ΚΟΙΜΗΣΗ

Πώς καταλάγιασε η βουή του κόσμου!
Πάρε πια δεν ακούγεται και δος μου.
Η ησυχία γλυκά τόνε ζαλίζει
κι ο ύπνος τώρα θάνατο θυμίζει.

Μισοσκόταδο έγινε το φως του.
Της γης ο πόνος έγινε δικός του.
Από το μυστικό του μετερίζι
ο Κέρβερος ασίγαστα υλακίζει.

Πέφτει η βροχή στην τσίγκινη τη στέγη.
Τον χρόνο του οι σταγόνες της μετράνε.
Οι ώρες τρόμο κι αγωνία κρατάνε.
Το Αδειανό τα μέρη του διαλέγει:  
το βήμα του απόκοσμα αντηχάει
καθώς αυτός λεπτά… στιγμές μετράει.