ΗΡΩΔΗΣ
ή
ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ

 (μονόπρακτο)


ΧΡΟΝΟΣ:
1 μ. Χ.

ΤΟΠΟΣ:
Παλάτι   του  Ηρώδη.

ΠΡΟΣΩΠΑ:
Ηρώδης-βασιλιάς της Ιουδαίας
Δαμασκηνός-έλληνας δάσκαλός του
Μάγοι
Φρουρός.

ΗΡΩΔΗΣ
(στον Δαμασκηνό)

Πες τους να κλείσουνε τις πόρτες όλες.
Να βλέπει και ν' ακούει κανείς δε θέλω.
Για με και για τους άλλους βασιλιάδες
Υπάρχουν ώρες μέσα στη ζωή τους
Που πρέπει μάρτυρα άλλο να μην έχουν
Παρά τους εαυτούς τους -κι ούτε κείνους.
Τις ώρες κείνες πρέπει να ’μαστε άλλοι.
Ξένοι σε ότι ως τότε ήταν δικό μας.
Πες τους να κλείσουνε τις πόρτες όλες.
Γιατί βασιλική αδυναμία
Ν’ ακούσουνε αυτιά ξένα δεν πρέπει.
Και δάσκαλε, ειν’ αυτή μια τέτοια ώρα.
Η ώρα που απολογισμό για όλες
Τις βρωμερές τις πράξεις μου θα κάνω.
Η ώρα που να ξεχυθεί θ’ αφήσω
Απ’ τα κλειστά τα στήθια μου η μετάνοια.
Μη  με κοιτάς  με παραξένια τόση.
Ναι, άκουσες καλά. Μετάνοια είπα.

Πες τους  να κλείσουνε όλες τις πόρτες.
Κι  αν σε κρατώ απόψε εδώ κοντά μου
Δεν είναι για ν’ ακούσω από σένα
Για Ιστορία ή για Φιλοσοφία
Ή τη Ρητορική να με διδάξεις.
Είναι που για να είσαι έτσι κοντά μου
Ημέρα νύχτα για δεκάδες χρόνια
Δεύτερος έχεις γίνει εαυτός μου.
Με τη σοφή σου τη διδασκαλία
Την αλλαγή έχεις φέρει στην ψυχή μου.
Μιαν αλλαγή που αφότου εγίνη μοιάζω
πιότερο εσύ παρά εγώ να είμαι.
Τόσο βαθιά με πότισαν τα λόγια
Που από το στόμα σου σα μέλι βγαίναν
Και την καρδιά μου έρχονταν ν' αγγίσουν.
Και μοιάζω με δοχείο γεμισμένο
Με υγρό που μέσα μου συ έχεις ρίξει
Απ' την ακένωτη δεξαμενή σου.
Και είναι το υγρό που ’μαι γεμάτος
Η Αρετή κι ο Λόγος κι η Σοφία.
Και τώρα εγώ Ηρώδης πια δεν είμαι
παρά ένα μικρό είμαι κομμάτι
Απ’ το Δαμασκηνό το δάσκαλό μου.
Γι αυτό και σένα απόψε έχω διαλέξει
Για μάρτυρα σ’ αυτή μου τη μετάνοια.
Μονάχα συ μπορείς αυτά να νιώσεις
Που έχω να πω, γιατί εσύ 'σαι κείνος
Που δίχως να το πεις με γλώσσας λόγια
Σ' αυτήνε τη βουλή σπρωγμένα μ' έχεις.

Γι αυτό σου λέω: πες τις πόρτες όλες
Να κλείσουν, κι έλα κάθισε κοντά μου.

(Ο Δαμασκηνός βγαίνει και ξαναμπαίνει)

Έτσι. Απόψε όλοι ας μακρύνουν.
Ούτε φρουρούς κοντά μου απόψε θέλω.
Να με φυλάξουν δεν μπορούν εκείνοι
Από εχθρό που μες στα στήθη κλείνω.
Να βλέπει και ν' ακούει κανείς δε θέλω.
Δάσκαλε πες μου το λοιπόν-την ξέρεις
Γιατί εσύ κάθε κρυφό μου ξέρεις-
Η τελευταία βδελυρή μου πράξη
Ποια ήταν; Πες το μου να το ακούσω.
Και όπως έκανα μέχρι τα τώρα
Κακή δε θα σου πω ότι δεν ήταν.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Να σου το πω ξανά φόβο δεν έχω.
Μ' αφού όμως την ξέρεις την αλήθεια
Γιατί να την ακούσεις κι από μένα;
…Τον ίδιο σου το γιο έχεις σκοτώσει!

