ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΜΗΣ
(Κουμουνιστής, έχοντας υποφέρει από τους φασίστες. Ανοιχτόκαρδος, άδολος, άνθρωπος του «δίνω», μυαλωμένος, σεμνός… τέλος ό,τι ένας κουμουνιστής είναι. Πέθανε. Η γυναίκα του, κρυφά από τους «ποιητές» της Τρίπολης, χάραξε το ποίημα αυτό σε μέταλλο, στον τάφο του. Και το έκανε κρυφά γιατί αν το μάθαιναν οι «ποιητές» της Τρίπολης θα την διώχνανε από τον «Σύλλογό» τους)

Έχοντας το Μίμη στο μυαλό σου
πας να γράψεις Άνθρωπος
και κάτι σου τραβάει το χέρι
κι άθελά σου
βγαίνει του άλφα η γραμμή απ' το χαρτί
τον ανήφορο παίρνει
και στ' άστρα φτάνει.

Και όταν
φωτεινή,
κατέβει,
πας,
έκπληκτος πια
να συνεχίσεις νι
και γάμμα βγαίνει
και τέλος γράφεις Άγγελος.

Και πας να γράψεις άντρας
κι οι έγκυες οι μήτρες του άλφα σπάζουνε
και λέξεις άλλες βγαίνουν από μέσα τους
που πλημμυρίζουν το χαρτί-
λέξεις καθώς σεμνότητα
περφάνια,
λεβεντιά,
δόσιμο,
μπέσα,
σύνεση,
ευψυχία,
εγκαρδιότητα.

Και δυο φορές τον έχω μόνο δει όλες κι όλες.
Και σας χαρίζω μια ζωή μαζί του
στην ίδια πόλη
στους ίδιους δρόμους και στις ίδιες τις παρέες
κάθε ημέρα βλέποντάς τονε για χρόνια.

Κάποιοι το χάρισμα έχουνε σε μια στιγμή να βλέπουν
ό,τι άλλοι μιαν αιωνιότητα δε θα 'βλεπαν κοιτώντας.