ΦΩΤΕΙΝΗ
(Κεραστάρι Αρκαδίας 1956)

Πεσμένη στο κρεβάτι με τα ρούχα της
το νεαρό κορμί τανύζει
ανοίγοντας μακριά
σαν αετός πετούμενος τα χέρια,
προς των αγοριών την πρωινή παρέα
με μάτια μισόκλειστα
προκλητικά γελώντας.

Ακόμα του ύπνου η ζάλη την βαραίνει
και σε ρόδινους ανθούς πάνω
σαν σε ονείρου
νιώθει να είναι αφημένη.

Μια χαραμάδα η ρόμπα η φαρδιά λίγο ανοίγει,
ίσα για να δοθεί στη φαντασία το μονοπάτι.

Η προσοχή των αγοριών πότε στραμμένη εκεί ’ναι,
πότε ψηλά, στον λαιμό
που σαν κύκνου στρέφει,
αργά  
νωχελικά  
κινώντας λιγωμένα το κεφάλι
σαν σ’ έρωτα μέθη.

Αυτή τότε κρυφά εντός της να θεριεύει νιώθει
τη βεβαιότητα για την αξία
που το κορμί της έχει.
Κι αυτό μια ικανοποίηση της δίνει
και την ευχαριστεί.