ΜΑΡΊΑ
(ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ)

Μαρία
πώς μπόρεσες να χωρέσεις τη ζωή μου όλη, μέσα στο φλιτζάνι του
καφέ που έπινες κάθε πρωί πριν πας στη δουλειά;
Πώς έκλεισες μέσα στο "ναι" και στο "ορίστε" τις διαθέσεις του κάθε
πρωινού μου και πού τις έβαλες φεύγοντας και δεν τις είδα, και
μένω τώρα άοπλος μπροστά στον ήλιο που απειλητικά κάθε πρωί
ανατέλλει;
Με τυφλά χέρια ψαχουλεύω τις ώρες μου, ίχνη χαράς αποζητώντας.
Μάταια. Με σένα μακριά όλα ανέβρετα. Πρέπει να 'σαι και συ εδώ.
Πρέπει να με κοιτάς στα μάτια, όχι για άλλο τίποτα-να δεις κάτι
κρυφό εκεί μέσα, να εξορύξεις συναισθήματα, να αναλύσεις χρώματα ή άλλα τέτοια- μα από αγάπη.
Πρέπει ν' ακούω απ' την κουζίνα την αναπόδραστην απόκρισή σου:
"Ναι Γιώργο!" στο κάλεσμά μου και πρέπει να γελάς κελαρυστά με
όλο αγάπης κατανόηση, όταν σου αποκρίνομαι: "Τίποτα, ήθελα ν'
ακούσω τη φωνή σου μόνο".
Πρέπει να σηκώνεσαι πρωί, ακοίμιστη όλη νύχτα, γιατί αγρυπνούσες
μην ξεσκεπαστώ και κρυώσω.
Πρέπει να κοκκινίζουνε τα μάτια σου απ' το κλάμα, σα δεις μια
τρίχα γυναικεία στο σακκάκι μου και να προσπαθείς να μου
κρυφτείς με κείνη την πανάρχαια δικαιολογία πως κάτι μπήκε στο
μάτι σου.
Πρέπει ν' ακούω τα μεγάλα ψέματά σου να μου λες, σίγουρη όντας
ότι τα πιστεύω.
Πρέπει να βλέπω στον καθρέφτη, χωρίς εσύ να ξέρεις, το ληστρικό
το βλέμμα που μού ρίχνεις όταν τα ρούχα μου φορώ μετά το
μπάνιο.
Πρέπει να μη μιλάς παρά για πράγματα άλλα κι όχι για ό,τι σε
καίει ,για να μη με θλίβεις.
Πρέπει να στέκεις δίπλα στην καρέκλα μου, για να βρίσκεσαι κοντά
μου, γιατί η άλλη καρέκλα είναι λίγο μακριά μες στο δωμάτιο.
Πρέπει όλα σου να σκούζουν "σ' αγαπώ", εκτός απ' τη φωνή σου να
το λέει, για να μη μου δημιουργήσεις υποχρεώσεις ανταπόδοσης.
Πρέπει το βλέμμα σου να πέφτει πάνω μου έχοντας εξαντλήσει τα
περιθώρια της λατρείας, έτσι που ν' αμφιβάλω-αν είναι δυνατόν!-για
την αλήθεια του.
Πρέπει όλ' αυτά να ξαναγίνουνε, σα μάγια, που χωρίς τους η αξία
της ζωής στο μηδέν της κουλουριάζεται.
Πρέπει να γίνουν όλ' αυτά για να μπορέσει πάλι ο κύκνος να 'βρει
τα φτερά του, οι μέρες τον χρόνο τους, το παράθυρο το άνοιγμά του.
Πρέπει να γίνουν όλα αυτά, γιατί αλλιώς, Μαρία, βυθίζομαι
αύτανδρος.
Γιατί αλλιώς, Μαρία, η άνοιξη χειμώνα ρούχα θα φορέσει.
Γιατί αλλιώς, Μαρία, το μέγα στόμα με καταπίνει.
Πού είσαι;