ΗΡΩΔΗΣ
Ναι! πες το πάλι! Πες το να τ’ ακούσω!
Μια μαχαίρια μου τρύπησε τα σπλάχνα
Σαν το ’πες. Και αλήθεια αυτό τ’ αξίζω.
Κι όσες φορές να μου το πεις ακόμα
Την ίδια μαχαιριά πάλι θα νιώθω
Να μου τρυπάει ως μέσα την καρδιά μου.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Εσύ ως χτες το έλεγες γελώντας.
Πώς  τώρα ξαφνικά έχεις αλλάξει
Και το ίδιο πράγμα πόνο σε γεμίζει;

ΗΡΩΔΗΣ
Η νύχτα η χτεσινή τα 'κανε όλα.
Το μάτι μου δε σφάλισε χτες βράδυ.
Κι όλα περάσανε από μπροστά μου
Όσα κακά στη ζήση μου έχω κάνει.
Γιατί, ποιος ξέρει, τέτοια μία νύχτα
Να φτάνει κάποτε σε ζήση ανθρώπου…
Έτσι απρόσκλητη ποιος τηνε στέλνει;
Ή πρόσκληση γι αυτήν ήταν ο τρόπος
που τη ζωή μου έζησα ως τα τώρα;
Μην ήρθε γιατί γέρασα-πλησιάζω
το ξέρεις, τα εβδομήντα-και οι γέροι
Το θάνατο κοντά τους βλέπουν να ’ναι
Και να λογαριαστούν ζητούν μαζί του;
Κι αν άλλοι γέροι δάσκαλους δεν είχαν
Για να τους μάθουνε πως κόσμος άλλος
Κάτω από τα πόδια μας υπάρχει
Και πως σ' αυτόν οι άδικοι υποφέρουν
Όμως εγώ από σένα έχω μάθει,
Για του Άδη τα φρικτά βασανιστήρια
που  τους κακούς παιδεύουν σαν πεθάνουν-
Γιατί έτσι έχουνε αποφασίσει
Οι δικαστές οι δυο που τέλεια κρίνουν
Κι αλάθητα, τις πράξεις των ανθρώπων
Όταν αυτοί στον Άδη κατεβαίνουν.
Για τον Αιακό μιλώ και για τον Μίνω
Που πάνω σε χρυσούς καθόντας θρόνους
Ολημερίς ακούραστα δικάζουν.
Κι άδικα εγώ πολλά έχω καμωμένα.
Κι ο πόνος που μου δίνουν είναι τόσος
Που μόνος δεν μπορώ να τον σηκώσω.
Τ’ ομολογώ αυτό μόνο σε σένα
Γιατί έτσι ίσως ο πόνος μου μετριάσει…
Έκανα με τη δύναμη που έχω
Τόσες μεγάλες δάσκαλε αδικίες
Που σ' όποιους θεούς όσες θυσίες κι αν κάνω
Εξαγνισμό δε θα ’βρω από κανέναν.
Βασάνισα κι έχω σκοτώσει ανθρώπους
Χωρίς να μου ’χουνε καθόλου φταίξει.
Εσκότωσα παιδιά, γυναίκες, γέρους.
Την ίδια τη γυναίκα μου, την κόρη
Του Υρκανού του μέγα, εγώ με χέρια
Σκληρά κι ανάλγητα έχω θανατώσει.
Και τον Προφήτη σταύρωσα Εζεκία,
Μεγάλο ήρωα λαού μεγάλου.
Κι έχω αυλικούς μου σφάξει για το λόγο
πως υποψίες γι αυτούς είχα μονάχα
Πως όσο έπρεπε πιστοί δεν μου ήσαν.
Έκλεψα βιος μεγάλων μας αρχόντων,
Γυναίκες άρπαξα και αδερφές τους
Για να ’χω συντροφιά την κάθε νύχτα
Καινούργια στ’ άνομό μου το κρεβάτι.  

