Μερικά ποιήματα δεν τελειώνουν ποτέ.
Έχω γράψει ένα εδώ και πάνω από σαράντα  χρόνια, το παρακάτω.
                                   ΣΤΟ ΧΩΜΑ

Ωρθώθη ο γίγαντας στα δυο τα πόδια τ’ ατσαλένια
και με το χέρι εχάιδεψε τ’ ατσάλινά του γένια.
Τ’ όπλο του το γιγάντινο και ατσαλένιο αρπάζει
κι ενός νιοπέταχτου πουλιού τα δυο φτεράκια σπάζει.

Κι ως το ’δε ο γίγας του ατσαλιού να σπαρταράει μπροστά του
επόνεσε η ατσάλινη κι απόνετη καρδιά του
κι έκλαιγε πάνω απ’ του πουλιού το πληγωμένο σώμα
με δάκρυα από σίδερο που βρόνταγαν στο χώμα.

Ωραίο; Για μένα είναι πολύ καλό. Γιατί δίνει εκείνο που θέλω: πως όχι τα μικρά παιδάκια μόνο τέρπονται στη θέα ενός μικρού πουλιού, όχι οι μεγάλοι μόνον θλίβονται όταν αυτό κάτι παθαίνει, αλλά ακόμα και ένας ατσάλένιος γίγαντας κλαίει όταν κακοπάθει ένα πουλάκι-πόσο μάλλον όταν αυτός έχει προκαλέσει αυτό του το πάθος.  
Και όμως, χρόνια έκανα να το βγάλω έξω από τα «συρτάρια» μου.
Και όταν το έκανα, ακόμα και τώρα, από τη μια χαίρομαι που το παρουσιάζω, από την άλλη νιώθω σαν πατέρας που αναγκάζεται να βγάζει σε κοινή θέα ένα παιδί του, που όμως ενώ όλα του είναι όμορφα, το ένα αυτί του είναι πιο μεγάλο από το άλλο, ή ας πούμε το ένα του χέρι έχει τέσσερα δάχτυλα αντίς για πέντε.
Το ανώμαλο αυτί ή το λειψό δάχτυλο του ποιήματός μου αυτού είναι το «σπάζει» του τέταρτου στίχου..
Από καιρού σε καιρό ξαναπροσπαθώ να βρω ποια λέξη θα μπορούσε να αντικαταστήσει το «σπάζει». Μια πιο λεπτή διεργασία από ένα «σπάσιμο» πρέπει να ισχύει για το φτερό ενός μικρού πουλιού.  
Εκείνο που έχω βρει πιο ταιριαστό είναι το «πληγώνει»-ναι, ένα πουλάκι μπορεί να πληγωθεί οπουδήποτε, όπως μπορεί να πληγωθεί και μια «καρδιά», μια ψυχή, ένας εγωισμός, κάτι το αιθέριο και το άυλο. Μα όχι «σπάζει»!.. .και κείνο το ζήτα… βάρβαρο. Ενώ το λάμδα τού «πληγώνει», τι ταιριαστό με τα πουλιά!
Μα είναι και το άλλο που κάνει και το «σπάζει» και το «πληγώνει» ασύμβατα με τον γίγαντα και το γιγάντινο όπλο του. Και αυτό είναι ότι όταν ένας γίγαντας με ένα γιγάντινο όπλο χτυπάει ένα πουλάκι, θα το διαλύσει-δεν θα του σπάσει (έστω) ένα φτεράκι…
Σκέφτηκα διάφορα κατά καιρούς. Μα το ένα ήτανε χειρότερο από το άλλο. Και μαζί η όλη έννοια και δομή του ποιήματος θα άλλαζε.
Ένα από τα μεγαλύτερα βάσανα ενός ποιητή.

Τελικά αποφάσισα να το βγάλω στο φως, γιατί αυτό που λέει, αν και μειώνει  την ακουστική ομορφιά του ποιήματος, εντούτοις του συγχωρεί το πώς το λέει…