντος χωρίς καν υποψία μέλλοντος. Ο φόβος του καινούργιου τους έχει οδηγήσει στην αρρωστημένη λατρεία κάποιου φανταστικού παλιού.
Η Ασία είναι η γιαγιά μας και η Ευρώπη είναι η μητέρα μας εμάς των αμερικανών. Κι εμείς όπως ήτανε καθήκον μας, έχουμε ξεπεράσει τη μητέρα μας.
Αυτοί, οι έλληνες, που έπρεπε να είναι οι άντρες της παρομοίωσης όπως είναι οι βορειοευρωπαίοι, κρέμονται ακόμα από τα φουστάνια της γιαγιάς.
Εμείς έχουμε πνευματικό πολιτισμό. Από την αρχιτεκτονική μέχρι την ποίηση μεγαλουργούμε. Εκείνοι δεν ξέρουνε ούτε τι είναι πνευματικός πολιτισμός. Θεωρούν μάλιστα ότι κληρονόμησαν από τους «προγόνους» τους τον πνευματικό πολιτισμό εκείνων και ότι άραγε είναι και αυτοί πνευματικοί άνθρωποι! Μα και αν ακόμα ήσαν απόγονοι εκείνων, δεν ξέρουν-και πώς να το ήξεραν;-ότι ο πνευματικός πολιτισμός δεν κληρονομείται, ότι πνευματικό πολιτισμό έχεις μόνον όταν εσύ τον δημιουργείς…
Καθημερινότητά τους είναι ό,τι δικό μας μάταια προσπαθούν να μιμηθούν. Και η μίμησή τους ακόμα, δεν είναι παρά μια χυδαία χοντροκοπιά.
Το χιούμορ τους λείπει-μια στραβομουτσουνιασμένη εχθρότητα είναι όλοι. Με χυδαίες διηγήσεις γελάνε. Στα θέατρά τους με άσεμνες χειρονομίες και με πρόστυχα λόγια προσπαθούν να διασκεδάσουν. Έχουν σκοτώσει το θέατρο «ανεβάζοντας» αρχαίες τραγωδίες με παιδιά του γυμνασίου(!) και Σέξπηρ στα πανηγύρια τους(!) Οι «μεγάλοι» σκηνοθέτες τους βάζουν επάνω στη σκηνή μερικές μαυροφόρες να κουνιούνται πέρα δώθε και αυτό το λένε «αρχαίο χορό». Φτιάχνουν χλαμύδες και δόρατα και φορώντας τα στους άξεστους ηθοποιούς τους νομίζουν ότι παίζουν αρχαίο θέατρο. Χωρίς ευγένεια, χωρίς ζωντάνια, χωρίς την ήρεμη δύναμη που χαρακτηρίζει τέτοιες μνημειώδεις δημιουργίες.
Στις γιορτές τους κάθε πόλη και κάθε χωριό φτιάχνει τα «δρώμενά» του. Τι είναι τα «δρώμενα»; θα μου πεις. Ε λοιπόν είναι καραγκιόζικες εκδηλώσεις που αν τις στύψεις όλες μαζί δε βγάζεις ούτε πέντε γραμμάρια τέχνη, ούτε δυο στιγμές αγνής ευχαρίστησης.
Ως για την ποίηση, οι  μισοί έλληνες γράφουν «ποίηση», όμως ποίηση στην Ελλάδα δεν υπάρχει.
Αρχιτεκτονική τους είναι οι καλύβες μας, τέχνη τους είναι τα σκουπίδια μας-κι αυτά κακοδοσμένα. Και ό,τι καινούργιο σόου ή σίριαλ δούνε στις τηλεοράσεις μας, το αντιγράφουν και το παρουσιάζουν στο πρόγραμμα και της δικής τους τηλεόρασης. Όμως η λάμψη του δικού μας κοσμήματος έχει γίνει σκοτεινιά, η δροσιά του βράζει, η λεπτότητά του χοντραίνει, η ζωντάνια του νεκρώνεται, η κίνηση ακινητεί, το χιούμορ του σκοτωμένο. Ο άπλετος χώρος έχει γίνει ένα μικρό δωμάτιο, οι μηχανές λήψης έχουν συμπυκνωθεί σε μία, πλάνα ακίνητα δείχνουν το ίδιο μαρμαρωμένο πρόσωπο για ώρα. Μπορείς να το φανταστείς; Και πια πάει όλη η σπιρτάδα και το καινούργιο. Ως για τους ηθοποιούς, ανόητες μαϊμούδες  χωρίς νεύρο, πρόσωπα ξένα προς την ελευθερία, άψυχα παίζοντας καθένα τον εαυτό του, με την ανατολίτικη ραστώνη και ψυχολογία φορτωμένα, κινούνται πάνω στο πλατό αργόσυρτα. Και χωρίς να τα νοιώθουν, μορφάζουν το γέλιο, την προσποίηση, τον έρωτα, την αλαφράδα, το ξάφνιασμα.
Κάποιο χωριό βλέπει ότι τα γύρω χωριά έχουν «Σύλλογο» κι αυτό όχι; Αμέσως παίρνει καμιά δεκαριά νέους και νέες, τους ντύνει με φουστανέλες  και έχει τον Σύλλογό του. Ως για το όνομα του Συλλόγου, αμέσως: Πολιτιστικός ! Έτσι, ο «πολιτισμός» δεν λείπει από καμιά συνοικία ή χωριό!
Αν ρωτήσεις τι κάνει αυτός ο Σύλλογος, κάνει χορούς, μαγειρεύει, συμμετέχει στα πανηγύρια, φέρνει παραστάσεις καραγκιόζη. Να μη σου πω τίποτε για τον Σαίξπηρ που «ανεβάζουν» (διάβαζε ενταφιάζουν) τα δημοτικά σχολεία με ανήλικους Ληρ, Ιάγους και Οφηλίες και με σκηνοθέτη ένα δάσκαλο ή μια δασκάλα, που έχει σπουδάσει να διδάσκει τα παιδιά αριθμητική και γραφή. Θα πήγαινα να διασκεδάσω αν δεν πίστευα ότι δεν είναι σωστό να γελοιοποιείται επίσημα η Τέχνη.
Οι χοροί τους είναι εκείνοι που χορεύουν όλοι οι έλληνες σε όλη την Ελλάδα. Σ’ αυτούς κινούνται δέκα ή περισσότεροι άνθρωποι βαλμένοι στη σειρά, ο πρώτος μόνον όμως μόνον χορεύει. Μπορείς να καταλάβεις από αυτό γιατί οι έλληνες είναι υποχείρια των εκάστοτε ισχυρών και γιατί θεωρούν τις δικτατορίες μια μορφή έννομης διακυβέρνησης, και το κυριότερο πώς έφτασαν στην κρίση που βρίσκονται τώρα: επειδή ένας διατάζει και λείπει το ομαδικό πνεύμα.
Τον χορό αυτό τον χόρευαν οι κλέφτες τον καιρό της επανάστασης. Τότε εκείνος που ήτανε πρώτος στο χορό της δύναμης, ήτανε ο καπετάνιος, ο ισχυρός λόγω έγκρισης από τους ξένους και λόγω πλούτου από τη λεηλασία των λαφύρων και των δανείων που δίνονταν από τότε στη χώρα. Τώρα ο πρώτος του χορού και άραγε ο μόνος «χορεύων» είναι ο υπουργός, ο βουλευτής, ο προύχοντας των χωριών, ο μεγαλολεφτάς γενικά.
Οι άλλοι απλά και μοιρολατρικά ακολουθούν.
Άλλα «δρώμενα» (πολύ τους αρέσει αυτή η λέξη επειδή ντύνει με αρχαιοπρέπεια-άραγε τάχα με κύρος-όποιο σκουπίδι) είναι εμπορικές συνάξεις , που γίνονται με την ευκαιρία της γιορτής κάποιου αγίου το βράδυ το προηγούμενο της γιορτής. Λέγονται «πανηγύρια».
Τέτοια πανηγύρια γίνονται εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες το χρόνο σε όλη την Ελλάδα.
 «Καραγκιόζης» πάλι, λέγεται ένα θεατράκι σκιών. Είναι τούρκικης γέννας και πατρότητας, όμως οι έλληνες δεν παρέλειψαν να το οικειοποιηθούν. Έτσι ο Καραγκιόζης, γέννημα της τούρκικης ανατολής, έχει γίνει ελληνικός και σε βλέπουν ύποπτα αν πεις την αλήθεια. Ελληνικός λέγεται και ο καφές που πίνουν στην Ελλάδα, που κι αυτός τους ήρθε από την Τουρκία, πηγαιμένος και εκεί από τις αραβικές χώρες βέβαια. Λεγόταν τουρκικός ως μέχρι πριν δυο-τρεις δεκαετίες, όμως άλλαξε κι αυτός όνομα στο βωμό της ελληνικότητας όλων των μικρών ή μεγάλων κατακτήσεων του ανθρώπου.
Από «ήρωες» η Ελλάδα έχει πολλούς -εκείνους της επανάστασης του 1821, επανάστασης που κατά τη διάρκειά της οι Μεγάλες Δυνάμεις έδιωξαν τους τούρκους από Πελοπόννησο και Στερεά. Τα εισαγωγικά μπαίνουν γιατί οι «ήρωες» δεν ήσαν, όπως σου ανέφερα και παραπάνω, παρά τυχοδιώκτες και κλέφτες που όλη τους η προσπάθεια ήτανε πώς να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα κλέβοντας τα λάφυρα των νικημένων τούρκων, και αργότερα, όταν η Ελλάδα άρχισε να δανείζεται, κλέβοντας τα δάνεια που έπαιρνε η Ελλάδα. Μα άλλων ηρώων μη υπαρχόντων, υπαρχούσης όμως μεγάλης ανάγκης για ήρωες, οι έλληνες έκαναν τους κλέφτες ήρωες. Και ξέρεις: αλίμονο στις πατρίδες που χρειάζονται ήρωες.
Πες μου Ελίζαμπεθ, δεν θα ασφυκτιούσες ζώντας μέσα σε μια χώρα όπου όλα αυτά θα συνέβαιναν; Είμαι σίγουρος ότι και μόνον ακούγοντας ότι υπάρχει μια τέτοια χώρα, νοιώθεις άσχημα…
Αλλά η Ελλάδα έχει και δόξα! Αυτό ακούγεται από όλους όσους συμφέρον έχουν να ανυψώσουν το ηθικό των ελλήνων. Κουτοί άνθρωποι. Στους πολέμους δόξα έχουν όλοι οι λαοί μόνο και μόνο επειδή έχουν επιζήσει κάτω από τον ήλιο ύστερα από τόσους πολέμους, που όλες οι χώρες έχουν κάνει ή υποστεί. Η δόξα που πραγματικά μετράει στους λαούς, είναι εκείνη που έχει αποκτηθεί στις περιόδους της ειρήνης. Και απ’ αυτήν δεν υπάρχει ούτε για δείγμα στην Ελλάδα. Καταισχύνη μόνο θα είχε γι αυτούς όποιος έπρεπε να  τους καταλογίσει κάτι. Και αν μερικοί νομίζουν ότι έγιναν ευρωπαίοι, είναι  γιατί είδανε στον ύπνο τους τον πύργο του Άιφελ…
Ένα αστείο αλλά και τραγικό μαζί κεφάλαιο είναι οι πολιτικοί αυτής της χώρας και οι σχέσεις τους με το λαό.
Αρχίζω από τους πολιτικούς γιατί αυτοί νομοθετούν. Και καθώς οι νόμοι μιας χώρας αφενός εκφράζουν την έμμεση βούληση των πολιτών και αφετέρου έχουν άμεση επίδραση στη ζωή τους, οι πολιτικοί έχουν πολλά να μας πουν για όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε κάθε χώρα.  
Τώρα που γράφω «λαός», είμαι υποχρεωμένος να σου πω κάτι που εξηγεί πολλά από κείνα που θα σου περιγράψω πιο κάτω. Και είναι αυτό ότι η λέξη «λαός» έχει πάψει να ακούγεται στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Έχει γίνει αυτό ύστερα από συνεννόηση των πολιτικών κομμάτων με τους δημοσιογράφους του Ραδιοφώνου, του Τύπου, της Τηλεόρασης. Αυτό γιατί η λέξη «λαός» και τα παράγωγά του παραπέμπουν σε δικαιώματα που με τίποτα το ελληνικό κατεστημένο δεν θέλει να γίνουν αντικείμενο απαίτησής τους από το λαό. Αντί της λέξης «λαός» ακούς «ο κόσμος», «οι πολίτες», «το κοινό», «οι άνθρωποι» «ο κοσμάκης», και ανάλογα με τις ιδιαίτερες περιστάσεις «οι ακροατές», «οι θεατές», «οι δημότες» κλπ.

