Τον Μάιο ο πρωθυπουργός θα πάει στην Τουρκία όπου θα συναντηθεί με τον Ερντογκάν.
Θα δούμε πάλι το ίδιο έργο σε άλλη έκδοση.
Ως τώρα βλέπαμε πρωθυπουργούς (Παπανδρέου, Καραμανλής, Τσίπρας κλπ), που έτρεμαν στέκοντας δίπλα στον Ερντογκάν χωρίς κιόλας να μπορούν να το κρύψουν.
Η άλλη έκδοση, η Μητσοτάκειος, είναι ότι με όσα κάνει μπροστά στις κάμερες και στον Ερντογκάν, νομίζει ότι κρύβει το δέος του. Και όχι μόνον, αλλά είναι και ικανοποιημένος με την «προσπάθεια» που κάνει.
Με τον Μητσοτάκη στην Τουρκία εμπρός στον Ερντογκάν,  θα δούμε πάλι έναν πρωθυπουργό γελοίο, όπως και τις άλλες φορές που αυτός βρέθηκε με τον Ερντογκάν (ή με άλλους μεγάλους).
Δηλαδή: Να φοράει ένα ηλίθιο συνεχές χαμόγελο, να κάθεται δήθεν χαλαρά και άνετα στην καρέκλα του, να απλώνει το χέρι του στην πλάτη του Ερντογκάν σαν σε φιλική κίνηση, ή σαν θέλοντας να προστατέψει (τρομάρα του) τον Ερντογκάν, να απλώνει το χέρι μπροστά δίνοντας δήθεν προτεραιότητα στην έξοδο από μία πόρτα όταν αυτό δεν απαιτείται, και γενικά να φέρεται σαν φίλος  ή σαν οικείος, ή σαν «ισοδύναμος» (δυο φορές τρομάρα του) του Ερντογκάν.
Τέτοια οικειότητα αρμόζει μόνον, για παράδειγμα, μεταξύ Γερμανών, Κινέζων, Ινδών, Γάλλων, Εγγλέζων,Αμερικανών.
Μα μεταξύ Έλληνα και Τούρκου είναι τουλάχιστον φαιδρό, κωμικό, γλοιώδες.
Γιατί η Τουρκία είναι χώρα. Όχι τσαντήρι.
Γιατί η Τουρκία φτιάχνει αεροπλάνα και η Ελλάδα ούτε ποδήλατα.
Γιατί η Τουρκία παράγει ενώ η Ελλάδα εισάγει.
Γιατί η Τουρκία υπήρξε κοσμοκράτειρα για αιώνες.
Γιατί την Τουρκία την σέβονται Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι, και όλοι οι Μεγάλοι της γης, ενώ η Ελλάδα είναι η τελευταία τρύπα στη ζώνη του γερο-Μπάιντεν.
Γιατί η Τουρκία μεσολαβεί επάξια για να λυθούν παγκόσμια προβλήματα ενώ η Ελλάδα δεν μπορεί ούτε πρόβλημα να είναι, ούτε για επαρχία του τούρκικου κράτους κάνει.
Ακούω κάποιους να μου λένε: σαν πολλά δεν τα λες φίλε; Τι θα ήθελες να κάνει ο Μητσοτάκης-να πέσει στα πόδια του Ερντογκάν και να κλαίγεται;
Όχι.
Ήθελα να είναι σοβαρός.
Τίποτε άλλο.