ΤΑ ΜΙΚΡΑ






Οταν από τον τόπο σου φύγω κυνηγημένος
Ο,που της Γης και να σταθώ θα είμαι ένας ξένος
Οχι πως με αγάπαγες-αλήθεια, γιά φαντάσου
Μα γιατί σ’ άκουα… σ’ έβλεπα… βρισκόμουνα κοντά σου.


*


Λυτά τα κίτρινα μικρά χαρτάκια
Καλά είναι για να γράφουμε στιχάκια
Αυτά τα όμορφα τα ποδαράκια
Καλά είναι για ν’ ανάβουνε μεράκια.

*

Βροχή μην τοσο βιάζεσαι να σμίξεις με το χώμα.
Τόσες ημέρες πρόσμενες. Λιγάκι στάσου ακόμα'
βάοτα βροχούλα λίγο-ακούς; μισή μονάχα ώρα:
χωρίς αδιάβροχο έφυγε από το σπίτι η Ντόρα.
*

Αγαπώ κάθε τι που ειν’ δικό μου:
Το παλτό, το σκυλί, το στυλό μου.
Μα εσένα… και πώς να το πω…..
Να! Εσένα γιατί σ’ αγαπώ;
 
*
 
Μόνο τα χείλη ενώ κρατάνε
Το θείο δώρο να μιλούν
Όλα τα άλλα σου μιλάνε  
Κι όταν ακόμα αυτά σιωπούν.
 
*
 
Την όποια του αξία καθορίζουν
Σ’ έναν ηθμό οι τρύπες.
Με καίνε, με πονούν, με βασανίζουν
Τα λόγια που δεν είπες.
 
*
 

Σούρπωσε. Λάμπουν οι μηροί
Άσπροι ως ψηλά και τρυφεροί.
 Κι ανάμεσά τους ένας ζόφος
παραφωνία στο λυκόφως.
 
*
 
Σήμερα που όλα ισορροπούν και που έτσι λες ταιριάζουν-
η αγάπη μου, οι κουβέντες σου, οι θύμησες που σφάζουν-  
σκέφτηκα πως θα έχανα μοναδική ευκαιρία
αν δεν κατέγραφα εδώ αυτή τη συγκυρία.
 
*
 
Όταν κοντά σου ήμουνα έλιωνα από τον πόνο
Που δε δυνόμουνα παρά να σε κοιτάζω μόνο.
Μακριά σου έφυγα. Μα να! πάλι δεν ησυχάζω-
Τώρα πονώ που δεν μπορώ ούτε να σε κοιτάζω.
 
*
 
Τόσο κοντά σου να μαι και να μην μπορώ
Λίγο ν’ αγγίσω μια σου τρίχα, ένα ρούχο…
Τόσο κοντά σου να μια και να μην μπορώ
Λίγον να δείξω από τον έρωτα που σου ’χω
 
*
 
Έτσι που κάθε μέρα με σκοτώνεις
με το φιλί σου απαγορευμένο,
του θάνατου ένα βάσανο γλιτώνεις-
όταν θα ρθεί, θα μ’ έβρει πεθαμένον.
 
*
 
Τόσο ακριβό το φιλί
είναι το δικό σου
που δε με φιλάς Εριλή  
ούτε στ’ όνειρό σου;
 
*

Αν μ’ αγαπήσεις αφού πεθάνω
στον τάφο μου έλα, γυμνώσου
και πάνω στον τάφο ξαπλώσου.  
Τα υπόλοιπα εγώ θα τα κάνω.
 
*
 
Πες μου πού βρήκες το κορμί, το πρόσωπο, τα μέλη,
που τόση γλύκα γύρω τους σκορπάνε κι ευωδιά.  
Πες μου να πάω κι εγώ εκεί για να φορτώσω μέλι
και θα σου πω σ’ αντάλλαγμα πού θα ’βρεις και καρδιά.  
 
*
 
Και να σκεφτείς ότι αν διέθετα λεφτά
Γυναίκες θα ’χα σαν και σένα δεκαεφτά.
Και να σκεφτείς ότι αν διέθετα δολάρια
Χιλιάδες θα ’χα σαν τα δύο σου τα ποδάρια…
 
*
 
Απ’ το νερό έκανε ο Χριστός
Κρασί. Καλά. Αλλά εσύ-
κάτι μας έκανε κι Αυτός-
συ με μεθάς χωρίς κρασί.  
*


Πήγα στον ύπνο μου να σε φιλήσω
Κι εσύ το στόμα τόκανες πίσω.
Μεγαλοπιάστρα και πεισματούσα
Όνειρο ήτανε κι ας σε φιλούσα…
 
*
 
Από συνήθεια σα σε δω λέω καλημέρα
Μα που η μέρα; Πού η καλοσύνη;
Νύχτα τριγύρω και γεμίζουν τον αέρα
Τέρατα που η κάκια σου ξεχύνει.
 