Περί πολιτικών
Εκλογή βουλευτών    
Το πολίτευμα της χώρας κατ’ όνομα είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Εξαρχής σου λέω ότι θα ταίριαζε πιο πολύ να λέγεται κοινοβουλευτική μαφία.
Όσα στραβά γράφω πιο κάτω για τους βουλευτές, δεν ισχύουν για τους βουλευτές του κουμουνιστικού κόμματος. Άλλες αγκυλώσεις και άλλες δουλείες το κρατάνε  αυτό.
Υπάρχει και ένα λεγόμενο κουμουνιστικό κόμμα……
Οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα χρόνια.
Για να είναι κάποιος υποψήφιος απαραίτητα πρέπει να είναι πολύ πλούσιος, γιατί ο προεκλογικός αγώνας είναι πολυδάπανος. Θεωρητικά βέβαια οποιοσδήποτε μπορεί να είναι υποψήφιος, χωρίς όμως ελπίδα επιτυχίας.
Στην προεκλογική τους πορεία προς το λαό, αλλά και τους λόγους τους κατά τη διάρκεια της βουλευτικής τους θητείας, οι πολιτικοί, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, υπόσχονται. Τι υπόσχονται αν ρωτήσεις, υπόσχονται τα πάντα, αν και οι ίδιοι αλλά και ο λαός ξέρουν ότι αυτά που υπόσχονται δεν πρόκειται να γίνουν. Και εδώ είναι το κλειδί για την κατανόηση της ελληνικής πραγματικότητας. Οι πολιτικοί διαλέγονται από τον αρχηγό του κόμματος με μόνο κριτήριο να μπορούν να λένε παχιά λόγια και να υπόσχονται. Ο λαός από την άλλη τους ψηφίζει υπολογίζοντας όχι στην πραγματοποίηση των υποσχέσεών τους, αλλά σε άνομα οφέλη προσωπικά από κάθε βουλευτή, σε μια προσωπική σχέση που αναπτύσσεται πάνω σε γνωριμία ή εντοπιότητα με αυτόν. Γι αυτό και ύστερα από τις εκλογές αρχίζουν τα προσωπικά «ρουσφέτια»: διορισμοί συγγενών ψηφοφόρων, πέρασμα σε εξετάσεις μαθητών, δάνεια από Τράπεζες, ανάθεση δημοπρασιών κλπ.

οι βουλευτές κλέβουν

Οι πολιτικοί κλέβουν το δημόσιο χρήμα.
Είτε απευθείας, είτε μέσω τρίτων. Ο λαός το βλέπει. Αρχίζει να φωνάζει. Τότε οι πολιτικοί δίνουν μερικά από τα κλοπιμαία στους αρχηγούς εκείνων που φωνάζουν. Και ο λαός ησυχάζει.  Για να καταλάβεις στο λέω κι αλλιώς: Κλέβει ο βουλευτής αλλά λέει στους φωνασκούντες: «Κλέβω, καλά το είδες. Φάε κι εσύ λίγα από τα κλεψιμέικα και μη μιλάς.» Αν καταλάβεις αυτό, κατάλαβες την Ελλάδα.
 Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα; Να το κυριότερο από τα γιατί: Ο κύριος πυλώνας που λείπει για να μην συνέβαινε αυτό είναι ο πυλώνας της Παιδείας. Οι πολιτικοί δεν δίνουν Παιδεία στο λαό ώστε αυτός να μην καταλαβαίνει ότι δεχόμενος να λειτουργεί όπως είπα πιο πάνω, βλάφτει το κράτος και επόμενα τον εαυτό του. Και μην έχοντας Παιδεία, οι έλληνες αφήνονται να κυριαρχούνται από μεταποιημένες μεν, πρωτογονικές όμως δοξασίες και πεποιθήσεις, οι οποίες έτσι κυριαρχούν στον καθημερινό τους βίο. Μπορεί άνθρωπος να το φανταστεί; Όχι. Και όμως, έτσι συμβαίνει! Και, καλή μου, πρέπει να συνηθίσεις σε τέτοιες ιδιαιτερότητες γιατί θα ακούσεις κι άλλες.  
Αγαπημένη μου, γράφω σκόρπια τα όσα έχω να σου πω για την Ελλάδα. Και αυτά που σου γράφω είναι λίγα, όμως όταν τελειώσω ελπίζω να σου έχω δώσει μια πλήρη περιληπτική εικόνα του τι συμβαίνει σ’ αυτή την παράλογη χώρα, που τόσο διαφέρει από την μεγάλη μας πατρίδα. Το ξύπνιο πνεύμα σου και η εξοικείωσή σου με τη γραφή μου, θα σε βοηθήσουν να συμπληρώσεις τα όσα για άλλους θα παρέμεναν κενά αν διάβαζαν αυτό το γράμμα.
Μ’ αυτό κατά νου και όντας βέβαιος για την κατανόησή σου σου γράφω. Και συνεχίζω.

Τα «θα» και «πρέπει»

Το «θα» των υποσχέσεων των πολιτικών προς το λαό, έχει μπει για τα καλά στο μυαλό των ελλήνων ώστε να είναι αυτό το ίδιο μια αιτία της δυσλειτουργίας του ίδιου τους του μυαλού.
Παρόλο τούτο, οι έλληνες, έχει τώρα λίγα χρόνια, αφού αυτό τους πάτησε πρώτα χάμου, αντέδρασαν ενάντια στο «θα», λέγοντας στους πολιτικούς τους ότι δεν δέχονται να τους κοροϊδεύουν με αυτό. Αυτή η  αντίδραση έκανε τους πολιτικούς να ψάξουν για μια νέα λέξη που θα αντικαθιστούσε τη λέξη «θα». Και έξυπνοι καθώς είναι σ΄ αυτά, βρήκαν γρήγορα τη νέα λέξη.
Είναι αυτή το: «πρέπει».
Πρώτα υπόσχονταν. Τώρα διαπιστώνουν.
Όταν δεν έκαναν όσα είχαν υποσχεθεί, ο λαός τους κατηγορούσε. Μα τώρα δεν υπόσχονται. Λένε τι «πρέπει» κάθε φορά να γίνει. Και ποιος έχει αντίρρηση ότι πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα στην Ελλάδα; Και λέγοντας ότι κάτι «πρέπει» να γίνει, προϋποθέτουν, καθώς το βλέπουν οι έλληνες, ότι αυτοί που το λένε, συμφωνούν να γίνει αυτό που «πρέπει» και ότι μάλιστα θα φροντίσουν να γίνει αυτό αν εκλεγούν.
Ώσπου όμως οι έλληνες να καταλάβουν, έτσι ανόητοι καθώς είναι,  ότι και με το «πρέπει» λοιδωρούνται, θα περάσουν δεκαετίες πάλι. Και το κυριότερο, με το «πρέπει» οι πολιτικοί θα περάσουν αβρόχοις ποσίν απέναντι, βγαίνοντας αλώβητοι από την κρίση που μαστίζει εδώ και χρόνια τη χώρα. Όπως ακριβώς άρχισαν κιόλας να κάνουν.
Και είμαι σίγουρος ότι και όταν το «πρέπει» παλιώσει, κάποιαν άλλη λέξη θα βρούνε οι πολιτικοί της Ελλάδας.
Κανείς δεν σκέπτεται ότι τους πολιτικούς τους ψήφισε όχι για να λένε τι πρέπει να γίνει, αλλά για να κάνουν αυτό που εξάλλου και το μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι πρέπει να γίνει!..

τσακωμός βουλευτών στις τηλεοράσεις

Ένας άλλος τρόπος που βρήκαν οι πολιτικοί για να μην κάνουν τίποτα, φερόμενοι όμως σαν να κάνουν κάτι, είναι να βγαίνουν στις τηλεοράσεις και να διαπληκτίζονται με πολιτικούς άλλης παράταξης από τη δική τους. Γι αυτό και οι δημοσιογράφοι τηλεπαρουσιαστές τούς φέρνουν δύο δύο στα στούντιο και τους αφήνουν να μαλώνουνε μεταξύ τους, διακόπτοντάς τους μόνο όταν η ώρα της εκπομπής τελειώνει. Με την μάχη αυτή των λέξεων, που πολλές φορές φτάνει στα όρια κραυγών, χειρονομιών και ύβρεων, αφήνει κάθε υβρίζων και υβριζόμενος να φανεί ότι τάχα τον πνίγει το δίκιο, ότι οι άλλοι είναι εκείνοι που δεν τον αφήνουν να κάνει ό,τι πρέπει (να ’τοι!- πριν καν αρχίσουν να το κάνουν τους εναντιώνονται…) και φέρνουν νοερά βοηθούς τους τους πολίτες που, δεν μπορεί, βλέπουν το σωστό και με κάποιον τρόπο θα τους βοηθήσουν να το αποδείξουν…
Εκεί λοιπόν, στα τηλεοπτικά «παράθυρα», οι πολιτικοί φωνάζουν, χειρονομούν, κοκκινίζουν από τους καυγάδες, βρίζονται μεταξύ τους, «βγάζουν στη φόρα» άπλυτα ή δήθεν άπλυτα της παράταξης του αντιπάλου, ανταγωνίζονται για το ποιος έβλαψε λιγότερο τη χώρα, αλληλοαπειλούνται με μηνύσεις, εκθέτουν τα δήθεν επιτεύγματα της παράταξής τους ο καθένας.
Οι τηλεθεατές, μέσα στη βλακεία που τους δέρνει, γελάνε άλλοι, ή άλλοι πάλι παίρνουν στα σοβαρά τους στημένους καυγάδες. Και όλοι τους, όταν έρθουν οι εκλογές ξαναψηφίζουν καθένας τον δικό του διαπληκτιζόμενο. Δεν έχουν τη στοιχειώδη λογική να καταλάβουν ότι οι πολιτικοί τους είναι κενά όντα, που ο μόνος τους σκοπός είναι πώς να κλέψουν όλο και περισσότερα. Ίσως πάλι να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, αλλά να το αποδέχονται, μιας και οι ίδιοι αυτό κάνουν στην κλίμακα που τους αναλογεί.

