ΜΙΜΉ

Θυμάμαι όταν έφευγες και πήγαινες στα ξένα
Τι θλίψη μέσα στην καρδιά ο χωρισμός μου εγέννα
Tι γκρίζα γύρω φαίνονταν και μαραμένα τα’ άνθη
πώς απ’τον λάμποντα ουρανό ο ήλιος του εχάθη

Λιανό κλωνάρι λυγαριάς ήτανε το κορμί σου
το τελευταίο σα μου ‘δινες πικραδερό φιλί σου.
Μεθυστική κι ευωδιαστή σαν πρωινή δροσούλα
αφέθηκες στα χέρια μου σσ θρόισμα-σαν πνοούλα.

Kι όλο απορώ πώς γέμιζες μικρή μου εσύ νεράιδα
την ύπαρξή μου που ήτανε δίχως εσένα άδεια
αφού άπελπα τα χέρια μου ως σ’ ‘εσφιξαν με πόνο
Καθένα τους αγκάλιασε τ’ άλλα πλευρά μου μόνο.