ΕΚΕΊΝΗ

«Ποιητή σε βλέπω μοναχόν
να περπατείς τα βράδια,
Με συντροφιά μόνο Μουσών
κι όχι αγαπης χάδια.

Τη θλίψη που όλον σε κρατεί
έχω πολύ μισήσει
Τον έρωτά μου άσε να ‘ρθεί
και να τήνε τσακίσει.

Όπως εκείνης π' αγαπάς
μου μοιάζουνε τα μάτια-
τα που εντός τους περπατάς
νύχτια θυμίζουν πλάτια

Αν του κορμιού οι ομορφιές
έχουν εσέ σκλαβώσει,
και το κορμί ετούτο δες-
τις ίδιες θα σου δώσει.

Αν στ' όνειρό σου το γλυκό
το σώμα της γυρεύεις
παρ' το δικό μου ζωντανό
χωρίς να περιμένεις.

Την που γυρεύεις απ' αυτήν
και δεν τρυγάς χαρά σου
θα τήνε βρεις σε με καυτήν-
πάρε με-είμαι δικιά σου.»

«Κι αν ίδια είσαι εσύ καλή
κι ωραία όπως εκείνη
κι αν ίσως ένα σου φιλί
το ίδιο μεθύσι δίνει,

Κι αν ίδια δώρα σα θα ‘ρθείς
τo σώμα σου μου δίνει
και αν σα λούλουδο ανθείς
πες...πες μου, είσ’ ΕΚΕΊΝΗ;»