διαπλοκή

Ένα άλλο γνώρισμα των πολιτικών είναι η περίφημη διαπλοκή τους με τους ανθρώπους του Τύπου, της Τηλεόρασης, του Ραδιοφώνου, με τα συνδικάτα και με τις Τράπεζες. Παράνομες διευκολύνσεις, απευθείας χορήγηση κρυφά χρημάτων του κράτους από τους πολιτικούς σε όλους τους παραπάνω, κλοπή κρατικών χρημάτων από τους πολιτικούς με διάφορα κολπα, έχουν γίνει καθημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Σαν συνέπεια αυτού, οι άνθρωποι του Τύπου έχουν αναλάβει την υποχρέωση να στηρίζουν με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο τους πολιτικούς. Πηχυαία άρθρα στις εφημερίδες και εκπομπές, στηρίζουν τους πολιτικούς και το σύστημα που αυτοί υπηρετούν: έναν βρωμερό καπιταλισμό. Ακόμα οι μεγαλοεπιχειρηματίες του Τύπου έχουν αναλάβει την υποχρέωση   να προωθούν σε θέσεις  που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη ανθρώπους δικούς τους, που αμειβόμενοι πλουσιοπάροχα γίνονται φύλακες των πολιτικών και υμνητές της όλης παράνομης, αντεθνικής και καταστρεπτικής για τη χώρα δράσης τους .
Στο καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο είναι δούλα η Ελλάδα, οι δημοσιογράφοι συμπράττουν με τους πολιτικούς για να κρατάνε στην άγνοια και για να εκμεταλλεύονται έτσι τους έλληνες.
Πολιτικοί κρατάνε στις θέσεις τους εκείνους από τούς δημοσιογράφους που κάνουν ό,τι τους λένε. Kαι αυτοί είναι οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι. Υμνούν τους πολιτικούς και το καπιταλιστικό σύστημα, προβάλλουν τις βρώμικες ενέργειές των πολιτικών αφού πρώτα τις ξεβρωμίσουν λεκτικά, παίρνουν στημένες συνεντεύξεις από αυτούς ή χρησιμοποιώντας τα βασικά διδάγματά τους.  Γεμίζουν τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα περιοδικά και τις εφημερίδες με φωτογραφίες, με δημόσιες ή ιδιωτικές στιγμές, με αποφάσεις και «ανδραγαθήματα» υπουργών και κολλητών τους, ενώ κρύβουν τα σκάνδαλά τους. Έτσι συμπράττουν με τους υπουργούς  για να αλαφρώνουν τον λαό από το χρήμα που τυχόν θα τον βάραινε.
Το κύριο προσόν όμως ενός δημοσιογράφου, που τον προβιβάζει σε χρυσοπληρωμένον, είναι ότι στις ερωτήσεις που κάνει στους πολιτικούς, δέχεται οποιαδήποτε απάντηση, άσχετη τις περισσότερες φορές με την ερώτηση, και προχωρούν παραπέρα. Το να μην φέρνεις σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς είναι ένα ακριβοπληρωμένο προσόν για τους δημοσιογράφους. Από αυτό κάτι ξέρουμε κι εμείς όμως, είναι όταν ο δημοσιογράφος ρωτούσε τον Πρόεδρο Κλίντον για τη σχέση του με την Μόνικα Λουίνσκι, και κείνος του έλεγε για τον Σαντάμ Χουσείν-θυμάσαι πόσο γελάσαμε με αυτό…
Οι πολιτικοί είναι ο εγκέφαλος και οι δημοσιογράφοι τα χέρια και τα πόδια του τέρατος που λέγεται «ελληνική δημόσια διοίκηση».
Μαζί οι δυο τους έχουν δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας, μια ήρεμη και παγερή, μια νεκρωμένη κοινωνία, που όπου γυρίσει κανείς μέσα της ακούει και βλέπει πρόσωπα ρομπότ και ομιλίες σαν μουρμούρες στο ρυθμό του «θα» και στο μέτρο του «πρέπει». Είναι αυτή η σκηνή του θεάτρου όπου έχουν βάλει όλους να κάθονται και να παρακολουθούν για δεκαετίες τώρα το ίδιο δράμα. Και εκείνο που επιτρέπει η συγκυρία είναι μόνο το χειροκρότημα, μιας και η φυγή ή ο θάνατος απαγορεύονται πριν τελειώσει το έργο.  Στα διαλείμματα μόνο μερικοί βγαίνουν στο φουαγιέ και αγοράζουν κάποιο ποτό για να δροσιστούν πριν ξαναμπούν μέσα όπου βρίσκονται όμηροι συγγενείς ή αγαπητά τους πρόσωπα.
 Όλα αυτά έχουν σαν συνέπεια να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι συνεχώς, την ίδια στιγμή που οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι. Επειδή τα χρήματα δεν είναι ατελείωτα σε μια χώρα και η μοιρασιά των χρημάτων είναι που καθορίζει την ευτυχία ή όχι των πολιτών.
Μια άλλη τάξη που καρπώνεται τα χρήματα της ληστείας του λαού από τους πολιτικούς, είναι οι συγγενείς τους και οι πολιτικοί φίλοι τους. Οι συγγενείς τους, επειδή το συμφέρον στην περίπτωση αυτή είναι άμεσο, και οι πολιτικοί φίλοι επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι τα καλώδια που μεταφέρουν και διαδίδουν στις μάζες την εκμεταλλευτική τάση των πολιτικών κατάλληλα ωραιοποιημένη.

Nόμοι που δεν τηρούνται

Νόμοι που δεν τηρούνται; Μα τότε γιατί γίνονται; Ε λοιπόν, όχι μόνο γίνονται, αλλά επιτρέπουν την ατιμώρητη κλοπή.
Θα μου πεις καλή μου Ελίζαμπεθ, πώς οι νόμοι μπορεί να επιτρέπουν την κλοπή;
Και όμως, ιδού ένα άλλο φαινόμενο πρωτοφανές για κράτος: οι νόμοι επιτρέπουν την κλοπή χρημάτων του κράτους από πολιτικά πρόσωπα ατιμωρητί. Επειδή τους νόμους τους φτιάχνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί και έχουν θεσπίσει την ατιμωρησία τους για όποια παράβαση κάνουν, που, βέβαια, στην ουσία δεν είναι καθόλου παράβαση σύμφωνα με τον δικό τους νόμο… Μπορεί να δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, όμως πίστεψέ το σε παρακαλώ. Η Ελλάδα είναι η χώρα του απίστευτου.
 Και μιας και μιλάμε για νόμους να σου πω ότι οι νόμοι στην Ελλάδα υπάρχουν για… να υπάρχουν μόνο. Κανένας δεν εφαρμόζει το νόμο στην Ελλάδα. Η κοινωνική ζωή εδώ ρυθμίζεται από ένα συνοθύλευμα συνηθειών από τη μια και  αδιαφορίας για τα πάντα από την άλλη. Οι έλληνες δεν λογαριάζουν τους νόμους. Για τον καθένα από αυτούς, οι νόμοι υπάρχουν για τους άλλους. Και άλλοι είναι όλοι εκτός από τον εαυτό του καθενός. Οι έλληνες κάνουν ό,τι θέλουν. Αν βλάψουν το συμφέρον κάποιου, τότε η λύση θα δοθεί με φωνές και πολλές φορές με φυσική βία. Όποιος φωνάξει περισσότερο ή ο δυνατότερος, νικάει. Σε σοβαρές περιπτώσεις και μόνον όπου κρίνονται οικονομικά συμφέροντα, τότε μόνον έχουν λόγο οι δικηγόροι και τα δικαστήρια. Και τότε όμως κερδίζει ο πλουσιότερος ή ο δυνατότερος. Αλλιώς ατιμώρητα κάνει ο έλληνας ό,τι θέλει. Ανεβάζει τις τιμές στα εμπορεύματα που πουλάει, παρκάρει στα πεζοδρόμια, καταστρέφει τη δημόσια περιουσία κατά βούληση, ξεγελάει όποιον μπορεί, τρέχει με το αυτοκίνητό του με όποια ταχύτητα μπορεί, βρίζει όποιον θέλει, πηγαίνει όποτε θέλει στη δουλειά του, θεωρεί εξυπνάδα να κοροϊδέψει την πολιτεία στις σχέσεις του μαζί της.

αντιπολίτευση-κυβέρνηση σημειώσατε χι

Δύο είναι τα κόμματα που αυτό τον καιρό εναλλάσσονται στην εξουσία. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο θεωρείται συντηρητικό, το δεύτερο προοδευτικό. Και λέω θεωρείται, γιατί και των δύο τα κύρια χαρακτηριστικά δεν είναι αυτά που τα ξεχωρίζουν σε συντηρητικό και προοδευτικό κόμματα, αλλά εκείνα που χαρακτηρίζουν τις επιδιώξεις τους. Και επιδίωξη του καθενός είναι η αυταρχική διακυβέρνηση πίσω από την οποία κρύβονται συμφέροντα ιδιοτελή των βουλευτών και των δικών τους ανθρώπων. Το με ποιους λεκτικούς μανδύες (φιλελεύθερους - συντηρητικούς ή  σοσιαλιστικούς-προοδευτικούς) θα ντύσουν τις ενέργειές τους, δεν προβληματίζει τις τελευταίες δεκαετίες τα κόμματα, μιας και οι μανδύες αυτοί έχουν υφανθεί από κλωστές κοινές και αποδεκτές και από τις δύο παρατάξεις και είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να ταιριάζουν γάντι και στα δυο κορμιά. Κάτω από τους μανδύες εδράζεται και εργάζεται το συμφέρον.
Και τα κορμιά σού τα έχω περιγράψει κάπως μέχρι τώρα, εκτός αυτού όμως και η υπόλοιπη επιστολή μου γύρω από τα συμφέροντα αυτά περιστρέφεται, αφού το κορμί-συμφέρον ταυτίζεται με την αιτία της κατάντιας της Ελλάδας.
Θα σου μιλήσω εδώ για τους μανδύες και μάλιστα για τους μανδύες χωρίς τα εξαρτήματά τους, που άλλωστε λίγο λίγο ξεδιπλώνονται στο γράμμα μου αυτό, το οποίο προσπαθώ να γράψω με τέτοιον τρόπο που η ανάγνωσή του να μη σου γίνει βαρετή. Η αγάπη μου για σένα καθώς και η μισητή απόσταση που μας χωρίζει και που βαθαίνει τον πόνο του προσωρινού έστω χωρισμού μας, εύχομαι να με βοηθήσει σ’ αυτό έτσι που και την αγάπη μου να σου δείξω αλλά και για λίγο την απόσταση αυτή να μην την νοιώθουμε γράφοντας εγώ, διαβάζοντας εσύ.
Ο μανδύες λοιπόν είναι οι αλληλοκατηγορίες. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αλλάζουν μανδύα ανάλογα με το αν είναι κυβέρνηση ή αντιπολίτευση. Η παράταξη που κυβερνάει έχει τον μανδύα της κυβέρνησης. Η αντιπολίτευση τον μανδύα της αντιπολίτευσης. Και η αντιπολίτευση κατηγορεί τις πράξεις και τις παραλείψεις της κυβέρνησης και η κυβέρνηση κατηγορεί την αντιπολίτευση για ό,τι παρέλειψε να κάνει ή για ό,τι έκανε όταν ήτανε κυβέρνηση. Όταν η αντιπολίτευση γίνει κυβέρνηση και η κυβέρνηση μπει στην αντιπολίτευση, οι μανδύες αλλάζουν ντύνοντας όμως πάντοτε τις ίδιες κατηγορίες, επιπλήξεις, απειλές, ειρωνείες, συκοφαντίες.
Και μη νομίσεις ότι οι κατηγόριες φείδονται των σωστών ενεργειών που μπορεί να έχει κάνει η κυβέρνηση όταν ήταν κυβέρνηση.  Όχι! Βάλλονται και αυτές!
Κύριος και προσφιλής τόπος τελέσεως των λεκτικών διαπληκτισμών είναι πρώτα η τηλεόραση και αμέσως μετά η Βουλή. Όλες οι συζητήσεις  είτε αρχίζουν σαν, είτε καταλήγουν σε, ομηρικούς καυγάδες.
Αλλά το σπουδαίο είναι ότι οι καυγάδες αυτοί δεν γίνονται για να προέλθει από αυτούς κάτι σωστό, αλλά από μια ανάγκη που όλοι οι βουλευτές υπηρετούν, την ανάγκη να υποβιβάσουν τον αντίπαλο στα μάτια του λαού. Αυτοί οι καυγάδες θυμίζουν τους παιδικούς αναίτιους καυγάδες που όμως εκεί δικαιολογούνται από την ανάγκη του παιδιού να διοχετεύσει κάπου την ενέργειά του. Ίσως όμως και οι πολιτικοί να καυγαδίζουν γιατί επειδή δεν κάνουν τίποτε, αποβάλλουν ασκόπως διαπληκτιζόμενοι την ανία που τους προκαλεί η βουλευτική απραξία και αταραξία τους. Ποιος αλήθεια ξέρει…

