Η ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΣ ΔΥΟ

Λέγαμε προεκλογικά, προεκλογικά τερτίπια είναι ο μη υπολογισμός σαν κομματιού του λαού των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής από το κάθαρμα.
Διαψευστήκαμε.
Ακόμα και όταν έγινε πρωθυπουργός, δεν τόλμησε να πει ούτε στα ψέματα εκείνο που λένε συνήθως οι πρωθυπουργοί όταν εκλέγονται: ότι θα είναι πρωθυπουργοί όλων των ελλήνων.
Και σήμερα ακόμα το κάθαρμα αγνοεί επιδεικτικά πεντακόσες χιλιάδες ελληνικού λαού.
Τέτοια εμπάθεια, τέτοια κακεντρέχεια, τέτοια πώρωση, τέτοια μοχθηρία, τέτοιος φανατισμός, τέτοια έχθρα για το λαό από έναν πρωθυπουργό; Ή μήπως είναι νάζι, κάμωμα, ακκισμός, τσαλίμι, σκέρτσο, τσιριμόνια, μαριολιά;
Ό,τι κι απ’ τα δύο να είναι, είναι αυτό συμπεριφορά πρωθυπουργού; Μπορεί να κυβερνήσει δίκαια (λέμε τώρα…) πρωθυπουργός τόσο κακοήθης, τόσο ανήθικος, τόσο φαύλος, τόσο αχρείος, τόσο αισχρός;
Ακόμα ας το δούμε και παραπέρα. Ανέχεται αντάρτες στο κόμμα του, ανέχεται να υπογράφει νόμους που του πασάρουν οι ευρωπαίοι, ανέχεται να κάνει μεταβολή εκατόν ογδόντα μοιρών στην πλειονότητα των πεποιθήσεών του και δεν ανέχεται τον ελληνικό λαό;

Λέγαμε προεκλογικά, δεν αναγνωρίζει τη ΝΕΡΙΤ, για να δείξει πόσο άσχημο ήτανε από τον Σαμαρά να καταργήσει την ΕΡΤ. Και κάπως τον δικαιολογούσαμε να μην περνάει ούτε απόξω από τη ΝΕΡΙΤ και να επιβάλει σε όποιον δικό του να κάνει το ίδιο.
Μα και πρωθυπουργός όταν έγινε το κάθαρμα πάλι το ίδιο έκανε.
Ώσπου έχτισε το δικό του σπιτάκι στην άμμο, την ΕΡΤ, και παίζει με αυτό.

Λέγαμε προεκλογικά, ούτε να βλέπει δε θέλει τον Σαμαρά, μα κάποιοι του το δικαιολογούσανε για λόγους προεκλογικούς.
Μα κι όταν εκλέχτηκε δεν μιλούσε στον Σαμαρά ώσπου αυτός παραιτήθηκε από πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πήγε στη θέση του ο Μεϊμαράκης. Και συνεννοήθηκε με τον Μεϊμαράκη. Δηλαδή αν δεν παραιτιότανε ο Σαμαράς, τώρα θα ήμασταν στη δραχμή.
Και ρωτάω: είναι αυτός πρωθυπουργός; Είναι πρωθυπουργός που θα βάλει κατά μέρος τις λαοκτόνες τζιριτζάντζουλές του και τις εμμονές του και τα προσωπικά του στρεβλά καμώματα ώστε να κυβερνήσει κάποτε σωστά;
Δεν το νομίζω.
Θα μου πει κάποιος μικρός ήτανε, έπαθε, έμαθε.
Μακάρι να ήτανε έτσι.
Τότε δεν θα υπήρχαν ζαβοί στον κόσμο, όλοι θα είχαν συνέλθει με την πρώτη κατραπακιά που έφαγαν.
Ξέρουμε όλοι όμως ότι δεν είναι έτσι.
Και καθένας μας ξέρει ανθρώπους που έφαγαν όχι μία μπούφλα μόνον αλλά πολλές και δεν έβαλαν μυαλό και επιμένουν στη ζαβομάρα τους. Και ένας σαρανταδυάχρονος μόνο μία μπούφλα θα έχει φάει ως τώρα στη ζωή του; Όχι, θα έχει φάει πολλές. Και όμως να που δεν διορθώθηκε.
Και ούτε θα διορθωθεί.
Θα πεθάνει με τον φανατισμό και με τις στρεβλές του έμμονες ιδέες αγκαλιά.
Ο λαός λέει: πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.