ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

ΒΡΟΧΟΥΛΑ

Τα κρίματά μου στη γη αν μέναν θα 'ταν σωρό'
αλλά δε μένουνε-πετάνε
φτερά λες έχουνε ανεβαίνουν στον ουρανό
και κει ανέμελα τριγυρνάνε.

Μα όταν βρέχει έρχονται πάλι με τη βροχή
τα περασμένα τα σφαλματά μου
κι είναι καθένα μες στην ψυχή μου μιαν αμυχή
κι ένα βελόνισμα στη χαρά μου.


ΓΕΛΙΟ ΣΤΟ GOODY’S

Χτες τα κορίτσια αλλάξανε τις μπλούζες.
Εβάλαν άσπρες
με κόκκινα πατήματα αρκουδίσια
που ανέβαιναν προς το λαιμό
από τη μέση αρχινώντας.

Κι όταν εσκύβαν την παραγγελία να πάρουν
το ζωάκι έτρεχε πάνω στο στήθος τους
και γρήγορα τα πόδια του δεν εφαινόνταν
γιατί χωμένο ήταν όλο τώρα
κάτω απ' τη μπλούζα
και γι αυτό
γέλιο γλυκό σηκώναν τα κορίτσια ξαφνικά
χωρίς κανείς από τους γύρω
να το έχει προκαλέσει.



ΣΑΝΓΚΟΥΙΝΙ

Να δώσω ένα στην αγάπη μου να τη ζεστάνω.
Γιατί αίμα έχει άρρωστο η αγάπη μου.

Κάθε του φέτα μια παλλόμενη καρδιά.
Οι αιμάτινές του ίνες χτενισμένες όλες
προς τη φορά των ζωογόνων αρτηριών του.

Τρέμοντας το κορμί του μαχαιρώνω.

Ας με σχωρήσει ο θεός των Εσπερίδων.
Πρέπει να δώσω ένα στην αγάπη μου.
Να τη ζεστάνω.



ΣΥΓΝΩΜΗ

Σου ζητώ συγνώμη
για τις μεταπτώσεις
(τις κοινωνικές μου)
συμπεριφοράς,

και ακόμη ακόμη
για τις εκδηλώσεις
τις εγωιστικές μου-
σαν της αγοράς,

όπου δε μ' αφήνουν
να φερθώ αναλόγως
μ' ό,τι νιώθω εντός μου
κι όπως θα 'θελα.

Που το γέλιο σβήνουν  
κι ένας μένει ψόγος
κι η χαρά του κόσμου
πλάνο μάγεμα.

Σου ζητώ συγνώμη
που πικράνει σ' έχω
με ιδιοτροπίες
συμπεριφοράς,

σα να μ' έχουν δρόμοι
μέσα τους να τρέχω,
που τις προσδοκίες
σβήνουν της χαράς.

Σχώρα έναν άθλιο
που σε τυραννά.
Δεν το θέλει όμως,
σου το λέω ξανά.

Και ευχαριστώ σε
που καρδιά χρυσή,
κι όχι ψεύτικη έχεις,
λάμπουσα εσύ.

Και ευχαριστώ σε
τόσες που μπορείς
αηδίες που κάνω
να τις συγχωρείς.

Ειμ' ένα σκουπίδι
κι είσαι η Υψηλή.
Εν' απόβρασμα είμαι
κι είσαι η Καλή.

Τύψεις... τύψεις... τύψεις..
Δε χωρούν στη μέρα
δε χωρούν σε λίμνη
δε χωρούν σε ξέρα-

Τύψεις που τρυπάνε
την κακιά ψυχή
για να φύγουν θέ 'νε
μία σου ευχή.

Δος μου ένα σημάδι
πως συχωρεμένο
έχεις ό,τι ως τώρα
σου 'χω καμωμένο.

Κι αν αυτό το κάνεις
ίσως για όλα τότε
σχωρεμένος θα 'μαι
(και αν όχι, πότε;),

τα κακά που έχω
χρόνια καμωμένα-
ίσως όλα τότε
μου είναι σχωρεμένα.

Δος μου ένα σημάδι
πως να ζω αξίζω,
και ας, με βλακείες
τόσες σ' εξοργίζω.

Και-πολλά ζητάω;
-ότι, κι όσα ακόμα,
κάνω εγώ τερτίπια
γκρίζο που 'χουν χρώμα,

θα με συγχωρήσεις.
Και γι αυτό σημάδι,
στην πληγή μου ρίξε
μια σταγόνα λάδι.






ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ

Τα μάτια σου φως
και λάμψη αστραπής
το βλέμμα τους μνήμες ξυπνάει μακρινές
σαν κάποια απογέματα ζεστά
που μετά από τον ύπνο του μεσημεριού
με μια ντομάτα στο ένα χέρι
και με ένα ξεροκόμματο στο άλλο
δειλά από το σπίτι βγαίναμε
συντρόφους για ήπιο παιχνίδι ζητώντας
ή σαν καποια απόβραδα
από την ισχνή λάμπα της κολώνας φωτισμένα
που κολλητά ένας στον άλλο καθισμένοι
αινίγματα φοβισμένοι γεμίζαμε τη νύχτα
η ώρα του ύπνου ως να ‘ρθεί.