παιδεία

Η Παιδεία πληρώνει κι αυτή την ανευθυνότητα των πολιτικών.
Ο κάθε υπουργός της Παιδείας, όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά του, απαραίτητα σχεδιάζει μια νέου τύπου Παιδεία, όχι σύμφωνη με τις ανάγκες της εποχής αλλά σύμφωνα με τις δικές του γνώμες και φαντασίες.
Οι σύμβουλοί του πάντοτε συμφωνούν με τη γνώμη του υπουργού, επειδή αυτοί είναι πάντοτε πλούσιοι και δεν έχουν πρόβλημα με τις σπουδές των παιδιών τους-όλοι αυτοί θα στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό για σπουδές, ή στα δυο καλλίτερα εκπαιδευτήρια της Αθήνας. Ξέρω πως ακούγεται φρικτή μία τέτοια αιτία της αρνητικής συμπεριφοράς του υπουργού και των συμβούλων του. Έχω ρωτήσει έλληνες με κάποια μόρφωση και γνώμη πάνω στα της Παιδείας και η γνώμη τους ταιριάζει με τη δική μου-αυτή που πιο πάνω σου είπα. Με δυο λέξεις πλήρης αδιαφορία. Και ο πρωθυπουργός χαίρεται που ο υπουργός του βγάζει πέρα τις δουλειές του υπουργείου του χωρίς ξεσήκωμα του φοιτητόκοσμου, και οι βουλευτές με το ίδιο κριτήριο ψηφίζουν ό,τι τους φέρνει στη Βουλή ο υπουργός και όλοι είναι μια χαρά. Ας μένουν αμόρφωτα τα παιδιά της Ελλάδας, ας μην είναι ικανά βγαίνοντας από το λύκειο να αρθρώσουν μια πρόταση ή να χειριστούν στοιχειωδώς έναν υπολογιστή. Μα ο κύριος υπουργός έχει τις ευλογίες του κυρίου πρωθυπουργού. Ας βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια οι επιστήμονες χωρίς να μπορούν να σταθούν δίπλα από τελειόφοιτους θεράποντες  της ίδιας επιστήμης χωρών όπως όχι η Αμερική και η Ευρώπη, αλλά όπως και η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Μα ο κύριος υπουργός έχει τις ευλογίες του κυρίου πρωθυπουργού. Ας αποφοιτούν από τα σχολεία τα ελληνόπουλα χωρίς να ξέρουν να μιλάνε ή να διαβάζουν. Αυτό θέλει η Παιδεία τους. Γιατί γλώσσα ίσον σκέψη και η σκέψη δεν θα βόλευε τους κρατούντες.

