ΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ

Διασταύρωση.
Κόσμος που περιμένει να περάσει.
 
Ανάμεσά τους μια κοπέλα.
Ωραία.
Δροσερή.

Έβγαλα το μπαστούνι,
το ξεδίπλωσα
και με μισόκλεισα τα μάτια
και δεξιά κι αριστερά τη μύτη του χτυπώντας,
την πλησίασα.

«Παρακαλώ βοηθήστε με», της είπα
μία το στήθος της κρυφά κοιτάζοντας
μια τα πυκνά μαλλιά της.
«Βεβαίως!.. Να! Πράσινο! Πιαστείτε πάνω μου...»

Πιάστηκα επάνω της...

Σαν εβρεθήκαμε απέναντι
σε μια που δεν υπήρχε πέτρα εσκόνταψα
και βρέθηκα φαρδύς πλατύς στο πεζοδρόμιο κάτω.

«Πέσατε!; Θε μου!.. Είσαστε καλά;..»,
είπε με αγωνία κι ενοχή (και ποιος,
ιδίως γυναίκα, δε θα ένιωθε αίτια
της πτώσης του τυφλού που αυτή οδηγούσε...)

Έσκυψε,
με αγκάλιασε,
και με μεγάλο κόπο της με σήκωσε.

Όταν ξεκόλλησα από πάνω της
«είστε καλά;» μπόρεσε μόνο να ρωτήσει.

Τη διαβεβαίωσα πως «ναι».

Τότε μονάχα η καημένη
κι αφού εσιγουρεύτηκε
πως ισορρόπησα επιτέλους
εστράφη κι έφυγε.

Πέταξα το μπαστούνι.

Μ΄ αγκάλιασε μία γυναίκα!
Θα φύγω απ΄ τη ζωή ευτυχισμένος.