Πικρά για όλα τούτα μετανιώνω.
Ντροπή αυτά για βασιλιά μεγάλη.
Ας ήτανε να μη τα έχω κάνει…
Χάλασα τη ζωή μου. Έχω σκοτώσει
Την ίδια την ψυχή μου πριν εκείνους
Με χέρι δολοφόνο θανατώσω.
Βιάζοντας ,κλέβοντας και αδικώντας
Στη δυστυχία δεν έχω κι άλλους ρίξει
μα και τον ίδιονε τον εαυτό μου.
Ξέρω, αυτά τα πράγματα τα κάνουν
Ίδια του κόσμου όλου οι βασιλιάδες,
Δίχως ποτέ γι αυτά να νιώσουν πόνο.
Κι ως χτες κι εγώ ίδια μ’ αυτούς σκεφτόμουν.
Μα σήμερα, μετά ’π’ αυτή τη νύχτα,
Που άλλη όπως αυτή να μην ξανάρθει,
Αλλιώς τα ίδια πράγματα τα βλέπω.
Δάσκαλε τη σοφή σου πες μου γνώμη:
Στον κάτω κόσμο αυτή η μαύρη νύχτα
θα κάνει αλαφρότερα να γίνουν
Τα κρίματά μου στο ζυγό επάνω
Των δύο δικαστών του άθλιου Άδη;
Οι δικαστές μου ίσως μαλακώσουν
Σα δουν ότι εγώ πριν από κείνους
Τον ίδιο μου εαυτό έχω δικάσει,
Και τ' άδικα που έχω καμωμένα
Σκληρούς μου τιμωρούς τα έχω κάνει;

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Όταν στον κάτω θα βρεθείς τον κόσμο
Οι άνθρωποι που έχεις αδικήσει
Αλλιώς θα σ’ αντικρίζουν τώρα που ’χεις
Πόσο κακό τους έχεις κάνει νιώσει,
Και που τιμώρησες τον εαυτό σου
Με μια καθώς η χτεσινή σου νύχτα.
Και τελεσφόρα πιο πολύ θα είναι
Αυτή σου η μετάνοια, όταν στο μέλλον
Δεν κάνεις κάποιες πράξεις ίδιες πάλι.
Γιατί αυτό θα ήτανε σημάδι
Πως αλλαγή σε σε δεν έχει έρθει.

ΗΡΩΔΗΣ
Δάσκαλε τόσο αφού πολύ με ξέρεις,
Πρέπει να νιώθεις πως η αλλαγή μου
Ειν' αλλαγή που γυρισμό δεν έχει.
Και τέτοια πράξη όχι καμία μόνο
Δεν πρόκειται να κάνω, αλλ' ακόμα
Έχω σκοπό καλές να κάνω πράξεις
Που θ’ αλαφρώσουν το μεγάλο βάρος
Που κλείνω ακόμα μέσα μου, κι ας έχω
Σε σένανε ανοίξει την καρδία μου.
Στη ζυγαριά σωστές αν αποφάσεις
Και δίκιες πράξεις πάνω της αν βάλω
Ίσως το άδικο να λιγοστέψω.
Μονάχα δάσκαλε κανείς δε θέλω
Να μάθει πως μετάνιωσα για ό,τι
Η δύναμή μου μ' έσπρωχνε να κάνω.
Γιατί αδύναμος θα πουν πως είμαι.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Τόσα κακά που έχεις καμωμένα
Καλό για σε θα είναι βασιλιά μου
Κακό έστω-αν μπορέσεις- να μην κάνεις.

ΗΡΩΔΗΣ
Με κρύα καρδιά μ' αυτό θα συμφωνήσω  
Κι ας είσαι ο σοφός ο δάσκαλός μου.
Μα πίστεψέ με, ο,τι καλό ως τα τώρα
Δεν έκανα, την ευκαιρία αν είχα   
Θα το ’κανα μια κι έξω μαζεμένο.
Ναι, θέλω το καλό τώρα να κάνω.


ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Ξέχειλο τέτοιο απόφασης ποτήρι
Πρώτη φορά αντικρίζω στη ζωή μου.
Και μα το Δία, μ’ όσα έχω ακούσει-
με όσα εσύ θυμήθηκες μαζί μου-
Αν και χαρούμενα, μ’ έχουν βαρύνει.
Γι αυτό ν’ αλλάξουμε για λίγο λέω
Τη διάθεσή μας με παρέα μία  
Που σχέση με αυτά διόλου δεν έχει.
Χωρίς να ξεχαστεί η υπόσχεσή σου
ρούχα ας της δώσουμε χαράς να βάλει.
Για λίγο οι ψυχές μας ας λαφρύνουν.
Κι έχω γι αυτό να σου προτείνω κάτι.
Χτες βράδυ έχουν φτάσει στο παλάτι
Τρεις μάγοι που τραβάνε για τη Δύση.
Μπορούν αν θέλεις να σε διασκεδάσουν.
Ξέρουν να κάνουν όμορφα παιχνίδια,
Ταχυδακτυλουργίες φέρνουν νέες,
Και παραμύθια ξέρουνε να λένε
Που κουβαλούν μαζί τους και που πάνε
Στη Δύση με χρυσάφι να τ’ αλλάξουν.

ΗΡΩΔΗΣ
Το μέλλον ξέρουνε να το διαβάζουν;

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Ο ένας απ’ τους τρεις ξέρει το μέλλον
Καθώς εσένα εγώ κι εσύ εμένα.

ΗΡΩΔΗΣ
Λοιπόν ας έρθουν δάσκαλε οι μάγοι
Τα θάματα τους να μας αραδιάσουν.

(Βγαίνει ο Δαμασκηνός)

Ας έρθουν. Θα ’ναι ό, τι και να κάνουν
Καλλίτερο απ' το να ’μαι μοναχός μου.
Ψηλότερα η κάθε τους η λέξη
Στη σκάλα της χαράς θα μ’ ανεβάζει.
Κι αφού στο πρώτο είμαι σκαλοπάτι
Όσο ν' ανέβω κέδρος μου θα είναι.
Όμως το πρώτο που θα τους ζητήσω
Θα ’ναι παιχνίδια όχι, μάγια όχι
παρά το μέλλον να μου πουν ποιο θα ’ναι.
Γιατί αυτή η μεγάλη αλλαγή μου
Του τώρα μου δεν είναι μόνο κόρη
Αλλά μητέρα και του Μέλλοντός μου.
Θέλω να ξέρω τι μου ετοιμάζει
Αυτή η μεγάλη μεταμόρφωσή μου.
Και ποιος να μου το πει ικανός ειν’ άλλος
Παρά εκείνοι που από της μαγείας
Τα μέρη έρχονται γεμάτοι γνώση;
Του Χρόνου ίσως τα πέπλα να ξεσχίσουν
Και ότι στέκει πίσω του να δούνε.
Ίσως κρυμμένο εκεί μου δείξουν κάτι.

(Μπαίνει ο Δαμασκηνός με τους τρεις
μάγους που κουβαλούν και τα σύνεργά τους)

ΒΑΛΤΑΣΑΡ
Μεγάλε Ηρώδη βασιλέα χαίρε.
Περαστικοί εγώ κι οι σύντροφοί μου
Είμαστε από εδώ. Τραβάμε νότια
Των αστεριών το δρόμο ακολουθώντας.

ΗΡΩΔΗΣ
Καλωσορίσατε. Λοιπόν στο μέλλον
Ανοίξτε τα πανιά. Και αρμενίστε.
Κι αφού από κει γυρίστε με τα πλοία
Γεμάτα μ' άγνωστο για με χρυσάφι,
Τότε και τις φλογέρες ξεδιπλώστε
Και της χαράς απλώστε την παντιέρα
Και διασκεδάστε μας όσο μπορείτε.
Μα πρώτα αυτό: το μέλλον να μου πείτε!

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Μεγάλε βασιλιά ως χτες ακόμα
Μας βασανίζαν και τους δυο οι φήμες
Ότι το χρόνο αυτόν μέσα στη χώρα
Ο βασιλιάς γεννιέται των Ιουδαίων.
Δώσε τη διαταγή σ' αυτούς τους μάγους
Να δουν τις σφαίρες τους και τα χαρτιά τους
Και να μας ξεδιαλύνουν αν η φήμη
Πως βασιλιάς προφτάνει στους Εβραίους,
Πετάει με τα φτερά της φήμης μόνο,
Ή έχει και πόδια που γερά πατάνε.