Υγεία

Ίδια και χειρότερη-αν υπάρχει κάτι χειρότερο- η κατάσταση στην Υγεία. Εδώ υπάρχει επιπλέον το ότι παίζεται κάθε φορά η υγεία του ανθρώπου, πεδίο λαμπρό εκμετάλλευσης. Ουρές στα ιατρεία, λεφτά από τον άρρωστο στο γιατρό για να κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται από το Δημόσιο, νοσοκομεία άθλια και βρωμερά, πλουτισμός γιατρών από χορήγηση φαρμάκων εταιριών που χρυσοπληρώνουν τους γιατρούς ακριβώς για να γράψουν τα δικά τους φάρμακα, μισθοί γιατρών γλίσχροι.
Οι υπουργοί στην Ελλάδα υπάρχουν για να διαχειρίζονται τα χάλια που βρήκαν στα υπουργεία τους ώσπου να  παραδώσουν στους επόμενους τα ίδια ή χειρότερα χάλια. Οι υπουργοί και οι σύμβουλοι και οι λεφτάδες, θα πάνε για νοσηλεία στο εξωτερικό-γιατί να γνοιαστούν για την Υγεία του λαού;
Να μην εξακολουθήσω να σου αναφέρω για κάθε υπουργείο ξεχωριστά τι συμβαίνει. Ίδιο χάος, ίδια κλοπή, ίδια αδιαφορία, ίδια κατάντια σε όλα τα υπουργεία και στο αντικείμενό τους.
Και ο λαός, αμόρφωτος και συνεπώς βλαξ, ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια τους ίδιους του τους καταστροφείς, εκλιπαρώντας τους μετά από κάθε φορά που τους ψηφίζει για μια θέση στο Δημόσιο, αποβλακωνόμενος όλο και περισσότερο από την Τηλεόραση, βλέποντας με ανοιχτό το στόμα τους πολιτικούς του να κολυμπάνε στο δικό του χρήμα και στο δικό του αίμα.
Στριμωγμένοι ανάμεσα Αφρικής και Ευρώπης, χωρίς να θέλουν να τους λένε Αφρικανούς, χωρίς να μπορούν να γίνουν Ευρωπαίοι΄ στριμωγμένοι ανάμεσα Ανατολής και Δύσης χωρίς να είναι ούτε δυτικοί ούτε ανατολίτες, οι έλληνες. Ανάδελφοι επίσης-κανένας λαός συγγενικός. Με γείτονες που διάλεξαν να τους έχουν εχθρούς. Κάνουν προς τα κάτω-θάλασσα ΄ κάνουν προς τα δεξιά-θάλασσα ΄ κάνουν προς τ’ αριστερά-θάλασσα. Απομονωμένοι έτσι μες στην ερημιά τους, αγρίμια καταντήσανε. Και μένουνε εδώ μέσα σκοντάφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο, και περνάνε τη ζωούλα τους μικροί, φοβισμένοι και ασήμαντοι, με τα μικρά τους σπιτάκια, με τους δρομάκους τους, με τις πολιτειούλες τους, με τα θεατράκια τους, με την κυβερνησούλα τους, με τους δημοσιογραφίσκους τους, με τους ποιητάκους τους, με τους φιλοσοφάκους τους, με τα πανεπιστημιάκια τους, με τους ερωτάκους τους, με τα μικρά κοντόθωρα μυαλουδάκια τους, με την σεμνοτυφιούλα τους, με τους μύθους τους για πρωτιά τους σε όλα, με το μίσος τους για ό,τι ξένο, με τα δανεισμένα λεφτουδάκια τους, με τις ένοπλες αδυναμίες τους, με τη βιομηχανιούλα τους, με την ιατρικούλα τους, με την διασκεδαστική μεγαλομανιούλα τους, μισώντας εαυτούς και αλλήλους, καταρώμενοι την τύχη που φταίει για όλα, φανταζόμενοι τι «θα έκαναν αν», κραυγάζοντες γοριλοειδώς, φοβούμενοι το φως και σκάβοντας όπως οι τυφλοπόντικες το έδαφος κάτω από το οποίο ζουν. Και κάπου κάπου φουσκώνουν την φούσκα που, όπως τα τουκάν-τουκάν εκεί σ’ εμάς, έχουν κάτω από το λαιμό τους, και αλληλοθαυμάζουν τη δύναμη και την ομορφιά τους ώσπου ο αέρας με θόρυβο να βγει από τα φουσκωτά τους υπολαίμια  μπαλόνια και να τους αφήσει κι αυτός.
Ένας λαός προερχόμενος από ανάμιξη  πολλών άλλων, που όμως δεν ευτύχησε να βγει λαός πολιτισμένος όπως εμείς. Και αυτό είναι φυσικό αφού οι συνιστώσες του είναι κύρια οι βαλκάνιοι και οι τούρκοι.
 Ο χαρακτήρας των ελλήνων ίσως εξηγείται από το γεγονός ότι αυτοί είναι συνοθύλευμα διαφόρων λαών και ομάδων. Και αυτό γιατί στην Ελλάδα έρχονταν από μόνοι τους ή στέλνονταν για να εποικίσουν άγονες περιοχές ή για άλλους λόγους, πλήθη από διάφορους λαούς.. Και είτε μόνοι τους έρχονταν είτε στέλνονταν εδώ, θα ήσαν βέβαια τα λαϊκά κατακάθια σε κάθε περίσταση. Όπως ας πούμε φυλακισμένοι, κακοποιοί, τεμπέληδες, αλήτες.   Και είναι πολύ πιθανό κάτι τέτοιο, γιατί έχουμε το παράδειγμα της Αμερικής, στην οποία το ίδιο συνέβη. Και στη μεν Αμερική τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως τα ξέρουμε γιατί οι καινουργιοφερμένοι εκεί δεν είχαν σε κανένα να δώσουν λόγο και τελείως μόνοι και ανεξάρτητοι έφτιαξαν ένα νέο κόσμο. Ενώ για τους έλληνες ήταν πολύ διαφορετικά.
Ελίζαμπεθ! Τρομερό να ζεις σε μια τέτοια χώρα! Μη φύγεις ποτέ από την Αμερική! Και όταν ακόμα θα γίνεις καλά, μη φύγεις ποτέ από την ευλογημένη χώρα μας. Κι εγώ θα παραιτηθώ για να είμαστε μαζί.
Οι ουρανοξύστες μας διαλαλούν το μεγαλείο της τρυπώντας τα σύννεφα και δείχνοντας τη δύναμή μας-δύναμη που την πετύχαμε δουλεύοντας όλοι μαζί με αγάπη για τον άνθρωπο, με σκοπό και με σύστημα. Οι δρόμοι μας, πεντακάθαροι και πλατιοί, είναι το αντικαθρέφτισμα της σταθερής και με ασφάλεια πορείας μας προς τα εμπρός, προς το λαμπρό μας μέλλον. Εμείς παίρνουμε δόξα στα πεδία όχι μόνο των μαχών, αλλά και στους δυσκολότερους αγώνες-τους αγώνες της ειρήνης. Εμείς δεν αρκούμαστε στο αξεπέραστα όμορφο της φύσης της πατρίδας μας, αλλά και ό,τι δημιουργούμε φροντίζουμε να είναι κι αυτό όμορφο: τα σπίτια, οι κήποι μας, τα πάρκα, οι χώροι διασκέδασης και εργασίας , ώστε να ζούμε όλη τη ζωή μας μέσα στην ομορφιά. Τα παιδιά μας τα μαθαίνουμε από μικρά στην τήρηση των νόμων και τα εφοδιάζουμε από όταν είναι μικρά ακόμα με όλα όσα χρειάζονται για να περάσουν μια ζωή αξιοπρεπή, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.
Η ελευθερία μας για πρώτη φορά στον κόσμο είναι πραγματική ελευθερία: θρησκευτική, λατρείας, πνεύματος, ιδεών, λόγου, αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Και το Σύνταγμά μας εγγυάται τις προσωπικές ελευθερίες.
Η δημοκρατία μας είναι υποδειγματική. Μακριά είναι ακόμα η Ευρώπη, όσο και αν το προσπάθησε να μας πλησιάσει, από του να χτίσει μια πολιτική ένωση που να θυμίζει σε κάτι τη δική μας. Δικαιοσύνη μας, Παιδεία, ζηλευτές. Ως για τους φτωχούς, που δεν γίνεται να μην υπάρχουν σε κάθε χώρα, ζουν κι αυτοί απολαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα για μια ζωή αξιόπρεπη αγαθά, που απλόχερα η πολιτεία μας φροντίζει να τους παρέχει.
Πού στην Ευρώπη -και όχι μόνο στην Ελλάδα- μπορείς να βρεις όσα η πατρίδα μας παρέχει στους πολίτες της;
Ο Θεός να ευλογεί την Αμερική.
Και όταν ο αμερικάνος δώσει το χέρι για μια συμφωνία, τίποτα δεν μπορεί να τον κάνει να αλλάξει απόφαση. Κοροϊδίες και αθετήσεις και εξυπνάδες δεν υπάρχουν.
Αλλά αξίζει να σου εξηγήσω τι θεωρείται εξυπνάδα στην Ελλάδα. Έξυπνος λοιπόν εδώ θεωρείται εκείνος που μπορεί να κοροϊδεύει τον άλλο, αθετώντας με διάφορες προφάσεις κάτι συμφωνημένο, πουλώντας κάτι ακριβότερα από την τιμή του, επικρατώντας με αθέμιτα μέσα σε διενέξεις, προηγούμενος με ύπουλο τρόπο σε κάτι μικρό ή μεγαλύτερο στις κοινωνικές του ή άλλου είδους σχέσεις με τον συνάνθρωπό του. Και κουτός είναι εκείνος που δεν μεταχειρίζεται τέτοιες μεθόδους. Για να καταλάβεις τι εννοώ, σκέψου ότι  οι γάλλοι, οι γερμανοί και γενικά οι βορειοευρωπαίοι, θεωρούνται από τον «έξυπνο» έλληνα σαν «κουτόφραγκοι», εμείς δε, οι αμερικάνοι, σαν (κουτο)«αμερικανάκια»…
Αλλά ας ξαναγυρίσω,  αν και δεν τελειώνουν αυτά, στην αναφορά όσων ευχάριστων απολαμβάνει ο αμερικανός πολίτης ζώντας στην μεγάλη μας χώρα. Πράγματα που και τα ξέρω και τα ξέρεις, όμως μέσα στη βρωμιά που ζω θα τα γράψω και πάλι, γιατί ενόσω τα γράφω, τα απολαμβάνω σαν να ήμουν εκεί…
Ο χρόνος στην Αμερική είναι φίλος και σύμμαχος του ανθρώπου και όχι δυνάστης και εχθρός του. Δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε όπως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί, όμως δεν αφήνουμε να καταστρέφεται η ζωή μας με βιασύνες να προλάβουμε κάτι ή με θρήνους για το τέλος της. Ζούμε απολαμβάνοντας τη ζωή και ό,τι καλό έχουμε μέσα της δημιουργήσει, βιασύνη για τίποτα δεν μας κατέχει, ο ένας δεν υποβλέπει τον άλλον για  τα αγαθά που έχει, μόνο προσπαθεί κι αυτός να αποκτήσει όσα έχει εκείνος. Και αυτό, πάντοτε πράττοντας όπως η ευγένεια και οι νόμοι της πατρίδας μας ορίζουν. Και η μεγάλη μας πατρίδα αμείβει εκείνον που προσπαθεί. Και αν πάλι αυτός δεν τα καταφέρει, αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι ένας παρακατιανός πολίτης. Οι έχοντες, μέσω των δίκαιων νόμων μας, φροντίζουν να καλοπερνούν και οι μη επιτυχόντες, ώστε να μην υπάρχει μισαλλοδοξία για εκείνους που κέρδισαν αυτό για το οποίο προσπάθησαν.
Τα όνειρα στην Αμερική πραγματοποιούνται. Δουλειά, εξυπνάδα, να! τι μόνο χρειάζονται γι αυτό.
Το κράτος μας, μας προφυλάσσει από κάθε εξωτερικό εχθρό με το υπουργείο Άμυνας και το υπουργείο Εξωτερικών. Από κει και πέρα εμείς δεν έχουμε παρά να υπακούμε τους νόμους μας και να ζούμε δημιουργικά προφυλαγμένοι από κάθε κίνδυνο. Με ασφάλεια, επιδινόμαστε στη δουλειά μας, πλουταίνοντας και την πατρίδα και εμείς ζώντας μια ζωή ευχάριστη και απολαυστική.
Οι αστυνομικοί μας ποτέ δεν θα ενοχλήσουν όποιον έχει δίκιο, θα τσακίσουν όμως τον παραβάτη των νόμων, όπως επιτάσσει το καλό των νομοταγών πολιτών και της πατρίδας.
Έτσι δουλεύει η κοινωνία μας.
Στις συναλλαγές μας είμαστε ευγενικοί ο ένας με τον άλλο.
«Φακελάκι» και «μέσον» είναι κάτι έγνωστο στις δοσοληψίες μεταξύ μας.  
«Φακελάκι» εδώ- κάτι αδιανόητο για τη χώρα μας-είναι η πληρωμή χρημάτων σε κάποιον υπάλληλο δημόσιο ή ιδιωτικό, επιπλέον εκείνων που του δίνει η υπηρεσία του, προκειμένου να κάνει τη δουλειά του εξυπηρετώντας το κοινό(!)
Μα πρέπει να μάθεις και τι είναι το «μέσον». «Μέσον» λοιπόν είναι η χρησιμοποίηση κάποιου γνωστού με μεγάλη κοινωνική, πολιτική ή άλλη δύναμη, προκειμένου αυτός να μεσολαβήσει για να επιτευχθεί κάτι, είτε εντελώς νόμιμο είτε παράνομο, από έναν υπάλληλο του κράτους. Τώρα ξέρεις και μόνη σου ότι αδιανόητο είναι να υπάρξει κάτι τέτοιο στη χώρα μας.
Φακελάκι και μέσον, είναι δυο απαραίτητες πρακτικές, αν θέλεις να τελειώσεις εδώ κάποια δουλειά σου.
Οι δρόμοι μας στην πατρίδα αντηχούν από γέλια και χαιρετισμούς του ενός προς τον άλλο σε κάθε συνάντηση.
 Οι κοπέλες μας είναι σεμνές και όχι σεμνότυφες, και είναι ελεύθερες να ζήσουν τη ζωή τους.  Και είναι αυτές που όταν συναντιούνται με κάποιον άγνωστο στο δρόμο, πρώτες αυτές θα χαιρετίσουν. Αντίθετα από ό,τι εδώ, που οι κοπέλες όταν δουν να έρχεται από απέναντι κάποιος άντρας, πιάνουν την αντίθετη από κείνον μεριά του δρόμου, κατεβάζουν το κεφάλι και το στρέφουν προς την άλλη μεριά ώστε ούτε να τον βλέπουν. Και αυτές τις κοπέλες τις λένε «καλές»-τι θέλουνε να πούνε άραγε;

