(ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ)

Η ΕΛΕΝΗ ME ΔΙΑΣΕΙΣΗ ΣΤΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ!
Ττου φούρνου της Τραχιάς)

Βρ’ Ελένη, βρε 'λενάκι,
γιατί μας λαχταρίζεις;
Δε σου 'φταναν καρδούλες-
και τις ψυχές ραγίζεις;

Εσένα δε σου πρέπει
να φτάνεις κόκα κόλες-
μονάχα να διατάζεις,
και να στις φέρνουν όλες.

Και στο νοσοκομείο
δεν ήθελες να κάτσεις!
Εμ βέβαια! Συ δεν είσαι
για αιμάτων εξετάσεις:

εσύ σε κάμπο μέσα
της Άνοιξης λουλούδι'
συ ρόδινο, δροσάτο
του Ρέμπραντ αγγελούδι.

Μα όταν είχαμ' έρθει
να δούμε την Ελένη,
αυτή στο Θριάσιο ήταν
με κεφαλή σπασμένη...

Κι όπως νεκρά τα ουράνια
μένουν με δίχως άστρα,
χωρίς σου ήταν κι ο φούρνος
σα δίχως άνθος γλάστρα.

Και τα παξιμαδάκια,
και οι τυροπιττούλες,
τα δάκρυα τα καυτά τους
υγραίναν τις σακκούλες.

Λοιπό' από δω και πέρα
οι κόκα κόλες τέρμα.
Τα ράφια σου από δαύτες
κάλλιο να μείνουν έρμα,

παρά να κινδυνέψεις
να πάθεις κάτι πάλι
και ζάλη να ξανά 'χεις
και πόνους στο κεφάλι.

Και πια όταν περνάμε
από το μαγαζί σου
να λέμε δυο κουβέντες
χαρούμενες μαζί σου,

κι οι λύπες να περνάνε,
να φεύγουνε οι πόνοι
και στης ζωής το θάμα
να μη μετράμε μόνοι,

αφού και συ θα είσαι
μέσα σ'αυτό υγιής,
ζάλη χωρίς να έχεις
και δίχως να πονείς.