Αν παραμερίσουμε προς στιγμήν την απάνθρωπη πράξη του Θεού να φτιάξει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος μερικές φορές, είτε συμπτωματικά και άθελά του, είτε έχοντας συμφέρον από αυτό, βοηθάει κάποιον άλλο άνθρωπο.
Συμπτωματικά και άθελά του ένας άνθρωπος σήμερα με βοήθησε.
Να τι έγινε.
Μετά από τρεις μέρες που είχα να μιλήσω ή να δω άνθρωπο, βγήκα έξω. Δεν έκανα ούτε πενήντα μέτρα και να μπροστά μου ερχόμενοι αντίθετα από μένα, ένας τριανταπεντάχρονος περίπου πατέρας, με ένα κοριτσάκι του που περπατούσε σχεδόν πηδηχτά, με ανοιχτή την κοκκινοκίτρινη  ομπρελίτσα του ενώ την ώρα εκείνη δεν έβρεχε, και πολύ χαρούμενο- για την ομπρελίτσα του όπως μετά βεβαιότητος υπέθεσα.
Δώρο θεόσταλτο για μένα.
Από μακριά κιόλας φώναξα με δυνατή θαυμαστική φωνή προς το κοριτσάκι: «Τι ωραία κόκκινη ομπρελίτσα που είναι αυτή!»
Ένα χαρούμενο και όλο καμάρι κοίταγμα από το κοριτσάκι και ένα πλατύ χαμόγελο με νόημα προς εμένα από τον πατέρα ήταν η αμοιβή μου.
Για δυο μέρες θα αρκέσουν.