‘Όταν μπεις σε μαγαζί στην πατρίδα, οι υπάλληλοι σκοτώνονται ποιος να σε εξυπηρετήσει. Και όταν ακόμα αποφασίσεις, αφού δεις όλα, ότι τίποτε δεν σου κάνει και φεύγεις χωρίς να αγοράσεις τίποτε, ο καταστηματάρχης θα έρθει μαζί σου ως την εξώπορτα του καταστήματος και ανοίγοντας την πόρτα θα σου πει χαμογελώντας: Σας ευχαριστούμε, να μας ξαναέρθετε.
Εδώ οι καταστηματάρχες σε διώχνουν από το μαγαζί τους.
 Έχω γίνει μάρτυρας της ευτυχίας που ακτινοβολούν όσοι ξένοι πετυχαίνουν να γίνουν πολίτες της ευτυχισμένης πατρίδας μας. Και πώς να μην είναι έτσι αφού καμία πατρίδα, όταν ξεπεράσει κανείς το νόστο της συνήθειας για τη χώρα από την οποία προέρχεται, δεν συγκρίνεται με τη δική μας και καμιά ευτυχία με εκείνην που βρίσκει καθένας μέσα στην ζωή της Αμερικής!
Όλα εκεί είναι καμωμένα έτσι που να εξυπηρετούν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Ανάγκες επιβίωσης, κοινωνικές, ψυχολογικές, αισθητικές, πολιτικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές, πνευματικές.
Μια έξοδος από το σπίτι σου για μια βόλτα στη γειτονιά, σε φέρνει σε επαφή με την τάξη, την καθαριότητα, την σοφή εκμετάλλευση του χώρου ώστε το μάτι και η ψυχή ούτε να ανιά ούτε να οικτίρει την καλαισθησία σε ό,τι δημόσιο.
Αν βγεις για ένα Σαββατοκύριακο έξω από την πόλη, παντού φιλόξενες γωνιές με μεταξύ τους διαστήματα διαδρομής ευεργετικά του ψυχισμού του οδηγού ή του επιβάτη των τόσων ειδών μεταφορικών μέσων της ευλογημένης πατρίδας μας. Και ο εκάστοτε προορισμός, έτοιμος να ανανεώσει τη διάθεση για συνέχιση της ζωής μέσα στην πόλη, με αγάπη προς μια τέτοια χώρα που φροντίζει τον κάτοικό της όπως κι αυτός νοιάζεται για κείνη.
Όσο όμως ευτυχείς γίνονται ακόμα και οι έλληνες στην πατρίδα μας, όσοι από αυτούς δεν έχουν βγει από τη χώρα τους είναι όσο γίνεται αντιαμερικανοί. Για ό,τι άσχημο συμβαίνει στην Ελλάδα φταίνε οι αμερικάνοι. Η Παιδεία τους πάει από το κακό στο χειρότερο; Φταίνε οι αμερικάνοι. Αυξήσεις στους μισθούς δεν δίνονται; Φταίνε οι αμερικάνοι. Καίγονται τα δάση τους; Φταίνε οι αμερικάνοι. Ο καιρός χάλασε; Οι αμερικάνοι άλλαξαν το κλίμα. Η ΔΕΗ ακρίβηνε; Φταίνε κι αμερικάνοι. Γριπιάζεται η Ελλάδα; Κάποιον ιό άφησαν ελεύθερο στην Ελλάδα οι αμερικάνοι. Τα τρόφιμά τους είναι βλαβερά για την υγεία τους; Τα ραντίζουν με μυστικές ακτίνες οι αμερικάνοι.
Ξέρω πως το βρίσκεις παράλογο, όμως σου είπα, η Ελλάδα είναι η χώρα του παραλογισμού.
Και κάθε που γίνεται μία πορεία ή ένα συλλαλητήριο από τα πολλά που γίνονται εδώ, η κατάληξή του είναι η αμερικάνικη πρεσβεία. Κατά τα άλλα προσπαθούν να μας μιμηθούν όσο πιο άσχημα μπορούν…
Τι να γίνει; Αφού η μοίρα ήθελε την ύπαρξη και ενός λαού πάνω στη γη τόσο διαφορετικού από όλους τους άλλους, θα ζήσουμε  και μ’ αυτούς.
Όμως αγαπημένη, αν ο Θεός με αγαπάει, αν κάποτε έκανα κάτι για το οποίο να αξίζω να εισακουστεί μια ευχή μου, ένα ζητάω από το Υπέρτατο Όν: να μη μου δώσει το θάνατο μακριά από την πατρίδα.
Αλλά ξαναγυρίζω στην Ελλάδα.
Ο λαός, πάντοτε ήξερε ότι η αιτία της κακοδαιμονίας του είναι το πολιτικό σύστημα και όσοι το υπηρετούν. Ώσπου να έρθει η Κρίση όμως, μόνο ψιθύριζε στις παρέες του ότι οι πολιτικοί κλέβουν. Τώρα το φωνάζει κατάμουτρα στους ίδιους όποτε τους συναντάει, συνοδεύοντας τις κραυγές «Κλέφτες! Κλέφτες! Όλοι είσαστε κλέφτες!» με την εκσφενδόνιση εναντίον τους γιαουρτιών, λαχανικών, καρεκλών και με ό,τι άλλο βρίσκει κάθε φορά πρόχειρο και βολικό. Και δεν κάνει εξαίρεση για κανέναν πολιτικό.
Οι πολιτικοί αντιδρούν σ’ αυτό με την επωδό: «Δεν είμαστε όλοι κλέφτες», που την επαναλαμβάνουν όπου βρεθούν.
Αλλά το «δεν είμαστε όλοι κλέφτες» τελικά καταλήγει να σημαίνει «δεν είναι κανένας από εμάς κλέφτης». Διότι ούτε η Δικαιοσύνη έχει τιμωρήσει κάποιον από αυτούς για κλοπή, ούτε κανείς όπως είναι φυσικό έχει δει κάποιον πολιτικό την ώρα που αρπάζει τα χρήματα από το ταμείο του κράτους.
Πώς λοιπόν οι πολίτες είναι τόσο σίγουροι ότι οι πολιτικοί και οι «δικοί» τους άνθρωποι κλέβουν;
Επειδή κι εγώ είχα την ίδια απορία, ρώτησα φίλους έλληνες που μου εξήγησαν το πώς.
Είναι λοιπόν που οι πολιτικοί μπαίνουν στην πολιτική φτωχοί και σε λίγο καιρό είναι πάμπλουτοι.
Είναι που δεν συμφωνούν με την απαίτηση του λαού να ισχύσει το «πόθεν έσχες» και γι αυτούς.
Είναι που και οι «δικοί» τους άνθρωποι (συγγενείς, φίλοι), ξαφνικά εμφανίζονται πλούσιοι.
Είναι που έχουν ψηφίσει νόμους που τους επιτρέπει να μείνουν ατιμώρητοι για όποια κλεψιά κι αν κάνουν.
Είναι τέλος που σε όποιο σκάνδαλο βγει στη φόρα, από πίσω κρύβεται ένας πολιτικός.
Μη μου πεις ότι έχει άδικο ύστερα απ’ αυτά ο λαός.
Και λέω κι εγώ, αν υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί που δεν κλέβουν, πώς δεν φανερώνουν εκείνους που κλέβουν; Ή πώς δεν παραιτούνται; Ή πώς ψηφίζουν τους νόμους που αφήνουν ατιμώρητους τους κλέφτες; Και αν λοιπόν αυτοί οι κάποιοι δεν κλέβουν, δεν είναι συνεργοί στο έγκλημα;
Όλοι λοιπόν δεν είναι ένοχοι ενώπιον του λαού;
Σου έγραψα και πιο πάνω ότι για να γίνει κανείς δεκτός σαν υποψήφιος βουλευτής, πρέπει να είναι πάμπλουτος. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει κατακλέψει το λαό που τώρα θέλει να «υπηρετήσει»;  Γιατί πώς έγινε πλούσιος παρά εκμεταλλευόμενος τους άλλους; Τα λεφτά δεν τα έχει κλέψει από τον λαό; Τα χρήματα που έχει δεν έλειψαν από τους φτωχούς που δούλεψαν χωρίς να πληρωθούν; Κλέφτες λοιπόν είναι όλοι οι βουλευτές και πριν γίνουν βουλευτές ή ασχοληθούν με την πολιτική, αλλά  και συνεχίζουν το θεάρεστο χόμπι τους και σαν βουλευτές.
Στην ιστορία της Ελλάδας, μόνον, μερικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (είναι ένα δήθεν αριστερό κόμμα) μπήκαν φτωχοί στην πολιτική. Όμως με την κλοπή έγιναν κροίσοι σε ένα έως δύο χρόνια μέσα. Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (που είναι οι δεξιοί φίλοι μας), είναι πλούσιοι και πριν μπουν στην πολιτική. Και αυτή είναι η διαφορά των μεν από τους δε. Οι πασοκικοί βουλευτές έκλεψαν μόνο όντας βουλευτές, οι νεοδημοκράτες από πριν μπουν στην πολιτική. Τα κόμματα που δεν έχουν γίνει κυβέρνηση ακόμα, περιμένουν πώς και πώς να γίνουν, ώστε να κλέψουν με τη σειρά τους και αυτά και οι δικοί τους βουλευτές.
Αλλά το κυριότερο και πιο διαδομένο ανάμεσά τους, είναι ο «ξύλινος λόγος» που μεταχειρίζονται οι πολιτικοί στις ομιλίες τους προς το λαό. Ο «ξύλινος λόγος» είναι ένας λόγος χωρίς συναίσθημα, χωρίς χρώμα, που δεν συνοδεύεται παρά από πολύ περιορισμένες ή καθόλου κινήσεις των χεριών ή του σώματος, ένας λόγος ρομποτικός όπως τον λέω εγώ, ή ένας λόγος που βγαίνει από στόμα ζόμπι. Ένας λόγος «πολιτικός», με ανέκφραστο πρόσωπο, με λέξεις άγνωστες για το λαό, λόγος που ο λαός άραγε δεν καταλαβαίνει.
Με τον τέτοιον λόγο οι πολιτικοί κερδίζουν στα μάτια του λαού ανωτερότητα, μιας και ο λαός δεν μπορεί να εξηγήσει όσα ακούει και νομίζοντας τον εαυτό του παρακατιανό σκύβει πιο πολύ το κεφάλι του μπροστά στα «ανώτερα» αφεντικά του.
Αυτός ο λόγος αποκόβει τους πολιτικούς από το λαό. Εκείνοι όμως έχουν τους δικούς τους ανθρώπους στους οποίους μιλούν ανθρώπινα. Είναι οι «δικοί» τους άνθρωποι, οι βοηθοί τους στην παρανομία την «νομιμοποιημένη» από τους ίδιους, αφού εκείνοι νομοθετούν. Είναι οι άνθρωποι που από την τέτοια σχέση αποκτούν περιουσίες, ενώ σε αντάλλαγμα εφοδιάζουν τους πολιτικούς με ψήφους την ώρα της κάλπης.
Έτσι ο λαός, αποξενωμένος από την πολιτική, ενδιαφέρεται για άλλα και κυρίως για τον αθλητισμό και κυρίως για το ποδόσφαιρο. Εκεί τον έχουν στρέψει φανατίζοντάς τον οι ίδιοι οι πολιτικοί.
Ή προσβλέπει για βοήθεια στην Εκκλησία.
Το αθλητικό γεγονός το οποίο λατρεύει ο έλληνας είναι το ποδόσφαιρο. Πάθη, μίση, ενθουσιασμοί, αγώνες, είναι το περικάλυμμα αλλά και η ουσία της λατρείας αυτής. Αν την ίδια αφοσίωση που δείχνουν για το άθλημα αυτό, την κρατούσαν για τα Δημόσια πράγματα, η Ελλάδα θα μεγαλουργούσε.
Και ενώ οι έλληνες φοβούνται να ασχοληθούν με τα πολιτικά και δεν φανερώνουν ούτε τι ψήφισαν, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να δηλώνουν περήφανα οπαδοί της μιας ή της άλλης ποδοσφαιρικής ομάδας.
Ως για την Εκκλησία, αυτή είναι όπως παντού οι θρησκείες: εκμεταλλεύεται τη φτώχεια και την αμορφωσιά του λαού, στην οποία αυτή με τη σύμπραξη των πολιτικών έχει καταδικάσει το λαό, ώστε και αυτή, όπως εκείνοι, να μεγαλώνει και να πλουταίνει.
Ο Γκαίτε είχε πει ότι ο Χριστιανισμός θα πάει την ανθρωπότητα δέκα χιλιάδες χρόνια πίσω. Για τους έλληνες ας υπολογίζουμε είκοσι χιλιάδες τα χρόνια.
Τα δύο εκκωφαντικά ακουόμενα ραδιοφωνικά δίκτυα σε όλη την Ελλάδα, είναι τα δίκτυα της Εκκλησίας και τα δίκτυα του ποδοσφαίρου. Δίκτυα που έχουν «πιάσει» στα βρόχια τους τούς δειλούς  έλληνες  και τους άγουν και τους φέρουν.
Ένα άλλο ιδεολόγημα των ελλήνων είναι ότι οι έλληνες είναι πρώτοι και καλλίτεροι σε όλα. Αυτό είναι κάτι που είτε πιστεύουν, είτε προσποιούνται ότι πιστεύουν, όλοι οι έλληνες. Οι εκάστοτε ιθύνοντες τους έχουν εμφυσήσει αυτή την ιδέα. Και έχοντας την ιδέα αυτή βαθιά τους ριζωμένη, πιστεύουν ότι είναι οι πρώτοι ακόμα και εκεί που, όπως συνήθως συμβαίνει, είναι τελευταίοι και σ’ αυτό.
Στην τάση τους αυτή οι ιθύνοντες έχουν βοηθούς τους τούς αρχαίους έλληνες, οι οποίοι κατά γενική ομολογία των σημερινών ελλήνων ήσαν σίγουρα πρώτοι σε όλα: σε επιστήμες,  μυθολογία, φιλοσοφία, γλυπτική, ιστορία, γεωγραφία, κλπ κλπ. Μα ήτανε πρώτοι και στις ανακαλύψεις και στις εφευρέσεις. Αυτοί ανακάλυψαν την Αμερική, αλλά οι σύγχρονοι το κρύβουν από ζήλεια.
Αυτοί εφεύραν το πόλο, το ποδόσφαιρο και ένα σωρό άλλα παιχνίδια και αθλήματα σύγχρονα και όχι.
Ό,τι ωραίο σε όλη τη γη, οι έλληνες το έκαναν, διότι μεταξύ άλλων, είχαν πάει σε όλα τα μέρη της γης προτού αυτά ανακαλυφθούν από τους σημερινούς οικιστές τους.
Αν πει κανείς στους σημερινούς έλληνες ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους έλληνες παρά μόνον το ότι κατοικούν στον ίδιο τόπο με εκείνους, εκείνοι βαφτίζουν αυτόν που το λέει ανθέλληνα και ησυχάζουν. Και αν κάποιοι ξένοι τους πούνε το ίδιο, ω! αυτοί ζηλεύουν, ή, το χειρότερο, θέλουν να τους αφανίσουν από το πρόσωπο της γης, αφαιρώντας τους όλες τους τις επιτεύξεις.
Και εν πάσει περιπτώσει, ό,τι έχει ξεφύγει από το δαιμόνιο των αρχαίων ελλήνων, το ανακαλύπτουν οι σημερινοί έλληνες, όμως από ζήλεια ή μίσος αυτές οι ανακαλύψεις και οι εφευρέσεις –τι κρίμα!- δεν αναγνωρίζονται από τους άλλους. Ποιούς άλλους; Μα όλους τους άλλους, γιατί στον κόσμο μας υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι έλληνες και όλοι οι άλλοι!
Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι καλλιεργούν αυτές τις αυταπάτες στο λαό, ώστε αυτός να βρίσκεται στη μακαριότητα της πρωτιάς σε όλα, και να μη δίνει τη σοβαρότητα που πρέπει στις κλεψιές τους μιας και, διάβολε, δεν μπορεί άνθρωποι πρώτοι σε όλα να κλέβουν, κάτι λάθος γίνεται ή κάτι μικρό συμβαίνει και το παραφουσκώνουν κάποιοι. Γι αυτό και πείθονται ότι οι κλεψιές δεν είναι κλεψιές, αλλά είναι, όπως οι γνώστες όλων έλληνες πολιτικοί λένε, «αβλεψίες», «κακή διαχείριση», «σπατάλη», «λάθη».
Ακόμα οι τηλεοράσεις πείθουν τους έλληνες ότι είναι οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι στον κόσμο και καθόλου ρατσιστές.
Αυτό, ενώ ο ρατσισμός στην Ελλάδα ανθεί ακόμα και μεταξύ των ελλήνων: χαρακτηρίζουν «βούλγαρους» τους βορειοελλαδίτες οι νοτιοελλαδίτες, και «χαμουτζήδες» τους νότιους οι βόρειοι.
Για τους νοτιοελλαδίτες Ελλάδα είναι μόνο η κάτω από το «αυλάκι»  περιοχή, (αυλάκι λένε τον Ισθμό της Κορίνθου), και η υπόλοιπη χώρα είναι Βουλγαρία ή Τουρκία.
Ακόμα οι έλληνες του ενός νομού μισούν τους έλληνες του διπλανού τους νομού και κάθε χωριό μισεί το διπλανό του χωριό.
Ως για τα κατορθώματα του έλληνα στα ξένα μέρη, φέρνουν για παράδειγμα πως οι έλληνες γίνονται καθηγητές πανεπιστημίων στη χώρα μας. Μα όλοι οι ξένοι αναδεικνύονται στα γράμματα στην Αμερική, επειδή εμείς αφήνουμε τους ξένους να ασχοληθούνε μ’ αυτά, κρατώντας εμείς τις μπίζνες μας, δηλαδή το χρήμα…
 Σε αυτές τις ιδεοληψίες τους οι έλληνες βοηθιούνται και από πολλούς ξένους, μεταξύ των οποίων και μερικοί συμπατριώτες μας, οι οποίοι θαυμάζουν τον πολιτισμό και την δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας και μάλιστα λένε ότι ο σημερινός δικός μας πολιτισμός έχει τις ρίζες του και είναι συνέχεια του αρχαίου εκείνου πολιτισμού.
Και ας είναι ο πολιτισμός μας εντελώς δικός μας, μα αν ήθελε κάποιος να του βρει ρίζες, αυτές θα ήτανε ο ρωμαϊκος πολιτισμός.
Αλλά ας πω λίγα, μαζεμένα εδώ, για τους δημοσιογράφους, τους συνεταίρους των πολιτικών στην καταστροφή της Ελλάδας.
Για τους δημοσιογράφους του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και του Τύπου λοιπόν:
-οι έλληνες είναι εργατικοί.
-οι έλληνες είναι φιλόξενοι και όλοι μαζί αλλά και κάθε πόλη, χωριό ή νομός χωριστά. Μάλιστα συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι περισσότερο φιλόξενος.
-οι έλληνες δεν είναι ρατσιστές.
-οι έλληνες μεγαλουργούν «έξω».
-οι έλληνες είναι ευγενικοί.
-οι έλληνες δεν είναι εγωιστές.
-οι έλληνες ενωμένοι καταφέρνουν τα πάντα.
-οι έλληνες δε φταίνε για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα τους.
-οι έλληνες είναι υπερήφανοι. Γι αυτό και δεν ανέχονται να τους λένε άλλοι ότι είναι κλέφτες, ότι οι πολιτικοί τους δεν μπορούν να κυβερνήσουν και ότι οι ίδιοι δεν θέλουν να κυβερνηθούν, ότι ζουν για δεκαετίες με δανεικά, ότι είναι τεμπέληδες, ότι δεν κάνουν ό,τι συμφωνούν, ότι είναι ένας λαός κοιμισμένος, ότι είναι αμόρφωτοι, ότι δεν έχουν μπέσα, ότι είναι πρώτοι σε ό,τι άσχημο, ότι ψηφίζουν νόμους που μένουν στα χαρτιά, ότι η χώρα τους είναι τεταρτοκοσμική, ότι οι ληστεύουν  ο ένας τον άλλο και άλλα παρόμοια.
-οι έλληνες έχουν δάφνες δόξας που κανένας άλλος λαός δεν έχει.
-οι έλληνες έχουν αλάνθαστο πολιτικό κριτήριο και κάθε φορά φέρνουν στην εξουσία όποιους ακριβώς χρειάζεται η χώρα!
-οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι-το να λέμε ότι οι πολιτικοί είναι όλοι ίδιοι είναι ρατσισμός!!!
-η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου.
-η Ελλάδα έχει ιστορία δυόμισι χιλιάδων ετών.
-η Ελλάδα μπορεί να συντηρήσει και να προστατέψει τα μάρμαρα που της έχουν πάρει για να τα διαφυλάξουν και να τα συντηρήσουν αλλού.
-η Ελλάδα έχει τις καλλίτερες ακτές από όλα τα κράτη του κόσμου.
-η Ελλάδα έδωσε τα φώτα στην ανθρωπότητα.
-οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι-το να λέμε ότι οι πολιτικοί είναι όλοι ίδιοι είναι ρατσισμός!!!
Το κακό που γίνεται με όλες αυτές τις δημόσια ακουγόμενες ρήσεις είναι ότι ο φύσει τεμπέλης λαός επαφίεται στο να είναι όλα αυτά και δεν προσπαθεί για περισσότερα.

