Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ

Αδυναμία δε νιώθαν. Μια πλήξη μόνο φορές φορές,
αγέρωχοι για ό,τι εκάναν.Το μυαλό τους
καθόλου στροφές δεν είχε-όλα ίσια,
σαν τη γραμμή που έφτιαχνε
στον ουρανό ανεβαίνοντας, ο Πύργος.
Kι αγαπημένοι αναμεταξύ τους.
Με κοινά τα όριά τους όλα
χωρίς προκατάληψη.

Ώσπου μια μέρα κάτι εφύσησε γύρω τους.
Μικρό, απότομο και σιγανό
σαν τίναγμα φιδιού προτού, πικρά, δαγκώσει.
Τους άγγιξε παντού.
To νιώσαν μ' όλες τις αισθήσεις τους.
T’ αυτί ετρόμαξε στον ξένον ήχο.
To μάτι έκλεισε για μια στιγμή
σα μιαν αυλαία θεάτρου που είχε ανοίξει
και δε φανέρωσε θεατές, ή καθώς φέρετρο
για να μη δείξει αποτρόπαιο κάτι
κλείνει. Και ριγήσαν τα κορμιά. Και μες στο οτόμα
παράξενα συσπάοτηκεν η γλώσσα.

Όταν
αφού τους διαπέρασε
η πνοή εχάθη
συνήλθαν ξένοι, άγνωστοι, εχθροί αναμεταξύ τους.
Με λέξεις ανυπότακτες.
Η ύπαρξή τους όλη ακατανόητη.
Και πλάϊ εκεί
αδημονία γεμάτος.
ένας μισοτελειωμένος Πύργος.
Και σκορπίστηκαν σ' όλη τη γη.