*
 
Κάθε επαφή μαζί σου κι ένας χαμός.
Ικέτης σου έρχομαι και φεύγω πίσω
Πιο ρημαγμένος, πιο φτωχός.
Τίποτα πάλι δεν θα σου ζητήσω.
 
*
 
Αν από τις αισθήσεις μας έλειπε η αφή
Αλήθεια αν ντυνότανε ετούτη η γραφή.
Τίποτα δε θα ζήταγα πλέον απ’ τη ζωή μου
Γιατί ετότε αγάπη μου θα ήσουνα δική μου.
 
*
 

Η αγάπη ένας κάκτος με αγκάθια
Που φυτρώνει πάνω σ’ έρημα κρεβάτια
Όλα ίδια με μια μόνο διαφορά-
Πως τ’ αγκάθια της δεν είναι φανερά.
 
*
Απορία γεννάει στους άλλους
Το γεγονός πως πάντοτε
Σε ζωγραφίζω με τα πόδια ψηλά Ντόρα.
Δεν μπορούν να καταλάβουν
πως μόνον έτσι φαίνεσαι.

*
 
Ευχαριστώ δεν άκουσα από σένανε
Ούτε σε ένα απόσα σου ’κανα τα δώρα.
Μόνο αυτά μου λένε από το δώμα σου
«Σ’ ευχαριστούμε που μας έδωσες στη Ντόρα.»


*

Εαρινή περίπολος ανθεί γύρω σου Ντόρα.

*
 
Αν είχα δυο φιλιά τόνα θα κάρφωνα
Στα τέσσερα τα χείλη σου τα άφωνα.
Τ’ άλλο θα το σεργιάνιζα αργοκύλητα
Στα χείλη σου τα δυο τα γλυκομίλητα.
 
*
 
Μπροστά μου όπως καθόσουνα με τα μαλλιά λυμένα
έβλεπα τους εβένινους που εκείνα στρώναν δρόμους
και η ψυχή μου γέμιζε χίλιες χιλιάδες τρόμους:
καμία από τις στράτες τους δεν ήτανε για μένα.

*

Με το λίγο κρασί σ’ αγαπάω
Με πολύ σε ξεχνώ.
Κι όταν πιω γιατί πίνω ξεχνάω  
Και ξανά σ’ αγαπώ.
 
*

Παρέλαση φιλιών.
To δικό της πρώτο-σημαιοφόρος.

*
 
Αδιάσπαστη ενότητα συνθέτουν
η άρνησή σου και η υποταγή μου.
Κανένα από τα δύο δεν γίνεται να ήταν αλλιώς.
Τη σωστή μόνο δόση να συντηρήσουμε.    
 
*
 

Αδιάφθορη κυλάς μέσα στον φάρυγγά μου.
Με καίς περιστροφικά.
 
*

Πόσο απούσα είσαι
μόνο κάποιος που δε σ’ έχει γνωρίσει μπορεί να το ξέρει.
Γιατί κάτι από σένα θα ήταν παρόν αν σε ήξερε.  
Επειδή όλα τα έχεις.


*

Αν ήξερα πως κάτι μ’ αγαπά
Θα φύτρωναν στους ώμους μου φτερά.
Συνέχεια η ζωή θα μου γελούσε
Αν ήξερα πως κάτι μ’ αγαπούσε.
 
*
Ντόρα στη θάλασσα

Εμένα πόθου κύμα με φλογίζει,
κι εσέ κύμα θαλάσσης σε δροσίζει.
Γλυκά εσένα ο αφρός σκεπάζει,
εμένα τους βουβώνες μου ρημάζει

*


Έτσι περίσσια λουλουδένια
πώς δε σε ρήμαξαν οι μέλισσες;
Από ντροπή τα μεταξένια
τα πεταλάκια σου μην έκλεισες;
 
*

Χιονονιφάδα η αίσθηση είναι της ομορφιάς.
Δεν ξέρεις πως είσαι όμορφη ώσπου να την αγγίσεις.
Μα σαν τη ’γγίσεις πια νερό στα χέρια σου κρατάς.  
Α! Μια στιγμή θα ’σαι όμορφη στη διάρκεια όλης της ζήσης