Για όλα αυτά και επειδή οι έλληνες ξέρουν ότι δεν έχουν πολιτικούς αλλά πολιτικάντηδες, οι οποίοι όταν μιλούν μιλάνε όχι για να ενημερώσουν τους πολίτες αλλά για να κρύψουν τις πομπές τους, ανθούν στην εδώ τηλεόραση οι κουτσομπολίστικες εκπομπές, που λέγεται σ’ αυτές οποιαδήποτε χαζομάρα, όπου ακούγονται συνέχεια χαζοτράγουδα, όπου ασήμαντες «κυρίες» παίρνουν διαστάσεις αστέρων ανάμεσα στους ασήμαντους και ηλίθιους έλληνες. Και είναι αυτός ο λόγος που ανθούν οι αθλητικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα αθλητικά τηλεοπτικά κανάλια, και αυτός είναι ο λόγος που βρίθουν οι θρησκευτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και κανάλια.
Να μην «θιγούν» οι πολιτικοί και όλα τα άλλα επιτρέπονται.
Και ο λύκος χορτάτος, και η προβατίνα…ψόφια!

Η τηλεόραση είναι η αρένα των νεοελλήνων. Στα χρόνια της Ρώμης υπήρχε το Κολοσσαίο με τις μονομαχίες και τις θυσίες των χριστιανών και άλλων κακοποιών. Οι Ίνκας και άλλοι λαοί είχαν τις ανθρωποθυσίες που ζητούσαν οι θεοί τους.
Οι Ισπανοί έχουν την αρένα όπου σφαγιάζονται ταύροι και καμιά φορά και τορεαντόρς.
Ε, οι έλληνες έχουν την τηλεόραση! Και εδώ δεν σφαγιάζονται ταύροι αλλά βόδια-οι έλληνες.

ΚΡΊΣΗ
Η Κρίση χτίζεται στην Ελλάδα από το 1981. Ο Παπανδρέου δεν έδωσε χρήματα στους φτωχούς παίρνοντάς τα από τους πλούσιους, αλλά έκανε τους πλούσιους φτωχούς και τους φτωχούς πλούσιους. Αυτό ο ίδιος το έλεγε υπερηφανευόμενος: «ο πλούτος άλλαξε χέρια». Δεν έδωσε Παιδεία στους απαίδευτους, αλλά άφησε κούτσουρα και όσους ήθελαν να μορφωθούν. Για να φέρει την ισότητα δεν έδωσε φτερά στους άφτερους αλλά έκοψε και τα φτερά όσων είχαν.  Έβαλε τους άξεστους στα σαλόνια όχι μαθαίνοντάς τους να φέρονται, αλλά αναγκάζοντας και όσους είχαν τρόπους να συγχρωτίζονται με κείνους. Σε γενικές γραμμές εξίσωσε τα πάντα προς τα κάτω. Κάτι πολύ εύκολο, γιατί σαν έλληνας κι αυτός, προτίμησε την εύκολη και τεμπέλικη λύση, αν και ήξερε καλά  τα αποτελέσματα της τέτοιας ενέργειάς του.
Πίστη του ήτανε ότι οι υπουργοί μπορούν να λαδώνονται, αλλά όχι με πολύ μεγάλα ποσά. Για κάποιον υπουργό που είχε πάρει «δώρο» πεντακόσια εκατομμύρια δραχμές, είπε: «Όχι και πεντακόσια εκατομμύρια…»
Την ίδια στιγμή για να κρατήσει τους ψηφοφόρους του και για να κερδίσει κι άλλους μοίραζε τα χρήματα που έρχονταν από την ΕΟΚ στους ημέτερους, από υπουργούς έως τον τελευταίο πασοκτζή του τελευταίου χωριού της Ελλάδας. Δεν τα χρησιμοποίησε για την ανάπτυξη της χώρας. Έκανε δηλαδή ό,τι μπορούσε για να φέρει την κρίση στην Ελλάδα.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και ο Σημίτης,  ετά τον Παπανδρέου, που σε κατηγορίες για τα σκάνδαλα απαντούσε μέσα στη Βουλή: «Γιατί φωνάζετε; Αυτή είναι η Ελλάδα!»
Μέχρι το ογδόντα ένα καταλήστευαν το Δημόσιο οι δεξιοί, που σημαίνει οι ταγματασφαλίτες, οι δοσίλογοι, οι χίτες. Όλοι αυτοί ήσαν που συνεταιρίστηκαν με τους γερμανούς κατακτητές πρώτα και με τους εγγλέζους κατόπιν. Μετά το ογδόντα ένα το Δημόσιο καταληστεύονταν από τους «σοσιαλιστές». Και «σοσιαλιστές» είναι εκείνοι που ειδοποιημένοι ότι οι αμερικάνοι δε θέλανε άλλο τη χούντα, είχαν χωθεί στο Πολυτεχνείο για να καταλάβουν το κενό που θα άφηνε η πτώση της.
Και όπως οι πρώτοι, οικειοποιήθηκαν και εκμεταλλεύτηκαν  το μίσος του λαού για τη δικτατορία του Μεταξά και καθιέρωσαν τη γιορτή της 28 Οχτώβρη εξοστρακίζοντας από το Δημόσιο και κοινωνικό βίο τους αριστερούς, έτσι και οι δεύτεροι οικειοποιούμενοι και εκμεταλλευόμενοι το μίσος του λαού για τη χούντα του Παπαδόπουλου, καθιέρωσαν τη γιορτή του Πολυτεχνείου εξοστρακίζοντας από τον πολιτικό, Δημόσιο και κοινωνικό βίο τους χουντικούς και τους δεξιούς. Ωραίες δημοκρατίες και οι δύο…
Η Νέα Δημοκρατία που ήρθε μετά το εικοσιπεντάχρονο φαγοπότι και των «σοσιαλιστών», έχοντας μείνει μακριά από το τραπέζι για δεκαετίες, θεώρησε καλό να φάει με όλες της τις μασέλες για να ισοφαρίσει όσα είχε χάσει μέχρι τότε.
Και όταν είδε τα σκούρα, αποχώρησε.
Άφησε τη χώρα στα χέρια ενός ηλίθιου, του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτός αποτελείωσε όσα είχαν μείνει στη μέση. Έβαλε τους έλληνες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους έκανε φτωχότερους κατά τριανταπέντε τοις εκατό μέσα σ’ ένα χρόνο.
Χαρακτηριστικό της φασιστικής νοοτροπίας των πασοκτζήδων είναι η δήλωση του Λοβέρδου, ιταλόφερτου υπουργού, ότι «θα γίνει «μακελειό» αν κάποιος τολμήσει να σύρει τον Γιώργο Παπανδρέου στη Δικαιοσύνη (για την κατάντια στην οποία έφερε τη χώρα...)   Καταλαβαίνεις σε ποια χώρα βρίσκομαι…
Και τώρα που η χώρα απαλλάχτηκε από τη φυσική παρουσία των ληστών της στο πολιτικό σύστημα, και τώρα που θα απολάμβανε τη ζωή χωρίς τους εκμεταλλευτές της, τώρα που οι τρεις οικογένειες έχουν ξεκουμπιστεί από το πολιτικό προσκήνιο, τώρα ήρθε η κρίση. Κρίση που οι τρεις εκείνες οικογένειες έφεραν στον τόπο, για να συνεχίσουν και απόντες να δυναστεύουν το λαό.
Οι έλληνες πώς αντιδρούν; Θα ρωτήσεις. Δεν αντιδρούν. Δέχονται όσα τους κάνουν χωρίς καμιά αντίδραση. Κάνουν μόνο καμιά πορεία και αυτό είναι όλο.
Η ψυχή δεν κατοικεί εδώ.

