ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

15-6-05:
Εγώ: "Αύριο πάω Πάτρα! Τι θέλετε από κει;"
Άννα: "Λουκούμια!..Αστειεύομαι βέβαια..." (δεν αστειευόταν)
16-6-05. Παίρνω μερικά λουκούμια από Πάτρα να τα φάμε όλοι μαζί.
17-6-05. Να μη γράψω κι ένα συνοδό ποιηματάκι που να εξυμνεί την ομορφιά της Άννας; Να γράψω.


ΤΑ ΛΟΥΚΟΥΜΙΑ
(για την Άννα, αν και της παραπήγαινε.
Μα ήτανε η ανάγκη μου να νιώσω κάπου οικείος)

Ξέρω-θα με ρωτήσεις γιατί πήγα
και λουκουμάκια σου 'χω φέρει λίγα.
Γι αυτό και την απάντηση γραμμένη
την έχω από τα πριν ετοιμασμένη.

Καθώς παραξενιές έχουμε όλοι
σ' όποια κι αν ζούμε της πατρίδας πόλη
έτσι κι εγώ για γούστο και καπέλο
να τι παράξενα είχα πάντα "θέλω":

Στη ζήση αυτή μου ήθελα την άχαρη
να δω τη ζάχαρη να τρώει ζάχαρη.
Να δω τη γλύκα γλύκα να δαγκώνει
κι η μία από την άλληνε να λιώνει.

Nα δω ήθελα κλεισμένο ένα λουκούμι
σ' ένα γλυκύτερο απ' αυτό λαγούμι
και προσωπάκι ένα ευτυχισμένο
σαν από έρωτα λες λιγωμένο.

Να δω την ομορφιά που μας μαγεύει
να μη μιλάει αλλά να μας νεύει
καθώς τα δυο χειλάκια τα γραμμένα
θα 'ναι με ζάχαρη πασπαλισμένα.

Και τέλος γιατί θέλω στη γυναίκα
που σ' ομορφιά και χάρη παίρνει δέκα
κάτι κι εγώ να δώσω που ως τα τώρα
μονάχα κλέβω απ' αυτήνε δώρα.