Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Αν η συνείδηση μπορούσε στον κόσμο ν' αναβλύζει  
πριν αποκτήσει ένα παρελθόν,
τότε το παρελθόν θα μας παρουσιάζονταν
περιγραμμένο από ένα ξεκάθαρο
και χωρίς ανωμαλίες όριο,
σαν χωράφι
που αυλακιές το ορίζουν επιτακτικές.

Μα η συνείδηση πάει κάτω και βαθιά,
και μέσα σε μια προοδευτική χάνεται συσκότιση,
και ως τα σκοτάδια φτάνει   
που κι αυτά ο εαυτός μας είναι.

Και συλλογιζόμαστε πράγματα άσκοπα,
και το αδύνατο γυρεύουμε, γιατί η συνείδηση
παρουσιάζεται στον εαυτό της
μόνο σαν να ήταν ήδη γεννημένη.