ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
(τον καιρό των καταλήψεων)
Κατάληψη! Κατάληψη!

Να κλείσουν τα σχολεία
Που σάς κρατούν αγράμματους!
Πού είναι τα βιβλία
να πιείτε από το νάμα τους;

Πού είναι οι δασκάλοι
με γνώσεις στο κεφάλι;
Πού είναι οι αίθουσές σας
οι ωραίες και καθαρές σας;

Πού είναι το παιχνίδι;
Πού η ανεμελιά σας-
το θείο σας στολίδι !-
πού η ζεστή φωλιά σας;

Πού η μεγάλη αυλή σας
να τέρπει την ψυχή σας;
Πού είναι η χαρά σας;
Πού-πού τα όνειρά σας;

Χάθηκαν-πάνε όλα
τα ωραία και φεγγοβόλα!
Από εσάς τα πήραν-
στη λάσπη τα εσύραν!

Και βίλλες εγινήκαν,
σε τράπεζες εμπήκαν
και γίνανε πισίνες
και κρουαζιέρων κλίνες-

αντί να γίνουν τόποι
για νέο και παιδί,
μεγάλων γνεντοκόπι
εγίναν και χλιδή.

Σε  σπίτια υπουργών
απάνθρωπων κι αισχρών-
εκεί είναι τα σχολειά σας
κλαημένα και μακριά σας.

Πίσω και πάλι πάρτε τα!
Με πάθος διεκδικείστε
αυτό που σας στερήσανε!
Και φειδωλοί μην είστε

σε όποια πράξη ενάντια τους
σας σπρώχνει η θεία ορμή σας:
οι αδικημένοι όπου γης
παλεύουνε μαζί σας.

Κατάληψη! Κατάληψη!
Κι εκείνη αν δε φτάσει,
τότε το χέρι σας Καλοί,
μαχαίρι! όπλο! ας πιάσει!

Τον λιόντα , μον΄ του κυνηγού
η σφαίρα θα τον χάσει.
Τα ξόανα τώρα ειν΄άχρηστα΄
ένας ο Θεός: Η ΔΡΑΣΗ!

Με τις ανούσιες δε θα ρθεί
η Νίκη συζητήσεις
Δε θέλει κανακέματα
και γλύψιμο όπου φτύσεις.

Δε θέλει «σας παρακαλώ»,
δε θέλει «ελεήστε!..»
Θέλει έργα. Θέλει πόλεμο.
Θέλει απειλές να σβήστε.

Θέλει στα μάτια φλόγισμα.
Θέλει στο χέρι αξιότη.
Θέλει την άκρατην ορμή
της νιότης σας την πρώτη.

Θέλει αλήθειες να ειπωθούν-
αλήθειες που ν’ αστράψουν
και κάθε σάπιο και μιαρό
ανάναφτα να κάψουν.

Ελευτεριά να φέρετε!
γι αυτό  ειν΄ ο αγώνας!
Αν όχι, σκλάβους θα σας βρει
κι ο άλλος ο αιώνας.

Στεφάνια αν θέλετε χρυσά
η Δόξα να σας πλέξει,
δεν είναι «ζητιανέψετε»,
«αρπάξτε!» είναι η λέξη!

Κανόνες που εθέσπισαν
οι φαύλοι αν ακλουθάτε,
μες στο τσουβάλι τους δετοί
σε λίγο πάντοτε θα μετράτε.

Το κράτος τους συθέμελα
να τρέμει αν δεν το κάνεις
ζήτουλας τότε κι  έζησες,
ζήτουλας θα πεθάνεις.

Αγκάθι αν πολύαλγο
δε γίνεις στο πλευρό τους
τότε νερό είσαι γάργαρο
για τον νερόμυλό τους.

Στην άκρια η πέτρα αν δε βαλθεί
άβατος μένει ο δρόμος.
Αν δεν σκοτώσεις το θεριό
δε σταματάει ο τρόμος.

Από τα νιάτα δε ζητά
ο λαός μακάριον ύπνο΄
ζητάει γεύμα γιορτινό
κι ίδιο με όλους δείπνο.

Δε θέλει να κρυβόσαστε
πίσω από τα βιβλία.
Θέλει ακράτηγη ορμή.
Κι η βία θέλει βια.

Εβγάτε  και αστράψετε
μον’ νιάτα όπως μπορούνε:
που ως και τ΄αστέρια όταν σας δουν
κι εκείνα να κρυφτούνε!

Για να φλογίσει, νέοι  μου,
ο ήλιος της Πατρίδας
θέλει-η Αχόρταστη!-κορμιά
στη ρίζα κάθε αχτίδας.