ΗΡΩΔΗΣ
Σήμερα δε με νοιάζει αυτό καθόλου.
Δάσκαλε ας γεννηθεί ο βασιλιάς τους.
Ας δουν κι αυτοί ξανά καλές ημέρες.
Λαός μεγάλος είναι-τους αξίζει.
Και ούτε βλάφτουνε τη Ρώμη έτσι.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Αλήθεια βασιλιά μου έχεις αλλάξει
Και μεγαλόψυχος αλήθεια εγίνεις.
…Τη Ρώμη όχι βασιλιά μου. Όμως
Κάθε στον κόσμο κέρδος των Εβραίων
Στους Έλληνες χαμό φέρνει μεγάλο.
Και συ τους Έλληνες πάντα αγαπούσες.
Εκείνους είχες μέσα στην καρδιά σου.

ΗΡΩΔΗΣ
Οι Έλληνες κι οι Εβραίοι θα υπάρχουν
Κι όταν τ’ αγγόνια μας θα ’χουν πεθάνει.
Και θ’ αντιμάχονται οι δυο τους πάντα.
Ας λύσουν μόνοι τα προβλήματα τους.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Τότε σα χάρη κάντο βασιλιά μου
Για μένα-το σοφό το δάσκαλό σου.
Άσε να δω σ' αυτήν εδώ τη μάχη
Σε ποιου η πλάστιγγα το μέρος κλίνει
Προτού τα μάτια μου για πάντα κλείσω.

ΗΡΩΔΗΣ
Καλά λοιπόν. Διατάζει η σοφία.
Αρχίστε απ' αυτό καλοί μου μάγοι.

ΒΑΛΤΑΣΑΡ
Αντίπαλό μου ως χτες είχα το Χρόνο.
Σ' όλη μου τη ζωή τον πολεμούσα
Πασκίζοντας τη χάρη ν' αποκτήσω
Να τόνε κάμω υποταχτικό μου
Και να με παίρνει όταν Του λέω μαζί Του
Και να μ' αφήνει μέσα Του να βλέπω
Ό,τι κρατεί κρυφό από τους άλλους.
Πόλεμος δύσκολος. Είχα στρατιώτες
Βιβλία που σοφία ήταν γεμάτα,
Ακοίμητες για όπλα μου είχα νύχτες,
Και στρατηγό το ακούραστο μυαλό μου.
Κι όλη μου η ζήση εδόθη στον αγώνα.
Τις χάρες που η ζωή μέσα της κλείνει
Ποτέ δεν πάσκισα να τις γνωρίσω.
Καιρός γι αυτό δε μου ’μενε-το μέλλον
Έδιωξε το παρόν απ' τη ζωή μου.
Στο μέλλον μέσα ζω. Γι αυτό και κείνο
Χάρη καμιά σε μένα δεν αρνιέται.
Κι έχω ό,τι θέλω. Μόνο μία σφαίρα
Μπροστά μου βάζω γυάλινη και κρύα,
Δυο λόγια λέω, χαϊδεύω το γυαλί της
Κι η σφαίρα τότε παίρνει και ζεσταίνει
Και μέσα της ζωής εικόνες φέγγουν
Που μόνο εγώ τις βλέπω και που μόνο
Εγώ μπορώ απ’ όλους να διαβάσω.

ΗΡΩΔΗΣ
Ρώτα λοιπόν τι θέλει ο δάσκαλός μου
Κι απάντησε του σ' ότι σε ρωτήσει.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
(στον Βαλτάσαρ)
Από καιρό διαδίδουν οι Εβραίοι
Ότι θα γεννηθεί ανάμεσά τους
Ένας Μεσσίας όπως τόνε λένε
Που βασιλιάς θα γίνει των Εβραίων-
Που των Εβραίων τη φυλή θα υψώσει
Και κάθε άλλη φυλή θα τηνε σβήσει.
Και λένε ότι τώρα, να, όπου να ’ναι
Γεννιέται ο βασιλιάς τους. Και γυρεύω
Ν’ ακούσω από τα χείλη σου Βαλτάσαρ
Ό,τι γι αυτόνε τον εβραίο μπορέσει
Η γυάλινή σου σφαίρα να σου δείξει.

