ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ


ΑΗ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Αη-Δημήτρης. Επιτάφιος. Η σεμνή περιφορά
Τοσ' ωραία Επιτάφιος πρώτη μ' άρεσε φορά.
Γιατί σ' εν' απ' τα κορίτσια που κρατάγαν τ' άγια σκεύη
Εξεχώρισα των μαύρων των ματιών σου τα ερέβη.

Με το κόκκινο φουστάνι το μετάξινο ντυτή
Συ δεν ήσουν σ' επιτάφιο αλλά σ’ Έρωτα γιορτή
Και ποιος λ(γη έστω λύπη για το θείο δράμα νοιώθει
Αν χορεύοντας μπροστά του περπατούνε χίλιοι πόθοι.

Ετσι και για μένα ήταν. Το κορμάκι το χυτό
Διαγραφόταν απο κάτω από τ' άμφιο το λιτό
και με άφηνε να βλέπω τοα όμορφά σου ποδαράκια,
τη μεσούλα, τους γοφούς σου, την κοιλίτσα, τα στηθάκια.

Tα ματάκια σου κοιτούσαν έτσι αθώα το σταυρό
Που μπορώ τέτοι' αθωότη μόνο ψεύτικη να βρω.
Και κλεισμένα τα χειλάκια σε κατάνυξη μια τόση
Σαν η έκσταση να τά ’χε της Αγάπης μαρμαρώσει.

Μεγαλύτερο μαρτύριο το δικό μου η του Χριστού;
Μεγαλύτερη ευτυχία η δική μου η του πιστού;
Ποιός μπορεί να πει; Κανένας .Μόνο εγώ. Αλλά σωπαίνω
Και πεθαίνω κάθε μέρα και ποτέ δεν ανασταίνω
.
Αη-Δημήτρης-Επιτάφιος. Τι σεπτή περιφορά!
Ένα τέτοιον Επιτάφιο πρώτη έζησα φορά.
Και ας είχες τέτοιο πέψει ένα μαρτύριο πάνωθέ μου
Τόσο όμορφο μαρτύριο δεν εγνώρισα ποτέ μου-
και συχώρα με θεέ μου…