ΤΟ  ΒΙΒΑΡΙ

Στης Αργολίδας το ασημένιο τάσι
μια χρυσαφένια το χωριό μας στάλα.
Στης φύσης μέσα το λαμπρό γιορτάσι
πιόμα που πιο μεθάει από τ΄άλλα.

Μια ηλιαχτίδα θάλασσας. Μια σκέπη
από αστέρινο ουρανό γαλάζο.
Λοφάκια γύρω. Και, ωραία ως πρέπει,
βαρκούλες- άνθη στο νερένιο βάζο.    

Τη μέρα χαρωπό το κυματάκι
στην άμμο της ακτής της δαντελλένιας΄
τη νύχτα απαλοκοίμητο παιδάκι
χωρίς το σκιάσιμο καμμίας έγνιας.

Και τα νερά του τα ευλογημένα
σα στοργική μιαν αγκαλιά κρατάνε
τα σώματα που εντός του αφημένα
θάλασσα κι ήλιο πίνοντας,μεθάνε.

Κι όποιος εδώ θα ΄ρθεί, δεν είναι ξένος-
μιαν αύρα φιλική τονε τυλίγει
και σα στο σπίτι του νιώθει φερμένος
που με δικούς του ανθρώπους πάντα σμίγει.

Η γη παιδί ακριβό της το μετράει.
Και το ασημοκέντητο φεγγάρι
ως με τ΄αστέρια παίζει και γελάει
γράφει στα πλάτια τ΄ουρανού: Βιβάρι!

Βιβάρι! Μια γωνιά όπου εντός της
κάθε όνειρο καλό, αλήθεια βγαίνει.
Βιβάρι! Στο βιβλίο της ανθρωπότης,
το παραμύθι τώρα που συμβαίνει.
        ---