ΒΑΛΤΑΣΑΡ
(βλέποντας τη σφαίρα)
Αλήθεια μέρες λίγες πριν ’γεννήθη
Ένας Εβραίος στα μέρη τα δικά σας
Που μια θρησκεία καινούργια θα ξανοίξει.

ΗΡΩΔΗΣ
Θρησκεία; Βασιλιάς λοιπόν δε θα’ ’ναι;

ΒΑΛΤΑΣΑΡ
Μία θρησκεία καινούργια θα διδάξει.
Θρησκεία μίσους, αίματος, και βίας.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Θα είναι βασιλιάς των Ιουδαίων;

ΒΑΛΤΛΣΑΡ
Η σφαίρα μου η αλάθητη μου λέει
Πως οι Εβραίοι θα τόνε σταυρώσουν
Και ότι βασιλιάς τους δε θα γίνει.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Οι Έλληνες λοιπόν δεν κινδυνεύουν.
Ως για θρησκεία έχουμε δικιά μας
Που γέννημα είναι Αρετής και Κάλλους.
Άλλο ν' ακούσω βασιλιά δε θέλω.
Συμπάθα με που θέλησα να μάθω
Κι έκανα τη διασκέδαση ν' αργήσει
Που τόσο σήμερα έχεις ανάγκη.

ΗΡΩΔΗΣ
Όχι. Ο μάγος μας ας συνεχίσει.
Το ενδιαφέρον μου κέντρισε τούτος
Για μίσος λέγοντας μας και για αίμα.
Γιατί αυτά πολύ γνωστά μου είναι.
Ολόκληρη ζωή τα υπηρετούσα
Κι απάνου που άλλαξα για κείνα γνώμη
Κι όπου τα βρω να τα χαλάσω θέλω,
Να τα! Μου βγαίνουνε πάλι μπροστά μου.
Συνέχισε λοιπόν καλέ μου μάγε!

ΒΑΛΤΑΣΑΡ
Θα γίνει αφού το θέλεις βασιλιά μου.
Μόνο που σας ζητώ να μη διακόψτε
Το λόγο μου, ώσπου όλα να διαβάσω
Που μέσα η μαγική μου σφαίρα γράφει.
Έχει κι η τέχνη μου τα μυστικά της
Και διακοπές στο Χρόνο δεν αρέσουν.
Αυτός λοιπόν ο Εβραίος θα ’ναι μάγος
Απ’ όσους έχουν γίνει ο πιο μεγάλος.
Τους ισχυρούς και πλούσιους θα τους κάνει
Πιο ισχυρούς και πλούσιους απ’ ότι είναι
Και πιο πολύ τη φτώχεια θα φτωχύνει.
Και τους αρχόντους όλους θα τους σπρώξει
Σε πιο φριχτά και πιο απαίσια  έργα
Μ’ αντάλλαγμα υπόσχεσες μονάχα
Που από μακριά βοούν πως είναι φαύλες.
Πλήθος πολύ θα τον ακολουθήσει.
Δώδεκα έμπιστους δικούς του θα ’χει
Που θ' απατούνε των φτωχών τα πλήθη
Για να τους πάρουν ό,τι απομείνει
Απ’ τ’ άρμεγμα που οι πλούσιοι τους εκάμαν.
Κι έτσι ο λαός ως θα ’ναι τυφλωμένος
Θα κάνει επανάσταση να ρίξει
Την εξουσία της Ρώμης και να γίνουν
Οι δώδεκα εκείνοι κυβερνήτες.
Θα προδοθεί το κίνημα τους όμως
Κι ο Εβραίος αρχηγός τους θα πεθάνει
Απάνω σε σταυρό σαν τόσους άλλους
Χωρίς το μίσος του καρπούς να δώσει.