Από την άλλη, οι πολιτικοί που είναι αίτιοι της καταστροφής πολιτών και χώρας, συμπεριφέρονται σαν να μην είναι αυτοί υπεύθυνοι για ό,τι έγινε. Και ακόμα χειρότερο σαν να μην έχει γίνει κάτι. Και τους βλέπεις να τσακώνονται για ψήφους, να διορίζουν πάντοτε δικούς τους, να ρίχνουν ο ένας την ευθύνη στον άλλο για ό,τι κατηγορούνται, να μπλέκουν ακόμα και τώρα σε σκάνδαλα, να κάνουν ό,τι το συμφέρον τους επιβάλλει σε κάθε περίσταση που θα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ συμφέροντος και καθήκοντος.
Συμπεριφέρονται δηλαδή όπως και πριν. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα. Σαν αυτή να μην έχει φτάσει στο χείλος της αβύσσου εξαιτίας τους. Γιατί άραγε φέρονται έτσι; Μήπως κρύβουν τα αίτια της τέτοιας διαγωγής τους ακόμα και από την ίδια τους τη συνείδηση;
Σε ακούω να με συμβουλεύεις να αφήσω κατά μέρος τις φιλοσοφίες. Αυτό και κάνω, ύστερα εδώ μας ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα.
Οι ευρωπαίοι πάντοτε ήξεραν τι είναι οι έλληνες. Δεν τους πολυένοιαζε όμως και δεν μιλούσαν. Τώρα που τα τερτίπια των ελλήνων επηρεάζουν και αυτούς, τώρα λένε τη γνώμη τους για την Ελλάδα και τους έλληνες χωρίς περιστροφές. Τους λένε ότι οι πολιτικοί τους είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν και ότι οι έλληνες δεν θέλουν να κυβερνηθούν. Τους λένε ότι δεν κάνουν ό,τι έχουν συμφωνήσει να κάνουν μαζί τους.  Και οι έλληνες όταν τα ακούνε αυτά δυσανασχετούν και λένε: «Είμαστε υπερήφανος λαός, δεν δεχόμαστε να μας λένε τέτοια» Και αυτό το επαναλαμβάνουν οι πληρωμένες τηλεοράσεις και το διατυμπανίζουν οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι και στη Βουλή υψώνονται φωνές που καταδικάζουν τα λεχθέντα από τους ξένους! Και συνεχίζουν τα ίδια και τα ίδια, έχοντας καθαρίσει με τις κατηγορίες που ακούστηκαν μόνο επειδή τις «καταδίκασαν»! Έλληνες! Σου τους περίγραψα πιο πάνω. Σε όσα σου είπα βάλε δέκα φορές άλλα τόσα και θα έχεις πλήρη την ταυτότητα της Ελλάδας. Και αρχίζει πάλι να ξανάρχεται στη ζωή των ελλήνων ό,τι μπορεί να τους τονώσει το ηθικό (τη βλακεία τους δηλαδή) και ό,τι θα τους κάνει να ξεχάσουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Οι μεγάλες ιδέες ξαναγυρίζουν, οι εφημερίδες συναγωνίζονται στην παρουσίαση από τις σελίδες τους άρθρων υπέρ της ελληνικότητας της Ελλάδας, υπεροχής των ελλήνων έναντι των άλλων λαών, το «δαιμόνιο του έλληνα» υπερυψούται,  η θρησκεία τρίβει τα χέρια της, συγγραφείς παλιοί γαλουχούν και πάλι με τα πατριδολατρικά τους κείμενα την ανικανότητα των ελλήνων, οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες ξεσκονίζουν τα όπλα τους, οι τηλεοράσεις ξανάρχισαν τα πατριωτικά τους,  η «ανωτερότητα» της Ελλάδας τονίζεται και ξανατονίζεται, πάλι χτίζονται ιδέες με τα ράκη της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, με τη βλακεία.
Και η κρίση μεγαλώνει και ο έλληνας μικραίνει.
Εμείς κάνουμε βήματα στέρεα και σιγουρεμένα προς το πεπρωμένο μας. Αυτοί στο πρώτο σαθρό τους βήμα στη ζωή, γυρνάνε πίσω τρομαγμένοι.  Και τώρα γυρίζουν στο μαγκάλι, στη λάμπα πετρελαίου, στην ανύπαρκτη Παιδεία, στο θάνατο από έλλειψη γιατρών και φαρμάκων, στην καλλιέργεια των χόρτων και ζαρζαβατικών του σπιτιού, στα λιωμένα και δυσεύρετα ρούχα και παπούτσια, στο μάζεμα στις αυλές τα βράδια ώσπου να έρθει η ώρα του ύπνου, στη μπουγάδα στη σκάφη, στα χαμόσπιτα και στη βρωμιά τους, στα ποντίκια και στις κατσαρίδες τους, στο πρωινό ψωμοτύρι, στα θεατρικά μπουλούκια, στις δικτατορίες και στα «κινήματα», στο βούρκο της βαρβαρότητας, στον πρωτογονισμό του πνεύματος, στη λήθη, στην κακομοιριά και στη μιζέρια τους-μ’ ένα λόγο γυρνάνε στη σειρά τους.
Και ο φασισμός, η ενδημική νόσος της Ελλάδας, που μέχρι τώρα κρύβονταν κάτω από τα φουστάνια της Βουλής ή ανάμεσα στα χαρτονομίσματα των πλουσίων, φουντώνει τώρα που η χώρα βρίσκεται σε κρίση και δεν έχει υγιείς δυνάμεις να αντιπαρατάξει εναντίον της.
Ξανάρχονται λοιπόν οι φανατισμοί και το κλείσιμο στον εαυτό.
Όταν οι Μακεδόνες είχαν καταλάβει την αρχαία Ελλάδα, τα ελληνικά κράτη-πόλεις ξανάβαλαν μπροστά τους τραγικούς ποιητές τους και έχτιζαν θέατρα χιλιάδων θέσεων για να τους ανεβάσουν, ελπίζοντας να ξυπνήσουν το κοιμισμένο πια φρόνημα των τότε ελλήνων.
Σήμερα στον ίδιο τόπο ξανάρχονται οι δογματισμοί, τα πάθη, η μισαλλοδοξία, η εμπάθεια, οι ακρότητες, οι φονταμενταλισμοί.  
Στις τηλεοράσεις επανέρχονται παλιές πατριωτικές εκπομπές, ξεθάβονται ντοκιμαντέρ πατριδολατρικά,  μπαίνει στην καθημερινότητά  τους το Εικοσιένα, πρόσωπα-απόγονοι χιτών και χουντικών-προβάλλονται. Στα ραδιόφωνα το ίδιο. Στα περιοδικά το ίδιο. Οι λόγοι των πολιτικών τους, ξαναπροσφέρουν στο λαό την εσωστρέφεια, πατρίδα θρησκεία οικογένεια αντικαθιστά ολοένα και περισσότερο την τριάδα ελευθερία ισότητα δικαιοσύνη-όση υπήρχε. Κόμματα φασιστικά όπως κάποιου Καμένου γεννιούνται, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ χάνει όση σοσιαλιστικότητα στα χαρτιά μόνον είχε, η Νέα Δημοκρατία με αρχηγό δεξιότερον του Καρατζαφέρη προσπαθεί να κρύψει το φασιστικό της πρόσωπο μέχρι τις εκλογές.
Και όσοι έφεραν τη χώρα στο χάλι που βρίσκεται, ζητάνε πάλι την ψήφο του λαού. Ο τρώσας και ιάσεται; Ναι μα χωρίς ίαμα πώς;
Πού θα οδηγήσει άραγε η κακή μοίρα τους τούς έλληνες αυτή τη φορά;

Από την Ελλάδα λείπει ο Ηγέτης. Το υλικό που θα δουλέψει αυτός υπάρχει: ένας λαός απελπισμένος και αγανακτισμένος, έτοιμος να δεχτεί Εκείνον που θα τον οδηγήσει στην ελπίδα για ένα καλλίτερο αύριο, στην πεποίθηση ότι η ελπίδα αυτή θα καρπίσει και τέλος στο στήσιμο πάλι της χώρας στα πόδια της. Τώρα όμως σε γερά πόδια, που να μπορούν να την πάνε μπροστά.  Ίσως θα πρέπει να καταπέσει ακόμα η Ελλάδα και τότε να έρθει ο Ανορθωτής. Είναι η μόνη ελπίδα. Αν δεν έρθει, αν οι καιροί δεν τον χτίσουν, τότε η Ελλάδα, η χώρα όπου η δουλοπρέπεια βαφτίζεται τουρισμός, η χώρα όπου η κλοπή λέγεται εμπόριο, η χώρα όπου άνθρωποι των σπηλαίων γίνονται ξενοδόχοι, η χώρα όπου οι σάυλώκ τους έχουν γίνει έμποροι, χάνεται δια παντός.
Αγαπημένη μου, σε φιλώ ευχόμενος οι ελπίδες του γιατρού για γρήγορη ανάρρωση να γίνουν πραγματικότητα.
Σύντομα θα σε δω.
Με αγάπη
Ο σύζυγός σου που σε αγαπάει.