ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

Ό,τι θυμάμαι από σένα με δροσίζει.
Η μνήμη σου τις μέρες τούτες δε φλογίζει.
Είναι η συμπόνια ίσως που για μένα έχεις
και πάντα σα θεός μου με προσέχεις

κι είσαι παρέα στη μοναξιά που με τυλίγει,
κι είσαι χαρά γλυκιά ο πόνος σα με πνίγει;
Τ’ είναι γλυκό, θερμό, μέλι κορίτσι, πες μου-
τι απ’ τις γνώσεις πέρα τις δικές μου;

Τ’ είναι ουρανόφερτε, γλυκέ, χρυσέ άγγελέ μου;
Τ’ είναι ανάσα εσύ του πιο γλυκού μου ανέμου;
Τ’ είναι ψυχή μου; τ’ είναι φως μου; τι ζωή μου;
Τι στην αιώνια νύχτα εσύ πρωί μου;

Και πες μου, οι διακοπές σου όταν τελειώσουν-
και πες μου, όταν τα μίση θα με ζώσουν,
κάτι θα μου αφήσεις σα σημάδι
πως δε θα με κερδίσει το σκοτάδι;



 

    Ούτε μια ευχή...

Πυκνά με ζώσανε σκοτάδια.
Τίποτα πλέον δεν ελπίζω.
Γύρω μου όλα είναι ρημάδια.
ούτε μια ευχή σου δεν αξίζω...

Τι κι αν πουλάκια εναγύρα
«χρόνια πολλά» μου τερετίζαν΄
τι κι αν δωρίζοντάς μου μύρα                  
μ’ ευχές τ’ ανθάκια με γεμίζαν΄

μα τα δικά σου αφού τα χείλη
δε μου το έχουν ψιθυρίσει,
ευχή όποιος άλλος έχει στείλει
πριν ειπωθεί έχει κιόλας σβήσει.

Μες στης ψυχής μου τα ερείπια
Φάντασμα τώρα τριγυρίζω.
Και το δλητήριο να! που ήπια:
Ούτε μια ευχή σου δεν αξίζω!


ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Κορίτσι με τα Θάματα-
Κορίτσι με τα Μάγια,
Θωριά ποιος τέτοια σου ’δωσε
Αβρή κι Αγνή και Άγια;

Κορίτσι ωραίο σαν Φιλί
της πιο Γλυκιάς της Ώρας
ποιοι Λογισμοί σε πλάσανε
Κρυφοί-ποιας Θείας Γνώρας;

Κορίτσι των Ελπίδων μας
Κορίτσι του Χαμού μας
με Τέχνη ποια και Δύναμη
τ’ Άτια οδηγείς του Νου μας;

Κορίτσι που η Θέα σου
τη Γοητεία μάς δείχνει,
Κορίτσι που ένα βλέμμα σου
μες στην Ντροπή μας ρίχνει,

Κορίτσι από Μαλάματα
Κορίτσι από Λουλούδια
Κορίτσι από Αύρες Δροσερές
Όπου τρεμίζουν Χνούδια,

Κορίτσι, Γεναριάτικο
Φεγγάρι Ματωμένο,
Κορίτσι που για σε Δικό
για μας οτ’ είναι Ξένο,

Μαργαριτάρι, Ευωδιά
και Στόλισμα της Πλάσης,
που Μύρα Αχάλαστα σκορπάς
όπου ήθελε περάσεις,

Κορίτσι Ναμα Ζείδωρο
της Ιμερόρροης Κρήνης,
την Υποψία του μοναχά
να μας δονεί που αφήνεις,

Κορίτσι που αν ερχόσουνα
μια Νύχτα στα Όνειρά μας
όλα του πόθου τα φτερά
θα κρούαν στη χαρά μας,

Κορίτσι ΟΧΙ αυτής της Γης
ΝΑΙ των Συμπάντων Όλων,
Κορίτσι Φως Ανέσπερο,
Κορίτσι Θήλυ Απόλλων,

Κορίτσι: δείξου μας Πικρό.
Λίγην Ασχήμια ντύσου.
Απ’ τ’ Άμφια σου τα Ποθεινά
λιγάκι ξεστολίσου

Την Ομορφιά που πάνω σου
ο Χρόνος αποθέτει,
μέριασ  ’την. Λίγο κρύψ’ τηνε.
Μετρίαστη. Θάμπωσέ τη.

Το Λάθος που ο Πλάστης σου
έκανε, να σε στείλει
Λεύκα εσέ Αργυρόφεγγη
Μες στ’ Άφωτο Τριφύλλι,

διόρθωστο εσύ. Σε βλέπουμε
κι ευθύς κοιτάμε Χάμου:
Δάσους Τρανού εσύ Σπορά ,
Γόνοι Μικρού εμείς Γάμου.

Στο ύψος της Σαγήνης σου
άμποροι να υψωθούμε-
λίγο αν εσύ δεν κατεβείς
σβήνουμε-θα χαθούμε.

Κι αν να λιγέψεις δεν μπορείς
την τόση σου τη Χάρη,
μα μην αφήσεις ούτε εμάς
τη Λύπη να μας πάρει.

Και ω! Γλυκό Κορίτσι εσύ,
ή δος μας άλλα Μάτια
ή στρέψε αλλού του Θαμασμού
τ’ Ανήμερά μας τ’ Άτια,

Ωραία να μη σε βλέπουνε
κι Έρωτα να μεθούνε΄
και κάνε να θαμάζουνε
Θωριές που δεν πονούνε.

Ω! Δώσε ν’ αποσβήσουμε
από τη Θύμησή μας
ό,τι πολύ μας πλήγωσε-
και κάμε τη Ζωή μας

στα Γήινά της ν’ απλωθεί
και κει να λησμονήσει
το που εσύ της μοίρανες,
Κορίτσι Ωραίο, Μεθύσι.

Και πάλι, για όσους ξεκινούν
το Αγύριστο Ταξίδι,
πες ό,τι Μέλι Γλυκερό
το Αψό θα κάνει Ξύδι:

Ότι εκεί που Ανέραστους
ο Χάρος θα τους στείλει,
η Πύλη για τα Τάρταρα
θα ’ναι τα δυο σου Χείλη΄

Ο Αχέροντας το Ρέον Φως
που πάνω σου ξεχύνει
των Ουρανών η Ξεγνοιασιά-
της Νύχτας η Γαλήνη,

κι η Αιωνιότητα το Αβρό
το Γέλιο που μας δίνεις
σαν όταν σε κοιτάζουμε
το νιώθεις πως μας σβήνεις.

Και μην κακίζεις τον Ποιητή
για ό,τι εδώ σου λέει.
Διόλου ο Δόλιος για ολ’ αυτά
που σου ‘γραψε δε φταίει.

Καθρέφτης είναι ο Ποιητής.
Για λίγο εντός του είδες
κι αυτός αντικαθρέφτισε
τις όποιες σου Αχτίδες.