ΗΡΩΔΗΣ
Αυτό θα ’ναι το αίμα και η βία;

ΒΑΛΤΑΣΑΡ
Όταν αυτός πεθάνει, τότε η Ρώμη
Δικά της τα κηρύγματα θα κάνει
Που εκείνος όσο ζούσε είχε κηρύξει.
Και θα τα γράψει μέσα σε βιβλία
Και σ' όλους τους φτωχούς θα τα μοιράσει.
Θα τους ειπεί: «Ορίστε, όλα δικά σας
Είναι τα λόγια που είναι εδώ γραμμένα
Και που γι αυτά στραφήκατε ενάντιά μας.
Τώρα και λόγια γίνανε δικά μας.
Μ’  αυτά από δω και πέρα οδηγό μας
Σοφά τον κόσμο εμείς θα κυβερνάμε.»
Κι απ' τους Ρωμαίους θ’ απλωθεί η θρησκεία
Σ’ ολόκληρο τον κόσμο η καινούργια
Και όπλο κάθε ισχυρού θα γίνει
Και κάθε πλούσιου στήριγμα για νίκη.
Κι αφού έτσι τους φτωχούς τους υποτάξουν
Οι πλούσιοι θα παλεύουν μεταξύ τους.
Και αφορμή οι πόλεμοί τους θα ’χουν
Τα λόγια του Εβραίου που 'σταυρώθη.
Για μία διάφορη εξήγησή τους
θα σφάζονται άνθρωποι εκατομμύρια.
Για κατοχή του τόπου που εγεννήθη
Ο αιματοστάλαχτος αυτός Εβραίος
Η ανθρωπότη θα ’ματοκυλιέται .
Οι πιο αισχρές στην πλάση ετούτη πράξεις
Θα γίνονται με όρκο στ' όνομά του.
Ναοί που τον τιμούν θα ιδρυθούνε
Και τόσο θα μαεύουνε χρυσάφι
Που μπρος του θα ’ναι ασήμαντη πραμάτεια
Όποιου μαντείου άλλου σας ο πλούτος.
Και τόσα θα ’χει πει αυτός ο Εβραίος
Που όποιος άνομος θα θέλει να ’βρει
Βοήθεια κάποια στα μιαρά του έργα
Σίγουρα μες σε κείνα θα την έβρει.
Κι όλο τον κόσμο θα τον δυναστεύει
Η απελπισιά κι ο φόβος και ο τρόμος
Που η νέα η θρησκεία θα ’χει απλώσει
Μες στην ψυχή των δόλιων των ανθρώπων.
Κι οι ήρωες του κόσμου αυτού θα είναι-
Που άγιους τότε θα τους ονομάζουν-
Όσοι θα έχουν θύματα μπορέσει
Πιότερα να μαζέψουνε στη στρούγκα
Για να τ' αρμέγει πιο εύκολα ο πλούτος.
Αυτά η σφαίρα βασιλιά μου δείχνει
Διαβάζοντας του χρόνου το βιβλίο
Ως δυο χιλιάδες χρόνια πιο μπροστά μας.

ΗΡΩΔΗΣ
Α! Έκανα κι εγώ κακά μεγάλα
Μα τούτα που άκουσα χειρότερά τους.
Και όσο μια ζωή δε θα κρατήσουν,
παρά σωστές χιλιάδες χρόνια δύο.
Ω! Δία! Έφτασες στην ώρα πάνω
Και άλλαξες το δρόμο της ζωής μου.
Παρακαλώ αγαπητοί μου μάγοι
Τα σύνεργα σας πάρτε και τραβάτε.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Μα βασιλιά μου τίποτα δεν είδες
Απ’ τα πολλά που ξέρουνε να κάνουν
οι τρεις αυτοί οι εξαίσιοι οι μαγίστροι.
Ας μείνουν λίγο να σε διασκεδάσουν.

ΗΡΩΔΗΣ
Όχι, ας πάνε τώρα οι καλοί μου.
Αύριο μπορεί να τους καλέσω πάλι.
(στους μάγους)  
Για τώρα όμως να φύγετε προστάζω.

(Βγαίνουν οι μάγοι)

Δάσκαλε άκουσες τι δυστυχία
Την ανθρωπότητα την περιμένει;

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Όσο οι άνθρωποι μυαλό δεν έχουν
Ο κόσμος έτσι πάντα θα υποφέρει.

