ΑΤΙΤΛΟ 

Κι αν οι άνθρωποι χλευάζουν τους ποιητές,
κι αν μιαν αντίμαχη και δολερή πραγματικότητα
έχουν γι αυτούς χτίσει, και του λόγου τους αν
την ομορφιά με ασχήμιες ατελείωτες
βρωμίζουν, μα εκείνοι μια δύναμη κατέχουν
που πάνω από κάθε εφήμερο τους ανυψώνει
και σε σφαίρες άλλες, για κείνους απροσπέλαστες
τους φέρνει, εκεί που ασχήμιες δε φτάνουν.

Κι εκεί ζουν, ήσυχοι από ξένες παρουσίες
και τον λόγο τους εκεί ανυψώνουν
απείραχτον, πάναγνο, καθάριο, και μ' αυτόν
χτίζουνε τον δικό τους κόσμο.
Και μέσα σ’ αυτόν την δική τους ουτοπία
Την δική τους χίμαιρα σπουδάζουν και ιερουργούν
και με δικά τους ψεύτικα διαμάντια την στολίζουν.