Τρίτη, 27 Ιανουαρίου 2015
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ
(παλιές πολιτικίζουσες ιστορίες

Τόπος: παιδική χαρά
Χρόνος: 26 Γενάρη 2015, μεσημέρι.
Πρόσωπα:
Μικρός Αλέξης
Μικρός Αντωνάκης
Μπαμπάς Λαός, μπαμπάς τους
Μαμά Δεξιά, μαμά τους
Άνθρωποι γύρω.

(Ο Μπαμπάς Λαός ανεβάζει και κουνάει τον Μικρό Αλέξη στη μοναδική κούνια της Παιδικής Χαράς, ενώ ο Μικρός Αντωνάκης κλαίει στην αγκαλιά της μητέρας του)

Μικρός Αντώνης
Σέλω την κούνια μου…

Μαμά Δεξιά
(με λατρεία και ρίχνοντας άγριες ματιές στον Μπαμπά Λαό)
Δικιά σου είναι η κούνια μωράκι μου. Αλλά ας κουνηθεί λίγο και το αδερφάκι σου. Ναι;

Μικρός Αντώνης
Όσι. Σέλω μόνον εγώ…

Μπαμπάς Λαός
(Στον Μικρό Αντωνάκη που παρακολουθεί από μακριά. Δυνατά)
Έλα και συ καλό μου να κουνήσεις τον αδερφούλη σου Έλα!... Κοίτα…Ωωωωωπ… Κοίτα πόσο ψηλά πάει… Έλα… Ωωωωωπ…

Μικρός Αντώνης
(κλαίγοντας γοερά, κλωτσώντας τον αέρα και χτυπώντας με τα χέρια του το στήθος της μητέρας του)
Όσι! Εγώ μόνο σέλω! Ζικιά μου κούνιαααα…

Μπαμπάς Λαός
Μην κλαίς γιατί θα τις φας.
( ο Μικρός Αντωνάκης στριγγλίζει)

Μαμά Δεξιά
(ξεσπώντας, στον Μπαμπά Λαό)
Για τόλμα! Δε βλέπεις πώς σπαράζει το καημενούλι; Πατέρας είσαι συ;
(στον Μικρό Αντώνη)
Σώπα μωράκι μου, δικιά σου είναι η κούνια. Θα τον κάνω ντα εγώ τον μπαμπά. Μην μου κλαις μωράκι μου…
(γονείς από γύρω έχουν στρέψει την προσοχή τους στο κλάμα του Μικρός Αντώνης και παρακολουθούν τη λογομαχία των γονιών του)

Μπαμπάς Λαός
(αφήνει τον Μικρό Αλέξη να κουνιέται και πηγαίνει προς τη μητέρα χαμογελώντας στον Μικρό Αντωνάκη καθώς πλησιάζει)
Έλα το παιδάκι μου εμένα, έλα το μωράκι μου, έλα στον μπαμπά μωρό μου να πάμε να κουνήσουμε μαζί τον αδερφούλη σου. Έλα αγαπούλα μου…
(απλώνει τα χέρια προσκαλώντας τον Μικρό Αντωνάκη στην αγκαλιά του)

Μικρός Αντώνης
Ζε σέλω. Εγώ σέλω κούνια. Όσι αζεφούλη  μου. Εγώ εγώ εγώ…
(δίνει μια με το χέρι του στο πρόσωπο του πατέρα του)

Μαμά Δεξιά
Κοίτα πώς το κατάντησες το παιδί… Θα μου σκάσει από το κλάμα το μωρό μου. Πατέρας είσαι συ;

Μπαμπάς Λαός
Όχι, εσύ είσαι μητέρα. Δώστου μια στον κόλο να δεις πώς σταματάει.

Μαμά Δεξιά
Να το χτυπήσω; Να χτυπήσω εγώ τον Μικρό Αντωνάκη μου;
(στρέφει με το ελεύθερο χέρι της το πρόσωπο του Μικρού Αντωνάκη προς τον Μπαμπά Λαό)
Κοίτα! Σπυράκια έβγαλε στο προσωπάκι του το μωρό μου. Από το κλάμα κι από τη σκασίλα του…

Μπαμπάς Λαός
Καλά καλά. Θα τα συζητήσουμε στο σπίτι αυτά. Σταμάτα το τώρα να κλαίει. Γίναμε ρεζίλι στον κόσμο… Μόνο ο Αντωνάκης να κουνηθεί δηλαδή; Ο Αλέξης δεν είναι παιδί σου;
(στον Μικρό Αντωνάκη)
Έλα μωρό μου. Να μην κουνηθεί λίγο και ο αδερφούλης σου; Έλα μωρό μου, κάνε τη χάρη στον μπαμπάκα που σε αγαπάει πολύ και πάμε να δώσεις ένα φιλάκι στο αδερφάκι σου. Έλα στον μπαμπά μωρό μου και θα σου αγοράσω εγώ μια μικρή κούνια να είναι μόνον δικιά σου. Να φτάνουνε τα ποδαράκια σου στο χώμα και να κουνιέσαι μόνος σου. Αυτή κοίτα… είναι μεγάλη για σένα και μπορεί να πέσεις κάτω και να χτυπήσεις το κεφαλάκι σου. Έλα μωρό μου…

Μικρός Αντώνης
Ζε σέλω μική κούνια. Σέλω τη μεζάλη.
(δίνει μια στο πρόσωπο του πατέρα του και χώνεται όπως πρώτα στην αγκαλιά της μητέρας του ουρλιάζοντας. Ο Μπαμπάς Λαός πηγαίνει στον Μικρό Αλέξη)

Μικρός Αλέξης
Ζε σα έσει;

Μπαμπάς Λαός
Όχι μωρό μου, δε θα έρθει. Θα πάει στο σπίτι με τη μαμά. Θα παίξουμε μόνοι μας.

ΑΥΛΑΙΑ