ΗΡΩΔΗΣ
Οι άνθρωποι ανόητοι λες πως είναι;

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Να 'ξηγηθεί αλλιώς πώς θα μπορούσε
Όταν σηκώνουν οι άνθρωποι αγώνα
Στην ευτυχία τους την ίδια ενάντια;

ΗΡΩΔΗΣ
Κουτοί ή έξυπνοι δεν ξέρω τ' είναι.
Μα ξέρω πως ανθρώπους έχω κάνει
Εγώ, εγώ ο ίδιος να υποφέρουν.
Και να! Μου δίνεται η ευκαιρία
Εγώ, ανθρώπους τώρα να γλιτώσω
Από τη δυστυχία που τους προσμένει.
Αυτός ο Εβραίος πρέπει να πεθάνει
Προτού προλάβει όλα αυτά να κάνει.
Κι αυτός ο θάνατος καλό θα φέρει
Στα εκατομμύρια των ανθρώπων κείνων
Που απ’ αυτόν φρικτά θα δυστυχούσαν
Αν θα τον άφηνα εγώ να ζήσει.
Κι έχω τη δύναμη και θα το κάνω.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Μα βασιλιά πριν μόνο λίγην ώρα
Έλεγες ότι έχεις μετανιώσει  
Για τα κακά που έχεις καμωμένα.

ΗΡΩΔΗΣ
Αυτή την πράξη αν παραλείψω απόψε
μετάνοια πια καμιά δε θα μου πρέπει
όσο πολλοί θεοί κι αν μου τη δώσουν.
Ποιον συγχωρούν οι θεοί που ’χει επιτρέψει
Γενιές να δυστυχήσουνε ανθρώπων;
Άξιος κατάκρισης κι όχι μετάνοιας
Είναι ο άνθρωπος που έχει αφήσει
Άνθρωπο σαν και κείνονε να ζήσει.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Κι ακόμα ούτε ξέρεις ποια οικογένεια
Το τέρας έχει αυτό στον κόσμο φέρει-
Και πώς θα το ’βρεις για να το σκοτώσεις;

ΗΡΩΔΗΣ
(σκεφτικός)
Τι ειρωνεία! Για να κάνω εκείνο
Που ευτυχία θα φέρει στους ανθρώπους
Πρέπει στη δυστυχία να βυθίσω
Άλλους ανθρώπους. Μα τον κόπο αξίζει.
Πλήθος πολύ αυτοί που θα σωθούνε.  

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Τι έβαλες με το νου σου βασιλιά μου;

ΗΡΩΔΗΣ
Φέτος ας πούμε πως παιδιά ούτε ένα
Δεν εγεννήθηκε σ’ αυτή τη χώρα.
Κόβω ένα δάχτυλο, κρατώ το χέρι.
Χαλώ τους σπόρους του, κρατώ το δέντρο.
Αύριο κιόλας το στρατό μου στέλνω
Στα σπίτια που στο κράτος μου είναι μέσα
Με διαταγή τα βρέφη να σκοτώσουν
Όλα όσα φέτος είναι γεννημένα.
Μαζί μ' αυτά στα σίγουρα θα πάει
Και το εβραιόπουλο που η τύχη γράφει
Πως η ζωή του θα ’ναι το μαστίγιο
Αν δε χαθεί, για του άλογου το άτι.
Δάσκαλε τώρα όμως άφησέ με.
Όλα στην ώρα πάνω έχουν έρθει:
Τ' ωριμασμένο φρούτο και η πείνα
Ο πόθος ο άκρατος και η γυναίκα
Η νύχτα και τ’ αστρόφωτα τα ουράνια.
Όλα στην ώρα πάνω έχουν έρθει:
Οι μάγοι αυτοί και η λαμπρή μου ιδέα.
Δάσκαλε, τη σοφή τη συντροφιά σου
Δεν τη χρειάζομαι άλλο γι απόψε.
Κι ούτε να προσπαθήσεις να μου αλλάξεις
Την που ’χω απόφαση κιόλας παρμένη.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Καλή σου νύχτα βασιλιά.  
(Βγαίνει)

ΗΡΩΔΗΣ
(μόνος)
Αλήθεια
θα είναι η νύχτα η αποψινή μου
Τόσο καλή όσο πιο άσχημη ήταν
Η ως τα τώρα ωή μου..
(Χτυπάει το σήμαντρο-Μπαίνει ένας φρουρός)

ΦΡΟΥΡΟΣ
Βασιλιά μου!

ΗΡΩΔΗΣ
Να ’ρθούν ευθύς εδώ οι στρατηγοί μου!
(Ο φρουρός υποκλίνεται και βγαίνει)

ΑΥΛΑΙΑ