ΘΑΛΑΣΣΑ NYXTA

Η ψυχή της ίδια η ψυχή μας.  

Οι βιαστές thw πολλοί μα αυτή παρθένα πάντα μένει.

Στο φως του κόκκινου του φεγγαριού
λάμπουν οι στάλες των κυμάτων της
ως πρωινή δροσιά στα βρόχια θεόρατης αράχνης.

Σαν μητριά τάχα ή σαν μάνα μας μ;aς βλέπει;

Ατελείωτη.
Ατελείωτη.
Ατελείωτη σαν θλίψη.

Σαν τους καθρέφτες της περιβλημένοι
Αυτήν όπου κοιτάζουμε θωρούμε.
Αυτή το αίμα μας
Αυτή η φωνή μας
Αυτή η ανάσα κι ο παλμός μας.

Κοίτα πώς πάνω στα κυματιστά λαγόνια της
τ’ άσπρα φαντάσματα των βυθισμένων καραβιών πλανιούνται.

Ατελείωτη.

Από την απεραντοσύνη της
ο θάνατος θα μας απαλλάξει;  

Ή μήπως και τότε
στα ταραγμένα βύθη της οι σκιές μας θα πλανιούνται;