ΚΑΤΑΡΑ

Άν ο εθνικός μας ύμνος άραγε
είχε σκοπό και λόγια άλλα
πάλι η ψυχή έτσι μεγάλα
ακούγοντάς τον θα λαχτάραγε;

Πάλι το δέντρο εντός μας θα ΄κανε
του έθνους σύγκορμο να τρέμει
σα με μανία να το χτυπάγανε
χίλιων Αιόλων οι ανέμοι;

Πάλι οι ρίζες του θα τράνταζαν
σα να γυρεύαν να πετάξουν;
Πάλι οι χυμοί του θ΄αφροπλάνταζαν
να βυζαχτούνε...να διδάξουν;

Και μεις,το θύμα ενός πρωτάκουστου
θεριού που τρώει τα παιδιά του-
άθλιοι νεκροί πάνω στους κλάδους του
θα το σωριάζαμε και πάλι κάτου;










                    Ο κολυμβητής

Ανέμελε,αγνέ κολυμβητή,της ήρεμης ακτής,
του κόσμου και της θάλασσας,χωρίς ούτε
των τεράτων το φόβο,ούτε
των κυμάτων το ψυχοφθόρο άγγιγμα!

Καρίνες εκεί δεν έρχονται,και με μικρά ψάρια,
μικρός εσύ και ολιγαρκής,τρέφεσαι.
Τρικυμίες,δίνης ρεύματα,ναυάγια,δεν γνωρίζεις.
Η ζωή διπλα σου,γλυκειά Γοργόνα,Ερωμένη σου.

Καθαρόν αέρα μόνον αναπνέεις. Οι δύτες,
και οι ποντοπόροι,και οι θαλασσόλυκοι,μιμητές σου
σε φανταστικές αρμύρες κυματόπνιχτες.

Αγνέ,ήπιε κολυμβυτή,το νερό,
όπως καρπός τον σπόρο του σε κρατεί:
μυστικόν,και πολύτιμον,και ελπιδοφόρον.








                         Ευθύνη

Ακούω,καθώς ο αέρας σε χτυπά,
παράξενα να ηχείς,και μακρινά.
Και ο ήχος σου στα πράγματα διαχύνεται όλα
και τα δονεί σαν η ψυχή τους να είναι.

Και,εδώ ένα γέλιο,εκεί μια κουβέντα,
μικρές συντροφιές όπως σε δεξίωση.
Και συ δίνεις σ΄όλα πλάτεμα και υπομονή,
για να μπορείς ύστερα,μέσα τους,κουρασμένη,

να ξαποστάσεις-σ΄ένα αστέρι,σε μια φωλιά,
σ΄ένα πράσινο χωράφι νιόσπαρτο.
Στους ήχους όλους ο ήχος σου,νόημα

δίνει,όπως τα πόδια στον πέτρινο δρόμο,
που πριν από αιώνες φτιάχτηκε,και ως την κορφή
του λουλουδιασμένου λοφου ανεβαίνει.




Θα γίνω άραγε...

Θα γίνω άραγε ποτέ τόσο μεγάλος
που να πάψω να ονειρεύωμαι;

Θα ΄ρθει καιρός που τ΄άλογα
θα ΄χουνε χάσει τα φτερά και θα πατούνε
γερά στη γη;

Που τα ρυάκια δε θα μουρμουρίζουνε τραγούδια
τρυφερά κι ανείπωτα στιο κύλισμά τουςκ
κι αμίλητα και άχρωμα θα τρέχουν τα νερά;

Που τα χωράφια θα ΄ναι χρήσιμα
για να μας τρέφουν μόνο
και τ΄αγριολούλουδα εντός τους περιττά;

Κι άραγε θα ΄ρθει ο καιρός τα δυο σου χείλη
να ΄ναι δυο χείλη μόνο,και τα δυο
εξαισια σου τα μάτια
δυο μάτια να ΄ναι μόνο
γαλανά;